Dørstokmilla
Fietsen in Zuid-Noorwegen
maart 12, 2021
Paklijst voor een skatetocht
mei 5, 2021
Vrijdag 12 maart - Värmland
Zoë neemt de kaart uit de lade, richt haar kompas op de berghut, draait de verticale lijntjes van de kompas gelijk met de kaart en leest de graden af. Ze controleert of de richting globaal klopt en zegt: ‘die kant uit vandaag.’ Meestal is Olivier de wegkapitein en de routeplanner, maar deze keer staat Zoë aan het commando. We trekken twee dagen de bergen in met sneeuwschoenen. Ons doel is een oude brandweerhut bovenop een berg, pal op de grens van Värmland en Dalarna, twee provincies in Midden-Zweden. We hebben geen route, maar dat is niet nodig in het winterlandschap, de hele wereld is bereikbaar. Op de kaart zoekt Zoë naar obstakels onderweg. Er zijn een paar meren en twee grote rivieren die we moeten oversteken. Over de rivieren zijn er bruggen, het meer is hopelijk dik genoeg bevroren. ‘Iets minder dan twintig kilometer, als we de korts mogelijke weg kunnen volgen,’ besluit Zoë. Olivier knikt goedkeurend en zoekt vervolgens de etensvoorraad voor de twee dagen bij elkaar.
Eind januari spraken we af om minstens één micro-avontuur per maand te doen. Een micro-avontuur betekent voor ons een korte trektocht van minstens twee dagen op eigen kracht. Olivier had de woorden nog niet uitgesproken of hij was al bezig met het plannen van de eerste avonturen. Voor hem kost het absoluut geen moeite om de woorden in daden om te zetten. Hij trekt zonder problemen de voordeur open en gaat op pad. Voor Zoë is die stap heel wat groter. Ze heeft iemand als Olivier nodig die met haar meegaat en motiveert om het echt te doen. Het is niet het gebrek aan motivatie en zin in de micro-avonturen, het is de actie om daadwerkelijk te vertrekken. In het Noors hebben ze een prachtig woord voor deze drempel: dørstokmilla, de kilometer naar de voordeur. Het is de psychologisch drempel waar we ons overheen moeten zetten om naar buiten te gaan, om het comfort van het huis achter te laten en de natuur in te trekken. Voor sommige mensen is deze dørstokmilla heel kort, voor andere mensen is de afstand veel langer. Olivier zei tegen Zoë: ‘jij organiseert dit jaar vijf micro-avonturen. Wedden dat je volgend weekend al wil gaan.’ Met de kompas rond haar nek is de afstand tot de voordeur deze keer bijzonder klein voor Zoë.
Sporen van een veelvraat (wolverine)
We wandelen door bossen, over grote vlaktes en bevroren moerassen. Onze metgezellen zijn de talloze voetsporen van de dieren die we niet zien. We weten dat ze er zijn, de voetsporen zijn het bewijs, maar ze verbergen zich voor de twee vreemde tweevoeters. We zien sporen van elanden, vossen, konijnen, veelvraten en wolven. We voelen ons onderdeel van de natuur, een beetje een wild dier, met het grote verschil dat zij een kompas in hun hoofd hebben en wij verdwalen zonder een kompas in de hand. Zoë wandelt als een gids voorop, controleert regelmatig de richting en is trots bij ieder herkenningspunt dat we tegenkomen op de kaart. Ze geniet met volle teugen van de ontdekkingstocht waar ze zelf de baas is over de route. Om zes uur ’s avonds komen we aan bij de brandweerhut. Het is een prachtige hut met een open haard, een tafel en twee houten zitbanken waarop we kunnen slapen. ’s Avonds zitten we met onze voeten dichtbij het vuur. We proberen onze schoenen en sokken te drogen terwijl we genieten van de warme straling. ‘Goed he, dat we dit doen?’ zegt Zoë. Sinds begin februari is dit het vierde micro-avontuur. Dit hoort bij het leven dat we voor ogen hebben met een gezonde mix tussen werk en avontuur.
Na twee dagen in de bergen keren we terug naar de warmte van "ons" rode huisje. Morgen staat er een belangrijk videogesprek op de agenda. We bellen met Mo-Media, een kleine uitgever uit Rotterdam die geïnteresseerd is om ons boek uit te geven. Met de kompas de wilde natuur intrekken, wolven en beren rondlopen, waar geen routes zijn en het overdag -10 graden is, voelt als een peulschil ten opzichte van de spanning die we voelen voor het gesprek. Als de uitgever echt geïnteresseerd is, bereiken we misschien een volgende mijlpaal in ons boek. Onzekerheid zou veranderen in zekerheid, twijfel in perspectief. We kruipen om acht uur ons bed in, uitgeteld door twee dagen wandelen, maar ook hopend dat de het sneller ochtend is.
De spanning en angst was helemaal niet terecht, net zoals angst altijd groter is dan de werkelijkheid. We praten met een zeer geïnteresseerde uitgever die graag met ons in zee wil. Als we de virtuele vergaderzaal verlaten, kijken we elkaar even grijnzend aan. Er is nog geen contract ondertekend, maar we hebben alle vertrouwen dat onze kompas naar de juiste richting wijst.
3 Comments
Als altijd een mooi verhaal of eigenlijk verhalen. Fijn dat jullie gelijkgestemden zijn in avontuur in natuur.
Dankjewel Ellen! We horen inderdaad vaak: ‘had ik maar een partner die dit ook zou willen.’ We mogen heel erg blij zijn dat we beiden zo genieten van deze avonturen en het buitenleven.
Hoi, ik mis twee belangrijke dingen op jullie site, waardoor deze voor mij onleesbaar is. Ten eerste een datering van de blogberichten met jaartal, zodat het te volgen is wat de chronologie is. Ten tweede, en belangrijkste: een knop onderaan de berichten om naar het vorige of volgende verhaal te gaan. Zo kan ik helemaal niet het hele reisverhaal lezen. Of de eerste aflevering vinden en vandaar uit verder bladeren. Of zie ik iets over het hoofd?