Leven aan het einde
Ontdek de mooiste hike in El Chalten
februari 6, 2018
Ontdek de echte Argentijnse cultuur
februari 17, 2018
Wonen in Ushuaia - januari 2018
Meer dan een maand geleden reden we Ushuaia binnen. Voor velen die vanuit het noorden komen zijn de toegangspoorten van Ushuaia het einde van een lang reis. Voor ons is dit het einde van een nieuw begin. Daar zijn we maar wat blij om. 'Stel je voor dat we nu naar huis moeten' zegt Zoë keer op keer. Dat hoeft nog niet. Het lijkt ons wel wat om al liftend omhoog te reizen en vanuit de draad weer op te pakken boven Buenos Aires. Paraguay, Bolivia, Peru, allemaal mooie landen, maar eerste zetten we de fiets twee maanden in de stal, hier in Ushuaia. Twee maanden?! Ja, twee maanden.
Wonen aan het einde van de wereld, even de fietsgeest laten rusten en ons intellect op een andere manier prikkelen, dat is waar we behoefte aan hebben. Het idee om een boek te schrijven heeft ons niet zo lang geleden gegrepen. Ushuaia, zo besluiten wij, is daar een perfecte locatie voor. Hier zetten we de eerste letters op papier.
We zijn nog geen dag in Ushuaia of we zijn al op zoektocht naar een huis. In het prijzige Ushuaia is zelfs een verblijf in een hostel ver boven ons dagbudget en de campings liggen, bergop, meer dan een half uur fietsen buiten de stad. Via het internet krijgen we een appartement op het oog. De prijs is aantrekkelijk en midden in het centrum. We leggen contact en krijgen een nette mail van een Argentijnse dame die naar Spanje is verhuisd. Het appartement hebben ze voor haar dochter gekocht, maar die studeert nog in Buenos Aires dus ze verhuren het graag een tijdje. We vragen het appartement te bezichtigen en de dame geeft aan dat ze de sleutel zal sturen via een verhuurbedrijf. Wij moeten het maandbedrag overmaken en als we het niet willen krijgen we het geld terug. Zo regelt het 'verhuurbedrijf’ dit voor haar en ze houdt zich graag aan die regels. Argentinië is Europa niet, dingen zijn hier anders geregeld dus zoiets zal hier wel normaal zijn, denken we. Toch begint er bij Zoë een onderbuikgevoel te ontstaan, maar zij heeft zich niet verdiept in de stof en vertrouwt op Olivier. We vragen nog eens haar persoonlijk gegevens en we bekijken haar facebook profiel. Die kloppen dus we lopen naar de bank en staan al in de rij als ook Olivier een duidelijk signaal voelt. Dit klopt niet, er voelt iets niet pluis. We controleren opnieuw de naam van het door haar opgegeven bedrijf en komen er achter dat deze misschien niet bestaat. We berichten de vrouw via facebook en krijgen nooit een reactie terug. Als laatste test sturen we onder een ander email-adres een mailtje uit naar een ander appartement dat, zo weten we inmiddels, een fractie te interessante prijs heeft.
'Oef' ons onderbuik gevoel wordt bevestigd. We krijgen exact hetzelfde mailtje, maar nu van een andere vrouw, inclusief kloppend paspoort en facebook pagina. Het lijkt erop dat deze vrouwen slachtoffer zijn van fraude, en dat wij die net op tijd ontvlucht zijn. We lichten de website in van deze zaak en proberen op een andere manier een appartement te vinden, zoals het zoeken van advertenties uit de krant.
We huren ondertussen een kamer via Airbnb voor de volgende nacht. Het is een fantastische kamer. Tenminste, de muren hebben alle kleuren van de regenboog en de ruimte is veel te groot voor alleen het bed. Meer hebben we niet nodig. We kletsen met de de eigenaresse, Flavia, en vragen wat ze er van denkt als wij hier twee maand blijven wonen. Haar geluk kan niet op, twee maanden inkomsten en gezelschap. We regelen een mooie prijs van € 240 per maand. Met 8 euro per dag zitten we ruimschoots binnen ons budget. Flavia biedt haar kleding-en koelkast aan en we bouwen zelf een tafel. Op dag vier in Ushuaia hebben we onze woonruimte gereed. Flavia heeft vijf kinderen, drie wonen er thuis, maar echt spraakzaam zijn ze niet. Buiten zitten vier herdershonden opgesloten in een hek. Die zullen we snel eens uitlaten besluiten we, maar eerst is er werk aan de winkel.
We willen graag werken en de volgende dag lopen we met een verse CV door de straten. De mogelijkheden voor een twee maandelijks contract zijn niet persé intellectueel uitdagend. Werken in een winkel, hotel, restaurant of bij een bakkerij zijn de enige opties die zich aandienen. Toch willen we dat graag in het Spaans proberen. Het is goed zijn om tijdens het schrijven af en toe de deur uit te gaan en bovendien is het een goede manier om anderen te ontmoeten. De zoektocht valt tegen. Overal waar we binnen lopen, excuseren ze zich, ze zijn niet op zoek naar nieuwe mensen. Wij hadden verwacht dat het een makkie zou zijn door de talen die we spreken en midden in het hoogseizoen in een toeristische stad. Echter, blijkt het midden van het hoogseizoen al te laat te zijn. We vinden niks. Zoë mag één keer op sollicitatie en Olivier kreeg een optie in een hotel boven op de berg, zo’n anderhalf uur van ons huis. ‘Goed, dat werken wordt niks', concluderen we.
Het geeft niet, we hebben zat andere dingen te doen. We zetten onze zinnen op Antarctica. We willen kijken of we mee kunnen op een boot als werkmannen. Wederom is het een moeilijke zoektocht.
De haven mogen we niet in en de bedrijfjes die de laatste bedden aan boord verhuren, kunnen ons niet helpen. Het lukt ons om er achter te komen welke bedrijven Ushuaia binnenvaren en mailen de bedrijven. Helaas lukt het ons niet om interne namen of adressen te bemachtigen en alle emails gaan direct naar de 'info' inbox. We halen een keer een contact binnen via via, maar krijgen een duidelijk antwoord. Zij nemen geen mensen gratis mee. Het was misschien een beetje naïef, maar we hebben geleerd iedere kans te benutten want ’nee’ heb je en ‘ja’ kan je krijgen. Het brengt ons dichter bij onszelf en we leren wat we willen als WeLeaf. Het fietsen was voor ons een nieuwe stap. Een reis op de fiets deden we nooit eerder, evenmin deden we ooit een reis per zeilboot. De nieuwe reisstijlen geeft ons in alle opzichten energie. Het langzame reizen brengt ons veel meer dan we zelf kunnen bevatten. Het reizen op eigen kracht is spectaculair en een manier van reizen waar we anderen over willen inspireren. Maar niet alleen anderen, ook onszelf! Ons nieuwe avontuur ligt al uitgestippeld: een kano trektocht, al is die ver van ons verwijderd want de Verenigde Staten blijken de eerste mogelijkheid.
Er ontstaat een ritme in het dagelijks leven. Zondag zijn we vrij, zaterdag doen we rustig aan en in de week werken we door tot het plots slaaptijd is. We beginnen de dag altijd met een uurtje sport om de fietsconditie niet te verliezen. We doen van alles, van buikspier- en uithoudingssessies, tot traplopen en trail running de berg op. Daarna zetten we ons en beginnen aan intense brainstorms voor de uitwerking van een boekstructuur of het verwerken en noteren van persoonlijke ontwikkelingen. Tussendoor sturen we mails uit naar bedrijven, ontwerpen fotoboeken van onze reis, knutselen we aan de film, werken hard aan het verbeteren van de website en doen online zelfstudie cursussen. ’s Avonds heeft Olivier zijn vrije uurtje door te experimenteren met Argentijnse gerechten en huisgemaakte ‘Belgische’ frieten. Zoë traint af en toe mee met het rugbyteam van het lokale politiecorps. We nemen afscheid van de fietsers die we kennen van onderweg. Ze keren allen terug huiswaarts, terug naar het leven zonder de fiets. Met Patrick proosten we op zijn mooie reis met een gigantische koningskrab en de Brazilianen, Bulgaren en Fransen zien we misschien ook ooit terug. Op zondag is het wandeldag. We verkennen de bergen om ons heen en doen iedere zondag een nieuwe wandeling. Soms met hond, soms zonder hond.
We hebben twee van de vier honden kennis laten maken met de omgeving buiten hun hok. Ze zijn inmiddels zo trouw dat er geen riem meer nodig is. Op een dag zullen we Flavia meenemen, om haar hopelijk de lol van de beesten en de rustiek van de wandeling in te laten zien.
De fiets hebben we nog niet aangeraakt. We lopen twee keer per week de berg af naar de supermarkt, maar komen verder naast de sport eigenlijk niet zoveel buiten. Het is een vreemd, ironisch leventje dat we momenteel leven. Geen fietsen, de hele dag binnen, betalen voor een huur, maar niets verdienen en nauwelijks nieuwe mensen ontmoeten. We zijn even alleen maar met onszelf bezig, nemen geen moment rust en houden ons druk met alles hierboven. Iedere dag in een kamertje met alleen ons twee, desalniettemin, lijkt geen van ons twee zich hieraan te storen na een jaar buiten leven, vol met ontmoetingen en avontuur. Het lijkt simpelweg het perfecte moment om even onszelf te evalueren. Tot diep van binnen realiseren we wat deze reis ons allemaal heeft gebracht en wat hij ons zal brengen. Het zijn dagen waar een jaar van verzamelde gedachtes tijdens het fietsen langzaam hun verdiende plekje krijgen. Die gedachten lezen jullie, op een dag, terug in ons boek.
8 Comments
Wat een ander leven hebben jullie ineens voor twee maanden maar ik kan me voorstellen dat jullie hier even behoeften aan hadden! Wel fijn lijkt me om even een ritme te hebben en de zekerheid van onderdak waar je lekker je spullen veilig achter kan laten. Heel veel succes de komende tijd met jullie boek!
Lieve groet van kleine James, Yannick en mij!!
Dankje jebbien! Het is heel anders maar tegelijk ook heel tijdelijk, en dat zit toch diep in ons onbewuste. Inmiddels hebben we nog maar 2 weekjes hier en dan gaan we alweer door. De tijd vliegt!
Lieve Wereldburgers,
Eigenlijk moet ik nog heel veel lezen.. en ook nog bedanken voor jullie lieve mail nav, ‘het bed” dat ik jullie aangeboden had.
Fijn dat jullie er blij mee waren en aanleiding om nog eens een donatie te doen.
Laat maar weten waar ik jullie blij mee mag maken!
Goed vervolg!!
Hartegroet,
Elisabeth
Ha Elisabeth, het zijn veel blogs he 😉 Leuk dat je zo op de hoogte wilt blijven! Jou overnachting was heerlijk, we zullen hem voor altijd herinneren omdat het echt zo’n moment was dat je sterk verlangt naar een beetje luxe! 😉 Wat onwijs lief dat je nogmaals wilt bijdragen. We hebben op de sponsorpagina een aantal producten staan die ons momenteel nog van pas komen. Zoë draagt haar berg wandelschoenen bijna dagelijks en die zijn tot op het bod versleten. Momenteel zal onze eerst noodzakelijke aankoop een lichte, stevige warme en water bestendige schoen zijn. Een bijdrage zou een mooie steun zijn 🙂 Kies vooral waar je je zelf goed bij voelt! http://weleaf.nl/nl/sponsor-ons/ Heel veel liefs! Zoe en Olivier
Gelukt hoor, heb zojuist 35 euro overgemaakt toch weer een begin!
Zoen voor jullie,
Elisabeth
Och, wat onwijs lief Elisabeth! Ik heb je een persoonlijk berichtje gestuurd. Een dikke zoen terug!
Voelt raar met de huidige kennis deze verhalen te lezen. Maar het zal vast een fantastisch en inspirerend boek worden.
Ja! Ook voor ons is het vreemd als we terugkijken op het afgelopen jaar, bijna onwerkelijk. Het boek is nog steeds in progress, maar komt er absoluut 🙂