Warme harten in koude landen
Ruta Huasteca
september 15, 2020
Hartenjagen
oktober 9, 2020
Dinsdag 4 augustus - Kongsberg
Opgelucht draaien we een klein zandpad in en verlaten de drukke weg. Het is soms onvermijdelijk om korte stukken over drukke wegen te skaten. In Nederland zou er een fietspad parallel aan de drukke weg liggen, maar die fietscultuur ontbreekt hier. Op Google Street View proberen we onze routes te plannen over rustige wegen, maar soms is een rustige weg allesbehalve rustig. Omgekeerd is een drukke weg op Google Street soms helemaal verlaten. Als de weg echt te druk is, proberen we zo snel mogelijk een alternatief te vinden. Een zandpad waar skaten onmogelijk is, en we soms kilometers moeten lopen verkiezen we dan boven een drukke weg waar auto’s en vrachtwagens met 90 kilometer per uur langs ons razen. De Noren zijn weliswaar respectvolle chauffeurs, maar we voelen ons toch opgejaagd als een heel rits auto’s achter ons hangt omdat ze niet kunnen inhalen op een klim.
Het kleine eilandje bij de rivier
Cantharellen en frambozen
“Privat veg - Hundenpensionatet Eikedokk” staat er op het houten bord langs de zandweg. In Noorwegen geldt het allemannsrett wat betekent dat je vrij mag bewegen over openbaar en private grond, als je tenminste een aantal regels volgt. Zo mag je niet over ingezaaide landbouwvelden of door de tuin van mensen wandelen. Na anderhalve kilometer komen we bij het hondenpension. Een stalen ketting verspert de weg naar het wandelpad dat rechts van het huis naar de rivier gaat. We kunnen er net omheen met onze karren zonder dat we ons harnas los moeten maken. We hebben al 48 kilometer gedaan vandaag, inclusief een monsterklim die meer dan de helft van de dag in nam. Onze hoop op een mooie kampeerplaats ligt bij de rivier, maar veel tijd om rond te kijken, krijgen we niet. “Muggen, heel veel muggen!” roept Olivier, die net iets te lang stil bleef staan. Tot twee dagen geleden hadden we nauwelijks last van muggen. De koudste maand juli in veertig jaar is misschien de oorzaak, maar de warme dagen in augustus brengen de muggen tot leven. We trekken ons windjasje aan, Zoë wikkelt een doek rond haar benen en Olivier smeert muggenspray op. Rechts van ons zien we een miniem eilandje waarop een grote witte stoel staat. Met wat inbeeldingsvermogen zien we een vlakke plek waar de tent op past.
We springen snel in het water om ons te wassen. Na de regenachtige start (met natte voeten) in Noorwegen, is het de laatste dagen prachtig weer.
Ons einddoel van de dag is steeds een meertje of een rivier waar we het zweet kunnen afwassen voordat we schone kleren aantrekken. Net als Olivier naakt in het water springt, wandelt er een jongedame langs met een hond. Ze wandelt helemaal tot aan de dam die verderop in de rivier ligt en keert dan terug. Het volgende uur komt ze verschillende keren opnieuw langs gewandeld, steeds met een andere hond. Wij hebben intussen de tent opgezet en wassen onze vers geplukte cantharellen in het water. Het is de enige paddenstoel die we herkennen en durven eten uit het bos. Daarnaast zijn er bosbessen, wilde aardbeien en frambozen in overvloed. Iedere ochtend hebben we verse bessen bij de muesli en bovenop de crackers. Water scheppen we meestal zo uit de rivier, maar hier vertrouwen we het water niet omdat er een paar dorpen stroomopwaarts liggen. Zoë wandelt naar het hondenpension met onze waterzak. Ana is alleen thuis, haar ouders hebben voor het eerst in de zomer een dagje vrij. Ze heeft ons tentje al lang zien staan en is vooral blij dat er iemand komt praten. Omwille van corona is de universiteit nog niet begonnen. In het hondenpension ziet ze alleen haar ouders en een stel honden, maar ze mist haar leeftijdsgenoten. Ze overhandigt Zoë de volle waterzak. “Wat hebben jullie nog nodig? Eten, elektriciteit, een douche?” vraagt ze onmiddellijk. Zoë is overdonderd door de enthousiaste hulp en zegt dat we later onze telefoon komen opladen. Terug bij de tent zegt ze tegen Olivier “zo bijzonder dat ze onmiddellijk van alles aanbiedt, terwijl haar ouders helemaal niet thuis zijn”.
Noorse bruine kaas (brunost)
Om half acht ’s ochtends horen we plotseling “good morning” vanuit de tent. Het lijkt eerst in onze dromen af te spelen, totdat we beseffen dat iemand naar ons roept. “Can we invite you for breakfast?” vraagt Ana. Haar ouders zijn terug thuis en ze nodigen ons uit. Dat moet ze geen twee keer zeggen. Vijf minuten later staan we voor de deur voor een echt Noors ontbijt. Eigenlijk verschilt het nauwelijks van een Nederlands ontbijt, al beleggen ze hun brood een pak dikker dan we gewoon zijn. Ham, kaas, ei en groenten gaan op dezelfde boterham. Daarnaast hebben ze een soort bruine, zoete kaas die de eerste keer wat vreemd smaakt, maar Olivier valt al snel voor de nieuwe zoetigheid. Het is hondenweer buiten, allesbehalve prettig om te skaten. “Willen jullie een dagje blijven. We hebben een gastenkamer boven het hondenpension” vraagt Björn, alsof hij onze gedachten kan lezen. Ook dat hoeft hij geen tweede keer te vragen. Ze zeggen dat de mensen kouder zijn hoe meer je noordelijk gaat in de wereld, maar gastvrijheid kent geen grenzen. Ook in koude landen hebben mensen een warm hart. De volgende ochtend ziet Björn dat Olivier twee boterhammen met bruine kaas smeert en hij tovert een nieuwe blok tevoorschijn. “Ik zie dat je het lekker vindt, dus ik heb een cadeautje voor jullie gekocht”.
De volgende dagen gaan we van de ene vallei naar de andere. Iedere keer moeten we een berg oversteken die onwaarschijnlijk steil zijn in Noorwegen. We moeten vaak tot op het bot gaan, maar voelen ons topfit. “In Breda was de brug over de snelweg loodzwaar, maar kijk eens wat we nu allemaal doen” glundert Zoë als we net een paar kilometer van gemiddeld 12% hebben bedwongen. Als we afdalen, zijn we eindelijk in de vallei van onze eerste grote bestemming, Lillehammer. Sinds het begin van het roller skiën hebben we het met een grote stip op onze kaart staan. Olivier zag vorig jaar een filmpje op Youtube van een vrouw op langlaufen in een betoverend wit landschap. “Daar gaan we wonen” zei hij onmiddellijk. Het landschap was de omgeving van Lillehammer, al ziet het er in de zomer helemaal anders uit. In de verte zien we een kleine stad tegen de oosthelling van het fjord gebouwd. Bovenin ligt een grote skischans met olympische ringen op het, in de zomer, groene kunstgras. In 1994 was Lillehammer het decor van de winterspelen, maar in tegenstelling tot vele Olympische faciliteiten in andere steden, wordt het hier volop gebruikt. Verschillende atleten passeren ons op roller skis, terwijl een stralende zomerzon ons verwelkomd. “We zijn er” lacht Olivier.
Zicht op Lillehammer
Olympische schans van Lillehammer
“We zouden graag Lillehammer verkennen. We hebben 2.000 kilometer geskatet om hier te komen. Zouden we misschien tijdelijk de trailers bij jullie in de tuin mogen zetten?” zegt Zoë tegen Even, die voor zijn huis aan de brunch zit. “Natuurlijk!” zegt hij en we krijgen een persoonlijke sleutel van de garage zodat we binnen kunnen als ze niet thuis zijn. Net als we wegwandelen richting het centrum, komt Even snel naar buiten. “Als jullie een nachtje willen blijven, mag je de tent in onze tuin zetten”. Een paar uur later zitten we op een bankje onder de grote skischans en kijken uit over Lillehammer. “Ik wil het wel proberen, om hier werk te vinden en te wonen” zegt Zoë meteen glimlach. Ook dat moet Zoë geen twee keer zeggen. Olivier is al lang overtuigd.
2 Comments
Hoi Zoe en Olivier, doen je voorzichtig met die paddestoelen! Ongeveer een maand geleden werd er bij ons op de afdeling een stel op genomen na het eten van de verkeerde paddestoel. Ze hadden binnen 48 uur kunnen overlijden. Dat zou toch wel jammer zijn na zo’n mooie reis. En dat door een paddestoel. Geniet nog verder van jullie reis. Groetjes, Inge
Hoi Inge!
We plukken alleen wat we echt kennen, en dat is voor ons de cantharel. Voordat we andere paddenstoelen durven eten, willen we eerst een cursus van iemand die er veel van weet :). Wat dat betreft zijn bessen veel makkelijker :). Groetjes!