Speeltuin in de achtertuin
Fietsen in Noord-Guatemala
januari 3, 2020
De Northern Forest Canoe Trail
januari 13, 2020
Maandag 7 oktober - Fort Kent
Op 7 oktober worden we in het park, waar we voor het laatst uit te kano stappen, door Carl opgepikt. Minder dan een jaar geleden plande we onze route tot hier, Fort Kent, Maine. We hadden geen hotel geboekt of plek gereserveerd. De kanoroute eindigt zijn 1.200 kilometer hier. Na Fort Kent zouden we naar Canada gaan, dat letterlijk één brug van onze huidige locatie is verwijderd. We zouden gaan rusten, de Canadese winter ervaren en op ons af laten komen. Misschien nog eens aan ons boek schrijven. We zouden willen werken op een honden-slee boerderij, aan onze toekomst denken en mogelijk een klein tochtje op ski's doen. Het enige dat we concreet geregeld hebben, is het transport van onze fietsen en kano. John, de eigenaar van Mountainman Outdoor in Old Forge, zal de kano ophalen en onze fietsen meebrengen. We weten dat we Amerika moeten verlaten want ons visum staat ons nog een magere drie weken toe. We weten dat de winter elk moment kan arriveren en dat we nog steeds een plek in Canada moeten zoeken waar we een maand of twee kunnen ‘huis zitten’, het passen op een huis en de huisdieren terwijl de eigenaars op vakantie zijn. Geen van al die ideeën was gepland. We weten zelfs niet hoelang we bij Carl en zijn vrouw Pat mogen blijven. Misschien maar één dag, maximaal een week. Toch voelen we geen straaltje stress. Hoe kan dat nou?
Carl, Pat, de huisdieren en de zoon met zijn gezin tijdens Thanksgiving
Als we met de kano boven op de auto gebonden aan komen rijden staat Pat ons op te wachten in de deuropening. Mandy blaft ons toe. We ontmoeten de paarden Scascha en Dunbar, de katten George en Monty en de kippen. Het voelt alsof we aankomen bij de boerderij van onze oom, zo thuis. Welkom zegt Pat terwijl ze ons een knuffel geeft. Het houten huis staat imponerend op de heuveltop, met uitzichten alle kanten op. Het huis puilt uit van alle kanten, overal staan dingetjes en spulletjes, er hangen wel 50 jassen aan de kapstok, op de trapleuning liggen zadels te drogen en de keukenkastjes bulken van verzamelde bakjes, en toch staalt dit huis rust, gezelligheid en leven uit. De mok op het aanrecht verklapt het karakter dat in dit huis schuil gaat: “Keep the house clean, by staying outside”.
We voelen ons snel thuis, trekken kasten open, pakken dingen uit de koelkast en vragen onze eigen hosts of ze ook wat willen drinken. We doen onze schoenen uit en nestelen ons op de bank. Het is een zesde zintuig dat ons vertelt of het huishouden dat toelaat. Bij Pat en Carl zitten we snel met onze zelfgemaakte sandwichen rond de keukentafel. “Wat zijn jullie plannen?” vraagt Carl. “We hebben nog niet echt plannen” Zegt Zoë. “We moeten wachten tot onze fietsen er zijn komende dinsdag. Hoelang kunnen we blijven?” vraagt Zoë. "Zolang jullie willen” is Pat haar antwoord. Als mensen dat zeggen, gaan we er vanuit dat een week, misschien ander halve week geen probleem is. Het is vanzelfsprekend dat we geen twee maanden kunnen blijven bij zo een antwoord, maar de tijd passeert en we kunnen blijven tot ons visum verloopt. En als het visum bijna verloopt komt Carl met een idee “We verlengen jullie visum bij de grens, en dan kunnen jullie op ons huis passen als wij in Spanje zijn”. Zo geregeld, zo gedaan.
<
Opa en oma op bezoek
Al vanaf de eerste dag zij Pat en Carl niet alleen ongelofelijk gastvrij voor ons, maar ook voor onze vrienden. Ze nodigden Brad, onze kano-vriend, en zijn vrouw uit voor een typisch lokaal ontbijt, ‘ployes’, pannenkoeken van boekweitmeel, en de dag erop laten ze ook John, die onze kano komt halen, bij hen slapen. De mok in de keuken doet zijn eer aan want we zijn altijd buiten. Carl en Pat verwonderen ons met de speeltuin in hun achtertuin. De speeltuin die zij samen met de Fort Kent gemeenschap bouwde. Carl is een van de oprichters van het Fort Kent Outdoor center. Het centrum begon met het bizarre idee om in het kleine dorp een van de grootte biathlon events te houden. Het dorp had nauwelijks gehoord van biathlon en nauwelijks faciliteiten voor zo’n event. De locatie zou eerst een uur van Fort Kent opgericht worden, maar ze overtuigden het dorp om het ter plaatse te bouwen. Ze sprokkelde de centen bij elkaar bij een rijke weduwe uit de staat Maine en bouwden met een leger vrijwilligers aan het centrum. Carl is een fanaat, met meer dan 100 ski's in zijn kelder als bewijs. Met al zijn passie zet hij kinderen en ouders in beweging om buiten te zijn, sporten te beoefenen en te ontdekken. Als coach bij het centrum en op de Hogeschool introduceert hij nieuwe kinderen aan Biathlon en brengt hij de meest getalenteerde tot op nationaal niveau. Van beginner tot professional, hij is er voor iedereen. Ook voor ons.
Hun huis is praktisch onderdeel van het Outdoor Center. Als we van achter het erf verlaten staan we op de skipiste en een netwerk van paden en trails. De trails voor mountainbikers, wandelaars, trailrunners, paardrijders, hondenbaasjes, rollerskiers, frisbeërs veranderen in de winter deze tot sneeuwschoen paden, langlauf trails en een atletisch biathlon stadion. Wij mogen vrijuit spelen en worden gecoacht in alle sporten die we nog niet beheersen. Eerst de roller-ski's en biathlon en later de wintersporten. Hij geeft ons ieder een set roller-ski's, een soort korte ski op wieltjes waar biathlon-atheten in de zomer op trainen. Het lijkt een beetje op skaten, dus Zoë klikt de ski's onder haar schoenen en vertrekt. Binnen de kortste keren licht ze op de grond. Olivier doet het wat rustiger aan, beheerst en bedacht. Als een beginners staan we met knikkende knieën op de baan. We oefenen en oefenen, ieder op onze eigen manier, Zoë door vallen en opstaan en Olivier door concentratie en rust. Ondanks onze ervaring met rollerskates is deze vergelijkbare sport toch geen makkie. De latten zijn lang, de enkel is los en de skistokken voelen onhandig en te lang. Aan het einde van de dag staan we recht op de ski's. “Dit is zo cool!”. De geasfalteerde en heuvelachtige trails zijn een behoorlijke stap, zeker zonder rem, maar het is een mooie uitdaging en iedere dag staan we met onze ski’s in de hand op de piste.
Het ritme van ons dagelijks leven gaat mee in dat van hun. Ontbijten, buiten spelen, lunchen, buiten spelen, avond eten. Olivier gaat regelmatig uit om te mountainbiken. Pat leert Zoë alles over paarden. We gaan trailrunnen, oefenen op de roller ski's en laten hond Mandy uit. Tussendoor halen we ons werk in. We hebben nog heel wat blogs te schrijven, foto’s te bewerken, films te monteren en nieuwe plannen maken. Inmiddels weten we wel zeker dat we een lange skitocht willen doen. Als Zoë de mogelijkheden voor skiroutes in Canda aan Carl voorlegt zegt hij “én waarom zou je niet de Saint Lauwrence volgen. Daar is in de zomer geen weg en in de winter gebruiken de locals een sneeuwscooter trail om van dorp naar dorp te gaan.” Ondertussen is Olivier ook aangesloten en we zoeken het op. Al snel komen we bij ’the white trail’ of in het frans ‘la route blanche’. Als we de teaser afspelen en prachtige besneeuwde landschappen aan het scherm voorbij zien glijden, staat de kippenvel op onze armen. “Verkocht!” Roept Zoë. “Ho! Dit is gaaf” zegt Olivier. “Gaan we dit doen?” zegt Zoë tegen Olivier vol adrenaline. Carl volgt onze blikken en lacht als hij realiseert dat de plannen zojuist gezet zijn.
Ons plan komt zo snel en onverwachts als de bliksem. Even snel gaat het met het vervolgplan. Als de beelden van een slee achter ons in de sneeuw Zoë’s gedachten passeren, roept ze "he, maar dat kunnen we ook met de skates doen!”. “een slee op wielen” knikt Carl bevestigend. “dat kunnen jullie zelfs hier testen. Het outdoorcentrum heeft we een kar waar je ski's uit kunt halen en wielen onder kan zetten”. Olivier zoekt en vindt een filmpje waarin een reiziger op skates door een woestijn trekt. Hij duwt een kinderwagen voor zich uit. “ha!” zegt Olivier. Een tweede bliksemslag, een volgend plan is ontstaan.
Zodra Carl en Pat op vakantie vertrekken hebben wij de verantwoordelijkheid over de dieren, en een berg voorbereidingen te treffen. De twee weken vliegen voorbij. Met heel veel liefde leven we even het leven van Pat en Carl. We houden opa en oma, de ouders van Carl die naast hun wonen, gezelschap en genieten van een eigen huis. Net voor ze weer terugkomen valt de eerste sneeuw uit de lucht. Het begin van een winter. Voor vele een depressieve periode van kou en isolatie, voor anderen en voor ons een magie van prachtige landschappen en heel veel winterplezier. Een leven dat ons wel aanstaat. Die speeltuin in de achtertuin, dat is ons droomhuis.
Carl en Pat zijn geweldige vrienden en geweldige ouders, hun familie voelt als onze familie. Hun huis als ons huis. We leerden langlaufen, we leerden rollerskiën, we leerden over sneeuw, over winterkleding, we leerden over tractoren, over paardrijden, we leerden over kippen en kregen de bizarre kans om een hondenslee te rijden en mushers te ontmoeten. Wij leerden over onze droomlocatie en bouwden onze nieuwe reisplannen.
Stel nu, dat we een hotel geboekt hadden..
