Drugs en koffie
Het privilege van een wereldfietser
november 12, 2018
Op eigen bodem
november 23, 2018
Woensdag 3 oktober - Jamundi
'We gaan naar huis' zegt Zoë met tranen in haar ogen. Ze had net een telefonische afspraak met de gynaecoloog uit Belgie. Dit gesprek zou alles bepalen voor het vervolg van de reis. Plots gaan we onverwachts naar huis. We kunnen het moeilijk bevatten, de impact dringt nog niet door en de spijt overheerst. Maar vandaag hebben we geen tijd om daarover na te denken want Fernando staat al klaar in zijn fietskleding. 'Om 9u30 moeten we in de stad zijn.' zegt hij om ons een beetje op te jagen. Gisteren ontmoetten we Fernando, de president van de lokale fietsvereniging en oud kolonel uit het leger. Hij nodigde ons uit in zijn huis en had een verrassing voor ons in petto. In de tijden van Pablo Escobar was Medellin het centrum van de Colombiaanse drugsindustrie. Medellin werd gezuiverd, maar de drugs verplaatste zich naar Cali. 'Zolang Europa en de VS blijven gebruiken, blijven wij produceren' zegt Fernando terecht. Veel fietsers mijden Cali omdat het gevaarlijk is en dat vindt Fernando onterecht. Wij zouden vandaag verandering brengen in dat beeld.
Toch horen we het ene na het andere verhaal over de stad. 'Een man mag niet achterop een motor zitten' vertelt Fernando. Bijna alle moorden tussen drugsbendes werden door twee mannen op scooters gepleegd. Plots moest iedereen zijn nummerbord op zijn jas en helm hebben staan en werden mannen achterop een motor verboden. Hij vertelt verhalen over de guerilla die 200 mensen kidnapt tijdens een zondagsviering in de kerk en vrachtwagens die gekaapt werden bij supermarkten. Sinds een paar jaar is er vrede met de guerilla. Mensen kunnen plots de bergen in, hun eigen land ontdekken. De fietscultuur is geexplodeerd in Colombia, en Cali is veel veiliger. Althans, dat beeld moeten wij vandaag uitstralen.
In de stad wacht een patrouille van de politie ons op. Vier agenten op de fiets, een motor en twee auto's zijn onze privé escorte door de stad. Geflankeerd door de agenten, begeleid met zwaailichten en een fotograaf die alles vastlegt, rijden we als koningen door de stad. Verbaasd staren de Colombianen ons na. Wie zijn dat? moeten ze zich afvragen. In het centrum wachten een aantal journalisten ons op, er staan camera's op onze neus en we stralen als celebrities. Er is geen seconde dat we kunnen denken aan het telefoontje van deze ochtend. 'Dit is echt zo bizar' zeggen we tegen elkaar, en meermaals moeten we hardop lachen als we onszelf zien fietsen, omringd door politie. Pas 's avonds laat als we onder ons muskietennet liggen op de vloer bij de brandweer kan Zoë vertellen over gesprek. 'Dus we gaan naar huis' herhalen we wel tien keer. 'Raar he. Wat een maand.' zucht Zoë.
Social media vrienden
'Ik ben Alvaro' zegt de forse Colombiaan die uit de grijze auto stapt die net voor ons stopte. Hij schreef ons een paar dagen eerder een bericht op facebook. 'Ik wil jullie graag uitnodigen bij mij thuis' stuurde hij ons. We kwamen niet langs zijn huis, dus komt hij onze kant uit. 'Ik heb wat fruit bij' en hij tovert een grote zak fruit achter zijn rug. De ene na de andere vreemde vrucht komt uit de zak terwijl wij vragen hoe je ze moet eten. Diezelfde avond kloppen we aan bij Lina die ons uitnodigde via Instagram. Als ze ons niet op straat uitnodigen, doen ze het online. Mensen die ons alleen kennen van een paar foto's en een kort verhaaltje, willen ons dolgraag ontmoeten. Het verbaast ons niet dat we mensen kunnen inspireren, maar wel dat ze ons zo graag willen ontmoeten, ons verhaal willen horen, een dag onderdeel willen zijn van onze reis of ons willen helpen. 'Zijn jullie niet bang dat ze verkeerde bedoelingen hebben?' vragen mensen soms. Daar hadden wij nog nooit over nagedacht. Wie moet het meeste bang hebben: de persoon die een vreemde uitnodigt of de persoon die door een vreemde uitgenodigd wordt? 'Er zijn meer goede dan slechte mensen op de wereld' antwoorden wij steeds uit onovertreffelijke ervaring.
'Waauw, dit is genieten' zegt Olivier als hij even achterom kijkt naar Zoë. Ook Zoë glundert al blijft de operatie in haar achterhoofd spelen. De teleurstelling van naar huis gaan, draait langzaam om in de positieve gedachten. We fietsen door het land van Juan Valdez, de koffieregio van Colombia. Weer beseffen we hoe weinig we weten van alle producten die zo vanzelfsprekend zijn thuis. Chocolade, pindakaas, bananen en koffie. Tijdens onze reis zagen we al deze exotische planten en de eerste stappen in het lange proces tot het eindproduct dat wij in de supermarkt kopen. We verbazen ons over de eenvoud en de handenarbeid die nog nodig is, maar ook over de enorme hoeveelheid plantages om aan de behoefte van de wereld te voldoen. De koffieplantages sieren de bergflanken, maar zijn tegelijkertijd een enorme monocultuur waar de oorspronkelijke vegetatie plaats voor moest maken. Het is werelderfgoed, prachtig, een openbaar museum. Het is een van de mooiste regio's van heel de reis, maar wel gecreëerd door de mens.
Iedere dag krijgen we de weergoden op bezoek. In Colombia bestaan slechts twee seizoen, droog en nat. Het droge seizoen ia voorbij en dagelijks krijgen we visite van de regengoden. Onverharde wegen veranderen in rivieren, het water druppelt zelf de Ortlieb tassen in en onze remblokjes verslijten iedere dag. Onze fietsen doorstaan voor de honderdste keer een nieuwe test, al kijken ook zij uit naar een grondige onderhoudsbeurt. En plots staan we in Medellin, het onverwachtse einde in Zuid Amerika. Op de kilometerteller staat 19.400 kilometer. 'Nog een paar rondjes door de stad?' lacht Olivier. Het duurde twee jaar om hier te raken, maar in één dag zullen we terug thuis zijn. Beseffen we het? Nee, het is net zoals we twee jaar geleden in Amsterdam vertrokken, alsof het doodnormaal is.
