Gevangen op de Atlantische Oceaan
John Verschuijten
mei 9, 2017
Sail&Whale
juni 1, 2017“Eenmaal in bed slaap ik niet en lees ik een verhaaltje in 'kippensoep. Verhaal 8, twee wolven. Hij slaat de plank raak. De les is dat in ieder mens twee wolven schuilen. Ze vechten met elkaar, de goede en de slechte. Welke van de twee zal winnen? De gene die je voedt. De eigenschappen die je voedt zullen de strijd winnen. Ik voel binnen in mij een gevecht van een wolf met irritatie, en soms woede naar MenD, tegen een wolf met vrede, vriendelijkheid en geduld. Ik negeer de eerste en voedt de tweede. Dit is waarom ze wint."
Een lange blog met diepe inhoud, het was niet zomaar een busritje. Ik wil jullie, en later mezelf, meenemen in de gevoelens die mij van links naar rechts over de golven sleurden. Het was een tocht met verdriet, genot, gemis, een glimlach, irritatie, verwondering, misselijkheid en uiteindelijk...
Het anker gaat los. We liggen al twee dagen in Banjul en vandaag zal Olivier de boot afstappen en zijn tocht voortzetten in Senegal. Zijn laatste ritje is naar het water-en-diesel station, waar we de boot vullen tot er niks meer bij kan. Olivier draait vooraan met Dieter aan het anker. Een taak die ik nooit mocht doen, net als al het andere dat ‘mannen’ kracht benodigde. 'Zal hij mijn hulp eindelijk aanvaarden, als die van Olivier wegvalt?' denk ik. We meren de boot aan een ongelijkmatige betonnen wal waarvan de constructiemetalen ver de muur uitsteken. Het water word gevuld vanuit de brandweerkraan en gutst met grote hoeveelheden door de gigantische brandweer slang naar de zelfgemaakte trechter, het kleine gaatje van de boot in. Met man en macht wordt de boot van de hoeken en uitsteeksels gehouden, terwijl de rest de brandweerslang in toom probeert te houden. De boot is gevuld met 600 liter water en 400 liter diesel. Het werk zit er op en Olivier mag gaan.
We lopen hand in hand naar de ferry. Olivier met zijn rugzak op. Wat een gek gevoel om de wegen te splitsen. We hebben er beiden lang over nagedacht en het besluit is overwogen genomen. Toch weet ik dat mijn keuze niet meer zo vast voelt als voorheen, emoties van mezelf, van anderen en van ons hebben mijn besluit in de war geschopt. Gevoelsmatig sluit ik me daarvoor af en probeer me voor te bereiden op de grote tocht. Ik weet dat het een moeilijke tocht gaat worden, maar dat zullen we op het moment zelf ervaren. Ik ben trots op Olivier en het gave project dat hij in Senegal gaat doen moet het onvergetelijk maken (Il faut le faire). Bij de ferry moet Olivier nog een kaartje kopen, als het hek opengaat en de mensen beginnen te duwen en trekken. Hij heeft net op tijd een kaartje en moet gauw achter de kudde aan, de sluitende poort duwt hem net op tijd mee. Door het gesloten hek geven we elkaar een laatste kus en verdwijnt Olivier tussen de massa. Dag maatje, ik zal je missen. Ik houd me sterk, draai me om en begin aan mijn eigen avontuur.
Nu is het Margrit, Dieter én ik. M&D, zoals ik de eenheid noem. We zijn andere mensen, we hebben andere ideeën, een andere leeftijd, een ander levensmotto. Eigenlijk hebben we niets dat met elkaar overeenkomt. Nooit hebben wij een natuurlijke binding gehad en bepaalde keuzes die zij maken zijn voor ons volstrekt onlogisch. Altijd heeft er een geforceerd gevoel gehangen, alsof ze ons meenamen om iemand bemoedig te stellen. Toch hebben we altijd een manier gevonden om het degelijk te houden en spraken we uit wat uitgesproken moest worden. We waren niet elkaars gezelschap, we waren elkaars collega’s die hun ‘afspraak’ op een nette manier met elkaar afronden. Het is goed dat Olivier afgestapt is, het is namelijk hoogst tijd dat we onze eigen weg en idealen weer kunnen volgen. 'Waarom wil ik dit dan zo graag?' Blijf ik mezelf afvragen. Ik fietste 4000 kilometer met het idee de oceaan over te steken, nu ben ik zo ver gekomen en moet ik het afmaken. 'Maar voor wie dan? Ik ben degene die dit wilt, ik doe dit voor mezelf' denk ik. Mijn karakter vormt zich door precisie, doorzetting en overwinningen. Deze expeditie is niet in ‘het juiste schuitje', maar wel de juiste uitdaging. Ik ga dit afmaken, en het zien als een leerschool. Zoals Olivier in zijn brief aan mij schrijft, is er ‘geen betere persoonlijke training dan deze'. Het is een levenservaring, waarin ik mij zal leren aanpassen aan de situatie zonder uitweg. Aan het eind van de trainingsdag kan ik niet naar huis. Als ik terug op de boot kom, voel ik me direct alleen. Er wordt niets gevraagd over het afscheid, er wordt geen woord aan Olivier vuil gemaakt. Het leven gaat door alsof er niemand vertrokken is. Geen vraag, geen glimlach of knuffel. Nur Deutsche Sprache.
Het is vreemd hoe er geleefd wordt alsof ik er niet ben. Plannen worden niet besproken, maar liggen al geheel vast voordat ze op tafel komen. Alles gebeurt op de altijd gehaaste en zenuwachtige manier. De dagen in Banjul, ter voorbereiding op de tocht, zullen het zwaarst zijn, herinner ik mezelf. Ik moet nog een paar dagen mee in hun levensstijl, maar zodra we zeilen kan ik de focus leggen bij mijzelf. We kopen tien kilo aardappelen, tien kilo uien en 90 eieren. Met rugzakken, als backpackers, lopen we door de donkere maar kleurrijke marktjes van Banjul. Het is snikheet, maar een luxe afleverservice is geen optie. Tot driemaal toe legen we de zware rugzakken op de boot. Een lange route over dezelfde zanderige wegen, langs dezelfde voor M&D vertrouwde winkeltje, bij dezelfde mensen die ons keer op keer afzetten, langs dezelfde kinderen die ons niet herkennen en opnieuw om snoepjes vragen, in dezelfde dingy die we elke vaartocht moeten oppompen en leegscheppen en naar dezelfde zeilboot Jatinga, waar wij straks de oceaan mee zullen oversteken. Ik hobbel achter ze aan, of soms voor ze uit. De tranen lopen ongestoord en geregeld over mijn wangen. Het is tijd om te gaan!
Volgens de plotter zal de overtocht 2.000 zeemijlen zijn, dat is gelijk aan 3.704 kilometer en in vogelvlucht net zo lang als van de Noordkaap naar het zuidpuntje van Italië. Ter voorbereiding op een lange tocht en om niet teleurgesteld te raken, houd ik in mijn hoofd een tocht van twintig dagen aan. Bij een gemiddelde snelheid van vier knopen komt dat overeen met 7,4 km/h en is gelijk aan een persoon die al snelwandelend de oceaan oversteekt. Deze snelheid ligt ver onder het gemiddelde van Jatinga, Dieter berekent dan ook een duur van 16 tot 18 dagen. Dat zou een goede meevaller zijn, maar ik begin mij langzaam behoorlijk zorgen te maken.
Als ik naar de weerkaarten kijk, ziet het er windstil uit. Inmiddels weet ik dat Dieter er niet naar kijkt. Ik heb nooit begrepen waarom en het is een grote stoorzender voor me. Vooral nu, vlak voor een grote overtocht. Ik vraag een aantal zeilvrienden om hulp en krijg heel wisselende feedback. De een zegt dat het lekker rustig is en dat ik er van moet gaan genieten, de ander zegt dat we absoluut niet moeten vertrekken. Het laatste blijft hangen en ik voel me rot, heel rot. Ik weet dat ik aan de kapitein moet overlaten, maar kan het niet laten om hem tactisch een vraag te stellen. Als ik hem vraag hoe het weer eruit ziet, heeft hij geen antwoord. Op de dag van vertrek kan ik het niet laten en zeg ik hem dat het er behoorlijk windstil uitziet. 'Hm' krijg ik terug.
We hadden nog geen andere actieve zeilboot gezien in Gambia, maar plots komt er een Duitse boot uit de Gambia River varen. Dieter en Margrit hebben het steeds over hun onbekende zeilcompagnon, maar zullen er nooit heen gaan voor een praatje. Ik wel, dus spring in het water en zwem naar ze toe. Claus en Ingrid spreken alleen Duits en geen woord Engels, leuk want ik merk dat mijn Duits met sprongen vooruit is gegaan. Zij varen ook uit vanmiddag! En jawel, ook naar Brazilië! Een gerust gevoel welmt in me op. We zijn niet alleen en zijn niet de enige die zo belachelijk laat in het jaar nog gaan oversteken. 'Het weer ziet er niet goed uit hè?', zegt Claus. Ik ben blij dat ik met een zeiler over het weer kan praten die zelf ook zo gek is om toch te gaan. Hij heeft alleen wel 1.200 liter diesel bij, wij 400, dat benauwt me dan weer.
Aan het eind van de middag zullen we allebei vertrekken. Met hoogtij, als het water de rivier uitstroomt. Ik merk aan Margrit en Dieter dat ook hun rust vinden in het gezelschap. Voor mij zijn Claus en Ingrid een gunst, omdat ik als enige op de boot kennis heb van het weer en in alle eerlijkheid, ik als onervaren zeilster soms sta te kijken van hun ‘vreemde' zeilkwaliteiten.
Om drie uur middags is Dieter nog rustig met zijn blog bezig, terwijl hij de mast nog in moet om de elektronische apparatuur te checken. Het voelt allemaal zo onvoorbereid, maar misschien is dat hun manier om er geen speciale gebeurtenis van te maken. Om vier uur zien we Claus zijn anker ophalen en voorbijvaren. 'Gütten vart!' Schreeuwen ze. Nee! Niet zonder ons! denk ik.
VERTREK
Ik ben geladen met emoties, geen een daarvan is van blijdschap. Ik probeer Olivier een laatste keer te bereiken want snel zullen we uitvaren. Ik krijg hem niet te pakken. Verdorie Olivier, ik wil je wel nog spreken, denk ik gestrest! Het is inmiddels zes uur en ik begin bijna te denken dat we vast morgen zullen vertrekken als het onbekende moment is aangebroken en Dieter zegt ‘Okay, dann tun wir die Anker ab!'. Ik zet mijzelf moedwillig bij het anker, en haal voor het eerst in twee maanden samen met Dieter het anker omhoog. Ik word niet weggestuurd en mijn hulp word aanvaard. Er komt wat glorie omhoog borrelen. De boot draait zich met een krachtige slag in de richting van de Atlantische Oceaan. Ik ga staan met mijn gezicht in de wind en voel het kriebelen. We vertrekken! De grote tocht! Ik ben vertrokken! We zijn weg! Ik heb het gedaan! Geen weg meer terug. Ik zeil de Atlantische oceaan over!! Straks sta ik aan de overkant!
Terwijl we uitvaren laat ik Olivier zijn telefoon voor mijn gevoel wel honderd keer overgaan, maar er komt niets. Dankjewel dankjewel!! Denk ik, als Olivier me terug belt. Haastig neem ik op, ik weet niet meer wat we allemaal hebben gezegd, maar ik weet dat ik bijzonder gek ben op hem. Ik zo blij ben met een jongen die mijn keuzes respecteert, begrijpt en aanmoedigt! Zelfs als ik zelf vergeten ben waarom ik het ook alweer doe.
Dan zijn de bolletjes op mijn iPhone leeg en staat er 'no connection'. Dat zijn de duidelijke woorden van mijn telefoon voor de komende twintig dagen. Op deze wereld kun je bijna niet meer signaalloos leven. Je kunt je niet zomaar afzonderen zonder mensen of mensgemaakte objecten rond je te zien. Zonder afgeleid te raken en verbonden aan wat dan ook. Ik realiseer me dat dit het bizarre, het bijzondere en het unieke is aan deze tocht. Welk mens wordt nu nog voor twintig dagen afgezonderd van...alles?
Voor mezelf maak ik een schema om een beetje structuur te bieden in deze structuurloze dagen. Het is een tabel die dient voor statistieken en als een soort agenda. Ik zal elke dag om 18u, iedere 24 uur, opschrijven wat onze positie is in gps-coördinaten, wat de afstand is die we hebben afgelegd, wat ons gemiddelde snelheid is, hoeveel water we per dag gebruiken, hoeveel diesel en hoeveel motoruren we maken. Ook vink ik per dag aan welke dingen ik die dag heb gedaan. Veel opties zijn er niet maar ik heb alle mogelijke opties voor mezelf opgeschreven om ieder dag te kunnen kijken waar ik zin in heb. Items als; lezen, blog schrijven, gymen, cadeautje voor M&D afmaken, Brazilië voorbereiden, foto's van telefoon wissen, nadenken over bepaalde zaken waar ik goed over na gedacht wil hebben, etc. Grappig genoeg zijn het allemaal, op het gymen na, items die ik in het gewone leven voor me uit zou schuiven of de tijd er niet voor zou nemen. Ik ben bijvoorbeeld geen lezer, ik las de afgelopen drie jaar, of meer, om precies te zijn nul boeken uit. Tijdens de vorige zeiltochtjes las ik er al twee uit. Nu heb ik zeven boeken op de e-reader staan. Een belangrijk deel van het zeilen op open wateren zijn de nachtwachten. Een vermoeiende taak, die voor een enkele kapitein doet besluiten ‘lifters’ aan boord te nemen. Het is belangrijk om wakker te blijven, uit te kijken naar ander verkeer en de wind en zeilen in de gaten te houden. Dieter heeft nooit het vertrouwen gehad en deed het zware werk liever alleen. ‘We doen het altijd samen’ waren de woorden die ons gelijk deden afvragen waarom we dan wel meevaren. Het gevolg was dat wij ’s nachts in ons wiebelbed lagen, terwijl we graag zouden helpen om hen rust te bieden. Nu knoop ik het onderwerp opnieuw aan en zeg ze dat het een lange tocht is, en het belangrijk is dat iedereen fit blijft. Ik geef hun de suggestie om in de cockpit te slapen, terwijl ik de wacht houd, zodat ze er snel bij zijn als het nodig is. Het wordt geaccepteerd en ik zal elke dag van 4.00 tot 8.00 de wacht houden.
De eerste 24 uur zijn geen meevaller te noemen. Er staat geen wind en in de nacht stonden we zelfs volledig stil. We beginnen onze 'zeil'-tocht met twaalf uur motoren en sluiten hem af met een gemiddelde van 2,8 knopen per uur. Er komt een misselijk gevoel in mij op. Ik heb mij ingesteld op een trage tocht van twintig dagen, maar als dit ons gemiddelde wordt, zullen het dertig dagen worden, dat is maar liefst een maand!
Ik kan alleen maar blij zijn als we de tweede dag zonder motor vooruit komen. We gaan niet snel maar er verschijnt in ieder geval geen nul meer op de snelheidsmeter. Met alles boven de drie knopen per uur ben ik deze dag tevreden. De zee is rustig, het beweegt als een groot vliegend tapijt, met lichte, langzaam opbollende heuvels.We wiegen slechts stilletjes heen en weer. Alles is mogelijk, binnen zitten zonder misselijk te worden, rond lopen zonder je evenwicht te verliezen of je vast te houden, naar het toilet gaan zonder onhandige manoeuvres om af te kunnen vegen, koken zonder kans op kokend water over je fikken en slapen zonder van de ene naar de andere kant gerold te worden. Ik moet toegeven, behoorlijk comfortabel.
De eerste week verloopt als dag twee, over de rustig kabbelende zee. De zachte wind komt niet helemaal uit de goede richting, dus we zigzaggen onze weg langs de koerslijn naar het zuidwesten. Dat betekent minstens zes keer per dag de zeilen verzetten. Het is behoorlijk anders dan dat de 'trade winds' hun naam kennen, waar wordt beweerd dat je één keer je zeilen zet en dan vanzelf naar de Caraïben of Brazilië blaast. Voorzichtig geef ik aan de hand van de gefotografeerde weerkaarten de tip dat we ons zelf zolang mogelijk westelijk moeten houden, om de stille windzones te vermeiden. We mogen niet klagen, de wind heeft weliswaar een minimale sterkte van 6 tot 10 knopen per uur maar met de licht-weer zeilen komen we vooruit. We hebben na zeven dagen een trip gemiddelde van 3,9, dat is vrijwel gelijk aan mijn geplande twintig dagen en alles beter dan de voorspelde weerkaart.
Ik bouw aan een band met Margrit. Het is voor mij de manier om enigszins een relatie te hebben met deze mensen en mij onderdeel van de crew te voelen. Het heeft geen zin om me te gaan irriteren en in discussie te gaan. Ik zal alleen mezelf in de weg staan, en hun trouwens ook, waardoor het gevoel lange tijd zal aanhouden. Ik leer om in razend tempo te accepteren, positief te blijven en mijzelf aan te passen. Ik ga regelrecht tegen mezelf in en voel me soms extreem onderdanig, toch heeft het succes! Dieter is een dromer en leeft in zijn eigen wereld. Ik heb vaak het idee dat ik hem meer stoor dan goed doe. De relatie met hem laat ik voor wat het is en wacht de zeldzame momenten af dat hij een enkele woorden wisselt. Het is een man van weinig woorden en de taalbarrière maakt voor hem dat hij conversaties niet aangaat. Conversaties hebben we sowieso nooit gehad. Beide zijn geen kletsers, geen filosofen, terwijl ik dat wel ben. Het zijn gesloten mensen die ons nooit vroegen welke opleiding we deden, wat de naam van mijn moeder is of hoe het is om door Europa te fietsen. Margrit is een bezorgde vrouw, een typische 'dochters-moeder'. Het tegenovergestelde van mijn moeder, die mij zelfstandig en los heeft opgevoed. Een opvoeding waar ik achter sta en die mij gemaakt heeft wie ik ben en vooral waarom ik nu hier ben. Het is een hele andere verhouding, maar ik pas me aan om mij dichter bij Margrit te brengen. Ik laat haar mijn haar vlechten en vraag haar veel naar haar dochter Sandra. Ik vertel haar alles dat in mij opkomt. Wat er in mijn boek gebeurt of hoe mijn koeienvlaai in het toilet eruit zag. Het werkt, Margrit en ik worden closer. Het voelt voor mij nog steeds niet natuurlijk, maar we hebben een vriendelijke band samen waar ik blij mee ben.
Ondanks de comfortabel en acceptabele snelheid valt de eerste week me behoorlijk zwaar. Door de lage windsterkte draait de de windmolen niet en onze zeilen schaduwen bijna fulltime de zonnepanelen, met als gevolg dat we vrijwel geen elektriciteit hebben. De plotter, autopilot (automatische navigatie) en andere besturingsmiddelen worden daarom uitgeschakeld, we zeilen vierentwintiguur-zeven handmatig op de kompas. Gaaf voor de eerste dagen, want ik had hiervoor het stuur nog nooit aangeraakt, maar loodzwaar. Vierentwintig uur lang wisselen we de stuurwacht elke twee uur af. Met ook nachtwachten en tweemaal daags kooktaken zijn we als crew snel uitgeput en doen we niet veel anders dan slapen tussen de taken door. Daarnaast hebben we onderling niet de natuurlijke klik, we komen verder prima de dagen door maar geregeld trek ik mij terug om ingehouden frustraties uitbundig van me af te schrijven. Ik besef mij dondersgoed dat alleen ik mijn eigen trip in handen heb. Ik ken ze inmiddels goed en weet hoe ik de sfeer in de hand moet houden. Het vraagt veel van mezelf, maar ik merk resultaat. Al blijft het allemaal een geforceerde boel.
WEEK TWEE
In de tweede week laat ik los. Ik denk nergens meer over na en laat alles over mij heen komen. Mijn vat op de tijd, op de snelheid, en op de sfeer, laat ik allemaal geheel ter loop gaan. Ik kijk er niet meer naar om en de dagen passeren zonder ik het door heb. Ik probeer nuttig te zijn door ’s middags een lekkere maaltijd op tafel te zetten en de boot te poetsen. Natuurlijk is de situatie nog steeds hetzelfde, maar alles dat mij normaal zou opjagen, laat ik het ene oor in gaan en het andere weer uit. Eigenlijk luister ik niet meer naar de onzekere zeilbeslissingen, ik knik vriendelijk en richt me dan weer op mijzelf. Als wij weer eens noordelijk varen terwijl we zuidelijk moeten, denk ik, ach we komen wel aan. Om de volgende opmerking ‘Ist die Wind jetzt wieder gedreht’ trek ik een onzichtbare wenkbrauw op en richt me daarna weer op mijn boek.
In de vele momenten dat ik mijn eigen plekje in de schaduw opzoek, geniet ik van een aantal wondertjes op deze oceaan. De zonnestralen verdwijnen tot oneindige diepte in het blauwe oppervlak. Ze laten je verder kijken dan je werkelijk kunt. Ze doen mij realiseren dat ik 3.000 kilometer water onder mijn billen heb en ik begin mij voor te stellen wat zich daar allemaal afspeelt. Aan het oppervlak dobbert er zo af en toe een vreemd roze met paars beestje voorbij dat de naam ‘Portugees oorlogsschip' draagt. Het zijn werkelijk kleine zeilbootjes, die bij aanraking dodelijk vuren. Zeevogels leven midden op zee en zwermen geregeld rond onze boot. Wij bewegen ons als een walvis door het water en vliegende vissen spreiden hun vleugels in een poging te vluchten, dat is waar de zeevogel kan toeslaan. Tegen de avond gaat de magiedoos open. De zonsopgang en ondergang zijn rustiek, vol kleur en uitbundig aanwezig. De steeds vollere sterrenhemel is sprankelend en nergens zo helder als rond de evenaar op het midden van de oceaan waar lichtvervuiling een onbekend begrip is. Naast de boot schieten de zee-algen hun beste vuurwerk. Kleine twinkelende lichtjes langs de boot verlichten het gitzwarte water. Je vraagt je af wat het is, zo krachtig, zo helder. Het verbaast mij niks dat de vroegere zeemanslieden gedacht moeten hebben dat ze bezoek hadden van zwemmend vrouwelijk schoon. Het is iets onwerkelijk, waarvan ik het bestaan niet kende. Het zijn ‘gewoon’ algen, die bij een veranderende beweging worden opgewonden tot een lichtbommetje. Soms zo fel, dat je denkt dat er een zaklamp op je wordt gericht. Magisch! Wat een genot!
Het is op dag 14, aan het einde van de tweede week dat wij recht op de schatkist van een prachtige regenboog afvaren. Als een finishing-boog wijst het de weg naar de evenaar. Want, zo lijkt het, precies daar waar de regenboog zich bevindt, zullen de cijfertjes van de geografische coordinaten zich veranderen in 00,0000 graden. We varen van het noorden naar het zuiden van deze aardbol. Er is geen grenspost of markeringsbordje dat ons kruising viert. In feite is er niets anders, de zee is nog even blauw en even groot. Toch vinden wij het tijd voor feestje en Margrit bakt een taart. De zee is immers zo rustig dat we gewoon aan de tafel met mes, vork en een glas appelsap van ons stukje suiker kunnen genieten.
Het einde van de dag markeer ik door een douchebeurt. Heel anders dan thuis, waar het zoete water gewoon uit de kraan komt stromen. Het is een momentje van privacy en afzondering waar ik iedere avond naar uit kijk. Door de fok en de ‘woorden' dat ik mij ga douchen, sta ik vóór de vol geblazen zijlen. Poedelnaakt op het puntje van de boeg met mijn haren los uit de greep van mijn vlecht. Ik voel me net Jatinga, de zeemeermin, als een boegbeeld voorop het schip. Mijn haren wapperen in de wind terwijl ik de emmers zoutwater over mij heen gooi en mij laat opwarmen door zon. Zit ik dan, prominent naakt voor op de boeg. Een opvallende plek van de boot en toch ziet niemand mij. Ik kijk naar het water, de immense verte luister naar de enorme stilte om mij heen. Dit is heel bijzonder, ik geniet intens.
WEEK DRIE
Al de hele dag wordt de boot vanuit het westen, noorden en oosten ingesloten door extreem donkere regenwolken. Wij varen precies in het gat voor de regen uit richting de ontsnappende blauwe hemel. Het ziet er prachtig uit, die kwade lucht. De zee is meer onstuimig dan anders, ondanks de twee beaufort laat ze voelen dat ze het er niet mee eens is. Vannacht gaven de kwade goden bliksemschichten af, om aan te geven dat ze dichterbij kwamen. Een soort waarschuwing in de vorm van alarmerend licht. Terwijl ik de boot poets bekijk ik het donkere spektakel. Ik zie het veranderen en hoop alleen maar dat wij het droog houden, want het ziet er onheilspellend uit. Als ik een tel later weer op kijk zie ik kolken verschijnen, die zich van de laag hangende wolken een weg naar beneden slingeren. ooh nee! Tornados!! Ik zit midden op de Atlantische oceaan met 1 tot 2 Beaufort wind en een bijna lege tank, met recht voor mij drie tornado's! Dat kan niet! Ik kan niet goed inschatten hoe ver weg ze zijn. Een wilde gok zegt mij tien kilometer, maar deze razende, sleurende en trekkende dingen kunnen zich in een mum van een tijd verplaatsen. Straks zitten we er midden in? Zitten we binnen met alles gesloten en zullen we heen en weer gesleurd worden, misschien wel over de kop? Straks verliezen we een mast? Wat dan? De angst giert door mijn lijf terwijl ik Dieter roep. 'Oh nein! Das können wir nicht brauchen' is het eerste wat hij zegt terwijl hij met open mond naar de slierten kijkt, die zich in het midden versmallen en waarvan je het water meters hoog in de lucht ziet gutsen. We houden ze uren strak in het oog. Wij lijken het alles te ontkomen en in het veilige blauwe gat in de hemel te blijven hangen. De zuid westelijke wind dringt ze naar achteren. Na twee uur zijn ze weg. Ik heb dit nog nooit gezien. Ik voelde het gevaar van heel dichtbij, tot de kippenvel op mijn huid.
Aan dek verandert de sfeer steeds iets gemoedelijker. Alles waar ik mij ooit aan irriteerde en later negeerde, zijn nu grapjes. Stilletjes en soms hardop lach ik om de situatie. Het gevolg is dat ik mij nauwelijks nog irriteer en mij meer en meer vermaak. Af en toe word er mee gelachen en ik word verrast door vragen die drie maanden geleden gesteld hadden moeten worden. Wat de naam van mijn moeder is? Welke studie mijn zus doet? Ik geloof dat het mij is gelukt een band op te bouwen. Een manier te vinden om ondanks de krappe ruimte en al gespannen situatie, zonder vluchtweg, toch een relatie te vinden met mensen die die niet kunnen openstaan voor hun eigen fouten. Ik voelde mij meer alleen, verdrietig en genegeerd, dan blij. Ik heb zonder weerwoord onterechte woorden over mij heen laten komen, zoals ‘egoist’ en ‘what a baby’. Ik heb mij soms aan het werk laten zetten op een manier die ik niet als ‘normaal’ ervaar. De afgelopen weken heb ik voor mijn gevoel een zeer onderdanige rol aangenomen, maar die rol heeft het uiterste uit mijzelf gehaald. Ik kende acceptatie, geduld, aanpassing, overgave, ik leerde te dealen-met-de-situatie, en alleen het positieve boven te halen in een omgeving van veel prikkels. Ik heb andere eigenschappen van mijzelf moeten negeren. Ik leer dat praten en emoties uiten om ‘problemen’ op te lossen niet altijd zullen werken. Soms moet je gewoon wachten, het laten gaan en de tijd uitzitten. Ik weet dat ik altijd zal blijven praten, mijn emoties op tafel zal gooien en mijn fouten erkennen, maar zo leer ik, niet iedereen neemt deze weg. In dat geval, was dit de uiterst nuttige training waar ik mijn geduld tot in de grond van mijn teennagels heb laten vloeien.
Bijna dacht ik dat ik deze toch zou afsluiten zonder dolfijnen en walvissen te zien. In de laatste week worden we feestelijk gedag gezegd door meerdere groepen dolfijnen springend en dansend rond de boot. Ik leg mijzelf op het dek, met mijn hand naar het water. Ik voel de water druppels van de boat tegen mijn hand spatten. Ik kan ze bijna aanraken, ik zal niet, maar ik voel me dichtbij. Ze geven mij de energie die ik zocht. Ik voel my blij, ik voel overwinning, ik voel mij trots. Ik sluit mijn ogen en beloof mezelf dit moment nooit te vergeten en om voor altijd het gevoel van trots de winner te laten zijn. Als ik mijn ogen weer open zie ik in de verte zie een krachtige spuit uit het water komen. Een logge massa komt boven drijven. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Daar is ze dan, het grootste dier op aarde, de Walvis! Mijn reis is compleet.
In verband met diesel te kort maken we een stop op de eilanden Fernando de Noronha. Na 3 maanden zonder contact, sluit ik mijzelf weer in Olivier zijn armen. De eilanden zijn een paradijs en het is een wederzien om nooit te vergeten. Helaas krijgen wij op de eilanden Fernando de Noronha een eerste flinke ruzie met de captain en zijn vrouw, die verborgen irritatie en vermoeidheid van beide kanten op een hoop gooit. Ik ben behoorlijk aangedaan van deze ‘ruzie’ en zal deze dagen als ongebeurd beschouwen.
Na de stop zeilen wij onze laatste mijlen af naar de kust van Brazilië. In Cabedelo eindigt ons 26 daags zeil avontuur. De weken erna zijn voor mij een serieus process. Ik heb gevoelens en verwijten afgesloten en die moeten hun weg terug naar buiten vinden. Na 2 weken fietsen heb ik alles kunnen relativeren en kijk met trots terug op het avontuur. Ik ben Margrit en Dieter dankbaar en ik heb respect. Ik zou mijn lezer willen vragen hen ook te respecteren en hen te onthouden zoals hij hen kent. Ik schreef dit verhaal uit mijn hart en het is slechts vanuit mijn perspectief belicht. Vrienden zullen we niet blijven, maar allen houden we er een levenservaring aan over. Eentje die onder geen noemer ‘saai’ te noemen was. Het was een avontuur, en daar ben ik altijd naar opzoek.
Of ik nog een keer een oversteek zou maken? Ja, maar ik zal vooraf goed weten met wie.
30 Comments
Eindelijk de langverwachte nieuwe post op de Weleaf-blog, en wat voor één! Wat een ‘rollercoaster’, zowel fysiek als emotioneel. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het zou zijn om iets te moéten uitzitten en afmaken. Willens nillens hier, terwijl de meeste situaties altijd toch ergens een exit of noodstophebben, de ruimte om gewoonweg op te geven, maar hier zit je letterlijk gevangen op zee én helemaal alleen, niemand die je hierbij steunt of helpt. Dit moest ge gewoon ondergaan. Knappe prestatie, hopelijk om nooit te vergeten én te koesteren!
Ik wacht ongeduldig op het Zuid-Amerikaanse vervolg. Weer herenigd én per fiets deze keer. Boa viagem! (leve Google Translate)
Nog een vraagje: zou je ’t opnieuw doen? Ook met dezelfde mensen? Tenslotte zorgden zij mee voor de voortzetting van jullie reis (zelfs een groot stuk ervan). Ik herinner me dat het niet al te eenvoudig was om vanuit Portugal een enkeltje Brazilië te vinden.
Wat voor zeilers zijn het die het weer niet constant in de gaten houden? Onvoorstelbaar en absoluut niet professioneel. Dat ze zo ver zijn gekomen kan alleen worden verklaard met geluk, maar niet met vaardigheid. Groet Thomas
Wat een verhaal….je hart en je ziel leg je bloot, das moedig. Ben dik onder de indruk zulle !! heb genoten van je tekst. Bedankt dat je mij daar aan laat deelnemen.
Fantastische beschrijving. Hier ook kippenvel. Inspirerend.
Wanneer kan ik het reisjournaal als boek pre orderen?
Helden.
Groet Julian.
Sterk staaltje zelfreflectie, prachtige ervaringen. Fijn dat je elkaar weer hebt gevonden. Geniet van de verdere reis en van elkaar!
Diplomatie……. !!, niet alleen naar de captain en anderen, maar ook naar je eigen ik.
Zoë,
Een bijzonder omschrijving in je exotisch avontuur over; ‘Overleving van natuurlijke gevaren naast fysieke en mentale grenzen’.
– Het Portugees oorlogsschip prachtig gefotografeerd met haar gasblaas als zeil, laverend over het water haar tentakels al voeding zoekend, neemt ze haar prooi gif spuitend tot zich.
– De beschreven ‘verticale winden’ waar jullie toch letterlijk door het oog van de naald lijken te zijn gekropen.
-Gekmakende eenzaamheid. Als je iemand volledig van de buitenwereld afsluit, heb je eigenlijk geen beulen meer nodig in El Círculo: The Lives of Henry Engler. Niet alléén het vertrek van liefhebbende mensen -ook die je niet (lijken te) erkennen maken het gemis, evenals onbestemde tijd en plaats zonder daar invloed op te kunnen/mogen uitoefenen.
Bijzonder knap hoe jij je grenzen hebt verlegt.
Ervaringen maken wie je bent. Zorg dat de bestempelde ‘ niet gebeurde ervaring’ ook onderdeel uitmaakt van je zijn.
Liefs mama.
Beste Zoë, wat een indrukkend verhaal.
Een hele diepe buiging voor jou. Onwaarachtig hoe jij je in deze situatie hebt gered, gevonden en uiteindelijk overwonnen. Zo’n lange tijd in een kleine ruimte met niet gelijk gestemden….je bent een kanjer. Deze ervaring met alle bijbehorende emoties maken je een nog mooier persoon, JIJ staat je MANNETJE !!!!
Blijf vertrouwen op je gevoel en intuïtie, met je gezonde verstand en het gezelschap van Olivier kunnen jullie alles aan.
De wereld ligt aan jullie voeten of moet ik zeggen wielen ;-).
Veel geluk en wijsheid maar vooral plezier op jullie trip door Zuid Amerika.
Groetjes Wim.
Zoe de held, wat een indrukwekkend verhaal. Ik heb al eerder een buiging voor je gemaakt…maar deze keer is de buiging dieper.
Hoe kwetsbaar, en daarmee hoe groots, jij je opstelt verdient respect.
Een hele grote Hugh!!!
Liefs Willem
Wow, zo gaaf om te lezen Zoë! Respect hoor!
WOW, Wat een onwijs mooie berichten, alle woorden doen mij bijna net zoveel als de reis zelf. Ik ben verrast en geniet van jullie bewondering. Onwijs bedankt daarvoor. Ik ben blij mijn verhaal met jullie te delen, het was onderdeel van mijn ‘verwerking’. Het was een fijne manier om terug te kijken op mijn ‘rollecoaster’ en mijzelf ook achteraf nog eens te reflecteren. Nogmaals bedankt voor het meeleven! Dat er gebogen word, doet mij wel als een koning voelen hoor ;).
@Simon: Of ik de reis zou OVERdoen, is een lastige vraag. Niks is nog zo leuk/leerzaam bij de tweede keer, maar ook dan kan je er nieuws van opsteken. Toch was 1x in deze situatie en omgeving wel genoeg. Ik ben misschien ook niet zo goed in hetzelfde pad, ik wil altijd iets nieuw ;). Wel wil ik nog eens een nieuwe oversteek doen, maar naar een nieuwe bestemming en met nieuwe mensen. Ik heb geleerd dat het in elke boot af en toe te krap wordt, het hoort er bij! Ik wil de volgende keer alleen wat meer lachen, en lol hebben.
@ Julian: Wanneer ons boek te bestellen is? Goed idee 😉
@ Mama: Ook het laatste deel heb ik inmiddels verwerkt, onder het mom ‘ach het is gebeurd’.
Zoë, wat een aangrijpend verhaal. Je hebt je ziel echt blootgelegd.
Mooi verhaald ook met respect naar de Zwitsers. Ook voor hen was het zwaar om iemand toe te laten in hun prive-wereld waar jij deelgenoot van mocht zijn.
Dit is precies de reden dat ik, en vele anderen niet graag met opstappers vaar. Dat had ik de eerste keer al duidelijk gemaakt. Jullie charme en spontaniteit hebben mij toen bijna laten zwichten, (als wij toen over waren gestoken) maar altijd in mijn achterhoofd hoe jullie zou het zouden ervaren. Ik ben het gewend om lang op zee te zitten maar dat geldt niet voor landrotten zoals jullie.
Moedig ook om ieder jullie eigen pad te kiezen en te gaan voor je droom. Ook respect voor Olivier.
Maar ik weet zeker dat, als je een betere band met ze had gehad, was de reis geheel anders verlopen.
De meesten verlangen na een lange tijd op zee naar meer zee en rust met de regelmaat van het schip en de eenvoud van het leven. Aankomen in een haven verstoort dan die regelmaat en dan keer je terug in de hectiek van de wal.
Jij miste natuurlijk ook je maatje, samen was het al heel anders geweest. Het kunnen en mogen delen van de mooie momenten op zo’n tocht heb je nu alleen moeten verwerken.
Afijn, aan het schip lag het niet. Het was groot genoeg en jullie hadden een eigen hut waar je je nog terug kon trekken. Het was de totale setting met introverte mensen die ws ook op hun tenen hebben moeten lopen.
Maar toch, You did it !
Nu op naar jullie volgende avontuur en hopen dat jullie paden niet meer gescheiden worden.
Ik blijf jullie volgen, ga door met deze leuke verhalen.
Groetjes, John en Asha
a/b SY ASHA
Wow john, wat een mooi antwoord. Ik begrijp goed waarom je niet zomaar ‘lifters’ mee aanboord neemt. Daar ben ik mij altijd erg bewust van geweest. Ik weet ook dat wanneer ik nog eens mee reis, de ‘aim’ zal zijn dat mensen het gewoon leuk vinden om mij/ons aan boord te hebben. Voor de gezelligheid dus :). Ik zeg altijd tegen olivier; met John en Asha zou ik zo oversteken! Volgens mij zouden we het heel gezellig gehad hebben! 😉
[…] zagen wij elkaar niet en de communicatie was meer dan nihil. Zoë vaarde over de golven van de Atlantische Oceaan naar Brazilië terwijl Olivier door Senegal trok en projecten bezocht. Een noodgedwongen zeil-stop maakt dat wij […]
Lieve Zoe, indrukweked en proficiat!! Dat zijn de woorden die in me opkomen. Vette hugh
Dank Wilma! Vette hugh terug 🙂
Hallo Zoë, je schrijft het zo mooi en eerlijk alsof ik het zelf een beetje kan meebeleven. Wat een leerschool , heerlijk om te lezen, bedankt en hopelijk breekt er nu een leuke periode voor jullie samen aan! Grt
Hi Danielle, dankjewel! Het was inderdaad een leerschool! Het open zijn naar de buitenwereld is zo fijn! Ook dat is een belangrijk leermomentje!
Knap verhaal en heb respect hoe je met hun bent om gegaanmazr ben het volmondig met je eens dat vooraf heel,wat had moeten gesproken worden en jammer want het had nog mooier en intenser kunnen geweest zijn maar toch chapeau . Het is een levenservaring die in je verdere leven veel zal bepalen aan karakter en doorzetting. Veel geluk verder op jullie tocht.
Groetjes Johan
Dankjewel Johan!Het had nog mooier gekunt. Toch achteraf , na heel wat bezinkingen, heeft dit reisje mij zoveel terug gegeven, dat het wederom een wijze les is geweest; makkelijker is niet altijd beter! 🙂 Het is dus zeker een levenservaring die ik kan meenemen! bedankt voor je leuke reactie.
Bijzonder en mooi om te lezen, wat een belevenis! Je bent een kanjer! x
Machtig mooi verhaal Zoë. Mooi gelaagd en ingehouden. Er blijft nog heel veel over voor de fantasie van de lezer!
Groet, ook van Ml,
Paul
Dankje Paul! leuk te horen!
Wat een mooi en ontroerend verhaal Zoë, een sterke vrouw dat ben je! En wat hebben jij en Olivier al ontzettend veel meegemaakt. Een geweldige tocht, het zal jullie verdere reis door het leven tekenen en niets zal meer hetzelfde zijn. En zo is het goed.
Het is fantastisch om jullie te mogen volgen en de verhalen die jullie delen zijn als een roman!
Hartegroet,
Elisabeth
Dankjewel elisabeth, wat een mooie complimenten! Wij zijn voorlopig nog niet uit ‘geavonturierd’ 😉
Olivier & Zoë
Met het ouder worden alweer wat wijzer 🙂
Kijkende naar de wereldbol voor mijn neus in de praktijk, zoekende naar de plek waar jullie nu zijn.
Het doet me stilstaan bij de al meer dan 8 maanden dat jullie onderweg zijn. Met alle hoogtepunten en enkele dieptepunten (die denk ik al lang verteerd zijn).
Even een pauze nu Zoé’s ouders er zijn, maar wellicht geen RUSTpauze.
De laatste maanden beleefden we hier stilletjes mee… onder de indruk van alles. Fier om zoveel moed en vertrouwen in elkaar.
Doe zo voort!
mama
En dat is maar goed ook zo kan ik, samen met jullie andere volgers, nog lekker blijven meegenieten.
Heb het goed verder! Hartegroet
Dankje Elisabeth!
Ondanks deze ervaring zou ik het je de volgende keer toch weer adviseren. Het lijkt me echt een ervaring die je met bijna niks anders kan vergelijken. Wat ben je stoer dat je de overtocht hebt gemaakt!! Ik zou het je echt nooit na kunnen doen!! Echt onwijs gaaf joh!!
Je bent van groot support geweest Jebbien. Dankjewel! Ik zou het toch stiekem ook zo nog eens doen. Want het was een van de bizarste momenten in mijn leven. Heb er ongelofelijk veel uit geleerd!