100 uur in de trein

‘Good morning ladies and gentlemen. My name is David and I am responsible for your wellbeing on this train. We will make sure you are comfortable and enjoy your ride. From now on your are one big family in the train, and you can’t choose that family’ zegt de enthousiaste treinconducteur bijna profetisch...

Alles is zo goed als ingepakt en zit al in de auto. Gisterenavond genoten we van het laatste avondmaal en zaten lang met Jonathan voor het haardvuur. We kruipen laat in bed onder de warme dekens en realiseren nog niet dat we morgen in de tent slapen. Naast ons bed ligt onze skikleding opgestapeld en de dagrugzakken staan ernaast...

-9 graden, zonnetje, geen wind. Zo staan we dinsdagochtend aan de start, de nieuwe start. Denis zet ons af bij een klein zijwegje waar een mooi geprepareerde strook van 6 meter breed ligt. Ernaast staat een bordje ‘3 Est’ met eronder ‘Transquebec’ in kleine letters...

De ogen gaan open, het ochtendlicht ontwaakt ons uit de dromen en we kijken naar de gele kleur van de binnentent. De ritssluitingen zitten onder een dik laagje vorst, onze neus is koud en we blazen grote witte wolken van warme adem die onmiddellijk bevriest in de lucht...