Life on the rails
Moskou
juli 27, 2014
The Great Baikal Trail
augustus 7, 2014
Trans Siberië Express
13u05 vertrekt de Trans Siberie Express vanuit Moskou die ons ongeveer 5200 kilometer verder brengt tot Irkutsk. De provodnista, die veel weg heeft van de directrice uit Mathilde, jaagt ons de trein in terwijl we ruim een kwartier op voorhand instappen. We krijgen de eerste coupe in de gang toegewezen die slechts twee bedden heeft. Het is uitzonderlijk dat je hierin belandt want normaal slapen hier de provodnista, maar die hebben voor zichzelf een grote coupe met meer bergruimte uitgekozen. In eerste instantie vinden we het vreemd om niet met vier te zitten, want twee dronken Russen in de cabine hoort bij de Trans Siberie Express. Na een snelle blik naar de andere passagiers vinden we de twee persoonscoupe helemaal niet zo erg. De ruimte en veiligheid van een privekamer kunnen we al snel apprecieren en niet veel laten zijn de bedden opgemaakt en zijn we geinstalleerd voor de reis.
Onze treincoupe oogt ouderwets en nostalgisch. Het kamertje is voorzien van twee uitklapbedden, een doorgezakt stoeltje tegen de andere muur, een tafeltje en een lokaal muziekstation. Er is meer dan genoeg opbergruimte onder het onderste bed en de kast boven het gangpad. Alle cabines hebben een raam waarvan het bovenste deel net ver genoeg open gaat om je hand er door te steken en dat hebben we geweten ook toen de provodnista naar Olivier raasde omdat hij door het raampje filmde. De gang is een smalle doorlooproute naar de “samovar”, een ingebouwde boiler om jezelf van een kop thee of noodles te voorzien en naar het toilet, dat volledig van roestvrij staal is, ouderwetse draaiknoppen heeft en waar er een lekker geurtje hangt. De gang is tevens een ontmoetingsplek. We proberen wat te communiceren met zelfgemaakte tekeningen en Zoe door samen met een Russische dame te gaan breien. Toch is snel duidelijk dat contact leggen veel inspanning vereist.
De Trans Siberie Express kan drie routes nemen vanuit Moskou. Wij nemen de noordelijke route. Dit is de oorspronkelijke en eerste Trans Siberie Express die gaat via Yaroslav. Doordat we deze noordelijke, minder populaire variant hebben, lijkt het alsof we de enige toeristen zijn op de trein. We laten al snel de lelijke flatgebouwen en de modieuze dames achter ons in ruil voor uitgestrekte bossen en het arme boerenleven.
‘s Avonds gaan we op zoek naar meer Engelstalig gezelschap want in onze eigen wagon komen we niet verder dan wat glimlachen en gebarentaal. Op weg naar de restauratiewagen horen we veel gelach uit een cabine komen en treffen we een jolig gezelschap met reizigers uit Argentinie, Canada, Engeland en Australie, begeleidt door een Russcische reisgids die vloeiend Engels spreek en ons later van veel goede tips voorziet. We blijven een hele poos hangen en spreken af om de volgende dag samen in het restaurant te eten. We ontmoeten ook een ander Nederlands koppel waarvan alleen het Friese accent ons eerder op het verkeerde been had gezet. Op de tweede dag bezoeken we ze in hun cabine waar we onder het genot van een hollands kopje thee en dropjes onze reiservaringen uitwisselen en vergelijken. We nodigen ook hun uit om ‘s avonds naar het restaurant te komen.
Het restaurant is een bijzondere onderneming. We krijgen een uitgebreide menukaart waarbij we helemaal gaan watertanden. Als we willen bestellen, blijkt dat er slechts een aantal salades en drie hoofdgerechten beschikbaar zijn. Onze hoop op lekker en uitgebreid eten wordt kleiner en kleiner, zeker als we de salade van de Australische dame zien. De bestelde “fried potatoes with mushrooms and onions” zijn ongeveer vier happen, net genoeg om niet flauw te vallen en kostte ongeveer een euro per blokje aardappel. Lekker is het gelukkig wel en het vetgehalte heeft genoeg effect op Zoe haar buik. De komende dagen eten we terug noodles, havermout en minute soep!
De tijd in de trein vliegt werkelijk voorbij. Voordat we het beseffen zitten we al bijna 48 uur non stop in de trein. Eten, boekjes lezen, spelletjes met medereizigers, in de gang rondhangen en veel naar buiten kijken zijn de bezigheden van de dag. Het landschap varieert van bos, naar bomen en nog meer bos. De reisgids beschreef al de “endless taiga”, maar toch kan je eindeloos genieten van die ongerepte en uitgestrekte natuur. Soms zijn er stukken waar de trein als een slang door landschap slingert en alles op een sprookje lijkt waar de heuvels vol groen kleuren en af en toe overmeesterd worden door een paarse of gele gloed. Langzaam maar zeker veranderen bossen in heides, heides in heuvels, en heuvels in een steeds ruiger landschap. De verdwaalde houten huisjes, vaak versierd met blauwe kozijnen, blijven ongeacht het landschap opduiken. De huisjes zijn erg aandoenlijk, maar het blijft voor ons een vraagteken hoe deze mensen de Siberische winters overleven. Terwijl wij voortdenderen door het landschap,lijkt de tijd hier in Rusland nog wat langer stil te staan.
De vele kilometers die we achter ons laten, doet niet alleen wat met het landschap, maar ook met de temperatuur die daarmee gepaard gaat. Temparaturen variaren van 35 tot -1 graden. Dit merken we vooral tijdens de langere stops waarbij we even onze benen mogen strekken en er passagiers in- en uitstappen.
Doordat de trein ontzettend lang is, kruipen veel mensen onder de trein door op weg naar het perron waar oude vrouwtjes alles verkopen wat de buik van de treinreizigers kan plezieren, van bessen tot gerookte vis. Bij elkaar opgeteld stopt de trein maar lieft tien uur op een totaal van vier dagen en nachten. De meeste stops zijn zoals bij ons slechts 2 minuten. De trein stopt dan op een pittoresk en vaak vervallen station waar een eenzame Rus uitstapt, terug thuis na een lange reis.
Soms zijn er stukken waar de trein als een slang door landschap slingert en alles op een sprookje lijkt waar de heuvels vol groen kleuren en af en toe overmeesterd worden door een paarse of gele gloed.
Waar we in eerste instantie dachten de enige reizigers op de trein te zijn, blijken er dagelijks enkele nieuwe reisgenoten op te duiken. Soms pas net opgestapt terwijl anderen al vanaf Moskou in de trein zaten, heel wat wagons verder. Zo ontmoeten we een zeer leuk Frans gezin uit Grenoble met drie kinderen. Voor Olivier een mooie kans om zijn, intussen belabberde, Frans bij te spijkeren. Op een van de stops kopen we een gerookte vis die we met behulp van enkele Russen weten om te toveren tot eetbare stukjes. Samen met de Franse familie, een beker champagne en twee stevige Russen, genieten we in hun coupe van de heerlijke vis. Met behulp van tekeningen kunnen we communiceren met de Russen en begrijpen we dat ze bewakers zijn van oliepijpleidingen in Mongolie. Wat later breken we het record met mensen in een cabine als we met zijn twaalven Uno spleen en de coupe al snel een sauna wordt.
Vier dagen trein zijn voorbijgevlogen. Het leven op de trein is werkelijk bijzonder en verveelt geen seconde. We zijn intussen vijf tijdzones en 5193 kilometer verder zodat het hier 7 uur later is dan in Nederland. Dat ervaar je nauwelijks in de trein omdat alle klokken ingesteld zijn op Moskou tijd. Deze ochtend kwamen we om 3u30 Moskou tijd aan in Irkutsk terwijl de zon volop scheen en het al 8u30 bleek te zijn.
De komende dagen gaan we trekken langs de oevers van het Baikalmeer. Als het weer zo blijft, wordt het ongetwijfeld prachtig!
Tot in Mongolie!
Meer informatie?
Ben je op zoek naar meer informatie over de Trans Siberië Express? In onze blog Trans Siberië Express of Trans Canada vergelijken we beide treinreizen en geven alle details over de route, de prijs, het boeken van de trein en de beste reistijd.
