Lek naar Salvador
Diego Bianchetti
juni 20, 2017
Zonsondergang in stijl
juni 27, 2017
Op weg naar Salvador
Na de warme of koude douche zijn we halverwege onze weg naar Salvador, waar Zoë haar ouders op ons zullen wachten. Alles loopt op rolletjes, maar toch rollen de banden niet altijd mee. We hebben nog maar een korte weg te gaan, en genoeg tijd om zelf kruipend Salvador te halen. Toch zijn er dagen dat het nipt lijkt te worden.
We fietsen een stuk over de verlaten weg met prachtig asfalt gedecoreerd met enkele gele strepen op het wegdek. Rondom is het landschap gekleurd in alle mogelijke kleuren groen, een gevolg van het regenseizoen. Kilometers lang zijn we de enige op deze perfecte weg totdat we een dorpje naderen. De weg houdt plots op en verandert in het andere extreme. Een grote roodbruine modderpoel van vettige klei is de hindernis voor de komende tien kilometer. 'Ach, dit is hoe we Zuid-Amerika voor ogen hadden’ en uitgedaagd zetten we onze slippers in de modder, die gelijk plakkerig wegtrekt. Ploeterend slepen we de fietsen door modder terwijl de klei zich ophoopt tussen de remmen. Elke tweehonderd meter moeten we stoppen om de klei eruit te peuteren. Af en toe kunnen we een stukje fietsen, maar het grootste deel leggen we te voet af, met de banden slepend achter ons aan. Meer dan twee uur later komen we tevreden weer bij het asfalt. We stoppen bij een kleine garage langs de kant van de weg en voor een glimlach laten zij onze fietsjes weer blinken en kunnen wij bollend verder.
De weg naar Pirambu is onverhard, zo’n 50 kilometer lang. Hard aangestampt zand wisselt af met grove steenslag en mul zand. De zon brandt hard op onze rug en het zweet druipt op het stuur terwijl we verder hobbelen over de vele steentjes en de wasbordweg. De omgeving is prachtig. Links ligt een natuurgebied met hoge zandduinen waarachter de oceaan verscholen zit. Langs de weg staan verschillende eenvoudige en kleurrijke huisjes waaruit vrolijke Braziliaanse muziek galmt. Het leven heeft hier een ander ritme, eentje waar gezelligheid en rust het tempo bepaalt. Tot dusver verloopt de dag voorspoedig en genieten we van de mooie route, totdat Zoë aangevallen wordt door een groep grote insecten. Als door een wesp gestoken knalt ze over de grindweg om haar belagers af te schudden. Na een waar gevecht op de fiets en talloze beten, komt Zoë uiteindelijk als overwinnaar uit de strijd, maar de race over de onverharde weg eist zijn tol. Een lekke achterband en een aantal losse schroeven zijn het resultaat. Zoë is woedend. In de brandende zon verwisselen we de band en herpakt zetten we onze weg verder. Onderweg komen we een paar mooie slaapplaatsen voor de tent tegen, maar eten en drinken vinden, lukt hier niet. Verderop zijn alle pousada’s gesloten zodat we verder moeten fietsen tot de volgende stad. Op het einde van de zandweg voelt Olivier de stenen wel erg goed en lijkt de ‘lekke-banden-wedstrijd’ van start. De tussenstand met de teller op 4.500 kilometer is nog steeds in het voordeel van Olivier, zeven tegen twee voor Zoë. Met wat bijpompen raken we net in Pirambu waar we na lang zoeken een slaapplaats vinden. Deze middag hebben we onze laatste nieuwe band gebruikt en veelvuldige mislukte plak pogingen laten ons vertellen dat de lijm de hitte van Brazilië niet aankan en bijna alle plakkers voor de binnenbanden zijn verweekt. Daar staan we dan, met enkel een stel half geplakte banden. Om de dag compleet te maken, breekt een van de sporks, onze handige vork en lepel combinatie, en als we willen slapen valt de airconditioning uit zodat de temperatuur behoorlijk stijgt in de kamer. De enige optie is met open deuren slapen en ons blootstellen aan een marteling door de aanval van muggen want muskietennetten zijn een onbekend begrip in Brazilië. Het wordt een lange nacht, maar morgen is een nieuwe dag!
Met onze poncho’s fietsen we de volgende morgen door het treurige landschap en worden verbaasd nagekeken door de locals. Na drie kilometer begeeft de eerste geplakte band het. We leggen er een andere geplakte band in, maar vrezen het ergste. Tien kilometer later is de tweede aan de beurt. In de gutsende regen wandelen we enkele kilometers langs de grote weg tot een klein bushokje waar we kunnen schuilen en onze mogelijkheden overwegen. We hebben geen binnenbanden of plakkers meer, dus liften of lopen zijn de enige opties, maar geen enkele Braziliaanse chauffeur heeft zin in twee verzopen katten met volgeladen fietsen op zijn achterbank. We hadden ons bijzonder positief gehouden tot dus ver, maar op dergelijke momenten zakt de zin en moed in je schoenen. Blijkbaar duurt ongeluk 24 uur want de hemelsluizen gaan open. De regen houdt op en een strookje blauwe lucht perst zich door het wolkendek. We worden gebeld door onze warmshower, dat zijn vrouw onderweg is om ons op te halen met de auto. Lachend kijken we elkaar aan en vergeten snel al de ellende van de afgelopen 24 uur.
Het warmshower netwerk bezorgt ons opnieuw enkele onvergetelijke ervaringen. We zijn bij Rogerio en Bibiani in Aracaju, een welgestelde familie, waar we vijf dagen blijven hangen en zelfs dat vond de familie veel te kort. Ze nemen ons mee naar een boerderij in het binnenland, waar we van alles leren over garnalen kweken, de tien onbekende fruitbomen en genieten van de rust en voorbij fladderende vlinders. We zijn van groot vermaak voor de kleine Denise en ontvangen de leukste tekeningen van haar en haar vriendinnetjes. Als we willen vertrekken, hangt er een dik regengordijn voor alle ramen. De stad verandert in een zwembad waarbij het water op sommige plaatsen tot boven de auto’s uitkomt. We blijven een extra nachtje en fietsen de volgende dag verder naar de volgende warmshower. Pascal en Maria smeken ons bijna om langer te blijven als we na twee dagen verder trekken, maar Rafael zit al met smart op ons te wachten. Hij fietst ons zelfs veertig kilometer tegemoet. Zoë haar buitenband is intussen tot op de draad versleten en de veroorzaker van de afgelopen lekke banden. Op weg naar Rafael is het weer raak, een nieuwe band hadden we nog steed niet gevonden dus proberen we er een extra binnenband in te steken als extra bescherming. Bij het volgende dorp is de band voor de zoveelste keer lek en helpt een lokale fietsenmaker om de buitenband te maken, want inmiddels weten we goed genoeg dat de lijm niet functioneert. Net als we denken dat alles gelukt is, volgt er een luide knal. De band heeft zijn laatste pijl verschoten en met zijn kracht zelfs Zoë haar spatbord in twee gebroken. Er zit niets anders op dan de bus te nemen tot Rafael zijn thuis. De voorraad nieuwe binnen- en buitenbanden, die de ouders van Zoë vanuit Nederland zullen mee brengen komt net een week te laat.
Bij Rafael nemen we de tijd om het hele dorp af te zoeken en tot onze verbazing vinden we een nieuwe buitenband. We razen naar Salvador waar we, voor de verandering, bij een warmshower verblijven. Wachtend op het bezoek van Zoë haar ouders, hebben we tijd genoeg om Salvador te verkennen, Braziliaanse verjaardagen te vieren en Capoeira te leren in het park. Op terugweg uit het centrum ontsnappen we op het nippertje aan een overval. Een fietser komt druk gebarend onze richting uit en schreeuwt dat we via een andere weg moeten. Hij wijst naar het groepje gewapende jongeren verderop die hem net probeerde te overvallen. Met handen onder hun t-shirt komen ze onze kant uit gelopen en dat zal niet zijn om de weg te vragen. We maken ons snel uit de voeten en beseffen dat het zomaar anders had kunnen lopen. We fietsen intussen zes weken met extra ogen rond door Brazilië. Alle waarschuwingen zorgen dat we extra waakzaam zijn, wat voor ons één ding duidelijk maakt: Brazilië staat zeker niet op de lijst van landen waar we ooit willen wonen. Als reizigers genieten we gelukkig wel van het land en kijken vooral uit naar het bezoek van de ouders. Daarna trekken we zuidwaarts, het begin van ons nieuwe doel: Expeditie Patagonië!
9 Comments
De grotere wegen kennen we inmiddels zelf, daar kun je met gemak ook je autobanden lek rijden. Ik las net dat in België en Duitsland de wegen ook onbegaanbaar zijn geworden door omhoog komend asfalt vanwege een weekje hoge temperaturen. Dar valt het relatief gezien dus nog mee.
Helaas, de fiets banden die liggen op jullie te wachten ergens in Nederland.
Gelukkig zijn jullie heelhuids uit de insecten en straatroof gekomen.
We hebben zojuist een reserve buitenband bij gekocht en kijken er al naar uit om de banden in ontvangst te nemen bij de komst van Simon en Maxim! De wegen hierin het zuiden zijn van ander niveau overigens!
Wat een belevenissen en ergernissen. Ik zou er de moed bij verliezen, jullie nie he ?
Gek genoeg viel de ergenis pas heel laat! Bij fietsen horen lekke banden. En je ziet, het komt altijd weer op zijn pootjes terecht. Nu zaten we zo plots vervroegd droog bij een fijne familie thuis, waar we ook nog eens een week bleven!
Welk zinnetje zou het meest blijven hangen denken jullie???
Brrr….
Blijf voorzichtig!
Lieve
We ontmoete hier laatst Carol, een mooie dame die al 15 jaar op de fiets door ‘het gevaarlijke’ Porto Alegre naar haar werk fietst langs de favela’s. Er is haar nog nooit iets gebeurd, men zegt dat ze een engel boven zich draagt. Zelf is ze nuchter en zegt; ‘het is gewoon de uitstraling, wie vriendelijkheid uit, krijgt dat terug’. Wij geloven haar en hopen het zelfde te doen :). So far, so good!
Jeetje wat een pech allemaal. Ik vind het wel echt super van jullie dat je nog zo positief blijft!! Gelukkig konden jullie daarna even genieten van de luxe met de ouders van Zoë.
Ja pech hoort erbij, om van te blijven genieten van al het goeds dat op ons pad komt!
Woow, this looks really amazing,
This is really on my have to do list before i get into my 40’s
Keep posting,
Kind regards
Stefanie