Een nieuwe start
Fietsen in Ecuador
januari 16, 2019
De bom in Mexico
maart 13, 2019
Vrijdag 22 februari - Op weg naar Cancun
Een korte inleiding om het geheugen op te frissen
Op vrijdag 19 oktober zaten we onverwachts in het vliegtuig naar huis. Een goedaardige tumor in Zoë haar eierstok was de boosdoener. Het nieuws kwam als een slag en is te lezen in een gevangen vrije vogel. Op dat moment hadden we ons op eigen kracht van Nederland tot Colombia gebracht. We fietsten tot nu toe 19.900 kilometer door Europa en Zuid Amerika, we zeilden 6.000 kilometer over de Atlantische oceaan van Europa naar Afrika tot Brazilië en wandelden over de hele reis een kleine 300 kilometer aan elkaar. Dat we al die inspannende kilometers moesten doorbreken met een simpele vlucht naar huis was een emotionele brug voor ons. Eenmaal op eigen bodem pakten we de draad snel op. Alles voelde zo normaal en het is meer dan fijn om al onze vrienden te zien. Met niet één, maar twee operaties, én het verwijderen van twee verstandskiezen is Zoë letterlijk in drie maanden tijd door de molen gehaald. Gelukkig is er meer dan genoeg tijd geweest om al het leuke te onthouden. We waarderen eigen land en de terugkomst bleek alsof het ‘zo had moeten zijn’. Nu zijn we vier maanden verder en weer klaar en fit voor een nieuwe expeditie. Op 22 februari bracht het vliegtuig ons weer terug naar onze reis. Vers op reis vertrokken. Een nieuwe start?
In het vliegtuig
‘Grappig eigenlijk’ zegt Zoë terwijl ze het reisboek open slaat. ‘Ik weet helemaal niet waar we heen gaan’. We kennen exact ons plan maar bereiden ons niet voor met het boeken van hotels, het lezen over toplocaties en het kennen van de munteenheid. Olivier pakt het nuchter op. ‘We weten dat we op de fiets stappen en kennen de eerste 400 kilometer vanuit Google Maps.” We kijken om ons heen en zien alle vakantiegangers, zij zitten straks in een all inclusieve resort te bakken aan het strand. Als we de blauwe stranden van Cancun vanuit de lucht zien pronken, giert er een korte steek van jaloezie door Zoë heen. Een realisatie verder weet ze het weer. Wij zijn niet op vakantie, we reizen! Voor ons geen reet in het zand, maar de reet op het zadel. Heerlijk zweten op de fiets, zouten lippen aflikken en poepen in de bosjes. Mensen leren kennen, geuren ruiken, culturen ontdekken. Daar hebben we geen vakantiegids voor nodig, enkel onze fiets, maar omdat er tijd is lezen we hem toch maar even door. Wie weet passeren we iets dat we echt niet willen missen.
Geland
Op de luchthaven staat nergens een bordje met ‘bijzondere artikelen’. De bewakers vertellen ons vriendelijk dat onze fietsen straks vanzelf de band op komen rollen. ‘Dat past nooit?’ Zeggen we, maar hij schudt zijn hoofd. ‘Hier gaat dat wel’ is zijn logische antwoord. Als alle vakantiegangers hun koffers van de band hebben, komen inderdaad onze dozen de hoek om. Als we er naar toe sprinten en de doos vastpakken verdwijnt Olivier zijn arm de doos in. ‘De doos is stuk’ zegt hij. Als we kijken zien we de hele onderkant openliggen. Hoe het mogelijk is weten we niet, maar alles zit er nog in. ‘Oef!’ De hartslag mag weer omlaag. We pakken de stalen rossen uit en maken ze klaar voor onze eerste kilometers. Een klein uur moeten we door het donker langs de grote weg. Maar als alle hectiek van de vlucht achter de rug is en de fietsen klaar staan, stappen we op alsof er niets bijzonders gebeurt. Een lichte blije rust daalt over ons heen maar de uitbundige emoties blijven nog even weg. We vinden gewoon onze weg, misschien is het wel heel gewoon. Dat is ook prima. Of houden we ons groot?
Op Mexicaanse grond
Een uurtje later staan we voor de deur van Mariëla. Een Mexicaanse fietster die we in Peru leerden kennen. Samen met een Zwitser reed ze zuidelijk tot naar Ushuaia. Ze nodigde ons uit in haar huis na terugkomst en met onze vertraging kwam dat perfect uit.
Voor we het weten zitten we weer midden in bekende ritmes. We zitten aan de keukentafel, eten de lokale huisgerechten, we delen discussies over politiek en levensstijlen, we helpen met afwassen en als er ruimte is vragen we naar een douche. We stappen onder een vreemde douche, drogen ons af met een vreemde handdoek en slapen in een vreemd bed, maar niks daarvan voelt vreemd. Alles voelt zo normaal. Zo bekend, zo onze reis. Maar toch, Olivier slaapt die nacht niet. De hele nacht piekert hij. Hij kan zijn gevoel niet juist plaatsen maar er voelt heel veel fout. Dit is niet de reis. Dit is niet zoals het moet? Als Zoë wakker wordt, voelt ze het branden bij Olivier. Gevoelsmens die Zoë is, slaat ook haar hele gevoel om. We hebben het er kort over maar besluiten dat het unieke reis gevoel nog wel zal komen. We moeten gewoon maar beginnen.
Zo gaan we na een dagje zon en strand van start met ons fietsavontuur. Een vreemde onverklaarbare lucht hangt boven ons hoofd. Een mix van herkenning en ontwenning. Verdiet en blijdschap tegelijkertijd. Heel veel emoties die alle uithoeken raken maar waar we geen raad mee weten. Gelukkig is er altijd nog zoiets als het rationele brein, dat ons gewoon van start laat gaan en doet alsof er geen emoties zijn. We zwaaien Mariëla uit, wat wederom volstrekt emotieloos voelt, maar zitten twee minuten later op de fiets alsof we nooit zijn afgestapt. Ons rationele brein stopt de emoties weg neemt ons twee dagen op sleeptouw door geweldige ervaringen. Daarna barst even de bom. Zeven dagen Mexico blijken nodig voor een nieuwe start van dezelfde reis. Die bom, lees je in de volgende blog.
