Een wereld van verschil
Verwelkomd door narco’s
juni 4, 2019
Zijn Amerikanen echt dik?
juni 6, 2019
Donderdag 2 mei - Camargo
We fietsen met dichtgeknepen billen naar de grens met Mexico. Deze keer zijn het geen gure types langs de kant van de weg die ons kriebels bezorgen, maar wel de 7 dagen stempel in ons paspoort. Twee maanden geleden wilde de onvriendelijke douanebeambte ons slechts een visum van zeven dagen geven. De enige andere optie was om twee dagen om te fietsen naar een andere grens en daar hadden we geen zin in. Uitstellen van problemen heet dat, en die mogelijke problemen maken ons nu een beetje bang. Al een paar dagen denken we na over de mogelijke scenario’s en ons acteertalent. De onschuldige fietser, overtuigend bluffen of vriendelijke medelijden. En we discussiëren over wie het eerst naar binnen gaat. Olivier kan beter bluffen met de tekst uit de wet waarin staat dat we slechts een fee bij uitgang betalen, terwijl Zoë overtuigender de juiste emoties kan voelen. Het scenario dat we werkelijk voor ogen krijgen hadden we niet geoefend, en er was absoluut geen oefening voor nodig.
De grenspost is klein met één enkele slagboom waar een officier in een hokje staat. Aan de andere kant staat een klein gebouw met enkele geparkeerde auto’s die Mexico binnenrijden. Er is geen gebouw voor mensen die Mexico verlaten, al gokken we dat dit in hetzelfde gebouw zal zijn. We fietsen naar de officier bij de slagboom. ‘4 pesos per persoon’ zegt hij, voordat wij iets kunnen vragen. Hij vraagt geen paspoort, geen stempel, alleen vier pesos om de internationale brug te passeren. Officieel moeten we het gebouw aan de overkant binnen om onze exit-stempel te halen, maar dan moeten we een van onze ingeoefende scenario’s bovenhalen. ‘We fietsen gewoon door, en als de Amerikanen moeilijk doen, zeggen we dat we dachten dat de Mexicaanse post nog kwam’ zegt Zoë overtuigd. Olivier kijkt verbaasd, want meestal is het Zoë die zich keurig aan de regels houdt. ‘Oké, ben je zeker?’ stamelt Olivier. ‘Ja want we houden ons aan de regels, je kunt toch fouten maken?’. We wagen de gok, betalen acht pesos en fietsen Mexico buiten zonder stempel. Aan de andere kant van de brug staat een Amerikaanse officier. Het is een soort pré-controle van de paspoorten. Overtuigd laten we ons Amerikaans visum zien en we mogen zonder problemen verder fietsen. ‘Wat maakt het de Amerikanen uit of we officieel in Mexico zijn geweest’ zegt Zoë. ‘Inderdaad, zolang we officieel de VS binnengaan, vinden ze vast alles best’ bevestigt Olivier onze keuze. Nu maar hopen dat de douanebeambte geen perfectionist is.
Er is slechts één van de drie poorten open aan de grenspost. Trump heeft de taken van het douane personeel verplaatst van stempels zetten, naar grenzen controleren. Bijna tweederde van het personeel voert patrouilles uit langs de grenzen en over het water. Auto’s, fietsers en wandelaars moeten allemaal door diezelfde poort. Als wij aan de beurt zijn, staat er al een aardige rij auto’s achter ons. De douanebeambte heeft duidelijk niet vaak een Europees paspoort gezien, en zeker geen fietser die de grens passeert. Hij is druk met de juiste nummers vinden en lijkt geen seconde naar een Mexicaanse stempel te zoeken. Als hij de telefoon pakt, schrikken we even en vrezen dat hij de Mexicaanse zijde belt. Hij hangt op en geeft onze paspoorten met een glimlach terug. Er rest ons alleen het betalen van een of andere tax en dan zijn we binnen. Omdat we geen adres hebben in de VS, moet een andere beambte de baas even bellen. Hij is verbaasd om twee fietsers te zien en vraagt heel beleefd of ze een aantal foto’s van ons mogen maken. ‘Dit hebben we hier nog nooit gezien’ zegt hij. Even later komt een politie-agent binnen met een grote camera. We moeten poseren voor het grensbord en in de hal. ‘Er verschijnt een stuk over jullie in de krant van de grensposten’ vertelt de baas. Geen seconde kijken ze naar een mogelijke exit stempel van Mexico, maar ze hebben wel honderd andere vragen. Even later fietsen we de grenspost buiten. High five! ‘Mission accomplished, we’re ready for the United States of America’ lachen we naar elkaar.
Het verschil met de andere kant van de grens kan bijna niet groter zijn. Plots is alles groots, geordend en volgens de regels. Er lopen geen mensen op straat, er zijn alleen grote jeeps en veel verkeer. Er zijn verkeerslichten en overal stoptekens waar auto’s daadwerkelijk stoppen. Rechts zien we een McDonalds, links een Subway, en tussenin wel tien andere fastfood ketens die niet in Europa bestaan. We willen iemand vragen of er een park of een camping is om te slapen, maar we zien niemand die voor zijn huis zit of op straat wandelt. De eerste dag in een land is vaak het moeilijkst omdat alles nieuw is. We weten niet of de brandweer hier fietsers helpt, hoe zijn de regels met wildkamperen of kunnen we mensen vragen voor een plek in de tuin? We zoeken naar iets vertrouwd en zien een tortilla bakkerij, uiteraard uitgebaat door een Mexicaan. Hij praat Spaans, net zoals 90% van de mensen in de grensregio. Het zijn bijna uitsluitend Mexicanen die hier wonen, eerste of tweede generatie. Als we beter rondkijken, zien we inderdaad dat alle reclame en teksten op de winkels in het Spaans zijn geschreven. De Mexicaanse tortillabakker wijst ons de weg naar een klein park en geeft ons een pak tortillas en twee avocado’s mee. Heel de middag is het een komen en gaan in het park, maar er is niemand die iets zegt, zelfs geen vriendelijke goedendag. We voelen ons vreemd, en vragen ons af of dit de Westerse cultuur is die we niet meer zo goed kennen na al die tijd in Zuid-Amerika. 'Misschien zijn de mensen bij de grens bang en verandert het als we wat verder in Texas zijn’ zegt Olivier overtuigd. ‘Als we iemand tegenkomen in die woestijn misschien’ lacht Zoë die niet heel veel zin heeft in de komende kilometers.
In ons hoofd is Texas een grote woestijn met eindeloos lange wegen, cowboys en veel geweren. Dat zien we toch altijd in de films. We zijn verbaasd als we de eerste dag door zoveel groen fietsen. De wegen zijn inderdaad eindeloos en er zijn alleen gigantisch grote ranches, maar de gevreesde woestijn is er niet. Er passeren een aantal auto’s, maar we zien nergens mensen. Na 120 kilometer komen we bij het eerste dorp. Eén van Olivier’s favoriete activiteiten is het ontdekken van supermarkten in een nieuw land. Hij is altijd benieuwd naar het aanbod en de prijzen. Soms komt hij buiten en is de melk heel goedkoop of ze hebben een heerlijke bakkersafdeling. Deze keer komt hij buiten met een halve tas boodschappen en grote ogen. ‘Jeetje, wat is het hier duur’ puft hij. ‘Het is wel drie keer zo duur als in Mexico en ze hebben alleen van dat vieze plakbrood’. Dat wil niet zeggen dat Amerika pijn gaat doen aan onze portemonnee. Als een land duur is, eten we niet in restaurantjes langs de weg en slapen we niet in hotels. Onze enige uitgaven zullen de supermarkten zijn en waarschijnlijk geven we het totaal zelfs minder uit dan in Mexico. We fietsen naar een kerk en mogen onze tent ophangen onder een afdak. Ook hier praat iedereen Spaans en het voelt alsof we de eerste Amerikaan nog moeten ontmoeten.
1 Comment
Wat jullie schrijven over de USA herken ik allemaal, bijna alles kunnen ze al zittend in de auto doen, de rommel of een groen tapijt rond hun huizen, het brood smaakt zoet en het plakt inderdaad ba ! Dat ze dik zijn is ook opvallend en eten kan je krijgen op elke hoek en kant. Wat ons ook opgevallen is in de winkels ….je komt binnen en het eerste wat je ziet is de bakkerij afdeling met gebak enz…….bij ons kom je als eerste op de groente en vers afdeling binnen allez bij de Delhaize . Winkelen is inderdaad een belevenis in de USA alles is zo overdonderend met zooooooo veel keus, ik werd er zenuwachtig van. Rekken van wel 20 meter lang vol met bvb cornflakes enz ….Vriendelijk zijn ze ook, maar dat is een gewoonte. Als ze vragen hoe het met je gaat is het niet de bedoeling om een hele uitleg te geven. Gewoon zeggen dat alles ok is en dezelfde vraag terug stellen, wij zeggen hier gewoon hey !