Achter de schermen
Ontdek de echte Argentijnse cultuur
februari 17, 2018
De mooiste wandelingen in Ushuaia
maart 6, 2018
Ushuaia Argentinië - 26 januari
Ons leventje in Ushuaia blijft rustig en afzijdig. We bemoeien ons niet met de buitenwereld en zijn gefocust op ons nieuwe doelen. Schrijven en studeren. We kraken de hersenen en vergeten de fiets voor even. Zoë buigt zich over een studie marketing en circulaire economie, terwijl Olivier zich verdiept de wereld van voeding. Het is heerlijk om tijd te nemen voor de dingen die ons interesseren. Naast de studie houden we ons bezig met schrijven. We maken overuren, in positieve zin, met ons boek. We schrijven, schrijven, schrijven en gaan vlot vooruit. We genieten van het terughalen van anekdotes en lachen soms om onze eigen verbijsteringen. Het boek vormt een verslag van onze reis, maar we diepen in op onze gedachtes en gevoelens. Die kleine momentjes van irritatie onderling of het laten van een traan van blijdschap. We nemen alle schaamte weg en leggen onze ziel bloot. Tijdens het schrijven, buiten in de zon of binnen afgeschermd van wind, komen emoties opnieuw boven. Tijdens onze reis gaven al die emoties ons zoveel inzichten. We leren ongelofelijk veel over onszelf, over anderen en over de wereld. Al die lessen, die willen we delen.
Een inzicht komt uit de kleinste momentjes, die zich overal rond ons opdoen. Gewoon door onze gedachtes er over te laten glijden en er zelf een les uit te trekken. In feite, bevat iedere dag een nieuwe les. Terwijl we hier in Ushuaia in het huis van Flavia verblijven, worden we ook geregeld aan het denken gezet. Flavia vertrekt met haar kinderen drie weken naar Buenos Aires, even op vakantie naar de zon. Het is een rit van vier dagen en drie duizend kilometer. Naast onze kamer verhuurt ze een tweede kamer via Airbnb. Ze vraagt of wij de gasten wilde ontvangen en rondleiden, terwijl haar ouders de schoonmaak op zich nemen. Geen probleem vinden wij dus iedere drie dagen ontvangen wij haar nieuwe gasten en spelen wij de rol van gastheer. Al snel schrikken we van het weinige respect van toeristen met de spullen van een hotel, hostel of in dit geval, huishouden. We wijzen de gasten hun kamer, laten de badkamer zien die ze met ons delen en we vertellen dat ze gebruik mogen maken van de keuken. In de badkamer vliegen wc rollen er door heen, liggen haren in de kuip en vinden we gebruikt toilet papier op de grond. In de keuken wassen ze nauwelijks af, vegen vieze pannen schoon met een witte handdoek en trekken de kasten open om andermans spullen op te eten. Het gebeurt ons een keer dat ons eten verdwijnt en we ’s avonds met honger naar de lege koelkast kijken. Onze mond valt open als tot twee keer toe onze gasten het washok binnen lopen en zelf hun was gaan doen.
Het washok
Het washok is een aparte kamer die volledig ontbreekt in onze welkomstwoordje. Flavia drukte ons op het hart dat de wasmachine alleen voor privé gebruik is. Eenmaal krijgen we visite van een Zwitserse dame. Als Zoë aan de telefoon hangt met haar vriendin die net in Nederland is bevallen, komt de Zwitserse onze kamer binnenstormen. Zoë moet overrompeld haar vriendin afbreken. De Zwitserse is zonder toestemming het washok binnen gelopen en had bedacht dat ze wel even de was kon doen, nota bene vijf minuten contact had van Flavia dat ze onze hulp moest vragen. Dat ging fout. De gang staat blank. Als een krachtige fontein gutst het water uit de muur. Mevrouw heeft per ongeluk de wateraansluiting van de muur getrokken. Het is onmogelijk om iets in het gat te duwen, het water heeft te veel kracht. Het duurt niet lang of op de hele bovenverdieping staat een centimeter water. Olivier is direct Flavia haar vader gaan halen en gelukkig weet opa snel de waterkraan te vinden. Twee uur later is al het water opgeveegd en spreekt Zoë de Zwitserse toe. Wij hebben Flavia ingelicht over het voorval maar als Zoë vriendelijk vraagt of ze haar excuses wilt aanbieden aan Flavia, omdat wij verantwoordelijk zijn, krijgt Zoë een boos antwoord. Ze is zelf oud en wijs genoeg om te bepalen wat ze moet doen, vindt ze. Ironisch, vinden wij. Als twee dagen laten de volgende gasten eveneens de machine aanzetten zonder te vragen, staan we paf. We kunnen het niet beseffen, zijn wij dan zó fatsoenlijk? We eindigen met een briefje 'privado' op de deur.
Terwijl wij mensen ontvangen, schrijven en studeren, vliegt de tijd voorbij. We hebben goed contact met de ouders van Flavia, opa en oma, zoals wij ze noemen. Op hun negenenveertigste trouwdag nemen ze ons mee uiteten als vervangende kinderen. Opa was onderzoeker bij de marine en ging op onderzoek mee naar Antarctica. Ze zijn van goede huizen en zijn daarom niet erg te spreken over hun kinderen, die te jong kinderen kregen en niet naar de Universiteit gingen. Het is bijzonder lief maar ook hartverscheurend als ze dan zeggen dat ze ons als hun kinderen zien. ‘Ik wist wel dat jullie ons zouden missen’ zegt oma als we later in de week op visite gaan. Ze nemen ons overal mee naar toe en verzinnen iedere keer een nieuwe plek die we moeten zien.
Eindelijk pumas
Flavia keert terug met de kinderen. Zij ziet zwart van de zon, terwijl haar kinderen nog blanker zien dan voorheen. We vragen aan de jongste wat ze heeft gedaan tijdens haar vakantie. 'Nada.' zegt ze. 'Maar wat is niks?' probeert Olivier, ‘Heb je gelezen, ben je naar het strand geweest, heb je vriendinnetjes ontmoet, gezwommen?' Sofia haalt haar schouders op, ‘no, nada' zegt ze erbij. Geregeld staan we versteld van de gang van zaken in dit gezin, helaas in negatieve zin. De kinderen zijn futloos en Flavia heeft meer aandacht voor haar gasten dan voor haar kinderen. Ze is onwijs lief en kan heel goed voor ons zorgen, maar we zouden willen dat ze wat meer voor de kinderen deed. De kinderen zijn 8, 13 en 14, maar bereiden iedere middag zelf een warme maaltijd, weliswaar zonder groenten want die koopt mama niet. Op een nacht is Flavia verdwenen en blijft ze twee dagen weg. We vragen aan de kids waar ze heen is maar die weten het evenmin. Als we vragen of ze dat niet erg vinden, trekt sofia wederom haar schouders op, 'dat gebeurt wel vaker'. Tijdens onze reis krijgen we zoveel kijkjes achter de schermen. Soms indrukwekkend, soms triestig. Als onderdeel van al die gezinnen, krijgen we een scherp beeld over verschillende vormen van opvoeding en gewoontes. We raken het hart van een cultuur, ontdekken de politieke voorkeuren en meningen over het land.
In de laatste weken ontmoeten we spontaan wat lieve mensen. Op een zaterdag spelen de Pumas, het nationaal rugby team van Argentinië, tegen Chili, in Ushuaia! We staan vanop de heuvel te kijken als een man naar ons toekomt en ons zijn vrije kaartje aanbiedt. Gustavo verkiest het geluk om iemand zijn vrije kaartje weg te geven, boven het verkopen. Een week later zitten we bij zijn familie aan tafel en speelt Olivier mee in zijn zaalvoetbalteam. 'Het geven van de ticket levert mij twee nieuwe vrienden op, het verkopen alleen maar geld' zegt hij nuchter. 'Ja' zegt Olivier als we nog eens verbluft onze gedachten er over laten gaan, 'het geluk van geven duurt veel langer, dan het geluk van verkopen'. Tegenwoordig zijn wij mensen vergeten wat de waarde van geven en delen is, inclusief wij. Iets wat ook wij zelf veel beter willen kunnen. Het is een van de lessen die we leren en mee nemen op onze reis.
Zoë lift wekelijks naar de rugby training en krijgt op een avond een lift van Peter, een Nederlander die in Ushuaia woont. Hij woont hier met zijn Argentijnse vrouw en kinderen. Hij is een trotse Nederlander met een groot hart voor Argentinië. Het doet deugd om te zien en horen wat het met zich meebrengt om te verhuizen naar een ander land. Peter gaat het in ieder geval erg goed af. Hij smokkelt ons mee het park in en we wandelen vlak voor we Ushuaia verlaten de bekende Cerro Guanaco op. Het lukte ons om bijna ieder weekend te wandelen met de hond en we hebben de heuvels rond Ushuaia goed leren kennen. Het doet ons heel goed dat een van de vier honden niet meer opgesloten zit in zijn kooi, maar net als alle honden hier in Argentinië, vrij rondloopt op straat. 'Ze zal jullie missen' zegt Flavia als we afscheid nemen. Wij zijn vooral blij dat we toch een klein beetje verandering hebben gebracht. Simpelweg door gewoon te laten zien hoe het anders kan.
Na twee maanden verdwijnt de luxe van een vaste plek, een kledingkast, een badkamer, een koelkast, een oven een zacht bed weer in de fietstassen. De goesting om te fietsen en verder te reizen is enorm groot. Er wachten nieuwe landen, nieuwe ontmoetingen en nieuwe avonturen. We fietsen naar de toegangspoorten van Ushuaia en steken de duim in de lucht. Eerste bestemming, Buenos Aires.
2 Comments
Ongelooflijk wat jullie meemaken, rustig thuis….denk ik ! .een overstroming, een woorden wisseling, misverstanden enz ….
haha ja he! Het wordt ook extra interessant doordat het een andere cultuur is, dingen zijn anders dan we gewoon zijn. We leven natuurlijk ook met andere mensen samen. Dat maakt dat er meer ‘anders’ gebeurd dan bij onze eigen regels 🙂 Ach zo blijven we teminste wat te vertellen hebben 😉 haha