Vier seizoenen in Spanje
Route du Soleil
november 10, 2016
Kastanjes en kuitenbijters
november 23, 2016
1 november - 6u ’s ochtends - 1944 kilometer gefietst
Het luide geritsel en gerommel in de kamer maakt ons wakker. Het is buiten pikdonker en het lijkt midden in de nacht te zijn. In het duister proberen we de tijd af te lezen op de horloge en die geeft zes uur aan. De kamer stroomt leeg en we vragen ons af of we een belangrijk ochtendritueel in Saint-Jean-Pied-de-Port missen. De wandelende pelgrims hebben blijkbaar een ander ritme en beginnen het liefst zo vroeg mogelijk met wandelen. Een gewoonte die vooral in het hoogseizoen belangrijk is als de pelgrimstocht een ware race is naar de volgende herberg om verzekerd te zijn van een bed. Als wij uit bed zijn, blijven er slechts een paar stukjes stokbrood over van het ontbijt. Niet de ideale voorbereiding om de Pyreneeën over te steken.
Bij de eerstvolgende bakker slaan we voor de zekerheid een voorraad brood in alvorens we beginnen aan de twintig kilometer lange klim. Op de grens met Spanje begint de klim, maar er is nergens een groot bord te vinden dat we Spanje binnenfietsen. De laatste dagen in Frankrijk keken we halsrijkend uit naar dit bord zodat we enigsinzs teleurgesteld aan de klim beginnen. Misschien hebben de Basken het bord vakkundig verwijderd. Uitgezonderd de harde wind valt de klim heel erg mee. We zijn sneller boven dan we verwachten en doen een jasje aan voor de lange afdaling naar Pamplona. Altans, we hadden ons ingesteld op een lange uitgestrekte afdaling zoals je die in de Tour de France ziet. Na drie kilometer afdalen gaat de weg terug omhoog, wat vervolgens nog een paar keer gebeurd. Zo duurt het heel wat langer voordat we in Erro aankomen. Met belgerinkel en getoeter kondigen we onze aankomst aan, dat met gejuich en applaus beantwoord wordt door Simon. Hij is vanuit Pamplona onze richting uitgefietst met zijn gehuurde mountainbike. We hebben exact tweeduizend kilometer op de teller sinds Amsterdam, toeval of niet. De komende achthonderd kilometer zijn weer in goed gezelschap.
Met zijn drieen bollen we in de tegenwind naar Pamplona. Onderweg wordt Olivier zijn petje bijna van zijn hoofd geplukt door een roofvogel, maar los daarvan komen we over een mooi fietspad aan in Pamplona. De Sint Jacobsschelpen zijn in overvloed te vinden en overal lopen er andere pelgrims. We stoppen bij de grote refuge municipal, maar moeten toch even slikken als we naar ons bed lopen. Het oude gebouw is omgetoverd tot een immense slaapzaal waar zo'n tweehonderd pelgrims in passen. Het galmt zoals in een grote kerk zodat we ons verwachten aan een groot snurkorkest deze nacht. De herbergen in Spanje mogen dan wel een stuk goedkoper zijn, de gezelligheid van Frankrijk ontbreekt eveneens. Voordat we onze slaapzak uitgerold hebben, weten we al dat we morgen in de tent slapen.
Zoals verwacht worden we vroeg gewekt door alle wandelaars. Vloekend draaien Simon en Zoe zich nog eens om, in een poging om demonstratief te laten zien dat iedereen stil moet zijn. Samen met twee andere fietsende Argentijnen zijn we de enigen die om negen uur nog niet zijn vertrokken. We volgen het advies van onze fietsroute en wijken af van de camino om door een prachtige vallei te fietsen. De eerste echte dag in Spanje bevalt ons wel. Prachtig weer, schilderachtige landschappen en rustige wegen. De dorpjes zijn alleen wat minder goed voorzien dan in Frankrijk zodat we moeilijk brood kunnen vinden. Als we zwetend de droge heuvels op fietsen en de gieren boven ons hoofd cirkelen, lijken we plots al in Zuid Amerika te zijn. Tegen de avond zijn we in La Rioja en is de omgeving veranderd in uitgestrekte wijngaarden. Bij een van de wijnboerderijen is er zelfs een wijnfontein met, zogezegd, krachtige wijn voor een gezonde pelgrimstocht. We vinden een prachtige kampeerplaats tussen de wijngaarden en proberen vannacht wat verloren slaap in te halen.
Een fris zonnetje roept ons uit de tent. Dat is een heel pak beter dan de wandelende pelgrims. Het landschap verandert een aantal keer van woestijnachtig naar wijngaarden tot de aanbevolen fietsroute een grondige fout maakt om ons door Logroño te sturen, misschien wel de lelijkste stad die we ooit gezien hebben. Opgelucht laten we deze stad achter ons en hopen dat de volgende steden wat meer te bieden hebben. De fietsroute heeft nog meer verrassingen in peto. Het asfalt verandert in een grindweg die steil de heuvels in duikt. Een goede test voor de fietsen of een domme keuze om ze te testen? Ploegend en hobbelend stuiteren we over de grindweg terwijl Simon spelenderwijs op zijn mountainbike fietst. Het onverharde pad bevalt ons uitstekend en de fietsen doorstaan de test, al hebben we wel wat geleerd. Een kleiner verzet en wat dikkere banden maken het een stuk aangenamer.
We willen graag weer in de tent slapen en kloppen beleefd aan bij een wijnboerderij. De wijngaarden staan vol met alarmsystemen dus daar kunnen we niet slapen, maar een van de medewerkers is toevallig de eigenaar van een kleine herberg. We mogen onze tent in zijn tuin zetten, maar zes vierkante meter gras blijkt toch wat krap voor twee tenten. Hij biedt ons vervolgens aan om voor vijf euro binnen te slapen, een aanbod dat we zeker niet weigeren.
Het weerbericht voorspelt over twee dagen een zondvloed zodat we strategisch een rustdag plannen. Op vrijdag is het tien graden kouder en regent het al zodat we in de regen op zoek moeten naar een herberg. Onderweg komen we twee fietsers tegen uit Transsylvanië, die we omdopen tot Dracula en zijn vrouw. Ze zijn op huwelijksreis naar Compostela, al zullen ze er wat langer over doen want bij elke kleine heuvel moeten ze lopend naar boven. In Recedillo del Camino vinden we een kleine herberg bij een enthousiaste man. Een ideale plek om even uit te rusten. We hebben uitgerekend dat we in acht fietsdagen in Compostela kunnen zijn. Mentaal geeft dit een enorme boost, alleen de benen verdienen wat rust. Op de zondvloeddag zien we de ene na de andere pelgrim uitgeregend voorbij strompelen terwijl wij lekker warm bij de open haard zitten en pannenkoeken bakken. In de verte zien we Dracula lopen, al is het verschil met een verzopen kat moeilijk zichtbaar.
Zondagochtend stappen we droog en warm ingepakt op de fiets. Het is amper twee graden en er staat een strakke westenwind. Er zijn twee wegen naar Burgos, de eerstvolgende grote stad. De kortste gaat via de hoofdweg en is verreweg het makkelijkst, maar je bent verzekerd van langsrazende auto's en lange stukken rechtdoor. De lange optie gaat via de bergen over rustige wegen, maar is veel zwaarder. Dracula gaat voor optie één, wij natuurlijk voor nummer twee. Onze keuze is voortreffelijk. Het is een prachtige route langs besneeuwde bergtoppen en slingerende wegen. Als we bijna bij Burgos zijn, krijgen we enkele hagelbuien, maar toch komen we voldaan aan bij de volgende herberg.
Over de drie volgende dagen kunnen we vrij kort zijn. We bevinden ons op een kale hoogvlakte zo'n 800 meter waar de wind vrij spel heeft. De eerste ochtend begon erg hoopgevend toen we vertrokken over de onverharde camino. De witbevroren weides en laaghangende mist zorgden voor een mysterieus landschap. Het tempo lag anderzijds zo laag dat we na twintig kilometer blij waren om terug asfalt onder de wielen te krijgen. Daarna begon de strijd tegen de wind. Op eindeloze rechte wegen was het een permanent gevecht tegen de strakke wind. Als wielrenners vormden we een treintje en reden we ieder een kilometer op kop, maar de snelheid kwam amper boven zestien kilometer per uur uit. De camino loopt bijna heel de route parallel aan de asfaltweg waar wij over fietsen zodat we heel erg veel wandelaars voorbijsteken. Op deze vlaktes leggen ze vaak dertig tot veertig kilometer per dag af om zo snel mogelijk voorbij deze hel te raken. Voor ons duurt het gelukkig maar drie dagen. De eerste nacht slapen we in een oud klooster waar we ontvangen worden door een oude pater die als een robot alle pelgrims rondleidt. Het klooster zit overvol dus we zijn blij dat we twee euro extra betaald hebben voor onze privékamer en een lange nachtrust. Of toch niet?
Verbaasd schrikken we om zeven uur wakker als plots de deur opengaat. De pater, deze keer als levende wekker, zorgt dat iedereen op tijd het bed uit is en om acht uur het klooster verlaten heeft. Het is net licht en nog heel erg koud buiten. Met enige tegenzin stappen we fiets op, de wind in. Van dag twee en drie herinneren we ons niet meer zoveel, uitgezonderd veel wind, lange wegen, zon en koude tenen. Het meest bijzondere dat we tegenkomen zijn de verkavelde woonwijken waar het bouwen nooit begonnen is en de huisjes die in de heuvels gebouwd zijn. Overal steken kleine schoorstenen uit het gras waar een huisje onder verscholen zit. Of er mensen wonen, weten we niet. In het verre noorden zien we de besneeuwde toppen van Picos de Europa liggen en verlangen terug naar de heuvels. Vreemd toch hoe een mens denkt. Tijdens het klimmen over kronkelende wegen, kijk je uit naar een vlak stuk waar je stevig door kan fietsen. Eenmaal op het vlakke kijk je alweer uit naar een heuvel of een slingerend weg. Laten we zeggen dat we wat afwisseling nodig hebben. []
7 Comments
Met Vivaldi op reis….
Jullie beschreven ervaringen geven een inkijk hoe diverse Nederlandse spreekwoorden zijn ontstaan zoals:Na gedane arbeid is het goed rusten, achter de wolken schijnt de zon, de draak met iets steken.Kortom wanneer je terug geworpen wordt tot natuurlijke essentie wordt de ervaring intenser. Respect voor de immer enthousiaste beschrijving ondanks ervaren tegenslag.
Wat een mooi reisverhaal!
Jullie beginnen grenzen te verleggen… heel simpel is het niet meer.
Indrukken en ervaringen veranderen, jullie zijn overgeleverd aan de omgeving, mensen die jullie ontmoeten, weer,… boeiend! (je gelooft het wellicht niet, maar het begint toch al wat te kriebelen hier).
Heerlijk om te weten dat dit gedeeld is met Simon, hem kennende is het weer een topervaring.
En de foto’s: magnifiek!
DOE ZO VOORT !!!!
Lieve Zoe Olivier
Wat een verhalen en prachtige foto’s.
Eén valt op die van de motor. (nee allemaal mooi hoor) maar die foto tja. Wij hebben ook een Enfield gehad. Stiekem nog een wens van Ton.
Wellicht een tour op een Enfield in India. Wie weet.
Veel moois nog en alle goeds op jullie spannende avontuur.
Liefs van ons allemaal
Ellen
Hebben jullie een Enfield gehad?! Waaauw! Een tour in India staat inderdaad heel erg hoog op het verlanglijstje 🙂
Ola Zoë en Olivier,
Vandaag jullie ontmoet bij het vervallen kasteel van Mourão in de Alentejo. Al een aantal van jullie verhalen gelezen. Leuk geschreven. Dit zijn de belevenissen die je altijd bijblijven. Geniet van jullie avontuur en blijf gezond.
Um saludo.
Bert en Els
Hoi Bart en Els!
Leuk om jullie te ontmoeten in Portugal! En wat tof dat jullie onze reis volgen :). Dank voor de complimenten en we komen zeker terug naar het zuiden van Portugal, en dan komen we zeker langs in Casal da Eira!
Groetjes!
Zoe & Olivier