Mijn weg
De autoluwe fietsroute van Peru
september 8, 2018
Fietsen in Peru
september 22, 2018
Zondag 12 augustus - Caraz
In Caraz parkeren we de fietsen een paar dagen in het berghok en trekken met de rugzak de bergen in. Er bestaat een prachtige fietsroute door dezelfde Cordillera Blanca, maar de steile en onverharde afdalingen doen nu al pijn aan de remmen. Bovendien heeft het achterwerk wat rust nodig en kijken we uit naar een andere vorm van bewegen. We wandelen de Santa Cruz Trail, zo'n 50 kilometer langs besneeuwde bergtoppen.
We zijn net bezig aan de wandeling als een klein meisje met een roze schoolrugzak ons inhaalt. 'Waar ga je heen?' vraagt Zoë. 'Naar de schapen' is het verbazende antwoord. 'Mijn zus is al daar' voegt ze er aan toe. Haar zus is elf jaar, terwijl zij amper zeven is. Het is zaterdag dus dan helpen ze op het land, zoals het verzorgen van de schapen. Een dikke kilometer verder staat er een groep schapen voor ons. 'Amigos, stop!' roept de kleine meid en ze wijst naar een grote ram die zijn ooien probeert te imponeren. 'Het is gevaarlijk' legt ze uit, 'volg mij maar, we gaan deze kant op' vervolgt ze kordaat. Braaf en verwonderd lopen we achter ons jonge gids aan om de bronstige ram te ontwijken. Een half uur later zijn we bij haar schapen en ligt haar zus al te wachten in het gras. De negenjarige babbelkous neemt afscheid en we gaan verder zonder gids.
Drie dagen later zitten we weer op de fiets en dalen helemaal af tot vijfhonderd meter boven zeeniveau. Sinds Bolivia zaten we niet meer zo laag. De route is fantastisch en gaat door 45 kleine tunnels waar het stikdonker is.
Gelukkig is er nauwelijks verkeer en voelt het als een privéweg. Dat ze twee jaar geleden een zwart laagje asfalt op het grind hebben gelegd, bevalt ons wel. Na dat heerlijke afdalen, moeten we opnieuw naar 4.000 meter klimmen. In het noorden van Peru zijn de klimmen korter, maar de hoogtemeters niet. Dat betekent dat de steilheid fors toeneemt, en dat zullen we geweten hebben. De daaropvolgende dagen fietsen we langs een bijna verlaten route, langs pittoreske dorpjes en ontzettend veel authentieke cultuur. Het is een van de mooiste routes in Peru tot dusver, met amper een paar auto's per dag. We dopen de route om tot de autoluwe fietsroute van Peru. Plots duiken er twee fietsers op die zwaaiend op ons af komen. 'Hola Zoë, hola Olivier!' roept het meisje. Met open mond staren we ze aan. 'We volgen jullie al lang op Instagram en zijn zo blij dat we jullie nu echt zien'. Het zijn twee Taiwanezen die fietsen van Colombia naar Ushuaia. Worden we beroemd?
In tegenstelling tot andere regio's in Peru is hier weinig mijnbouw. Een van de voordelen is dat het water niet vervuild is en drinkbaar uit de kraan. Op een middag stoppen we bij een klein huisje om water te vragen. Olivier maakt een praatje met de vrouw des huizes en heeft de lege fles in zijn hand. Achter de vrouw sluipt een hond stiekem dichterbij en gluurt naar de indringer. Voor dat we beseffen wat er gebeurt, springt het beest recht op Olivier af en grijpt naar zijn arm. Als een politiehond die een commando heeft gehad, blijft de hond hangen, terwijl Olivier het uitkermt van de pijn. Het resultaat zijn een paar gekneusde botten en wat tanden in de huid. Tot dusver hadden we nauwelijks problemen met honden en nu worden we allebei binnen twee weken gebeten. De hondenbeet is vervelend, maar het ergste komt erna, de prikken tegen rabies.
Als een politiehond die een commando heeft gehad, blijft de hond hangen, terwijl Olivier het uitkermt van de pijn
Ieder ziekenhuis is een nieuw avontuur met onverwachte uitkomst. Het enige wat je nodig hebt, is een grote portie geduld en Zuid Amerikaanse ingesteldheid. In het ene ziekenhuis sturen je ze van hot naar her en wil iedereen, van schoonmaker tot verpleegster eerst weten wat er gebeurt is en waar je gebeten bent. Meestal krijg je daarna te horen dat de dokter er niet is en je morgenochtend terug kan komen. 'Maar, hebben jullie de rabies vaccinatie?' vragen we steeds. Het antwoord daarop varieert afhankelijk van de manier hoe we de vraag stellen. De volgende ochtend staan we keurig in de rij en wachten tot de dokter er is. Als we eindelijk binnen zijn, vraagt de dokter 'waar is jullie medisch dossier?'. Niemand vertelde ons dat we moeten registreren dus er begint een nieuwe ronde langs verschillende loketten. Twee buitenlanders zonder vast adres met slechts één achternaam hebben ze nog nooit over de vloer gehad.
Er moeten twee achternamen ingevuld worden want anders weigert het systeem. En zo zijn er wel tien kleine dingen die alles vertragen. Bovendien wil ieder persoon ons hele reisverhaal weten, wat we meestal graag vertellen, maar niet in deze situatie. We moeten twee prikken hebben, in verschillende ziekenhuizen omdat we geen vier dagen op dezelfde plaats blijven. Dat levert natuurlijk nog meer verwarring op, en de Peruaanse norm schrijft vijf prikken voor in plaats van twee, zoals ze in Europa doen. Het is een wonder dat we vier dagen later, na vijf verschillende ziekenhuizen, toch een prik in de linker en rechterschouder hebben. Heel het circus was niet nodig geweest als de eigenares het papier van de inenting van haar hond nog had, maar dat verbaast ons niets in Peru.
De daaropvolgende dagen delen we de weg met honderden vrachtwagens. Ze rijden allemaal in konvooi en hebben dezelfde bestemming, een van de grote mijnen. In Peru zijn er ontzettend veel mijnen waar ze alle soorten materialen winnen. Soms zijn ze onder de grond, maar vaak zijn het open mijnen die als een gigantisch piramide-achtig kunstwerk in het landschap liggen. Al is het woord kunstwerk eufemistisch voor de destructieve omvang van zo'n mijn. Hele bergen verdwijnen, de rivieren en het grondwater zijn zwaar vervuild, de mijnweg doorkruist oude natuur en lelijke dorpen zonder charme vullen de vallei. Drinkbaar water vinden, is opnieuw een probleem, wegen zijn kapotgereden en de uitlaatgassen van de vrachtwagens verstikken ons. Het ergste voor Peru is dat het grootste deel van de mijnen in handen is van buitenlandse bedrijven. Het enige dat Peru overhoudt, is een beschadigd landschap dat over vijftig jaar nog niet hersteld is. Wat ons betreft, mag die mijn weg.
3 Comments
Leuke gids en waardevolle ervaringen maken iedere dag een reden om langer Weg te blijven.
Met een fles in zijn hand water gaan vragen ….komt me bekent voor 🙂
Wel grappig dat mensen die je nog nooit gesproken of gezien hebt jullie zomaar herkennen. Erg vervelend van die hondenbeet maar gelukkig is het wel uiteindelijk gelukt met de prikken.