Snow snow snow snow
De kalkoen is gaar
januari 21, 2020
100 uur in de trein
februari 14, 2020
Canada eindjaar 2019
Deze gastblog is geschreven door Lieve, de moeder van Olivier, nadat we samen nieuwjaar vierden in Vancouver.
Het is een jaarlijks ritueel, kort voor Kerstmis, met de kerstboom opgetuigd en de winter min of meer in het land, bekijk ik de filmklassieker I’m dreaming of a white Christmas uit 1954. Mijn huisgenoten weten dat ze me dan enkele uren met rust moeten laten. Niet uit schrik iets te missen – ik ken de film van voor naar achter en van achter naar voor – maar mijn emoties zijn té voorspelbaar geworden, daar hoef ik geen getuigen bij. Zo ook afgelopen december, op een donkere vrijdagavond, onder mijn fleece, genietend van nostalgie. Niet wetende dat het vrolijke snow, snow, snow, snow enkele weken later mijn mantra zou worden.
Vancouver
De aftelkalender start in augustus, op het moment dat we onze reis naar Vancouver plannen, nog 132 dagen. Olivier en Zoë hebben eind februari hun WeLeaf-project hervat: fietsen-wandelen-kanoën door Noord-Amerika; met eindpunt Canada. Het lijkt ons de moeite om hen daar te gaan opzoeken, na Patagonië in 2017 onze tweede verre reis. We krijgen een heus reisplan, opgesteld door wat wij noemen ‘reisbureau WeLeaf’. Op Kerstdag kunnen we eindelijk zeggen: morgen zien we hen terug!
In de aankomsthal door Olivier en Zoë opgewacht worden, na bijna een jaar enkel online-contacten, het blijft een magisch moment! En meteen wordt de startknop van ons Canada-avontuur ingedrukt. Metro, stappen,…: op zoek naar onze eerste airbnb. Drie dagen Vancouver: de stad omringd door een bergketen, liggende aan de Grote Oceaan. Te vermelden: Vancouver wil in 2020 de groenste stad ter wereld worden!
We verkennen de stad met z’n mooie bruggen en skyline; fietsen met de tandem door het immens groene Stanley Park, werpen een eerste blik omhoog langs torenhoge stammen. We hiken in de buurt van de stad, met de eerste sneeuw… de stappenteller maakt overuren! De avonden besteden we aan lokaal entertainment. Vancouver’s lichtfestival – magistraal – en een ijshockeywedstrijd van de Vancouver Canucks; spannend tot de laatste minuut, met gelukkig een overwinning voor de thuisploeg. Tijdens de spaarzame momenten in onze airbnb wagen we ons aan Codenames, in de loop van onze trip wordt duidelijk welk team de beste match is… (tip: zo vader, zo zoon).
Vancouver Island
Zondag 29 december verlaten we Vancouver-stad; er staan 4 dagen eiland op het programma. De huurauto brengt ons eerst naar het MOA, museum van antropologie. We leren er over het leven van the first natives, de inheemse bevolking, over het belang van bomen/hout voor hun overleving en hun geloof/tradities. Onwaarschijnlijk wat zij met hout realiseerden! We stoppen onderweg om opnieuw immense bomen te bewonderen, de natuur is overweldigend.
Dan nemen we de veerboot naar Vancouver Island, de overtocht duurt anderhalf uur. We turen naar de golven, hopende een walvis te spotten, wetende dat het daarvoor het verkeerde seizoen is, maar zeg nooit nooit…
De eerste slaapplaats op het eiland geeft ons als ouders de gelegenheid het WeLeaf-gebeuren zelf te ervaren. We komen terecht bij Angus en Karen, een koppel dat ook Olivier en Zoë nooit in levende lijve ontmoetten. De ontvangst is hartelijk, ze zijn zeer gastvrij, het lijkt of we hen al jaren kennen… We spenderen de avond samen, Victoria by night – in de winter reizen geeft veel ‘by night’ momenten – is nog mooier dan Vancouver vinden wij.
Het afscheid de volgende ochtend maakt duidelijk dat er contacten zullen blijven!
Op ons programma staat het doorkruisen van het eiland naar de westkust, we gaan logeren aan de Pacific, de Grote Oceaan. Tijdens de autorit halen we ons cadeautje voor Olivier en Zoë boven: een doosje met vragen, gespreksonderwerpen die anders misschien niet op tafel komen… De vierdaagse op Vancouver Island wordt daardoor ook heel persoonlijk, de gesprekken tijdens de autoritten halen veel naar boven, momenten om te koesteren!
Het doet wat met je, de eerste blik op de Grote Oceaan… het weer begint te veranderen, er is storm voorspeld. Hoera, stormwatching staat ook op onze bucketlist!
Het vakantiehuisje in Ucluelet, dichtbij Tofino, waar we ook oudjaar zullen vieren is een schot in de roos. Zoë weet stellig: zo’n huisje wil ik wanneer we ons gaan settelen… De lokale specialiteit – zalm, roder dan we ooit zagen – grillen we op de BBQ, heerlijk! De waterrat in mij wordt ook verwend, een oversized bubbelbad doet ons de koude/natte dagen snel vergeten. Niet dat we er echt last van hebben. De quote Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kledij bewijst zich hier; nooit hadden we zoveel regen tijdens een vakantie, nooit hadden we er zo weinig last van…
Stormwatching is een fenomeen, hoewel we niet het hoogtepunt van de storm meemaken, zijn we toch enorm onder de indruk. Het enige nadeel: de geplande nieuwjaarsduik is onmogelijk. Ik ben wel voorbereid, maar moet me beperken tot een foto in badpak, in de stormwind, niet in de golven…
Oudjaar start met de eindfase van de duizend klassiekers van radio 2, een thuisgevoel op een plek ver weg van iedereen die ons lief is. Leve internet (en leve kids die zo handig zijn daarmee).
We koken zelf, ieder neemt een gerecht voor z’n rekening. Mijn befaamde chocomousse upgrade ik met gebakken banaan, ik overtref mezelf! En zalm ontbreekt ook nu niet. We krijgen berichtjes binnen van de vrienden die thuis samen oudjaar vieren. Lang voor ons ‘gelukkig 2020’ zijn zij al aan het toasten. De negen uur tijdsverschil is echt wel veel! Onze belofte: volgend oudjaar blijven we thuis!
Op nieuwjaar houden we onze familietraditie hoog. Je maakt een ‘nieuwjaarsbrief’ voor je lootje… In haar superlieve brief voor mij introduceert Marlies een nieuw woord: lievekestijd – tijd om aan mezelf te besteden. Olivier bezorg ons kippenvel met zijn cover van Stef Bos’ Papa. Geloof me, de tekst moest nauwelijks aangepast. Ik laat Simon een kruiswoordraadsel invullen, Maxim wordt geplaagd met zijn baard die elke dag groeit, Zoë krijgt een nieuw mes (het zal zeer handig blijken de volgend dagen) en Marlies wordt verrast met foto’s uit de oude doos. Ignace heeft een mooie tekst uit het boek De wijsheid van de witte wolf voor Olivier. Het verhaal Sporen in het zand, is treffend, ook Olivier’s sporen (evenals die van Zoë) zullen voor altijd te zien zijn.
Snow snow snow snow
We verlaten Vancouver Island en verplaatsen ons naar Squamish. De laatste sportieve activiteit wordt een tweedaagse wandeltocht door de sneeuw. Er blijkt een logistiek probleem: geen enkele taxi wil ons tot aan het startpunt van de trektocht brengen. Maar onthoud: geen enkel probleem is onoplosbaar! Voor het eerst in ons leven kopen we sneeuwkettingen, deze opleggen valt de boys gelukkig mee. Gepakt en gezakt, sneeuwschoenen – geen snowboots, maar snowrackets – inbegrepen, belanden we aan de start. We ontmoeten gelijkgezinden, er wordt gesproken over lawinegevaar, sneeuwstorm… ik vertrouw op Olivier en Zoë, …
Wat dan volgt is het mooiste, sportiefste, zwaarste en spannendste wat ik ooit ik ooit in mijn leven deed. Geloof me, mijn dodentocht in 2012 was daartegenover een gezondheidswandeling. De eerste dag is het flink klimmen tot op het plateau, halverwege de snowrackets aan, en dan, op en neer, nog 6km naar de berghut. Uiteindelijk bij iedere bocht hopend de tip ervan te zien. Eindeloos… maar wat een voldoening bij de aankomst! We installeren ons zo snel mogelijk op onze houten brits (gelukkig met slaapmatje), kruipen in de slaapzakken om op te warmen en slapen een uurtje, bekomen heet dat. Olivier en Zoë doen alles voor ons. In de hut is geen stromend water, er zijn potten en pannen om te koken, je neemt aan de deur sneeuw… Een tweede logistiek probleempje: we namen geen bestek mee… spaghetti met rode saus … niet zo handig als fingerfood. Zoë lost dit op, ze snijdt – met haar nieuwe mes – uit een verpakking lepels en vorken. Het werkt, door de warmte wordt het materiaal stilaan week, maar dan is onze buik al lang gevuld. Af en toe wagen we ons naar buiten, het toilet ligt een tiental meter van de hut; het is duidelijk dat er zwaar weer op komst is…
De avond vullen we opnieuw met Codenames. Ook de andere trekkers – we zijn met een twintigtal – houden zich bezig, de een al rustiger dan de ander; om 22u is het wel stil…
De volgende ochtend weten we wat de nacht bracht: een vers sneeuwtapijt van ruim een halve meter. We zien in de ochtendschemer nog niet goed de impact daarvan, maar het is duidelijk dat het ‘wandelpad’ weg is. Snel, snel… Olivier en Zoë willen als eerste vertrekken, dan moet je zelf het pad – aangegeven door lange oranje stokken – zoeken en maken. Hun winnaars instinkt komt naar boven! Deze tocht is onnoemelijk zwaar door de vele sneeuw en de felle wind. En zeker omdat ik heel vaak val, mijn evenwicht behouden blijkt erg moeilijk. Hilariteit voor de een, tranen voor de ander… Ik denk meerdere keren: dit haal ik nooit! Maar er zijn compensaties: een prachtige natuur, alles wit, waar je ook kijkt verschijnt een geweldig tafereel! En de support van de anderen maakt het voor mij doenbaar. Zodat ik uiteindelijk besluit: ik ben nog niet oud en afgeschreven (als je dertigers die even dachten ons groepje te passeren toch achter je laat, mag je dat zeggen).
De laatste kilometers gaat het voortdurend bergaf, en dat is meer mijn ding. Bijna fluitend belanden we terug bij de auto, daar is het ondertussen spekglad, leve de sneeuwkettingen!
De weg terug naar Vancouver gaat over één van de mooiste routes langs de oceaan hier… jammer dat het opnieuw regent en er weinig landschap te bewonderen is. We opperen dat Vancouver in de zomer prachtig moet zijn, maar onze sneeuwtocht niet hadden willen missen!
Back home again.
Onze laatste avond/nacht gunnen we ons wat luxe. Een hotel midden in de stad, met een kamer op de 24ste verdieping… wat een uitzicht! We genieten van zwembad, de luxebedden en een heel gezellig restaurantje om af te sluiten. De toekomstplannen van Olivier en Zoë komen op tafel, aan hen om deze te delen.
De volgende ochtend dient er gepakt, gelukkig is er nog tijd om samen vanop de brug de skyline opnieuw te bewonderen, ditmaal onder een stralende hemel. Wat een mooi afscheid van Vancouver!
Olivier en Zoë gedag zeggen gebeurt héél rustig – we zijn duidelijk allemaal nog moe van de afgelopen dagen. En heel belangrijk: verdriet is hierbij niet op zijn plaats, daarvoor zijn we te blij, te content, te gelukkig…
Olivier en Zoë,
Bedankt voor deze inleefreis, we ondervonden wat en hoe WeLeaf de dingen doet.
Wat wij onthouden van deze reis:
- Elk probleem is oplosbaar.
- We zijn nog niet oud/afgeschreven.
- Jullie zijn nog extremer dan we al dachten.
Op naar het volgende grote avontuur!
Tot Kerstmis 2020.
