De laatste loodjes

Toen we Hamar verlieten, stopte Negar nog een snel een rol met visdraad en een doos vishaken in Zoë haar handen. “De vislijn zal je onderweg zelf moeten kopen”. Twee weken later zitten we aan een prachtig meer in het midden van het bos...

Daar staan we dan, voor de deur van ons tijdelijke huis. Zoë trekt aan de grote bel die naast de deur hangt en luidt zo het einde van onze reis op eigen kracht. Het is exact dertig september, vier jaar nadat we in Amsterdam op de fiets stapten en vertrokken op een onbekend avontuur...

We zitten in de trein naar Göteborg. Het witte landschap verandert geleidelijk in een grauw en treurig decor. Net nu de winter begint in het noorden van Värmland, verhuizen wij vierhonderd kilometer naar het zuiden. We vinden het jammer dat we het huisje in Backa verlaten en stiekem hebben we nog niet zoveel zin om naar Göteborg te gaan...

Zoë neemt de kaart uit de lade, richt haar kompas op de berghut, draait de verticale lijntjes van de kompas gelijk met de kaart en leest de graden af. Ze controleert of de richting globaal klopt en zegt: ‘die kant uit vandaag.’ Meestal is Olivier de wegkapitein en de routeplanner, maar deze keer staat Zoë aan het commando.