parallax background

Moeder gans

hiken in de colca canyon
Hiken in de Colca Canyon
juli 19, 2018
aardappelen wassen in de goot in peru
Leven op de bergflank
augustus 4, 2018
 

Woensdag 6 juni - La Paz


Twee weken lang zitten we opgesloten in La Paz, Bolivia. Iedere dag verwachten we de komst van ons pakketje uit België, maar het komt niet. Het pakket draagt kersverse Schwalbe banden, die we hard nodig hebben. Iedere ochtend verversen we de 'track and trace' pagina, bellen we met DHL punten uit de hele wereld en bezoeken de lokale post in Bolivia. We worden geen steek wijzer, maar uiteindelijk eindigen we de dag met 'morgen staat het pakket voor de deur'. Vol vertrouwen gaan we de nacht in. We slapen bij familie van onze vrienden uit Santa Cruz. Als we twee weken later nog altijd over 'morgen’ spreken, zakt de moed ons in de schoenen. We worden er langzaan vervelend van. Zeker Olivier weet geen houding. Kwaad wordt hij van de gedachte dat 'achteraf', als we geweten hadden dat het pakket er morgen niet was, hadden kunnen wandelen of mooie routes fietsen. Tijdverspilling noemt Olivier dit. Gelukkig kent elk nadeel zijn voordeel. Plots is Ellen haar reis naar Peru geboekt. De vrije dagen van Zoë haar moeder komen nu perfect uit op ons schema, want in Peru is ze nog niet geweest. 'Ik loop gewoon als moeder gans achter de kleintjes aan' zegt ze als we telefonisch de eerste plannen maken. 'Mam, je weet toch hoe wij reizen? We slapen op de goedkoopste plekken met doorgezakte bedden, in lemen hutjes en met zand, schimmel en haar in de badkuip' antwoordt Zoë voorzichtig. Met Ellen haar woorden 'een bed is toch gewoon een bed, ik slaap wel hoor’ is de reis gepland. We gaan reizen op onze manier, zonder vast plan waar we eten en slapen.

Een kleurrijk feest

Ellen zal over twee weken in Cusco landen. We besluiten ons pakket te laten voor wat het is en door te reizen, de grens over naar Peru. Zodra het pakket bij de familie aankomt, pakken we de bus terug naar Bolivia. Geen slechte keus, blijkt achteraf want het pakket is er nog steeds niet. We fietsen langs het Titicacameer en belanden ‘per ongeluk' bij feest na feest. De langgerekte weg is wat saai en we zitten ver voor op ons tijdsschema, als er uit een eenvoudig betonnen voetbalstadion luid gejoel klinkt. De dikke betonnen muur verklapt niks, maar buiten zijn mooi gekleede meisjes dansjes aan het oefenen. Nieuwsgierig nemen we een kijkje en staan ons zelf toe het voetbalveld te betreden. De betonnen trappen zijn van onder tot boven gevuld met mannen en vrouwen, zoals altijd traditioneel gekleed.



We spreken de dames en heren aan om eens te horen wat er gaande is. Het is een wedstrijd van scholen uit de regio. Studenten, van 4 tot 18 jaar strijden om de mooiste traditionele dansen. De scene is spectaculair, vooral de jongste betoveren ons. De kleinste kinderen dragen kleren in alle kleuren van de regenboog. Met hoeden van stro, vilt of lapjes stof en wollen slofjes aan de voeten. Zoë krijgt toestemming het veld te betreden en maakt de fotos van haar leven. 'Wat een genot' zegt Zoë met een glimlach van oor tot oor als ze weer bij Olivier komt die netjes achter het hek onze lunch gesmeerd heeft. Uiteraard kunnen we het niet laten om, net als de rest van het publiek, ook wat Soles uit te geven aan de cakejes en andere lekkernijen.

We zijn enkele dagen voor de komst van Ellen in Cusco om het grootste feest van Peru bij te wonen. ‘Inti Reyni' ter ere van de zonnegod van de Inka’s. We zijn niet de enige, half peru en vele toeristen zijn op de festiviteit af gekomen. Dansers in de mooiste Inka kledij laten ons op verschillende lokaties toneelstukken zien. Het is dringen om een plaatsje en de aftrap van de show begint altijd op Zuid-Amerikaanse tijden. Minimaal een uur te laat. We wachten meer dan we kijken maar het is een unieke belevenis. Echt betoverd raken we niet, maar de onverwachte lokale partijtjes zijn werkelijk onvergetelijk. We stallen de fietsen voor twee weken bij onze hospedaje, een lokaal hotel en halen Ellen op van de luchthaven.

De eerste week bezoeken we Inca ruïnes rondom Cusco, waaronder het bekende Machu Picchu. De tweede week staat een drie daagse trektocht gepland door de diepste vallei van Zuid-Amerika. Waar we op de fiets alleen maar onze fietsrichting weten, heeft Zoë nu toch een overzichtelijke planning gemaakt waarin elke dag de ‘attracties’ en lokatie genoemd staan. Reizen zonder tijd of twee weken geeft toch een andere dimensie en belang aan een reis. De dagen zijn ingedeeld maar verder staat niks vast, er zijn geen hotelletjes geboekt of bussen vastgelegd, alles gaat op het moment zelf. Best spannend als je net in Zuid-Amerika aankomt en de acht uur durende busrit naar je terugvlucht niet eens is vast gelegd. Alles komt goed, verzekeren we Ellen. Ze pakt het makkelijk op en vertrouwt op onze ervaring.

We springen in de langs zoevende micro's, een minibus die tussen kleine plaatsen op en neer reist zonder vaste uren. Een beetje kennis van Spaans en de cultuur is daarom wel handig. De bus mag dan twaalf stoelen hebben, iedereen die mee wil stapt in. Met de kin op de borst en het hoofd tegen het plafond staan we vastgeklemd. Vijfdelig geklede dames met hun doek vol waren op de rug persen zich zonder pardon naast je. Na een kort ritje arriveren we elke de ochtend op onze nieuwe lokatie en gaan opzoek naar een hospedaje. Op de fiets hebben we vaak geen keus en slapen we in het enige onderkomen dat er in het dorp te vinden is. De eerste nacht in Peru koste ons 10 soles, 2,5 euro. Nu in de toeristische sector moeten we ons een beetje flexibeler op stellen, maar meer dan twintig soles, 5,5 euro wijgeren wij te betalen voor een overnachting.

We lopen van deur naar deur, vragen de prijs, checken de kamers en vergelijken verschillende plaatsen. Als we een plekje hebben gevonden, gooien we de backpacks van ons af en kan de dag beginnen. We reizen naar ruïnes, die vaak op hoogte gelegen zijn en wandelen de hele weg weer naar beneden. Als we aan het einde van de dag nog niet aan meer dan 15.000 stappen komen, zijn we niet tevreden en wandelen we nog een rondje of drie over de kleurrijke toeristische marktjes, de lokale groentemarkt en langs straattentjes opzoek naar lekkere vier uurtjes. Ellen mag Peru niet verlaten na elk gerecht te hebben geprobeerd. Bovendien hebben we zelf nog heel wat te ontdekken in het voor ons eveneens verse Peru.

De ruïnes zijn indrukwekkend. Niet altijd even mooi, maar de ligging en hun bouwstijl maakt het bijzonder. Hoog op de uiterste puntjes van de kliffen pronken de oude citadels. Het zijn de stevigste bouwwerken door de mens, ooit, gemaakt. Stilstaand bij het feit dat er geen machinerie was in die tijd vragen we ons toch hardop af hoe de mens dat gedaan heeft. Helaas hebben zelfs de onderzoekers daar nog geen antwoord op. De ligging en de treinrit naar Machu Pichu zijn adembenemend. Net als in Nasca, aan de andere kant van het land hangen er vele vraagtekens rond de uitgestrekte lijnen en figuren in de grond. Waarom die mensen zich bezig hielden met zulke projecten zal voorlopig een vraagteken blijven. Het is juist die vraag, het waarom, dat het zo indrukwekkend maakt. Tijdens onze bezoekjes wisselen we onze lunch af met een maaltijd in een pension, lokaal restaurant, of een eigen broodje. Betreft de eigen broodjes nemen we rustig plaats op de grond.

Olivier heeft heel wat bekijks als hij de broodjes advocado op de grond voor de bushalte smeert. Zo kennen die Peruanen de ‘gringo’s’ niet. Net als op de fiets worden we van top tot teen bestudeerd, we vallen net even buiten het toeristische plaatje. Peruanen eten drie keer per dag warm, maar toch is de meest gevraagde maaltijd tijdens de lunch. Als moeder gans wandelt Ellen achter ons aan. ‘Ik dacht dat ik de gierige hollander was’ zegt Ellen als we het tiende pension nog niet goedkeuren. We eten voor vijf soles, één euro twintig. Zes soles, 25 cent meer, vinden we te veel. We lachen er zelf ook om, maar toch proberen we uit te leggen dat wij niet meer stil staan bij de werkelijke waarde van 1 sol. Wij weten dat iedereen eet voor vijf en dat dat de normale prijs is. Het is ons leven, geen vakantie. We raken gewoon aan bepaalde waarden van een product. Net als we ‘thuis’ de waarde van bepaalde producten kennen en dus willen betalen.

In de Colca Canyon wandelen we een rondje van drie dagen. De eerste dag is een pure afdaling van meer dan duizend meter, de laatste dag moeten we de zelfde stijging weer omhoog. Stijle paden volgen de diepe kliffen. Langs de randjes van de afgrond gaan we met knikkende knieën omlaag. De zon staat pal van boven en er is geen graadje schaduw te vinden. We ovenachten in geweldige berghutjes in de lokaalste dorpjes. De dorpelingen hebben hun eigen kledij, misschien wel de mooiste dagelijkse kleding die we zagen. Trots zijn we als we nog eens voor tien soles mogen overnachten. We slapen in een kamer gemaakt van leem en bamboe, precies groot genoeg voor drie bedden. De bedden zijn niet doorgezakt, maar of ze opnieuw verschoond zijn vraagt Ellen zich wel af. We passen niet met zijn drieën tegelijk in de kamer, maar toch is het de leukste kamer die we hebben gehad. De wandelingen zijn pittig en het is dan ook een trots dat Ellen dat mee doet op 60 jarige leeftijd. Ze vind het leuk maar er van genieten zoals ons, dat doet ze niet. Ze vraagt zich waar wij toch die lol van pure uitputting in vinden. De laatste dag besluit ze wijs om de tocht omhoog van 1500 hoogte meters over te slaan en de bus te nemen. ‘Ik neem jullie rugzakken wel mee', suggereert Ellen logischerwijs. ‘Nee!' roepen we beiden in koor. ‘Dat is net de lol’ antwoordt Olivier.


Het is juist die vraag, het waarom, dat het zo indrukwekkend maakt.

 

De twee weken zijn omgevlogen en Ellen pakt de bus terug naar Lima, die we een dag op voorhand bij de terminal vastleggen. Ze komt veilig en op tijd aan op de luchthaven. Een bed bleek inderdaad een bed. Slapen heeft Ellen als een roosje gedaan, maar onder de koude douche moest ze voor dat kleine prijsje ook staan. En wij? Wij gaan verder afzien door de Andes. De eerste klim die ons te wachten staat telt 60 zware kilometers.

 

8 Comments

  1. Ellen schreef:

    De bustour uit het dal, gaf weliswaar geen spanning in de benen. Destemeer rond het hart in de angst tot verongelukken. Verder: Heerlijk met goed gevulde maag en na gedane arbeid met de kippen op stok. Het was een heerlijke tijd.

    • WeLeaf schreef:

      haha ja het is wat over welke wegen hier gereden word, met welke snelheid en manouvres! Wij hebben er heeel veel van genoten en kijken er graag naar terug!

  2. Jebbien schreef:

    Weer prachtige fotos en verhalen. Zo leuk dat jullie spontaan op zn mooi en kleurrijk feest belanden!

  3. jos groot schreef:

    prachtig is dit echt mooi beschreven en de mooie foto,s ik geniet er van

  4. Elisabeth schreef:

    Ha Zoë en Olivier,

    Ik loop weer heel veel afleveringen achter hoop het nog eens in te halen. En jullie zijn nu daar waar ik ook zou willen zijn. Staat nog op mijn bucketlijst 🙂
    Ben tijdje ziek geweest en na 6 jaar weduwe zijn is er een nieuwe liefde in mijn leven en heb ik het dus “druk” Georg en ik hopen in september 3 weken de Camino Portugues te lopen en dat vergt ook wel wat tijd.
    Ik ben ook zo suf geweest om door een suffe actie mijn laptop terug te zetten naar de fabrieksinstellingen met gevolg dat ik al mijn mail en mailadressen kwijt ben!
    Stuur nog even jullie mailadres, een bijdrage staat ook nog steeds op mij lijstje en jullie mogen zeggen waarvoor!
    Go go, blijf genieten en “verhalen” dan geniet ik mee! Hartegroet en liefs,
    Elisabeth

  5. WeLeaf schreef:

    Heee Elisabeth!

    Wat leuk om weer te horen van jou, en vooral wat fijn om te horen dat het zo goed gaat! We sturen je een mailtje 🙂

    Groetjes,
    Zoë en Olivier

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *