Het privilege van een wereldfietser
Een gevangen vrije vogel
november 4, 2018
Drugs en koffie
november 17, 2018
Dinsdag 25 september - grens Ecuador Colombia
Grensovergangen zijn als fietser meestal een fluitje van een cent. De politieagenten zijn meer geintereseerd in onze reis dan onze tassen. Meer dan tien minuten duurt het bijna nooit en we verwachten niets anders op de grens van Ecuador en Colombia, totdat we na een steile afdaling honderden mensen zien aanschuiven met grote koffers. Het zijn Venezolaanse vluchtingen die proberen Ecuador binnen te komen. Er staan tenten van Unicef en het Rode Kruis om de vluchtelingen op te vangen want vaak zitten ze een paar dagen vast op de grens. We zien overal treurige gezichten waar de wanhoop in de ogen schuilt. We voelen ons schuldig dat wij als fietsers vrijwillig kiezen voor dit avontuur en grensovergangen een van de leukste momenten zijn. Zij zijn op de vlucht voor de armoede en wantoestanden in Venezuela en kijken ons met minachtende blik aan. De sfeer voelt niet prettig en we willen zo snel mogelijk weg, maar eerst hebben we een stempel nodig. Er is een speciale rij voor buitenlanders, maar ook die is lang en traag. Na twee uur is Zoë al twintig meter opgeschoven. Olivier wacht bij de fietsen en moet daarna aanschuiven. Dat wordt een nacht met weinig slaap, vrezen we. Een uur later komt Zoë buiten lopen. Olivier mag via de uitgang snel naar binnen voor zijn stempel. Het privilege van een fietser, en weer voelen we ons schuldig ten opzichte van de Venezolanen die hier nog uren of dagen staan.
De privileges van een fietser bracht enkele Colombianen op een idee. Als grenzen oversteken zo gemakkelijk is, kunnen we daarvan profiteren, dachten ze. Voor de grens van Peru en Ecuador ontmoetten we twee Colombiaanse fietsers. Ze hadden haast en vertelden dat ze maar liefst 130 kilometer zouden fietsen, in volle tegenwind. De Colombianen zijn echt fietsgek, dachten wij toen. Ze hadden mooie fietsen met zelfgemaakte tassen. We vonden ze een beetje groot en vroegen ons af wat ze allemaal bij zich droegen. We maakten snel een foto en zij fietsten verder. Een paar weken later horen we van andere fietsers dat er twee Colombianen zijn opgepakt bij de Chileense grens met 18 kilogram marihuana verstopt in de tassen. Ze fietsten helemaal geen 130 kilometer, maar deden bijna alles met de bus. Alleen op de stukken waar er controle is, gebruikten ze de fiets. Leugenaars! Jammer dat zulke mensen het imago van fietsers een deuk geven.
Tot dan dacht Zoë om een operatie in Colombia te doen, maar alle reacties van vrienden en familie buigen die gedachten stilletjes om.
En dan zijn we in Colombia. Het reisadvies van de overheid kleurt oranje en rood wat betekent 'alleen reizen in noodzaak'. Toch is iedere fietser lyrisch over Colombia dus we starten met een gemengd gevoel. We merken onmiddellijk een groot verschil met Ecuador. Er zijn overal fietsers, auto's hebben respect, het is veel rustiger op de weg en de hellingen zijn minder steil. Het leven is terug goedkoper dan het dure Ecuador en het landschap kleurt vijftig tinten groen. In vergelijking met Bolivia, Peru en Ecuador ligt er nauwelijks afval. De tuintjes zijn verzorgd en puilen uit van de kleurrijke bloemen. De huizen hebben geen ramen en het leven speelt zich buiten af. Tijdens de lange klimmen, klinkt de vrolijke muziek uit de huizen. Muziek die alleen past bij de gekleurde huizen, de fleurige tuinen en het zonnige weer. Mensen zwaaien ons uitbundig toe en honderden duimpjes gaan omhoog vanuit de auto's, motors en fietsen.
Het zijn de perfecte randvoorwaarden om optimaal te genieten op de fiets, maar het lukt ons niet. Sinds het onverwachte nieuws in Quito staat ons hoofd niet naar fietsen. We willen zo snel mogelijk naar Medellin voor een nieuwe controle. Er zijn zoveel vragen, zoveel twijfels en zoveel onduidelijkheden die ons opvreten. Is er een operatie nodig, is die complex, waar doen we die, hoelang is de hersteltijd, halen we Mexico nog? We voelen ons niet goed en vragen ons af waarom we fietsen. Mentaal zijn het zware dagen met slecht enkele lichtpuntjes.
Eentje daarvan hebben we in Pasto. Via Instagram wisten we dat er twee fietsers zuidelijk komen. Toevallig ook een Belgisch-Nederlands koppel en ze zijn in het zuiden van Colombia. Speciaal voor ons blijven ze een extra dag in Pasto. We zouden even samen ontbijten, maar om vier uur 's middags hebben we nog uren te kletsen. Het is fantastisch om verhalen uit te wisselen en te praten met andere fietsers die begrijpen wat er zo leuk en zwaar is aan het fietsen. Zoë haar tumor komt ter sprake. 'In Nederland!' zeggen ze onmiddellijk. Tot dan dacht Zoë om een operatie in Colombia te doen, maar alle reacties van vrienden en familie buigen die gedachten stilletjes om. De gedachte dat we onze reis moeten onderbreken en terug naar huis gaan, al is het twee weken, kunnen we niet aanvaarden.
Deze lieve mensen en prachtige landschappen houden ons op de been, maar genieten lukt niet.
Met spijt in het hart moeten we overal zeggen dat we slechts één nacht blijven. De Colombianen zijn fietsgek en ontzettend geinteresseerd. Dagelijks krijgen we bananen, een verse fruitsap, een lunch of een slaapplaats aangeboden. Als we ons voor een schijnbaar verlaten huis zetten voor de lunchpauze, gaat plots de deur open en krijgen we versgeperst papayasap. Op een dag stoppen we in een klein dorpje voor een waterijsje. De buurvrouw wandelt voorbij en vraagt of we een paar bananen willen. Olivier heeft al een hele hand, zo'n twaalf bananen, achterop. Ze komt terug met een hele zak bananen, een pak druiven en nog wat fruit. Een andere buurvrouw ziet alles gebeuren en sprint naar buiten met een grote tros bananen. De buurman aan de overkant komt met appelsienen en mandarijnen. Met dertig bananen en drie kilo ander fruit fietsen we even later verder. Deze lieve mensen en prachtige landschappen houden ons op de been, maar genieten lukt niet. We hebben nood aan een rust, aan een besluit. Een operatie in Nederland of in Colombia? Het betekent veel voor onze reis en de plannen voor de komende maanden. Een gesprek met de gynaecoloog uit Belgie brengt hopelijk meer duidelijkheid. Morgenochtend is het zover.
1 Comment
Ondertussen weten we dat jullie beslissing om naar huis te komen de beste is geweest. Niet alleen voor de operatie maar ook voor de nazorg en de ondersteuning. Waarschijnlijk hadden jullie ginder ook onderdak gevonden bij lieve mensen, maar familie en vrienden zijn toch heilzamer.