De laatste loodjes
Hartenjagen
oktober 9, 2020
8 unieke tips voor een winter trekking
november 13, 2020
Zaterdag 5 september - Pilgrimskapellet
Toen we Hamar verlieten, stopte Negar nog een snel een rol met visdraad en een doos vishaken in Zoë haar handen. “De vislijn zal je onderweg zelf moeten kopen”. Twee weken later zitten we aan een prachtig meer in het midden van het bos. De laatste twee kilometer naar het meer gaan over een onverhard bospad waar we onmogelijk kunnen skaten. Gisterenmiddag moesten we een half uur wandelen terwijl de druppels stilaan uit de lucht vielen, maar we wisten dat ons een mooie beloning wachtte. Zoals altijd is er een beloning na harde arbeid. Een week geleden ontdekte we een website met alle windhutten, shelters en picknickplaatsen in heel Zweden. Daarop zagen we een prachtige hut bij een klein meer, ons dagdoel voor vandaag. Terwijl het steeds harder begon te regenen, zagen we de hut aan de overkant van het meer liggen. De laatste driehonderd meter ging het bospad over in een vlonderpad van dertig centimeter breed, volgroeid met bosbessenstruiken aan weerszijden. We lieten de trailers achter op het pad en haasten ons naar de hut, de Pilgrimskapellet. Het is een echte kapel, maar dan volledig open aan de voorzijde. Binnen staat een tafel met eenvoudige bankjes rondom. Tegen de achterwand hangt een Mariabeeld en er staan verschillende kaarsen. ‘We zullen de tafel toch moeten verschuiven als we de tent binnen willen zetten’ zei Zoë onmiddellijk met een schuldige blik naar het Mariabeeld. “Hopelijk hebben ze morgenochtend geen bijeenkomst”.
Pilgrimskapellet
Het vlonderpad
“Hoe werkt dat met die loodjes?” vraagt Zoë als ze probeert een vislijn te maken van een houten tak. “Daarvoor moet je de dobber gebruiken” zegt Olivier die vroeger wel eens ging vissen met vrienden. “Dat vind ik saai. Ik wil vliegvissen. Als ik een kano zou hebben, kan ik op het meer vissen met de vislijn achter de kano”. Een jaar geleden ving Zoë op deze manier een vis tijdens het kanovaren. Er komt straks een auto met een kano, denkt Olivier, maar hij wil geen stiekeme hint geven. Een paar weken geleden kreeg hij een bericht van Imke en Heleen, twee vrienden uit Breda. “Hé Chef route! Even een vraag. We hebben het idee opgevat om in september misschien jullie kant op te komen als dat kan. Nu dacht ik gisteren, het is misschien extra leuk als we Zoë dan ineens verassen door er ineens te zijn”. Sindsdien hebben Olivier en Imke het plan verder uitgekiend en de Pilgrimskapellet staat in de gps van Imke en Heleen. Ze hebben de kano van Heleen haar ouders bij en ze zouden deze middag arriveren. Rond vier uur ’s middags rijdt er een grijze auto met een grote kano over zandpad waar wij gisteren over liepen. “He, een auto met een kano. Die komt vast vissen” zegt Olivier met een nuchtere stem. Zoë kijkt even op, maar heeft al lang geen aandacht meer voor haar vislijn. Ze is druk bezig met de vuurboog waarmee ze al sinds Nederland een vuur probeert te maken. Even later wandelen er twee mensen onze richting uit over het vlonderpad. “Huh??!! Wat doen jullie hier??” roept Zoë luidt als ze Imke herkent. “Nee! Dit kan niet! Hoezo??” Als Zoë zich omdraait, ziet ze Olivier met een brede grijns.
We zijn bijna bij onze bestemming voor de avond, een waterval, als Olivier plots op de grond ligt.
Met Imke en Heleen in de kano
Onverwachte slaapplekken
We laten de skates en de trailers een paar dagen achter bij een lokale Zweed die een paar kilometer van het meer woont. In een volgepropte auto rijden we naar een ander meer en peddelen een paar dagen van eiland tot eiland. Voor ons een paar heerlijke dagen vakantie waarbij we in de watten gelegd worden door vrienden die zomaar even 1.500 kilometer rijden om ons op te zoeken. Na een paar dagen kano gaan Imke en Heleen hun eigen weg en stappen wij terug op de skates. De afgelopen week zakte de temperatuur ’s nachts een paar keer onder nul. Onze zomertent was ideaal tot nu toe, maar de laatste nachten hadden we het af en toe koud. “We skaten tot het te koud wordt om op de skates te staan” zeiden we drie maanden geleden toen we in Breda vertrokken. Nu het daadwerkelijk koud wordt, denken we aan een concrete plaats en een datum om het skate-avontuur te eindigen. We zoeken een plaats in Zweden om te overwinteren en ons boek te schrijven. Zoals zo vaak in onze reis komt het antwoord op ons pad gerold. We vertellen iedereen over onze plannen en uiteindelijk komt dat ballontje bij de juiste persoon terecht.
In onze mailbox zit een email van Walter "Op facebook schrijven jullie op zoek te zijn naar een huissit voor oktober-november. Eigenlijk moet er niet op ons huis gelet worden, want dat doet onze buurman, maar ons huis staat wel leeg nu.” Het is onwaarschijnlijk mooi dat iemand zijn huis aanbiedt vanop 1.500 kilometer afstand. Een geweldig cadeau voor ons op het perfecte moment. Vraag één is beantwoord en het antwoord op vraag twee stelt Olivier voor als we tijdens een pauze langs de kant van de weg zitten. “Zou het niet mooi zijn om exact op 30 september aan te komen in het huisje, exact vier na ons vertrek in Amsterdam?”. Ronder kan een cirkel toch niet zijn? We hebben één probleempje. Het is pas over drie weken 30 september en we zijn op 200 kilometer van het huis. Onze gemiddelde dagafstand de laatste weken bedroeg 50 kilometer per dag dus we zouden over vier dagen al aankomen, veel te vroeg. “We kunnen toch wat dagen in de natuur doorbrengen” stelt Zoë voor. “Af en toe een rustdag in de natuur vind ik prima, maar niet twee weken” is Olivier zijn antwoord die na vier jaar nog steeds moet leren om ’niets’ te doen. Zoë daarentegen, houdt niet van zinloze omwegen. De middenweg biedt zich aan. Olivier verzint een omweg die niet zinloos voelt, we passen onze gemiddelde dagafstand aan naar 35 kilometer en plannen vier rustdagen onderweg. Het zijn de laatste zeventien dagen op eigen kracht.
Niet iedere kampeerplek is even mooi
Zoals steeds bewijst een keuze zichzelf. Welke route we ook gekozen zouden hebben, er liggen verrassingen op iedere weg en die vertellen ons dat we de juiste keuze hebben gemaakt. We skaten al anderhalve maand in Scandinavië en hebben nog steeds geen eland gezien. We zien honderden borden langs de weg en als we kamperen ligt er overal elandenpoep, maar de elanden zien we niet. Vorig jaar, in de kano, moesten we 45 dagen wachten op onze eerste eland, en nu duurt het even lang. We skaten op een verlaten weg, dwars door een groot natuurgebied. Het is mistig en het voelt alsof het heel vroeg in de ochtend is. Een perfect moment om een eland te zien, denkt Olivier als we beginnen aan een lange klim. Toeval bestaat niet want halverwege de klim steken twee elanden, een moeder met een kalf, de weg over. “Het was de omweg al waard” glundert Zoë.
Voordat we in Borlänge aankwamen en onze omweg verzonnen, sliepen we negentien nachten op rij in de tent, een nieuw record. Na vier jaar reizen, sliepen we amper 350 nachten in de tent, minder dan een kwart van alle overnachtingen. Ooit kochten we onze tent met het idee dat we er minstens de helft van de tijd in zouden slapen, maar we worden overal zo gastvrij ontvangen.
De Zweden en Noren zijn niet minder gastvrij, maar de natuur en het recht om overal te mogen kamperen, zorgt ervoor dat we veel vaker in de tent slapen. Dankzij de kaart die we ontdekten, vinden we onderweg soms een openbaar huisje waar we binnen kunnen slapen, of de Zweed biedt een bijzonder alternatief. Op een winderige middag kloppen we aan bij Anita en Ragnar om onze waterflessen te vullen. 'Weten jullie misschien een plek waar we onze tent kunnen opzetten, het liefst een beetje beschut van de wind' vraagt Zoë met veel gebaren want het oude koppel spreekt geen Engels. Ze denken even na, maar kunnen niets bedenken, totdat ze naar hun eigen caravan kijken die op de oprit staat. Ze gebaart naar de caravan en probeert uit te leggen dat er geen matras in ligt, maar dat we welkom zijn om erin te slapen. Ragnar voorziet de caravan van elektriciteit, een elektrisch fornuis en zachte kussentjes om op te zitten. 'Hoe laat vertrekken jullie morgen?' vraagt Anita. 'Rond half negen proberen we te vertrekken'. Om half negen de volgende ochtend staan ze beiden buiten met hun camera in de hand. Anita geeft ons een lunchpakket mee, kaneelbroodjes en huisgemaakte jam, terwijl ze foto’s maakt van alles wat we doen. 'Jammer dat ons Zweeds zo slecht is' zegt Zoë als we aan het skaten zijn. 'Ach, over een jaartje wonen we in de buurt en komen we terug op visite'.
Voor het eerst in een caravan
Gebarsten in het midden
De laatste drie dagen hebben we slechts 80 kilometer te doen, een makkie na ruim drie maanden training. Bij de Lidl in Hagfors laden we onze trailers vol met kilo’s extra eten voor de eerste week in ons tijdelijke huis. De meters bergop zijn daardoor een pak zwaarder. We zijn bijna bij onze bestemming voor de avond, een waterval, als Olivier plots op de grond ligt. Hij beseft nauwelijks hoe het mogelijk is en kijkt verbaasd naar zijn skates. De banden lijken nog hard, er zijn geen schroeven uit, de binding is nog heel. Dan ziet hij dat het frame in het midden gebarsten is. 'Dit kan echt niet' zegt hij verbaasd tegen Zoë. 'Wat is er dan?' vraagt Zoë geschrokken. Olivier doet zijn binding los en houdt de skate omhoog. 'Niet! Hoe is dat mogelijk?'. Er zijn onderweg heel wat dingen stuk gegaan en we hielden rekening met onderdelen die zouden slijten, maar dat het frame het loodje zou leggen, hadden we nooit verwacht. 'We zijn te sterk geworden' grapt Olivier. 'Dat wordt 45 kilometer wandelen. Toch nog twee zware dagen'. Stiekem vinden we het mooi dat het zo moet eindigen. Afzien is onze motivatie, daar genieten we van. Dan is het toch mooi als de laatste loodjes extra zwaar zijn. 'Misschien is het een teken dat het tijd is om te stoppen met de reis' zegt Zoë als we naar de waterval wandelen. De reis vertelt ons altijd de waarheid, misschien ook deze keer.
6 Comments
Leuk verhaal weer. Zou je de website met schuilhutten in Zweden door willen sturen? Lijkt me erg handig voor een fietsvakantie.
He Jeannette! Natuurlijk. We zijn nog een blog aan het schrijven over fietsen in Denemarken, Noorwegen en Zweden. Daar komen alle links in, maar hier heb je alvast de link naar de hutten in Zweden: https://www.google.com/maps/d/u/0/viewer?mid=1doLXXvokOtiMzthVz0SLFjEPmD4&ll=60.86370101242025%2C12.757107316599207&z=11
Hallo Zoë en Olivier,
Bedankt voor jullie geweldige reisverhalen.
Ik heb hier enorm van genoten.
Volgens mij hebben jullie met de route die jullie gevolgd hebben wel het mooiste gedeelte van Noorwegen gemist.
Namelijk de westkust met z’n geweldige landschappen en fjorden.
Laat me weten wanneer jullie boek uitkomt want dat wil ik zeker kopen.
Met vriendelijke groet,
Gerard Westmaas
He Gerard!
Wat fijn dat je ons zo gevolgd hebt de afgelopen vier jaar! We hebben inderdaad nog heel veel te ontdekken in Noorwegen, maar de kans is groot dat we er gaan wonen ;). Altijd welkom bij ons als we een plek gevonden hebben!
We zetten je naam op onze lijst met geïnteresseerden en houden je op de hoogte van het boek. De voortgang is alvast heel erg goed. We hebben meer dan de helft geschreven, al is er nog veel werk met correcties, ontwerp en financiering. We starten binnenkort met een crowdfunding waar het boek in voorverkoop gaat!
Heel veel groeten,
Olivier
Hoi Zoe en Olivier, paar weken geleden met ellen genoten van het verslag van de laatste trek . Prachtige beelden weer!! en een ware tour de force on skates.
Ben benieuwd naar jullie boek, begrijp dat het al in een ver gevorderd stadium is… en laat maar weten hoe en waar het te verkrijgen is.
Lieve groet en allgoods Wilma
He Wilma!
Dankjewel :)! We zijn zelf ook erg blij met de film van het skaten. Achteraf zijn we ook verbaasd dat het allemaal gelukt is.
We zijn goed bezig met het boek. Inmiddels hebben we meer dan de helft geschreven, maar er is nog veel werk naast het schrijven: opmaak, crowdfunding, nalezen, promotie en drukken. We zijn nog wel een paar maanden zoet.
Groetjes en veel succes met het herstel!
Zoë en Olivier