Een valse start
100 uur in de trein
februari 14, 2020
Een vreemde eend
februari 28, 2020
Zondag 26 januari - Ste-Brigitte de Laval
Alles is zo goed als ingepakt en zit al in de auto. Gisterenavond genoten we van het laatste avondmaal en zaten lang met Jonathan voor het haardvuur. We kruipen laat in bed onder de warme dekens en realiseren nog niet dat we morgen in de tent slapen. Naast ons bed ligt onze skikleding opgestapeld en de dagrugzakken staan ernaast. We zetten geen alarm, dat doen we nooit want Olivier zijn lichamelijke wekker weet dat we op tijd uit de veren moeten. Zoals gewoonlijk is Olivier al een uur wakker als hij Zoë wakker maakt. Met slaapoogjes vraagt ze welke dag het is. We beseffen 's ochtends niet goed dat we echt gaan vertrekken. De voorbereiding is al drie maanden bezig, we zijn er klaar voor, maar er is geen bijzondere spanning. De laatste twee weken waren ontzettend druk met alle voorbereidingen. We hebben weinig geslapen en kijken uit naar de lange nachten in de tent. Het avontuur mag beginnen.
Om 8 uur stappen we in de auto en Jonathan brengt ons naar de start van onze trail, vier kilometer verderop. We hebben wel een keer proef gepakt, maar nu hebben we echt alle spullen en duurt het een tijdje voordat we klaar zijn om te vertrekken. Alles past in of op de trailer, maar veel meer extra spullen hadden we niet mee moeten nemen. Voor ons wacht onmiddellijk een stevige klim dus we plakken de skins onder de ski's. We binden ons harnas om, klippen de stangen van de slee vast en kijken elkaar even goed aan. Dat ziet er niet slecht uit, denken we. Zoë glimlacht, dit is waar ze jaren van gedroomd heeft, maar als onmogelijk beschouwde. We waren immers in het verkeerde land geboren. Onze reis leerde ons dat niets onmogelijk is, dat nieuwe dingen proberen een uitdaging is en dat we daar erg goed in zijn. De glimlach is veel meer dan een lach, het is de realisatie dat we een beetje gek zijn.
Gedehydrateerde bonen met rijst
Gedehydrateerde tomatensaus
Zoë glijdt als eerste vooruit. De skins onder onze ski's zorgen ervoor dat we vooruit kunnen glijden, maar niet achteruit. Ze hebben kleine haartjes waardoor het lijkt op een dierenvacht, waar ze vroeger echt dierenhuid, skin, gebruikten. De helling is steil, maar we kunnen naar boven stappen met de ski's. Achter ons sleurt het gewicht van onze slee, ongeveer 50 kilogram per persoon. Olivier drukt de gps op start, het begin van ons ski avontuur. Bliep bliep, training gestart, zegt de gps. Zoë is intussen al vijftig meter verder en Olivier ziet dat het soepel gaat. Het sneeuwt lichtjes en de temperatuur hangt rond het vriespunt, warm voor januari. We hebben onze jas, handschoenen en muts nog aan, maar al snel krijgen we het veel te warm. Olivier stopt om alles uit te doen en skiet verder in t-shirt terwijl de zweetdruppels al van zijn neus druppelen.
We volgen sneeuwscooter trails want dit zijn de enige lange afstandsroutes die we konden vinden. Een week geleden ontdekten we dat het officieel verboden is om op een aantal van deze trails te skiën. Het gaf ons een benauwd gevoel en vooral Zoë haar onderbuikgevoel zat niet goed. We kregen verschillende signalen van alle kanten. 'Jullie gaan geen enkel probleem hebben', tot 'het is levensgevaarlijk, die scooters rijden 100km/h’. Maar we vonden niemand die het werkelijk gedaan had, dus de enige optie was het zelf proberen. Aan het begin stond geen bord dus deze trail is geen probleem, vertellen we onszelf. Net toen wij vertrokken kwam er een groep pick-ups met grote trailers aangereden, volgeladen met sneeuwscooters. Ze keken niet vreemd op toen ze ons zagen en zeiden vriendelijk dag. We weten dat ze ons op een bepaald moment zullen inhalen en we wachten op het geluid van de ronkende motoren. We zijn al een aardig stuk geklommen als we ze eindelijk horen. We hebben tijd genoeg om in de diepe sneeuw aan de zijkant te wachten en zien ze één voor één passeren, allemaal zwaaiend of knikkend met hun hoofd. De laatste sneeuwscooter stopt. 'Oh nee, nu al een probleem' gaat er onmiddellijk door Olivier zijn hoofd. De man begint in het Frans, maar met zijn helm op is het onmogelijk te verstaan. Hij stapt van zijn sneeuwscooter en komt dichterbij. Met een helm ziet iedereen er wat angstaanjagender uit en Olivier beeldt zich een boze man in achter de donkere glazen. 'Do you need to be towed?' vraagt hij vriendelijk. Oef, het lichaam ontspant, zie je wel, ook dit zijn vriendelijke mensen. Natuurlijk slaan we zijn aanbod af en ploegen op eigen kracht naar boven.
Gedehydrateerde groenten
Francis en Mylène, gastfamilie in Quebec
De trail heeft steile stukken waar we hard moeten werken om boven te komen, maar hier genieten we van. We zien graag af en hebben dit al zo vaak gedaan. Tussenin zijn er af en toe vlakkere stukken waar we even op adem kunnen komen. De steilere stukken worden steeds steiler en we realiseren ons dat de eerste weken heel zwaar zullen zijn. Dat overwinnen we wel en de kilometers halen we in als we langs de kust skiën, denken we. Iedere keer als Zoë achterom kijkt, ziet ze Olivier met alle kracht de slee naar boven trekken. Af en toe blijft hij staan, kijkt naar boven en ze ziet een lichte zorg in zijn ogen. Hij geniet er nog niet van, weet ze. Het is exact wat Olivier denkt. Het skiën is fantastisch, de omgeving is prachtig, maar moeten we dit de eerste drie weken doen? In zijn hoofd draait de planning in het honderd en raken we in tijdsnood, na amper anderhalf uur. Olivier heeft nooit stress, tenzij hij ergens te laat komt. We zwoegen verder totdat we nauwelijks vooruit komen. Zelfs de skins hebben geen grip en we glijden steeds weg. Het is nog een stuk tot de top, maar daarna volgt een afdaling, denken we. 'We zien wel na zes dagen of het gekkenwerk is' zegt Olivier zichzelf aanmoedigend. Het is pas de eerste dag dus het is normaal dat het zwaar is.
Vijftig meter verder staan we helemaal stil. Het is onmogelijk om vooruit te komen. De ski's hebben geen grip en we krijgen het gewicht van de slee niet omhoog. Olivier staat in het midden van de trail over zijn skistokken gebogen en heeft al zijn kracht nodig om niet naar achter te glijden. De trail wordt nog steiler en het lijkt meer op een witte muur. 'Brrrooaaammm' horen we voor ons, en voor heel even schiet Olivier in paniek. We weten hoe snel de sneeuwscooters gaan en hij kan geen kant op. Zie ons op tijd, dat is alles wat we denken. De sneeuwscooter komt gelukkig traag naar beneden, ziet ons op tijd, en komt slippend tot stilstand, vijf meter voor Olivier zijn slee. Zucht, dat ging net goed, maar dit is levensgevaarlijk. Op deze steile hellingen kunnen we geen kant uit als er een sneeuwscooter komt. Er komen nog heel veel steile klimmen aan en dus heel veel gevaarlijke momenten. Daar staan we in het midden van de klim en we denken beiden hetzelfde, weten beiden wat we moeten doen. Wij zijn niet goed in beslissingen nemen. Meestal weten we niet goed wat we willen, gaan we elkaar beschuldigen en blijven veel te lang doorgaan.
Deze keer is de beslissing snel gemaakt, sneller dan ooit ervoor.
We gaan terug. We draaien om. De hellingen zijn te steil en te gevaarlijk. Als dit slechts éénmaal is, zoals mission impossible in Guatemala, bij zo een klim genieten we van de overwinning, maar nu krijgen we dit na amper twee uur voorgeschoteld en dit staat drie weken lang op het menu. Het is zinloos en gevaarlijk. Omdraaien.
Succesvol proefrondje in Quebec City
Laatste avondmaal bij Jonathan
Met een stevige pizzapunt glijden we terug naar beneden, naar de start, waar de glimlach verdwenen is. Gelukkig zijn we niet gek en nemen we de verstandige beslissing. We vervangen de ski's voor de wielen en wandelen terug naar Jonathan's huis. We zeggen geen woord en de realisatie van de beslissing wordt met iedere stap groter. De steile helling voelt niet meer zo steil. Hebben we te snel opgegeven, is het toch de foute keuze? Bij Zoë rollen de tranen stilletjes over haar wangen. Als Zoë een glimlach opzet als ze bij Jonathan aanklopt en zegt “we zijn weer terug” breekt het toch. We zijn zwaar ontgoocheld en weten niet wat we gaan doen. We vervloeken onze eigen fouten in de voorbereiding en zijn boos op onszelf. Hadden we maar naar ons gevoel geluisterd. Maar datzelfde gevoel bracht ons hier aan de start, datzelfde gevoel zorgt ervoor dat we deze uitdaging aan durven gaan, zonder enige ervaring. Het is niet eerlijk om onszelf zoveel te verwijten. Terwijl wij in alle emotie ons gevoel aan Jonathan proberen uit te leggen, draait Albert, de oudste zoon, een gaatje in een kersttomaat met een punt van een wortel en zegt 'Kijk papa, ik heb iets uitgevonden'. 'Het is allemaal relatief' zegt Jonathan en we schieten in de lach.
's Middags broeden we op nieuwe plannen en we besluiten om met de bus te gaan tot een deel waar de bergen minder hoog zijn. We blijven ons zorgen maken dat we niet welkom zijn op bepaalde trails, maar ons positieve gevoel overtuigt ons om het daar opnieuw te proberen. Ons vertrouwen heeft even een deuk gekregen, maar onze motivatie niet. 's Avonds aan het eten stelt Jonathan ons een persoonlijke vraag. 'How are you going to deal with this on social media?'. Natuurlijk zijn we ontgoocheld dat we ons plan moeten wijzigen en toegeven dat het te zwaar is, maar we moeten aan niemand bewijzen dat we dit kunnen. We zijn blij dat we kunnen laten zien dat ook wij moeilijke momenten hebben, spijt hebben van keuzes en doelen moeten bijstellen. Ook wij hebben tegenslagen, en daar kunnen we alleen maar van leren. Dinsdag staan we opnieuw op de ski's voor een nieuwe start, een nieuwe bladzijde, zo doen we dat.
