Het zwarte gat
10 onmisbare items op je paklijst
juni 10, 2020
Wedstrijd lekke banden
juni 25, 2020
Zaterdag 4 april - Baie-Comeau
‘Het ziet er niet goed uit in de wereld. Ik denk dat jullie terug naar Nederland moeten. We willen dat jullie hier vertrekken, vandaag of morgen’. Dat waren de harde woorden van onze gastheer Denis. Na onze ontsnapping uit de Route Blanche zijn we heel bewust naar Denis en France gegaan in Baie-Comeau, een kleine stad aan de noordkust waar we de lockdown in Quebec zouden uitzitten en blijven totdat ons vrachtschip naar Europa zou vertrekken. Het is ontzettend gezellig bij de familie en we voelen ons helemaal thuis. De dagen zijn gevuld met sport en het inhalen van werk aan onze website. ‘Voor ons is het een rustperiode zoals een andere. Het lijkt alsof er geen corona is’ zeggen we lachend. In de tuin bouwen we een iglo en we koken een aantal Nederlandse en Belgische recepten. Het is begin april en onze boot vertrekt pas over een dikke maand. Tegen die tijd is de lockdown al lang voorbij en kunnen we in de richting van het vrachtschip reizen, dat denken we alleszins op dat moment. Tot die bewuste ochtend. Plots staan we op straat in het midden van een lockdown. Er is geen openbaar vervoer en een plek huren is verboden door de overheid. Denis en France zetten ons schaakmat. Een meesterzet óf een wake-up call waar we achteraf misschien blij mee moeten zijn?
We bellen een andere familie waar we een paar dagen zijn verbleven tijdens ons ski-avontuur. Ze komen ons ophalen, een rit van drie uur, en we mogen in hun huis verblijven, zolang we willen. In onze manier van reizen hebben we altijd veel vertrouwen in andere mensen en zijn ook sterk afhankelijk van de hulp die mensen ons bieden. Het coronavirus verandert de situatie en plots is die afhankelijkheid onze kwetsbaarheid. ‘Het land waar we reizen is onze thuis’ zeggen we steeds, maar het vinden van een fijne thuis is nu bijna een onmogelijke opgave. Wat als de situatie weer verandert en we voor een derde keer moeten ‘vluchten’. Wat als de lockdown toch langer duurt dan een paar weken? Wat als we niet naar ons vrachtschip kunnen reizen? Wat als ze geen passagiers meer meenemen? Wat als er thuis iets met de familie gebeurt en we niet naar huis kunnen? De onzekerheden vreten aan ons en het lukt ons niet om een keuze te maken. De volgende ochtend bellen we met de ambassade en met het vrachtschip. De kans dat we mee kunnen op het schip is onbestaande, de kans dat we ernaartoe kunnen reizen evenmin. De koppigheid om onze reis niet te onderbreken en in Canada te blijven, brokkelt steeds verder af, totdat het dunne muurtje alleen wat stof geworden is. We nemen het besluit, we gaan naar huis, nu het nog kan. We proberen onszelf de positieve kanten aan te praten. ‘Zo kunnen we ons beter voorbereiden op het vervolg, en sneller vertrekken in Europa’. Tijdens de reis hebben we geleerd dat we beslissingen moeten nemen om een onrustig gevoel weg te nemen. Deze keer heeft het besluit niet dat effect en twijfel blijft in onze hoofden hangen. We vuren beschuldigingen over elkaar heen.
De volgende ochtend stappen we in onze huurauto en rijden 1.000 kilometer naar de luchthaven van Montreal. We rijden opnieuw langs een groot deel van de route die we hebben geskied. Een gevoel van trots overvalt ons. ‘Dit hebben we allemaal geskied’ zegt Zoë een paar keer. We genieten van het prachtige landschap en het lot dat we in eigen handen hebben. Kilometer na kilometer laten we de noordkust achter ons en doen het boek een beetje dicht. Onderweg zijn er twee politiecontroles waar we zonder problemen mogen passeren. De politieagenten zijn verbaasd als we vertellen dat we naar huis gaan, naar Nederland. Ze weten even niet wat zeggen en wensen ons dan maar een veilige reis. Op de weg is het rustig, bijna uitgestorven. Op de luchthaven is het nog stiller. Op het scherm met departures staan vier vluchten geprogrammeerd voor de hele dag. We vliegen via Parijs naar Amsterdam in een bijna leeg vliegtuig. ‘Ga maar zitten waar je wil, plaats genoeg’ zegt de stewardess als we instappen. Als we ’s ochtends landen op Schiphol zien we honderden vliegtuigen geparkeerd bij de terminals en op de landingsbanen. We zijn weer thuis, net als anderhalf jaar geleden. Toen waren we opgewekt en emotioneel, nu voelen we een opluchting en vertrouwdheid. Misschien hebben we toch de juiste keuze gemaakt.
Peperkoek happen op Koningsdag
In de auto van Schiphol naar Breda verbazen we ons over de drukte op de Nederlandse snelwegen. Er lijkt nauwelijks sprake te zijn van corona in vergelijking met Quebec. In de straten houden mensen wel afstand van elkaar, maar de angst die we zagen in Canada, heerst hier absoluut niet. Voor ons is het een verademing en we voelen eindelijk rust aan ons hoofd. We beseffen hoe hoog de stress van de afgelopen weken is geweest, zonder het echt te realiseren. In Quebec zochten we dagelijks meerdere keren naar nieuwsberichten over de evolutie van het virus. Dat nieuws bracht ons onzekerheid of hoop, afhankelijk van de dag. Nu we thuis zijn, kijken we ’s avonds even naar de laatste corona cijfers, maar het bepaalt onze situatie niet. We hebben een thuis, waar we niet op straat gezet zullen worden. Een warme plek bij ons eigen familie. Van de vele onzekerheden is er slechts ééntje overgebleven. Wanneer kunnen we onze reis verderzetten? Het maakt ons niet zoveel uit of dat over één maand of over twee maanden is. Zoals altijd hebben we een berg werk te doen, of anders, verzinnen we wel een berg werk. Nieuwe reisplannen, updates van de website, afleveringen voor youtube maken, onze webshop opstarten of nadenken over onze toekomst. Het komende skate-avontuur is waarschijnlijk het laatste deel van onze wereldreis, en plots komt het einde dan dichtbij. Een lichte paniek overvalt ons want we hebben nog geen idee wat we daarna willen. Waar gaan we wonen, wat voor werk zoeken we, wat doen we met WeLeaf? Er zijn zoveel vragen waar we tijdens onze reis wel eens over gedacht hebben, maar nu concreter moeten worden. Mensen vroegen ons ooit “zijn jullie niet bang voor het zwarte gat na jullie reis”. Vol zelfvertrouwen zeiden we dat we zoveel geleerd hebben tijdens onze reis, goed weten wat we willen en vast snel een baan vinden. De antwoorden op die vragen zijn helemaal niet zo duidelijk wanneer we er concreet over nadenken. Misschien bestaat er toch een zwart gat.
Het zelfgebouwde remsysteem op onze trailer
Roller skiën vereist heel wat techniek en training
We houden absoluut niet van onduidelijkheid en onzekerheid, we willen vooruit met een plan. De route daaraantoe is van minder belang, maar een richting hebben we nodig. We vullen onze dagen met brainstorms, het lezen van educatieve boeken en online cursussen. We schrijven hele bladen vol over de toekomst van WeLeaf, onze werkcriteria en we verzamelen allerlei informatie over wonen in Zweden en Noorwegen. Die twee landen staan namelijk erg hoog op de lijst van potentiële kandidaten. Tot dusver zijn we twintig landen gepasseerd in de afgelopen drie en een half jaar, maar in geen van die landen zouden we ons definitief willen vestigen. We zijn verliefd op Argentinië, maar zouden we ook kunnen werken in die cultuur? De natuur en het klimaat van Canada is ons op het lijf geschreven, maar de afstand tot de familie is groot en aan de noordkust bestaat maar één weg. Volgens onze uitgebreide lijst met wooncriteria lijken Zweden en Noorwegen erg hoog te scoren, dus met dat idee skaten we naar het noorden. Bevalt het niet, dan zijn er nog 173 andere landen op de wereld. Tijdens het skiën stelden we onszelf iedere dag een vraag uit een kaartspel. Eén van de vragen was “welke vraag zou je stellen aan een alwetend orakel”. Olivier zijn antwoord zou zijn “in welk land of welke streek vind ik mijn ideale woonplek?”. Het orakel zijn we nog niet tegengekomen, maar we hebben geleerd dat de reis ons altijd een antwoord geeft.
Intussen zijn we twee maanden terug thuis. Het lijkt alsof we twee keer met onze ogen hebben geknipperd, zo snel gaat de tijd. Volgens de algemene relativiteitstheorie is een zwart gat een gebied van ruimte en tijd waar niets uit kan ontsnappen, zelfs licht niet. Wat er echt in zit, hebben wetenschappers nog niet ontdekt, dus als die het zelfs niet vinden, moeten wij er ons toch niet al teveel zorgen over maken, toch?
