Een warme of koude douche
Liefde in het paradijs
juni 2, 2017
Diego Bianchetti
juni 20, 2017
30 april - Jachthaven Jacaré
Met grote spanning scheuren we het plastic van de fietsen. Het voelt alsof we een cadeautje uitpakken, ter ere van drie turbulente maanden op een zeilboot. De fietsen zien er als nieuw uit. Eén verroest schakeltje in de ketting en een verbogen spatbord, meer heeft drie maanden zout en zon niet aangericht. De fietsenmakers in Nederland beweerden dat we Zuid-Spanje nooit zouden halen met deze fietsen maar hier staan we dan, Brazilië! We kloppen even op het hout van de steiger want tot dusver zijn onze tweedehands Giant Troopers van topkwaliteit.
‘Hebben we hiervoor drie maanden gezeild en zoveel moeite gedaan om onze fietsen hier te krijgen?’
Na een half uur fietsen voelt het alsof we de voorbije drie maanden niets anders hebben gedaan. Tot de eerste meters bergop komen want dan merken we dat de fietsconditie in Spanje op de steiger is achtergebleven. Onze beenomtrek is heel wat centimeters kwijt, duidelijk werk aan de winkel. De vijfentwintig kilometer voelen als tachtig en in het donker komen we, na een zoektocht door een favela, aan bij onze eerste Warmshower overnachting aan. Het Warmshower netwerk is het het Couchsurfing netwerk voor wereldfietsers en zorgt er voor dat wij als local het land binnen komen. Vanaf de eerste dag dompelen we ons onder in de Braziliaanse cultuur dankzij alle mensen die ons ontvangen. In João Pessoa nemen Wendell en Shara ons mee op verkenningstocht in de stad. We fietsen langs Farrol Cabo Branco, waar we na het meest westelijke puntje van Afrika nu in het meest oostelijke puntje van Zuid Amerika staan. Twee dagen later slapen we bij Cris en haar familie in Igarassu en in Recife verblijven we een week bij Diego, die verheugd is met onze komst want volgend jaar gaat zijn fietsdroom in vervulling. Wij zijn een voorbeeld voor hem en het antwoord op vele vragen. We geven een presentatie op zijn werk en halen in zijn appartement ons achterstallig werk in. Ons beeld van een gevaarlijk Brazilië met straatbendes en overvallen, is voorlopig onterecht. Na twee weken hebben we nog al onze spullen en hebben ons geen moment onveilig gevoeld.
De eerste dagen op de fiets zijn geen reclame voor fietsen in Brazilië. Op dag één regent het onophoudelijk met een tropische intensiteit. De tweede dag moeten we vijftig kilometer over de pechstrook van een soort snelweg waar de bussen en vrachtwagens rakelings langs scheren en je van de weg duwen als je waagt om even op de hun rijstrook te komen. Met luid getoeter en drukke gebaren maken ze duidelijk dat je minstens vier wielen nodig hebt in dit land. De derde dag rijden we dwars door Recife waar de auto’s rijden alsof een fietser niet bestaat. ‘Hebben we hiervoor drie maanden gezeild en zoveel moeite gedaan om onze fietsen hier te krijgen?’ vragen we ons af. Vermoeid en teleurgesteld van deze koude douche komen we aan bij het huis van Diego waar Zoë tijd nodig heeft om uit te rusten en de reishonger terug te vinden. Heimwee is het niet, maar de opeenstapeling van de emoties van de lange zeiltocht versperren haar gedachten. Vier weken lang heeft ze tegen niemand haar verhaal kunnen vertellen. Haar dagboek was haar enige vriend. De opgekropte emoties hebben een plaats nodig en daarvoor nemen we rustig de tijd.
Als we een week later vertrekken bij Diego voelt het alsof onze wereldreis opnieuw begint. Het pakken van de tassen, het klaarmaken van de fietsen, de route voor de eerste dagen en een nieuw reisdoel hebben de zin om te fietsen helemaal terug gebracht. Deze keer is het wel een reclame voor het fietsen. Groene natuur omgeven door ontelbare palmbomen en suikerrietplantages verandert geleidelijk in drogere vlaktes waartussen ontelbare kleine dorpjes liggen waar het leven bruist in een van de vele barretjes. De wegen zijn vaak rustig met een brede strook naast de weg waar het heerlijk fietsen is. Het grootste deel is vlak wat in deze broeierige hitte erg prettig is. Bij een zeldzame helling druipt er onmiddellijk liters zweet uit onze poriën. De riviermondingen kruisen we in een gammel pontje waarbij we hopen niet midden in de rivier te zinken met onze fietsen. Meestal slapen we in een pousada, een verzamelnaam voor herberg, guesthouse of B&B, want slapen in de tent is niet eenvoudig langs onze routes. Kamperen is niet alledaags in Brazilië zodat een veilige plaats vinden niet zomaar lukt, omdat we net niet genoeg Portugees spreken om het ijs te laten breken. Als we om een veilige plaats vragen verwijzen ze ons naar de lokale gymzaal waar jochies nog met de bal rond trappen. Vaak verkiezen we dan toch de pousada, na een dag zweten is het niet verkeerd om even af te douchen en een rustige, mug loze nacht te leven. Bovendien blijven de pousada’s die wij verkiezen met 10 euro per kamer, met gemak binnen ons dag-budget.
In Brazilië vallen onmiddellijk een aantal dingen op. Het stikt van de loterijen, supermarkten, dierenspeciaalzaken, apothekers en drankwinkels. Het is veel verder ontwikkeld dan we hadden verwacht, al bedriegen de kuststeden dat beeld. Eenmaal wat meer in het binnenland zijn er geen verharde wegen meer, zijn de dorpjes heel erg basis en leven sommige mensen nog steeds in lemen hutjes. De clichés zijn eveneens waar. Strand, kokosnoten, blote billen en samba muziek sieren het leven in de straat. In het weekend bruist het leven. Luide muziek bonkt ongegeneerd uit de huizen, bier vloeit rijkelijk en de churrasco’s (de barbecues) doen ons watertanden op de fiets. Brazilianen zijn echte familie-gangers. De mensen zeggen niet snel dag, en kijken je wat verstrooit of soms zelfs boos aan. Het was even wennen, want eigenlijk zijn ze dood nieuwsgierig en onwijs verwelkomend als ze na een praatje door hebben dat die Europeanen heus niet zo beangstigend zijn. Tijdens het fietsen hebben we veel bekijks, maar als we ergens stil staan zijn het alleen de durfals die nieuwsgierig naar onze fietsen komen kijken. Met grote ogen kijken ze ons aan als we vertellen dat we uit Holanda komen. Ze verklaren ons gek en dapper.
We merken al snel dat onze fietsen erg interessant zijn, terwijl ze in Nederland als tweedehands amper honderd euro waard zijn. Hier denken ze dat we op goud rijden waardoor we overal op onze hoede zijn. Als we eenmaal op ons beste Portugees, want Engels kennen ze hier niet, aan de praat zijn waarschuwt elke Braziliaan ons over het onveilige Brazilië. Nee, niet alleen hun stad, maar overal. Hoewel wij ons niet onprettig voelen, fietsen we toch met een ander gevoel rond door Brazilië. Het maakt waakzaam, en die waakzaamheid geeft het helaas soms een geladen gevoel.
Het is eigenlijk simpel, we luisteren goed naar hun adviezen en volgen alleen de aangeraden weg. We fietsen bijna van Warmshower naar Warmshower en worden overal even warm ontvangen waardoor alle ongemak opvliegt in een vertrouwd gevoel. We zijn halverwege onze weg naar Salvador, waar Zoë haar ouders op ons zullen wachten, en alles loopt weer op rolletjes.
[]
2 Comments
Terwijl ik jullie tekst lees is het net of ik achter op de bagagedrager zit, vandaar het zwaar fietsen …..das mijn schuld 🙂 :):) alle gekheid op een stokje. Ben content dat ik weer wat heb kunnen lezen ,t was eventjes stil daar aan de andere kant van de wereld. Groetjes wereldreizigers
Gelukkig is niet alléén de conditie terug. Wie staat op wie te wachten? Fijn dat jullie op het vliegveld waren! Nog fijner jullie weer te zien..