Fernando Mojik
Fietsen in Bolivia
december 4, 2018
Zo lukt vuur maken altijd
januari 7, 2019
Fernando Mojik
Wat hebben wij toch met kolonels? Zoë haar vader was kolonel, Olivier's opa eveneens. Maar ook tijdens de reis ontmoeten we de ene kolonel na de andere. Op de ferry van Uruguay naar Argentinie nodigde Eduardo ons uit in Buenos Aires. Hij was kolonel in het Argentijnse leger ten tijde van de Falklandoorlog en het militaire regime. In Chili horen we een andere kant van het verhaal als we bij een oud kolonel van het Chileense leger slapen. Een paar maanden later zitten we weer op de bank bij een kolonel, deze keer van het Colombiaanse leger.
We fietsten op een van de mooie wegen in Colombia als plots de telefoon gaat. Via via heeft Fernando vernomen dat we op weg zijn naar het ziekenhuis in Medellin. Hij belt of alles goed gaat en vraagt of we hulp nodig hebben. 'Je mag mij ieder moment bellen als je iets nodig hebt' zegt hij een paar keer. Twee dagen later fietsen we door El Valle, de grote suikerriet vallei. Veel mensen vertelden ons dat het gebied niet veilig is door de drugsindustrie. We willen het gevaarlijke stuk voorbij liften, maar geen auto die eraan denkt om twee fietsers mee te nemen. We herinneren de woorden van Fernando en bellen hem even op.
'Hij was verantwoordelijke voor de innovatieve technieken om de FARC te bestrijden, kortom geen liefdesverhalen die hij vertelt.'.
Niet veel later zitten we met Fernando op een rotonde dichtbij zijn huis. Er staan een paar kleine tentjes waar ze verse fruitsappen verkopen en wielertruitjes. Hij is president van de mountainbikeclub in Cali en komt hier bijna wekelijks met zijn club. Trots vertelt hij over de succesverhaal van het fietsen in Colombia. Sinds de vrede met de FARC durven mensen de bergen in te trekken. Als we even later aan de keukentafel zitten, volgt het ene verhaal na het andere over de oorlog tegen de rebellen. Hij was verantwoordelijke voor de innovatieve technieken om de FARC te bestrijden, kortom geen liefdesverhalen die hij vertelt. Reizen met de fiets door Colombia moet er twintig jaar geleden heel anders hebben uitgezien. 'Hebben jullie dit al geproefd?' zegt de vrouw van Fernando tussendoor. Ze nodigden ons uit voor de lunch, maar al snel is duidelijk dat we hier mogen slapen. 'En morgen heb ik een verrassing voor jullie!' glundert Fernando.
'Zijn jullie klaar?' vraagt hij 's ochtends om twee minuten voor negen? De militaire stiptheid zit nog steeds in het dagelijkse systeem. In zijn fietskleren en met zijn blinkende moutainbike staat hij al op de stoep voor zijn huis in de afgesloten woonwijk. Zijn vrienden van de politie wachten op ons in het centrum. We krijgen namelijk een privé escorte door Cali. Vandaag zijn wij het uithangbord van een veilig Cali. Vier agenten op de fiets, een motor, twee auto's en een persfotograaf maken het ensemble compleet. Fernando omhelst nog snel een arme inwoner die het gebeuren met grote ogen bekijkt. Dat is de aantrekkingskracht van deze vriendelijke kolonel, een trotse knuffelbeer met een groot hart. Hij glundert als hij het resultaat ziet van zijn verrassing en laat ons achter in handen van de volgende kolonel.
