Natte voeten
La Route Blanche
september 1, 2020
Ruta Huasteca
september 15, 2020
Maandag 27 juli - Kristiansand
Om twee uur ’s ochtends meren we aan in Kristiansand. Zoë ligt onder de stoelen te slapen, terwijl Olivier met zijn hoofd op het tafeltje sliep. Met slaapoogjes zien we de fonkelende lichtjes van Kristiansand. Het ziet er modern uit en veel groter dan we hadden gedacht. Toen we een paar uur geleden, nog in Denemarken, aan boord stapten van de ferry zagen we onmiddellijk een groot verschil. De ene na de andere Audi, BMW en Tesla reed de boot binnen. We weten dan Noorwegen een rijk land is en dat valt vanaf het eerste moment op.
We mochten als eerste de ferry in, waar onze trailer helemaal in de buik van de ferry tegen een blinde muur geparkeerd staan. Als allerlaatste kunnen we de ferry uit en we wandelen de nacht in. “Waar is de ferry terminal?” vraagt Zoë aan één van de werknemers. “Daar aan de rechterkant, maar de terminal is nu gesloten” vertelt de jongeman. Ook het treinstation en het busstation zijn gesloten, net zoals alle andere gebouwen rond de ferry. “Dan zullen we maar wandelen, we zijn toch wakker” zegt Zoë, die geen zin heeft om twee uur stil te zitten op een bankje. Het is nog te donker om te skaten dus we wandelen de eerste meters in Noorwegen. We zijn geen stadsmensen, zeker niet in het midden van de nacht, maar Kristiansand bevalt ons wel. De stilte op straat, alles is schoon, de witte houten huizen, de keurig onderhouden infrastructuur. “Dat is een mooie start van Noorwegen” lacht Olivier. Door de schemering zien we de silhouetten van de bergen op de achtergrond. Iedere minuut zien we een beetje meer, alsof een foto heel langzaam wordt scherpgesteld. Een fjord strekt zich uit naar de bergen, in perfecte harmonie met de stad. Hoewel we nog steeds in de stad wandelen, staan we al in de natuur. Je moet de achterdeur maar opendoen en je staat in de bergen. Ons hart gaat sneller kloppen en een paar vlinders ontpoppen zich in onze buik.
Om vijf uur 's ochtends eten we ons ontbijt bij een kleine jachthaven. De zon is al op en de lucht kleurt fel oranje. Gisterenavond hebben we onze Deense kronen opgemaakt in de supermarkt in Hirtshals. Noorwegen is peperduur dus het leek ons slim om alvast eten voor de eerste dagen te kopen in Denemarken. Olivier eet gewoontegetrouw zijn muesli met een banaan. Zoë verorbert met moeite een boterham roggebrood met kaas. "Ik hoop dat ze hier beter brood hebben". Al sinds Duitsland eten we zuurdesem en roggebrood, waarvan we de smaak alleen kunnen verdoezelen met een dikke laag beleg. Als de drie sneetjes plakkerig roggebrood eindelijk op zijn, stappen we op de skates voor de eerste meters in Noorwegen. Op onze horloge is het zes uur 's ochtends, maar het voelt minimaal elf uur. Zoë wrijft wat slaap uit haar ogen, gaapt eens flink en weg zijn we.
De ene na de andere steile helling volgt elkaar op. Het wegdek is nat van de regen en onze stokken hebben moeite om goede grip te vinden. We stuntelen naar boven, vloekend als de stok weer wegschiet over het asfalt. Naar beneden moeten we vol in de remmen, wat maar net goed gaat op het natte wegdek. Onze benen spetteren vol met water dat langzaam de schoenen binnen drupt. In Noorwegen gebruiken ze blijkbaar een heel dicht asfalt waar het water onmogelijk kan binnendringen. Dat is goed als bescherming tegen vocht, maar voor ons betekent het natte voeten. Noorwegen lijkt op het wegdek voor de eerste meters misschien tegen te vallen, maar dat is slechts een kreukeltje in het hele papier. Het is onwaarschijnlijk mooi met de rode huisjes, de groene bergen en wilde rivieren. De overgang van Nederland, naar Duitsland en vervolgens Denemarken was heel geleidelijk. De ferry naar Noorwegen heeft ons in een volledig ander land gebracht.
Het eilandje voor de tent nog duidelijk zichtbaar
Om elf uur 's ochtends komen we aan in Birkeland. We zijn uitgeput en vallen bijna in slaap op de skates. Op de kaart zien we een wandelpad langs de rivier. We vinden een perfecte plek voor de tent en een half uur later liggen we te slapen als een beer. In de middag verkent Olivier de omgeving en wandelt tot het dorp. Hij heeft goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws komt uit de supermarkt. Het is duur in Noorwegen, maar niet overdreven, en ze hebben normaal brood dat niet zuur ruikt. Het slechte nieuws komt van het weerbericht. Ze voorspellen heel veel regen de hele nacht en ochtend. "Misschien moeten we hier een dagje blijven" zegt Olivier een beetje teleurgesteld. Zoë vindt het helemaal geen teleurstelling en bedenkt onmiddellijk een project om zich bezig te houden. "Als de dagelijkse regenbuien ons blijven achtervolgen, ga ik zelf spatborden maken" zegt ze.
De tent staat bijna onder water
Het regent veel in de nacht, heel veel. Olivier heeft greppels rond de tent gegraven, maar zit de halve nacht rechtop om de groeiende modderpoelen rond de tent in het oog te houden. In de tussentijd slaapt Zoë rustig verder en ze ontwaakt pas als de zondvloed is overgegaan in lichte regen. Olivier staat intussen al buiten, verbaasd te kijken naar de rivier. Gisteren lag er een klein eilandje voor ons in de rivier. Verschillende vissers kwamen in de avond om te vissen op zalm. Het eiland is zo goed als verdwenen onder water. Onze tent staat voorlopig nog veilig, als het waterniveau niet meer dan twee centimeter per uur stijgt. Gedurende de dag moeten we een paar keer de tent-haringen van de tarp verplaatsen omdat ze onder water staan. Het regent slechts af en toe een flinke bui, maar het waterniveau blijft constant stijgen. Olivier rekent uit dat we de ochtend net halen, maar niet te laat mogen vertrekken. Om half negen de volgende ochtend ligt de tent in de kar. De rivier steekt al voorzichtig de rand over en er is nog net een halve droge meter waar we door kunnen wandelen. Het bospad aan de rechterkant staat volledig onder water. Langs links kunnen we gelukkig nog weg. Het asfalt op de weg is nog steeds nat, maar met Zoë haar vaal oranje spatborden houden we deze keer droge voeten.
