Een week zonder tijdsbesef
Uitrusten op de fiets
mei 26, 2023
De mooiste fietsroutes naar Scandinavië
augustus 11, 2023
Olivier hield tijdens onze leiderschapsreis een week lang een dagboek bij en geeft een uniek inkijkje in zijn hoofd.
Zondag 11 juni - Tyfors tot Kotjärnen
De zon staat al hoog boven de bomen. De mist is verdwenen op het water, de koude daarin opgelost. Ik weet niet hoe laat het is, niemand weet het. Met mijn vingers schat ik dat het bijna zeven uur moet zijn. Ik rits de hangmat open, trek mijn broek en schoenen aan en wandel naar de tenten van de deelnemers. Ralf is al wakker, de rest slaap nog.
De reis is begonnen, zowel voor de deelnemers als voor ons. Het voelt zo normaal, zo ontspannen, alsof het heel gewoon is dat we dit doen. Dat is het helemaal niet, maar we doen het wel. We mogen super trots zijn, dankbaar.
Eén voor één kruipen de deelnemers uit de tent. Alleen dat al typeert karaktereigenschappen en persoonlijkheden. Ralf is na tien minuten ingepakt en heeft al koffie in de hand. Erwin komt rustig naar de vuurplaats gelopen om langzaam wakker te worden. Stefan neemt alle tijd, omgeven door schijnbare chaos. Ik merk dat ik de dag wil beginnen en ongeduldig wacht op alle deelnemers. Ook ik moet efficiëntie en tijd nog loslaten. En controle, misschien het moeilijkste om los te laten. Ohja, ook nog de angst dat we niet genoeg benzine of eten hebben. Ook voor mij wordt dit op heel veel vlakken een leerproces.
Zoë trapt de week op een heel mooie manier af. Ik weet dat ze dit heel goed kan, maar toch verbaas ik mij wat voor natuurtalent ze in dit is. Stel je voor dat dit talent achter een computer verloren zou gaan.
De noorderwind maakt het kanoën pittiger dan gedacht. Hier is de Svartälven helemaal geen rivier, maar een smal en langgerekt meer. We peddelen en praten heel de tijd, de tijd die iedereen langzaam vergeet. Niemand weet hoe laat we lunchen of aankomen in het kamp. Tijd is relatief, haast verdwijnt, rust neemt de plaats in.
Maandag 12 juni: Kotjärnen tot Vintersjön
Boven op de heuvel word ik rustig wakker. Het is vroeger dan gisteren, maar de zon nodigt mij uit om op te staan. Ik maak eerst Zoë wakker, daarna Ralf en de rest. Sommigen beginnen met een ochtendduik, anderen met een koffie, niemand met een slecht humeur.
Mijn kanopartner vandaag is Stefan. Ik kijk er naar uit, maar vind het ook een beetje spannend. Hij is erg kritisch en stelt hele goede vragen. De anderen laten zich meer bevragen, maar Stefan stelt ze zelf. Ik merk dat het goed voor mij is want ik moet vertellen wat er in mijn boekje in woorden staat geschreven en merk dat het er nog niet helemaal als een duidelijk geheel uitkomt. Ik kan even mijn krachtzin met mijn waarden niet herinneren. Vanbinnen baal ik, vooral uit angst dat ik niet sterk overkom. Maar daar gaat het niet om. We moeten niet de coach zijn met alle antwoorden. We moeten de vragen stellen en vooral mee genieten van de mooie gesprekken die ontstaan.
Eigenlijk heb ik een heel erg fijne dag in de kano waarin ik me realiseer dat ik heel veel weet over mezelf en al heel ver sta. Dat we dit nu kunnen overbrengen op anderen, het 'inspireren', is altijd een waarde of drijfveer geweest. Dat doen we al zes jaar en nu op het niveau waarvan ik nooit had verwacht het ooit te doen.
's Avonds ben ik moet en ga als eerste naar bed. Aan de overkant van het water vind ik mijn plekje, even op afstand om morgen weer dichtbij te zijn.
"We peddelen en praten heel de tijd, de tijd die iedereen langzaam vergeet."
Dinsdag 13 juni: Vintersjön tot Näsrämmen
Mijn ogen schrikken open. Het lijkt laat, maar de mist verraadt dat het vroeg is. Rechts roept een koekoek die even voorbij vliegt. "Tijd om op te staan," zegt hij. Ik neem de camera mee en wandel naar de twee vennetjes. Weer roept de koekoek en deze keer roep ik terug. Hij komt aangevlogen en landt boven in de boom naast mij. 'Koekoek,' roept hij nog een paar keer, ziet dat ik geen ander mannetje ben en vliegt weg. Eindelijk een koekoek, wat een mooi moment.
Vandaag spelen we het dromenspel, maar ik weet al dat dit niet met Marc zal doen. Hij is hier niet persé voor alle oefeningen, maar wel om rust te vinden. Het geeft niet, ik wil zijn verhaal horen en hem proberen te begrijpen. Het is bijna windstil, de route zo mooi. Over smalle riviertjes, stille meren, alsof het landschap vannacht weer veranderd is. Marc inspireert mij. Ik denk dat het zijn puurheid is, gezond boerenverstand dat niet liegt en niet te veranderen is. Zijn verhaal pakt mij, ik voel de balast waar hij mee rondloopt. Hij balanceert tussen twijfel en bevrijding, en probeert de balast af te werpen op zijn manier. Het is zijn gevecht, zijn weg, zijn oplossing. Ik hoop dat mijn vragen hem doen inzien wat hij zoekt. Hij zal zich niet helemaal blootgeven deze week, maar hopelijk neemt hij genoeg mee naar huis.
De groep beslist om er een lange dag van te maken. Een mooie les in het groepsproces die gelukkig beloond wordt, of nee, die daarom beloond wordt. Dankjewel mooie groep.
Woensdag 14 juni: Näsrämmen
De grootste vijand zijn de muggen en de hitte. Op de eilandjes is het goed te doen, in de bossen is het een hel. Gisterenavond keek ik nog even naar de kaart en voelde wat we moesten doen; de solo opschuiven naar woensdag. Ik kroop terug uit de hangmat en vertelde het Zoë. Eigenlijk wist ik het al tijdens de voorbereiding, dit is de ideale plek.
Het komt als een verrassing bij de groep, maar ze hebben geen angst. Ze hebben er bijna allemaal zin in, ieder met zijn uitdaging. Ik geef voor het eerst een korte workshop navigeren en het gebruiken van onze handen om afstanden te bepalen. Het begin is onwennig, maar als ik de interesse voel, loopt het steeds soepeler. Ik merk dat ik vaak Zoë het woord laat doen en inpik op foutjes of aanvullingen. In mijn hoofd kan ik ook het hele verhaal, maar het echt doen, is anders. Dit mag ik vaker durven.
Als de groep vertrekt, blijven we alleen achter. Rust, een beetje onze eigen solo. Dan lees ik de quote "Leadership is making sure that people can take care of themselves". Mijn kwartje valt. Bianca had het gisteren over alles doen voor anderen, zorgen dragen voor haar kinderen en moeder. Ik doe hetzelfde bij de groep. Leiderschap is niet controle hebben, zelf willen koken, alleen maar zorg dragen. Het is net zorgen dat de rest in zijn kracht komt, leert en zorgt. Als ik dat kan loslaten en hierop durf vertrouwen, ben ik een leider en laat ik mijn controle niet leiden. Mijn solo is al geslaagd.
"Als ik dat kan loslaten en hierop durf vertrouwen, ben ik een leider en laat ik mijn controle niet leiden."
Donderdag 15 juni: Näsrämmen tot Holmsjön
Het is heerlijk om even rust te hebben, maar tegelijkertijd ben ik steeds bezig met de tijd. Alsof ik de tijd moet bewaken die de rest niet heeft.
Het is prachtig hoeveel emotie er loskomt door de solo en hoeveel complimenten wij krijgen. Er komen zoveel mooie inzichten die ontstaan door dit avontuur en het programma dat wij hebben neergezet.
In de avond laat ik Marc koken. Een curry heeft hij vast nooit gemaakt, maar ik vind het zo mooi dat hij er zijn eigen creatie van maakt op een manier die ik nooit zou doen. Loslaten van controle levert dus ook andere mooie dingen op. Zijn "curry" is misschien wel lekkerder dan ik zelf ooit heb gemaakt. Dubbel dankbaar kan ik zijn.
De avondoefening vind ik minder leuk. Ik krijg niet de energie die ik gedacht had, niet door het geven en niet door het krijgen, ondanks alle mooie complimenten. De reden weet ik nog niet. Het maakt ook niet uit. Alle andere complimenten die op alle andere, ongevraagde momenten komen, zijn voor mij veel mooier.
Ik heb een prachtig plakje voor de hangmat en geniet intens van de schoonheid die Zweden en deze natuur mij biedt. Wat is het fijn dat ik hier zo van kan genieten. Slaapwel!
Vrijdag 16 juni: Holmsjön tot Västra Sundsjön
Rond vijf uur 's ochtends word ik wakker. De zon schijnt alweer, het water is een spiegel. Ik kruip uit de hangmat, wandel zo stil mogelijk door de struikjes naar de andere kant van het eiland en duw een van de kano's in het water. Zo geruisloos mogelijk peddel ik over het water en stop bij Erwin. Hij ligt met zijn slaapmatje op een grote steen, een halve meter van het water. Zo comfortabel dat al deze mensen na een week zijn. Ik peddel verder naar een klein meertje en geniet van de stilte. Intens genieten, dat is het. Daarna vaar ik terug en maak Erwin wakker. Zoë wekt de rest. We beginnen de dag met een yogasessie van Bianca, waarna we allemaal een ochtendduik nemen in het water. Het leven kan zo puur en eenvoudig zijn.
Bijna iedereen vindt het jammer dat het er bijna op zit. Het is zo fijn met deze groep, zo ontspannen, zo vertrouwd. Ik vaar vandaag samen met Bianca. Alweer zo'n mooi gesprek in de kano waarbij iedere portage eigenlijk te vroeg komt.
Het eindpunt is zo snel daar. Ik kijk Zoë even aan, een glimlach, eentje van voldoening. Het 'spannende' deel zit erop, en hoe. Ik had nooit gedacht dat het zo goed zou gaan, zo natuurlijk, zo gewoon. Als je roeping vinden is 'dat doen wat je graag doet, op de plek waar je graag bent en met de mensen die je leuk vindt', dat hebben we die deze week gevonden. Dankjewel!
Wil je in 2024 mee met ons op leiderschapsreis? We organiseren twee afzonderlijke reizen in mei en juni 2024! Alle informatie vind je op deze pagina.
