Brons, zilver en goud
Een fotoboek in 3 stappen
januari 11, 2018
De wereld rond met €12
januari 24, 2018
Kerst 2017
Deze gastblog is geschreven door Lieve en Ignace, de ouders van Olivier
De eindejaarsperiode werd heel bijzonder voor ons, we reisden naar Patagonië, niet de eerste de beste bestemming! En niet zomaar, daar wachtten Olivier en Zoë op ons, om samen tien dagen lang de streek te verkennen. Heel vaak kwam na een dag vol indrukken de vraag ‘welk is jullie top 3’ en ‘is jullie top 3 al gewijzigd?’. Lees maar…
Brons: De tocht naar Mirador Las Torres
Het nationaal park Torres del Paine bevindt zich in Chileens Patagonië. We verblijven drie volle dagen in dit natuurpark, met als hoogtepunt de tocht naar Mirador las Torres. Door de Ascensio Valley, door bos en langs kleine riviertjes naar het eindpunt toe: een uitdagende klim – 400m stijgen tijdens de laatste kilometer – over blokkenvelden (moraine). Olivier loodst Lieve naar boven, hij kiest de veiligste plekken om de voeten te plaatsen, zo bereiken we allen de top. Waw! Wat een uitzicht: drie gigantische granieten torens, aan de rand van het ijzig blauw gletsjermeer. En wat een wind, wanneer een rukwind over de bergkam raast, schrikken we ons een hoedje; je staande houden is een hele opdracht. Pas bij de afdeling beseffen we – Lieve vooral! – wat een krachttoer dit is. Zo’n afdaling… en dat deden we in omgekeerde richting!
Deze tocht staat symbool voor het bijzondere van onze reis: het actieve en avontuurlijke. Reizen naar Ushuaia – ‘fin del mundo’ – hiken, kanovaren, samen de hot tube in… 10 dagen met wandelschoenen en trekkerskleren (water- en winddicht is een noodzaak!) aan… niet de vakantie die we gewoon zijn, maar zò geweldig. Grenzen verleggen, pure natuur, no nonsense… het nieuws uit de buitenwereld gaat aan ons voorbij. Olivier stelt later dat hij zijn moeder nooit zo ontspannen gezien heeft op reis!
Zilver: Perito Morenogletsjer (Glaciar Perito Moreno)
Je kan/mag Argentinië niet verlaten zonder de Perito Moreno gezien te hebben. Zo stelt de taxichauffeur die ons vanuit El Calafate naar het Nationaal park Los Glaciares voert. Het is één van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid-Patagonische IJsveld; en deze eindigt in een fjord waar het ijs 60 meter dik en 5 kilometer breed is. Een zich verschuivende massa ijs, wat je merkt aan het gekraak van de over elkaar schuivende ijsblokken. We benaderen de gletsjer over land – je kan er ook over het Argentinomeer langs varen – vergapen ons uren aan de witte pracht, de kolossale massa, het wonderlijke fenomeen. Onvoorstelbaar, hier worden we allemaal stil van.
Misschien minder spectaculair, maar zeker even mooi zijn talloze andere contacten met de wonderlijke natuur van Patagonië. Nog gletsjers, de talrijke meren soms mèt drijvende ijsblokken, de uitgestrekte pampa’s, de omhoogschietende bergen; de rotspartijen, Ushuaia in de heuvels van Vuurland,…
Een natuur vol leven. We lijken wel op safari, worden telkens verrast door de fauna van dit onmetelijke land. Guanaco’s (één van de vier lamasoorten hier) in overvloed, nandoes – Zuid-Amerikaans struisvogels - met hun kleintjes, vosjes, een stinkdier (en ja ook konijnen…). Pinguïns die enorm grappig blijken, de ene behoedzaam, de ander dartel en ondeugend. Kleine en heel grote zeeleeuwen, het alfamannetje laat zich gelden! Vogels in al hun pracht en praal: flamingo’s, zwarthalszwanen, de majestueuze condor – spanwijdte 3m!- caracara’s (valkachtigen) de caprintero cabeza roja, een spechtensoort; de bruine gekuifde tinamou (stuithoen). De poema en de mara – pampahaas – zijn aan ons ontsnapt…
Goud: 25 december, eindelijk Olivier en Zoë knuffelen
Kerstdag 2017 vertrekken we in de vroege ochtend vanuit het nog slapende Buenos Aeres naar Ushuaia, een vlucht van 3 uurtjes. Het is geleden van 1 januari dat we onze kids in levende lijve zagen, de laatste uren worden toch nog spannend. Als we ze eindelijk zien is de emotie groot. Wat een heerlijk weerzien!
De overtuiging vooraf is dat er niets boven dit moment kan gaan, maar daarin zijn we behoorlijk fout. Want de 10 dagen daarop volgend brengen nog véél meer voldoening. We mogen Olivier en Zoë’s huidige leven mee beleven, krijgen inzicht in hun doen en laten. De autotocht van El Calafate naar Torres del Paine volgt hun fietsroute. We voelen de enorme wind die zij trotseerden, hun zoektocht naar een schuilplaatsje kunnen we ons levendig voorstellen. Ze wijzen waar ze pauzeerden, aten, hun tent opsloegen. We staan samen onder het bord in Ushuaia met als opschrift: Ushuaia - fin del mondo, en voelen ons mee trots!. De boottochten zijn gelukkig rustig, zodat ‘zeeziekte’ Olivier en ons bespaard blijft. We ontbijten met massa’s zoetigheid, picknicken met koek, brood en kaas. We eten empanada’s, cordero al palo (lamsvlees geroosterd boven een houtvuurtje), de mannen doen zich tegoed aan een overheerlijke biefstuk (die letterlijk smelt in de mond). Olivier kiest zich elke avond het lekkerste stuk taart als dessert. We drinken mate en Argentijnse wijn.
Maar het meest bijzonder is hoe Olivier en Zoë zich bewegen tussen de Argentijnen/Chilenen, contact leggen met iedereen, plannen maken en die realiseren. Hun ontmoetingen leiden telkens weer tot unieke ervaringen, nieuwe contacten, ze breiden hun horizont steeds weer uit.
Een heel grote troef is dat ze beiden (volgens ons perfect) Spaans spreken wat massa’s – zoniet àlle – deuren opent. De taxi in… er ontstaat onmiddellijk een gesprek, we voelen de hartelijkheid; problemen geraken vlot opgelost – anders hadden we Perito Moreno gemist –; de gids blijkt een cateringbedrijf te leiden dat kleine cruiseschepen bevoorraadt – hoera Antarctica komt in zicht… We zien dit alles onder onze ogen gebeuren, geraken geboeid door hun manier van denken en handelen.
Onze reis door Patagonië tenslotte geeft ons veel tijd, veel gezamenlijkheid. We praten en zwijgen, zwijgen en praten. Over toen en nu, kind zijn en volwassene; behoeften en geld, over familie missen en blij zijn met elkaar. En over de toekomst. Olivier en Zoë zijn heel open over hun plannen, wensen en dromen. Neen, ze keren nog niet terug, maar wij dromen mee…
Ons afscheid was er een zonder tranen, bij zoveel schoonheid past geen verdriet.
Lieve en Ignace
9 Comments
Fijn, dat jullie tezamen hebben genoten van deze fantastische reis. Blijkbaar helpt de omgeving die uitdaagd en geruststeld.
De kracht van de natuur.
Mooi dat jullie, zo lees ik, jezelf verbaasd hebben, van eigen invloed, kracht en doorzettingsvermogen.
We hebben zeker genoten en inderdaad grensen over stegen!
Oh hoe mooi en intens moet dat geweest zijn, de hereniging met Olivier en Zoë en samen een stukje van deze unieke reis met hun te beleven, ben toch wel een tikkeltje jaloers dat jullie dit avontuur hebben durven aan gaan!
Je bent altijd welkom, ik weet zeker dat jij het ook durft!
2019…. Platina ?!?
Kippenvel, kippenvel en nog eens kippenvel, waaaw !
Eer mag naar Lieve
Gaaf hoor! Iedereen hoopt op zn ontvangst en avontuur denk ik om met jullie te beleven! Ik moet zeggen dat ik na het lezen wel heel erg jaloers ben!!
Ha jebbo! Je weet als geen ander dat we naar je uitkijken 🙂 Maar nu heeft Jacob dikke voorang. Wij kijken uit naar jullie. Knuffel!