Scheisse in Duitsland
Vijf geheime kampeertips
juli 15, 2020
God tur
juli 31, 2020
Vrijdag 26 juni - Duitse grens
De grens overgang was opnieuw over het water, meer dan de helft van alle landgrenzen gingen we over via het water. Dit keer een klein fietsbruggetje over een sloot. Geen hoge hekken, geen politie, geen ondervragingen, geen slagbomen en geen stempel in het paspoort. We zijn terug in Europa waar alle grenzen open zijn. Hoewel Europa door Corona enkele maanden op slot was, is de grens tussen Nederland en Duitsland sinds 15 juni weer open voor reizen. Jammer voor ons staat er ook geen bordje “welkom in Duitsland”, dat was ook niet nodig, we waren meteen op de hoogte. We struikelen Duitsland zowat binnen.
Voor ons ligt een lange weg met ongelijke klinkers. Na 12 dagen en 400 km op skates, weten we al aardig wat werkt en wat niet. Eigenlijk kunnen we overal prima over rollen. Er zijn ontelbaar veel verschillende soorten asfalt, maar ze rollen allemaal goed. Heuvels, bruggen en dijken opklimmen is zwaar, maar gaan ook erg goed. Alleen van die klinkers die zo ver uit elkaar liggen dat onze wielen er tussen blijven hangen, zijn benenknijpers. Over het algemeen zijn het niet de wielen waar we mee tuimelen, maar met onze stokken. “Roller-skiën” is skaten met stokken in de beweging van schaatsen. Het is als langlaufen op wielen. Onder de stokken zit een stalen punt die grip pakt in het wegdek, maar soms is het wegdek te glad, zoals met betonplaten of gladde klinkers of zijn de groeven te wijd en prikken onze stokken zichzelf vast.
Onze kennismaking met Duitsland is een hels lange weg met van die “Scheisse Klinker” zoals een van onze gastvrouwen later zelf uitdrukt. We strompelen vooruit met wegschietende en vasthakende stokken. De benen staan op het zuur en net als we weer vaart kunnen pakken gaat Olivier onderuit. Een keer vol op zijn snoet nadat een van de schroeven is los getrild en zijn wiel blokkeert. Niet veel later gaat hij nog eens, midden op een dorpsplein, dit keer vol op zijn bibs als een van zijn stokken tussen de groeven van die Scheisse straatstenen blijft hangen. Zijn arm wordt mee getrokken en in een ruk ligt hij onderuit. Zo, we zijn in Duitsland.
Op de taal en de klinkers na, verschilt Duitsland niet veel van het oosten van Nederland. Veel rieten daken, koeienstallen, dijken en grasvelden. Het Duits pakken we ook aardig snel op. Olivier heeft twee jaar Duits gehad en Zoë vijf. Met Olivier zijn talenknobbel zitten we ongeveer op hetzelfde niveau. Ons Duits is grammaticaal afschuwelijk, maar we kunnen ons goed verstaanbaar maken. Verassend snel zitten we alweer bij mensen aan de keukentafel en kunnen over veel meer dan koetjes en kalfjes praten. Al praten we wel voornamelijk over koetjes en kalfjes. De regio ligt vol met stallen en tot tweemaal toe worden we uitgenodigd op een melkboedrij. Trots laten de boeren ons hun beroep zien. Het is voor het eerst dat we op een intensieve veehouderij komen. In Zuid Amerika kwamen we veel bij boeren, maar nooit was er maar één die zoveel machinerij had staan als we hier zien.
Bij boer Frits staan we ’s ochtends vroeg om 7.30 en kijken toe hoe 24 koeien tegelijk gemolken worden. Zuignappen worden handmatig aan hun uiers gezet en zo’n 13-15 Liter melk wordt opgevangen, voordat de zuignappen er vanzelf weer afvallen. Als ze allemaal gemolken zijn, lopen de 24 koeien weg en worden de volgende de melkerij binnen geladen. Het is een intensieve taak iedere ochtend en avond. Bij boer Werner krijgen we de melkrobot te zien. Met 4 robots laten de 200 koeien zichzelf melken “wanneer de druk hoog is”. De koeien lopen zelf de robot binnen, de uiers worden door een robot arm schoongepoetste, waarna het apparaat met lasers opzoek gaat naar de tepels de koe en dan de zuigers erop plaats. Als er geen melk meer uit de uiers komt, gaat het hek open en is de koe weer terug in de stal.
We hebben net gedoucht en onze nette kleren aan als we bij de stal van Werner komen kijken. Voordat we de stal op onze slippertjes betreden zegt Zoë nog “we hebben niet echt de juiste kleren aan”. Ze heeft het nog niet gezegd of een van de slangen van de melk robot komt los en begint in het rond te spuiten. Alle mest op de vloer wordt omhoog gespoten door de druk van de slang en we voelen de mestspetters als hagel op ons af vliegen. We doen alsof er niets aan de hand is en laten ons rustig verder rondleiden. Die boeren zijn alles gewend en geven geen krimp, dus doen wij dat ook maar. Giechelend zegt Zoë tegen Olivier dat er “Scheisse” in zijn baard zit. “Jij zit helemaal onder” lacht Olivier terug. Op de boerderijen leren we dat de robot wel minder werk is, maar meer frustratie. Boer Werner kan ’s nachts ieder moment uit zijn bed gebeld worden omdat een van zijn robots de tepels niet kan vinden en zijn koe vastzit in het apparaat. “als ingenieur kun je gaan werken en je werk verlaten. Als boer kan ik de koeien niet een dag alleen laten” Ik heb geen vakantie zegt hij met een scheve lach, maar je ziet de droefheid in zijn ogen. Het is oneerlijk. Vooral het magere loon dat hij voor het harde werk en de weinige uren nachtrust terug krijgt is bedroevend. Momenteel verdienen ze 0,26 euro cent per liter hoewel 35 cent nodig is om winst te maken. Ook de koeien hebben nooit vakantie, dat zijn pas echt machines. We zijn blij als we leren dat we in Duitsland onze melk uit melkmachines op de boerderij kunnen kopen. Één euro voor een liter, duurder dan in de supermarkt maar 60% meer inkomen direct voor de boer. Helaas wordt de vakantie van de koe er niet meer op, en echt rijk wordt de boer er ook niet van. Leestip “eating animals”.
“Als de duiven koeren, gaat de zon zich roeren”
Het zonnige weer is veranderd in enkele dagen met veel regen. We vinden altijd wel een plek om te schuilen en kunnen dan weer verder. De slakken zijn dol op het weer dus met onze zes wielen per persoon is het een hindernisbaan om ze te ontwijken. Het gaat niet altijd goed en dan rolt er zo een via het achterwiel met een salto, kwak, op ons been. Op zaterdag komen we na een goede regenbui aan in een klein dorp waar we een man vragen naar een plek om de tent te zetten. Schuin tegenover zijn huis ligt een prachtig veld vol met hooibalen. “Het veld is van het dorp” zegt hij, “hier zal het geen probleem zijn”. Dolblij installeren we ons voor het eerst in vier jaar naast een hooibaal en bouwen ons kamp op. We hebben onze kleinere en lichtere zomer tent meegenomen en voor de regen hebben we een tarp bij zodat we altijd droog kunnen zitten. Tevreden koken we onze overheerlijke gedroogde pasta met tomatensaus die nog overgebleven is uit Canada. Olivier wilt water vragen bij de man, maar de eerste regen begint op de tarp te tikken. Niet veel later regent het zo hard dat we ons pannetje binnen een minuut met water gevuld hebben en de pasta gaar koken. Tegen de tijd dat we kunnen eten, hangen we met twee armen aan de tarp voorover gebukt. De tarp staat vast gespannen aan onze skistokken, maar een donkerzwarte storm waait over en rukt aan alle kanten aan onze tarp. Zoë roept een paar keer “dat gaan de stokken niet houden”. “Ohnee staat de tent wel goed vast?” De regen komt met enorme vlagen uit de lucht kletteren, maar we blijven droog. Om ons heen beginnen zich overal plassen te verzamelen en per toeval hebben we onze tent op een verhoging gezet. Na de grootste storm kunnen we rustig verder eten. Achterons roekoeën twee duiven vrolijk. “Ah" zegt Olivier “als de duiven koeren, gaat de zon zich roeren”. “oh dat spreekwoord ken ik niet” zegt Zoë met een glimlach als de zon net inderdaad weer door de woeste wolken begint te prikken.
Als we ’s avonds in de tent liggen zegt Olivier “dat spreekwoord bestaat niet trouwens” als hij met een grijns een kus geeft. Dan komt er een man aanlopen en naast onze tent zitten. “ik kom even kijken, ik kreeg een melding van twee buurtbewoners dat er mensen in het veld stonden”. “geen probleem hoor. Komen jullie morgen bij ons een zondags ontbijtje eten?” En zo zitten we op zondagochtend om acht uur aan tafel in het Duits te keuvelen. De man blijkt een duivenmelker te zijn.
1 Comment
Heerlijk weer… (om te lezen, niet het weer :-))