Zijn Amerikanen echt dik?

In de films en series zien we bijna altijd prachtige woonwijken met grote huizen, perfect gemaaid gras en drie grote jeeps voor de deur. Die wijken bestaan, al zien we ze niet heel veel. Wat ons verbaasd zijn de grote verschillen tussen arm en rijk. De rijken wonen in die mooie wijken, terwijl de arme mensen in recreational vehicles, grote campers of in mobile homes, een soort verplaatsbaar plastic huis, wonen. Bij iedere orkaan of tornado die passeert waaien deze huizen uit elkaar als een kaartenhuis, letterlijk. De tuin rond deze arme huizen ligt meestal bezaaid met een hoop rommel en er staan minimaal vijf auto’s, waarvan er slechts twee rijden. Blank is rijk en zwart is arm, het bestaat helaas nog heel sterk. Het zijn de Afro-Amerikanen en de drugsverslaafde blanken die hier wonen, een gigantisch grote groep. Bijna iedere dag komen we drugsverslaafden tegen, en iedereen heeft iemand in de familie met verslaving. Op een avond zoeken we een plaats om te slapen. De kerk kan ons niet helpen en de brandweerkazerne is dicht. Bij een kleine winkel tegenover de kerk komt een zwarte man uit de winkel. ‘You need water. I’ll buy you one’ roept de man voordat Zoë iets kan zeggen. ‘No, no, we don’t need water, but you can help with something else’ zegt Zoë snel. Hij weet wel een plaats om te slapen en brengt ons naar het huis van Stefani. Haar benen staan vol met tatoeages en ze is ontzettend chaotisch. We mogen de hangmatten in haar tuin hangen, maar voelen ons in eerste instantie niet heel erg op ons gemak. Tegen Olivier vertelt ze dat ze drugsverslaafden begeleidt om af te kicken. Ze was zelf meer dan twintig jaar verslaafd en heeft heel veel foute dingen gedaan, vertelt ze ons. ‘Die man die jullie naar mijn huis bracht, Pete, help ik ook. Hij komt net uit de gevangenis’ zegt ze. Maar ze ontvangen ons met open armen, zijn bijzonder vriendelijk en gastvrij. De drugsverslaving en armoede is heel erg zichtbaar hier, schrikbarend zichtbaar. Die prachtige, grote huizen zijn de minderheid, alleszins in de arme zuidelijke staten van de VS.

We fietsen langs een rustige weg in Texas en zien een bordje aan het hek hangen. ‘If the dogs don’t get you, I will’ staat erop. Niet veel later staan we aan een verkeerslicht en stopt er een grote jeep met een oude man naast ons. We kijken even naar links en zeggen vriendelijk dag. ‘How you’all doing’ komt er met een half onverstaanbaar Texaans accent uit zijn mond. Op de passagiersstoel naast hem staat een groot jachtgeweer en de loop steekt net niet uit het raam. Bij ons staat een bordje verboden honden op de deur van het gemeentehuis, hier staat er een bordje verboden vuurwapens. Zonder geweer voelen de mensen zich niet veilig en velen durven niet de deur uit zonder een revolver in de auto. Een van onze warmshower hosts in Texas woont in een mooi huis een van de luxe wijken. ‘We had a big snake in the yard, but I shot it’ zegt hij trots als we net binnen zijn. Dave is een typische Amerikaan uit het zuiden. Hij is een grote Trump fan, heeft een hele verzameling geweren, een BMW is een kleine auto voor hem en Europa is het kleine broertje van Amerika. Als hij over zijn werk vertelt, vallen we achterover. Hij is een pastoor van de lokale kerk. 'Wij zijn doopsgezinden, we zijn niet vredelievend' vertelt hij overtuigd. Met trots vertelt hij dat zijn kerk bewaakt wordt tijdens een dienst met speciaal getrainde leden. We prikkelen hem met de schietpartijen in de scholen die wij steeds op televisie zien. ‘Iedere leeraar zou een geweer moeten hebben, dat is veel veiliger’ is zijn overtuigde mening. ‘Die democraten willen de wapens weg uit Amerika, maar dat zal nooit gebeuren’ overtuigt hij ons. ’This is America, people love guns!’. Op de fiets durven we nergens een oprit op de rijden want overal hangen bordjes met verboden toegang. Even water vragen lijkt ons levensgevaarlijk in de wetenschap dat achter iedere deur een paar geweren staan. Het voelt ongemakkelijk en we worden wantrouwend bekeken, tot we duidelijk roepen ‘water! Can we fill out bottels with tap water?’. Het is de moeite niet meer waard, als we al iemand in zijn tuin zien, voelen we ons indringers. We halen tegenwoordig water bij een tankstations. Sinds we Amerika binnen zijn, hebben we al veel meer gevaarlijke verhalen gehoord dan in heel Zuid-Amerika. Diezelfde Amerikanen kunnen daarentegen niet geloven dat we nog leven na Zuid-Amerika. Wij beginnen ons af te vragen of Amerika niet ‘gevaarlijk’ is. Een dronken gek en hij knalt je ‘per ongeluk’ neer. Het is vooral onze eigen onbekendheid ten opzichte van geweren die ons angst aanjaagt. We zijn het niet gewoon dat iedereen een geweer kan hebben en dat je het overal terugziet in de maatschappij.