Wintertocht op ski’s
Het juiste pad
maart 9, 2023
De prijs van vrijheid
april 15, 2023
Zaterdag 18 februari - Trein naar Røros
In de trein brandt de zon door het raam, maar als we uitstappen, blaast de wind om onze oren. Willem en Margien hebben nog nooit een wintertocht gedaan en een rustige start wordt hun niet gegund. In weer en wind gaan de skietjes onder de slee, het harnas om het middel en de jassen worden hoog dicht getrokken. Wij zijn benieuwd wat er door hun hoofd gaat. Wij weten wat het is, die gure wind, maar hoe zullen zij er mee omgaan? We wandelen de eerste 600 meter het dorp uit en wisselen dan definitief de schoenen voor de ski's. We beginnen aan de klim. Om op de hoogvlakte te komen moeten we de eerste meters alleen maar omhoog. Op hun gezichten staat de inspanning en gure wind geschreven. Opnieuw vragen we ons af wat er door hun hoofd gaat. Wij zeggen niks, dit hoort er bij, het is afzien, maar daar worden ze uiteindelijk dik voor beloond. Dat weten ze alleen nog niet.
Sneeuwstorm
De eerste dag is meteen een vuurdoop. Er komt heel veel op Willem en Margien af. Het langlaufen, het voortrekken van de pulkas, het dragen van de juiste kleding op het juiste moment en natuurlijk de eerste keer winterkamperen. Wij hebben een aantal kampregels en trucjes om comfortabel een avond in lage winterse temperaturen door te brengen. We leren ze het opzetten van de tent in de sneeuw, het maken van paadjes en een wintertoilet. Veel tijd voor een rustige start krijgen we echter niet. Net op het moment dat Margien en Willem in de tent zitten barst er een sneeuwstorm los. Liters met sneeuw komen met harde wind uit de lucht gevallen. We gooien slaapzakken, matjes en kledingzakken de tent in zodat zij vast hun slaapplek in orde kunnen maken. Wij zetten alle scheerlijnen strak en duiken dan ook de tent in. Het is de eerste keer in al onze winterse avonturen dat we binnen in de tent moeten koken. De hele avond zitten we met zijn allen in de tent. Gezellig knus. Olivier in de voortent een heerlijke verse room pasta te bereiden en wij met onze beentjes in de slaapzak. Binnen in de tent heerst alleen maar optimisme. “Eigenlijk is het helemaal niet koud,” zegt Margien. De thermometer geeft 6 graden aan, niet gek met vier menselijke kachels en één benzinebrander die onophoudelijk sneeuw smelt. Buiten raast de sneeuwstorm verder en pas 's ochtends zien we het resultaat.
Met het wapperen van de tent, een eerste nacht in winterslaapzakken en nieuwe “kamergenootjes” is het geen verassing dat iedereen wat licht heeft geslapen. Gelukkig gaat het inpakken van het kamp vlot. Om 9 uur schuiven we onze benen weer voort. Verder omhoog en met een lange dag voor ons. We hebben door de vele sneeuw en harde wind nu al een achterstand op het schema. We maken ons geen zorgen, die halen we wel weer in. Maar als we bij de lunch nog nauwelijks vier kilometer hebben gedaan, weten we wel anders. Deze afstand is voor dit team met dit weer te ver. De wind schuurt over de vlakte. Horizontaal komt de sneeuw langs onze kleding. Meteen brengt het ons terug naar het hoofdstuk “poolreizigers” in ons boek. We moedigen Margien en Willem aan. Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben het zwaar. Af en toe gaan ze onderuit in de diepe sneeuw, waarna ze er even later een positieve kreet achteraan gooien. “Zo daar ben ik weer”. Ook navigeren vraagt veel tijd. Trails zijn die door de wind onzichtbaar geworden en oude sporen zijn verdwenen. We moeten we het team mededelen dat we de route gaan aanpassen, maar de stemming blijft optimistisch.
“Het maakt niet uit! We zijn de hele dag aan het skiën en daar gaat het om,” zegt Margien.
Ook Willem zit er met een tevreden blik bij. “Ik moet toegeven dat ik me een paar keer heb afgevraagd waar ik in vredesnaam aan ben begonnen, maar wow he! Deze ervaring pakt niemand me meer af.” Deze avond kunnen we buiten koken. We bouwen een sneeuwkeuken met bankjes in de sneeuw en genieten met een warm potje van de eerste sterren aan de hemel.
Beloning
Margien haar grootste angst was het koud hebben, maar blij verrast zegt ze dat het haar tot nu toe meevalt. De temperaturen vallen de eerste dagen ook reuze mee. De thermometer tikt -10 graden aan op de tweede nacht en overdag blijft het net onder nul. Zowel het inpakken, het omkleden als naar het toilet gaan, lukt zonder bevroren vingers. Het is leuk te zien hoe snel Willem en Margien leren en hoe makkelijk ze in het ritme van het winterse buitenleven komen. We geven Margien de kaart en kompas. Met plezier leidt ze ons door de bergen. Voor de tocht hebben we ze de theorie van navigatie geleerd en nu mogen ze dat in praktijk omzetten. De zon laat zich zien en we krijgen een prachtig uitzicht op de bergen. Daar waar we zo hard voor gewerkt hebben!
We plannen onze lunch in een hut. Daar zullen we kijken hoe we onze verkorte route gaan uitvoeren. We hebben verschillende noodroutes uitgewerkt, maar die zijn voor nood en dus geen nieuwe skiroute. Nu moeten we dat midden in de bergen uitvinden. Ons team stelt zich open op naar elkaar en zo kunnen we luisteren naar elkaars behoefte. Er vallen wat tranen, maar dat is juist mooi. Een dankbare les voor ons in onze pioniers-expeditie. Uiteindelijk blijven we in de nacht in de hut. Een cadeau voor het harde werk!
Er werden de laatste dagen door Willem en Margien ongelofelijke grenzen verlegd. Zowel mentaal als fysiek, maar vandaag worden ze dik terugbetaald. De zon straalt in een strakblauwe hemel en voor ons ligt een groot bevroren meer dat we over de hele lengte oversteken. Langzaam als een sterk gegroeid team bewegen we ons voort over de vlakte. Klein als mieren in dit immense landschap. Willem skiet vooraan. Hij stopt even en kijkt rond zich heen. “Ik moet mijzelf even in mijn arm knijpen dat ik dit allemaal meemaak”. Ook Margien heeft haar blik niet op haar ski's. Ze beweegt vloeiend voort en heeft de langlauftechniek na drie dagen te pakken. Met ongeloof kijkt ze rond zich heen. Een enorm gevoel van trots vervult ons.
Bij de lunch worden we getrakteerd. In de zon, met niet meer dan een dun jasje, genieten we van een warme soep in een uitgegraven sneeuwbankje. Voor ons stijgen de bergen boven ons uit. Met zonnebril nemen we de zon in ons op. Een en al puur geluk. Onze nieuwe route laat ons een vervroegde stop toe en we vinden een magisch plekje tussen de bomen. Ons kampje staat binnen no-time overeind. We bouwen we de vuurplaats in de sneeuw waar we de hele avond rond een vuurtje sneeuw smelten, warm blijven en marshmallows roosteren. Intussen zakt de thermometer tot -19 graden, maar naast het vuurtje in de dikke expeditiejassen, houden we het lang vol.
10% fysiek, 90% mentaal
Voor een tocht als deze is mentale voorbereiding belangrijker dan fysieke. We hebben Willem en Margien mentale oefeningen meegegeven ter voorbereiding. Margien stelde zich voor dat het iedere avond -20 graden zou zijn. Ze probeerde haar angst, het koud hebben, met mentale oefening voor te zijn. Tot nu toe zijn onze avonden tussen de -5 en -10, dus als de thermometer langzaam verder naar beneden tikt zegt Margien: “Laat die min 20 graden nu maar komen”. Als we in de tent kruipen is het -19,5. De volgende dag maakt Zoë trots een opsomming.
“Kijk nu wat jullie allemaal doen! Jullie hebben nog nooit op ski's gestaan en nog nooit in de sneeuw gekampeerd. Nu leven jullie al uren aan een stuk buiten, jullie doorstaan koude temperaturen, jullie trekken een week op ski's door de Noorse bergen, jullie slapen buiten en jullie eten uit hetzelfde potje dat al een week niet wordt afgewassen! Wat mogen jullie trots zijn op jullie zelf!" Een van onze kreten is: 10% fysiek en 90% mentaal. Als we bereid zijn om te leren, af te zien, op te staan en flexibel te zijn, kunnen we bijna alle fysieke uitdagingen aan.
Onze missie en onze pioniersreis is gelaagd. Wij hebben ongelofelijk veel geleerd en met Willem en Margien hebben we twee blije kopjes die met een ervaring naar huis gaan die ze nooit zullen vergeten. Ze hebben afgezien, ze zich hebben afgevraagd waar ze aan begonnen, ze hebben persoonlijke lessen geleerd en hebben tranen gehad, maar ze gaan naar huis met unieke ervaring. Een die ze nooit zullen vergeten en zelfs een die ze, op een eigen manier, zouden willen herhalen. Met zijn vieren hebben we weer in pure vrijheid mogen ervaren dat we ongelofelijk blij en dankbaar zijn in de eenvoud van de buitenlucht. "Ik heb me ongelofelijk rijk gevoel afgelopen week," vat Willem het samen.
Nu rest er nog maar één vraag: "Wie gaat er volgend jaar met ons mee?"
3 Comments
Wat fantastisch, hoe jullie omgaan en invulling geven aan jullie nieuwe leven in Noorwegen.
Voor velen een voorbeeld. Dit zouden eigenlijk veel meer mensen moeten lezen.
Veel geluk in jullie verdere leven.🍀
He Francis,
Wat een mooie reactie en warme woorden. Dankjewel!
Onze gekozen weg is zeker niet altijd de makkelijkste, maar we geloven erin en vinden ons eigen pad :). Dank voor het vertrouwen!
Liefs,
Zoë en Olivier
Lieve Zoë en Olivier,
Jullie verhalen zijn prachtig en laten in ieder verhaal steeds met andere woorden een boodschap achter aan anderen en aan jezelf:
Het leven hangt aan schakels /kansen aan elkaar waarvan je alléén achteraf kunt zeggen of je de juiste keuze maakt, daarop durven vertrouwen, is de grootste kracht.
Verlies dit/jullie mantra niet!
Liefs🍀