In goed gezelschap
De eerste meters
oktober 4, 2016
De man op blote voeten
oktober 16, 2016
6 oktober - 460 kilometer gefietst
De eerste nacht in de tent is een serieuze test. ’s Ochtends is het gras wit van de vorst en blazen we wolkjes in de tent. Sjors probeert zijn ledematen terug soepel te krijgen na de ijskoude nacht op zijn leeglopende luchtbed en half kapotte slaapzak. Wij wachten op de eerste zonnestralen die zich nog verschuilen achter de heuvels. Tegen elf uur kunnen we de tent in de zon laten drogen en rustig onze spullen inpakken. Echt warm worden we pas als we de camping buiten rijden. We krijgen onmiddellijk een stevige klim voor de wielen en komen met opgeblazen benen boven. Tot aan de Franse grens rijden we niet langs de Maas, maar dwars door de Ardennen.
Twintig kilometer later poseren we trots voor een groot bord “Frankrijk”. Na 7 dagen hebben we bijna vijfhonderd kilometer gereden en twee landen doorkruist. Vanaf de eerste meters voelt het landschap Frans aan. Rechte golvende wegen die oneindig ver lijken door te gaan. Vanaf Givet vervolgen de fietsroute stroomopwaarts langs de Maas. Met een strakke noordenwind in de rug vliegen we over de prachtige fietspaden die er heel wat beter bijliggen dan in België. De heuvels rond de Maas laten de eerste herfstpracht zien, met prachtige kleurpaletten van groen tot geel.
In de golvende landschappen vormt elke afdaling een lanceerplatform voor de volgende heuvel
In Montherme zoeken we naar een slaapplaats. In eerste instantie een camping, maar we zitten buiten het seizoen en alles is al dicht. Op weg naar de abdij passeren we een vrouw die aan de oude poort van haar landgoed aan het sleutelen is. Olivier geeft aan dat we zoekende zijn en al gauw leidt de vrouw ons rond het immense huis, of liever, klein paleis. Het voelt als een sprookje, met de rozenstruiken voor het terras en het groene heuvelige zicht. We mogen binnen slapen in een van de lege, onbewoonde kamers. We hebben onze eigen entree, die in detail in enorme contradictie is met de rest van het paleis. Er is geen elektriciteit, de voordeur half ingeslagen en de dichte houte rolluiken geven het van dichtbij een armoedig blik. Zodra het donker wordt weet Zoë haar creatieve, maar soms op hol geslagen fantasie, te laten gaan. Het sprookje draait om een klassieke horrorscène. We achtervolgen de zaklampsporen van Sjors en doorzoeken het huis. Eén voor één over de krakende houten trap. Boven is het een doolhof van kamers. Het verouderde behang laat de laatste bewonerssporen na. De vrolijk lachende kinderen uit de horror film had Zoë er al bij ingebeeld. In een van de kamers staat een bed. Dat is waar we de nacht door brengen. Sjors eindelijk lekker warm en droog als prins op zijn troon en Zoë gerustgesteld door de soezende stem van de televisie die door het plafond heen klinkt.
's Ochtends worden we gewekt door een flauw herfstzonnetje dat door het raam schijnt. Terwijl Sjors en Zoe genoten van de warme nacht, was Olivier vooral blij dat Sjors op zijn zei kon slapen. Weer wat omgezaagde bomen bespaard. Bij het uitzwaaien, komt de eigenares nog aanzetten met een advertentietekst. Ze wil het landgoed graag verkopen en hoopt dat een van de Noorderburen geinteresseerd is. Mochten we na de wereldreis nog wat centen overhouden, zouden we toch eens nadenken.
Het laatste stuk langs de Maas brengt ons in Charleville waar we onder het genot van een warme chocomelk de wifi oppeuzelen en het vervolg van de route bepalen. We verlaten het rustige fietspad langs de Maas en trekken het Franse platteland in. De snelste route van de gps is allesbehalve comfortabel. Met zulke langsscheurende vrachtwagens en inhalende gekken halen we Portugal nooit.
Eenmaal op de kleine wegen genieten we van de heuvelachtige route door kleine en verlaten dorpjes gaat waar de woonst van de burgemeester steevast het enige huis in goede staat is. Onder het aangename zonnetje ziet Noord Frankrijk er helemaal niet zo treurig uit. Pas na 85 kilometer zeggen de benen dat het genoeg is voor vandaag. In Vandy zien we een prachtig plekje achter de kerk met uitzicht op de vallei. De buurman kijkt even verbaasd als we toestemming vragen om te kamperen. Het is niet zijn kerk dus voor hem is het geen probleem zodat er een half uur later twee tenten achter de kerk staan. Onder het gerammel van de kerkklokken proberen we een maaltijd te koken, al gaat met de diesel heel wat moeilijker dan benzine zodat we een zwartgeblakerd pannetje moeten afwassen. Het is 's avonds zelfs niet te koud om nog even buiten te zitten. Nu maar hopen dat er morgen vroeg geen mis begint.
Op zaterdag fietsen we de laatste etappe met Sjors. Hij had beloofd binnen tien dagen terug te zijn en moet met de trein terug naar Nederland. Met zijn drieen fietsen is echt ontzettend leuk zodat het raar zal voelen als we maandag met zijn twee verder fietsen. Vandaag genieten we nog van het goede gezelschap. De afgelopen nacht was het niet te koud waardoor iedereen goed geslapen heeft. In de golvende landschappen vormt elke afdaling een lanceerplatform voor de volgende heuvel. Dat is voor Sjors beter dan de heuvels in de Ardennen waar hij met slechts twee tandwielen vooraan stevig moest ploeteren om boven te komen.
Onderweg hopen we een bakker tegen te komen. We passeren verschillende dorpjes, maar die zijn niet groter dan één straat. Als we toch ergens een inwoner vinden, blijkt de eerstvolgende bakker dertig kilometer verder te zijn. Zijn vrouw komt al snel naar buiten met een groot stokbrood zodat we de hongerklop kunnen vermijden. Zo vriendelijk als de ene fransman, zo onvriendelijk is de andere. Even naar het toilet gaan, wordt boos afgewimpeld. "Wat komt die nu bij ons bij het toilet doen" is het antwoord van de baas na navraag.
Het laatste stuk gaat over de grote weg. De wind in de rug maakt de voorbijscherende auto's iets draaglijker, maar toch zijn we blij als we Chalons-en-Champagne binnenrijden en verwelkomd worden door een hip optreden van de lokale fanfare. Even later ploffen we op een bed en genieten van een douche. We slapen in een goedkoop hotel zodat Sjors op tijd de trein kan nemen en wij de blog kunnen bijwerken op onze rustdag. Vanaf maandag zitten we op de fietsroute "langs oude wegen en pelgrimssteden" naar Santiago de Compostella. []
8 Comments
Mooi vervolg met voorstelbare ervaringen tijdens de nacht in de huisvleugel. Maar ook de dagelijkse sociale ontmoetingen.
Veel mooie vervolg ontmoetingen toegewenst.
Miss you guys *kusjes*
Ik vroeg me de hele tijd al af waarom zo nodig de halve wereld naar Compostella moet en waarom jullie, die juist van de gebaande paden af willen, deze massa-cult najagen…?
Maar ik weet het nu dankzij Wiki..!! Behalve dat het een sportieve prestatie is, is het ook de meest cultureel historische route en inmiddels tot werelderfgoed verheven tot in de hemel. Gesponsord door het klooster van Cluny in de vroege middeleeuwen (ook toen al crowd/cloud/hemel-funding).
Dus ik ga van jullie een heleboel mooie romaanse kerken zien…. 🙂 Vooral van binnen fotograferen..!
Steek een kaarsje op in de fraaie basiliek van Vezelay en gaat heen…. … .. . >
Het klinkt allemaal nog wat bekend – Champagnestreek en zo – maar jullie beschrijvingen maken het toch weer anders. En de foto’s zijn prachtig, telkens weer.
Schrijf maar snel verder, ik popel 🙂
Nog maar pas onderweg en al zoveel moois mogen mee maken. Ik lees jullie teksten heel graag en hoop er nog veeeeeel te mogen lezen. Ik wens jullie dan ook verder veel geluk op alle wegen en oceanen van de wereld.
Super leuk om allemaal te lezen! Wat er allemaal wel niet onderweg gebeurt en wat je mee maakt! EN wat zijn jullie al ver!!!! Super goed bezig. Geniet van de komende tijd en ik lees graag weer over jullie avonturen!!
Wow! Wat mooi al jullie verhalen! Toppers! 🙂 Heel heel veel plezier nog!
Dikke kus Jes
Wat een verhalen leuk om te lezen hoor.
Dit is echt een leuke manier van reizen. Spreekt me wel aan hoor.
En leuk de foto’s erbij. We blijven jullie volgen hoor op deze manier en in ons hart.
Liefs Ton en Ellen