Portugese schoonheid
Gastvrij Portugal
december 7, 2016
Los gemelos y la guapa
december 10, 2016
28 november - 10 uur 's ochtends - 3117 kilometer gefietst
Na het bomen planten en de fantastisch avond bij de familie Correia hebben we wat verloren kilometers goed te maken want de volgende warmshower wacht op ons. Het is eindelijk weer stralend weer en het binnenland van Portugal is, in tegenstelling tot de kust, prachtig om te fietsen. Je ontmoet het authentieke leven dat ver terug lijkt te gaan in de tijd. Het boerenleven floreert en de omafiets draagt hier zijn ware naam. Bergaf bollen ze voorzichtig naar beneden met de kool onder de bagagedrager gebonden, bergop duwen ze fiets in de hand. De kasseiwegen zijn vervangen door mooie, rustige asfaltwegen en de omgeving staat vol met sinaasappel- en olijfbomen. De dorpen en kleine steden liggen elke keer als een besneeuwde top op een heuvel, gevormd door de witte gevels van de huizen en marmeren keitjes in het trottoir. De huizen zijn sober en massief met weinig ramen, maar ogen goed onderhouden door de oranje, gele of blauwe strepen rond de ramen en deuren. De oude mensen die door de straten sjokken en voor het lokale cafeetje zitten, groeten ons hartelijk met bom dia of boa tarde. Appelsienen en citroenen plukken we zo uit de bomen en siesta lijkt niet te bestaan zodat eten vinden meestal geen probleem is. Negentig kilometer later waarschuwt de ondergaande zon dat het tijd is om een slaapplaats te zoeken. Dat lukt deze keer iets minder goed waardoor we eindigen op een klein stukje gras naast het politiebureau, alleszins een veilige plek. De man die ons wilde helpen, komt twee keer langsgereden om zeker te zijn dat alles in orde is en biedt ons een flesje wijn aan voor de koude nacht. Naar wie kunnen we deze opsturen?
Ruim tachtig kilometer later fietsen we, de volgende dag, de steile helling op naar het huis van Paul en Vivian. Na vele omzwervingen en avonturen zijn ze in Portugal belandt. Zo kocht Paul twintig jaar geleden een zeilboot in Amerika en zeilde van eiland naar eiland in de Carreiben, waar hij zijn dagelijkse brood verdiende door saxofoon te spelen in een lokale bar, in ruil voor de prijs van dertig biertjes. Een van die restaurantjes in Guatemala was van Vivian. Ze stapte aan boord en sindsdien reisden ze samen verder. Een verhaal voor een film. We krijgen heel veel tips over zeilen en genieten van de mooie reisverhalen tijdens het heerlijke diner. ’s Ochtends plukken we de mandarijnen, citroenen en appelsienen uit de tuin alvorens we weer op de fiets springen. Niet veel later staan we weer stil, lekke band nummer vijf, wederom voor Olivier. De laatste reserve binnenband verdwijnt in het wiel. Maar warempel, eindelijk is de hobbel uit het achterwiel verdwenen, en dat na 2.000 kilometer.
De afstand tussen de dorpjes wordt steeds groter en daarvoor krijgen we een hoop natuur in ruil. Grote velden met olijfbomen worden afgewisseld met uitgestrekte eucalyptusbossen. Daartussen staan overal kurkeiken, die officieel beschermd zijn in Portugal en de grondstof zijn voor vele producten zoals schoenzolen, isolatiematerialen en wijnkurken. De kurk zit in de schors van de boom die elke tien jaar gewonnen wordt. Op de stam schrijven ze vervolgens één cijfer dat het jaartal aanduidt waarin de schors eraf gehaald is. Een vers gestripte stam heeft een donkerrode kleur, alsof de boom een bloedende wonde heeft. De kurkeiken lijken op Afrikaanse savannebomen, alleen het ontbreken van de olifanten en giraffen doet vermoeden dat we in Portugal zijn. In dit mysterieuze landschap zetten we ’s avonds de tent op, ver van de bewoonde wereld.
De volgende ochtend is de regen teruggekeerd. Als we een klein Portugees restaurant binnen stappen, gutst de regen met bakken uit de lucht. Van achter het raam staan de fietsen er treurig bij, als een paard druipend in de regen. Helaas moeten we verder. Met de grote regencapes zijn we de enige silhouetten in het regenachtige landschap. De mysterieuze savanne van de dag ervoor oogt somber. Uitgeregend rijden we de brandweerkazerne binnen, die als geheime pelgrimsslaapplaats dient in Portugal. We krijgen een warm bed en een warme maaltijd en slapen tussen de brandweermannen, én vrouwen want de slaapzalen zijn gescheiden. Helaas spreekt niemand Spaans of Engels zodat we het antwoord op onze vragen zelf mogen bedenken.
Met al de regen brandt het gelukkig nergens zodat we een rustige nacht hebben. Zoe snottert intussen hele zakdoeken vol en heeft schuurpapier in haar keel. In Redondo besluiten we wijselijk om twee dagen rust te nemen alvorens we naar de zuidgrens van het Europese vasteland fietsen.
De gps vertelt ons dat Huelva 240 kilometer fietsen is. Daar kunnen we een ferry nemen naar de Canarische eilanden als er geen zeilboot te vinden is. Met een genezen lichaam hebben we drie fietsdagen voor de boeg. De zon straalt aan de hemel en de wind geeft een zetje in de juiste richting. Al een paar dagen lang fietsen we door hetzelfde landschap met veel natuur. Sinds ons vertrek uit Nederland veranderde het landschap dagelijks, meestal de oorzaak van de menselijke hand. Uitgestrekte landbouw en grote steden maken het onmogelijk om het oorspronkelijke landschap te herkennen. In dit deel van Portugal is de menselijke hand zeker herkenbaar aan de uitgestrekte olijfboomgaarden, maar de grote stukken ongerepte natuur laat respect voor de natuur met de handen op de rug zien.
Terug in Spanje kunnen we ons eindelijk weer verstaanbaar maken op straat. Zoe haar achterband heeft last van een gezwel dat op springen staat. De lokale fietsenwinkel is gesloten omdat alle Spanjaarden in dit dorp sinterklaas vieren dus we zetten ons tentje op naast het dorp. BAM! Net als we een geschikte plek vragen, knalt de achterband stuk. Een horde vermeende fietsenmakers snelt ons te hulp en ieder heeft zijn eigen advies. Een van de mensen komt zelfs met een oude fiets aangelopen waarvan we het achterwiel mogen gebruiken. Allemaal goed bedoeld, maar we wachten toch liever tot we morgen zelf het materiaal kunnen uitkiezen.
Met enige vertraging en een racefietsband zetten we onze route verder. De overnachting van deze avond klinkt redelijk mysterieus. De laatste zin van de routebeschrijving luidt “Just after you pass the field, you will see a road and a hangar. Take it to the hangar.” Met enige twijfel draaien we daarom het zandpaadje naar de vliegtuighanger in. We fietsen langs een korte landingsbaan en zien in de verte een klein vliegtuig voor een ouderwetse hangar staan. "Is dit het huis?" vragen we ons af? Een hond komt luid blaffend op ons afgestormd, waarna al snel een vrouw naar buiten komt, ons verwelkomend op de 'Mafe Airport'. De mini luchthaven is ooit gebouwd door de vader en wordt sinds kort onderhouden door een van de dochters. Met zekerheid een van de meest bijzondere slaapplaatsen die we ooit gehad hebben.
In Huelva zetten we onze zoektocht naar een zeilboot verder, maar wederom blijkt dit niet de juiste haven te zijn. We besluiten op zaterdag de ferry te nemen naar de Canarische eilanden waar we met zekerheid de grootste kans hebben om een boot te vinden. En het is geen straf om een tijdje op de eilanden te vertoeven. Donderdag is het opnieuw feestdag in Spanje zodat we ons afvragen wanneer de werkdagen zijn. Voor Zoe is het eveneens een feestdag want haar reismaatje van Costa Rica woont in Sevilla en komt ons opzoeken in de stad. Een leuk weerzien dat waarschijnlijk een vervolg krijgt in Zuid Amerika. Vrijdag helpen we Amelia, onze host, met het werk op het land. Ze wil een kleine organische boerderij starten rond de hangar, maar daarvoor moet eerst het oude, versleten irrigatiesysteem opgeruimd worden. We rollen kilometers aan plastic buizen op en zijn verbaasd over de hoeveelheid afval. De landbouw is een van de grootste plasticverbruikers, wat enerzijds de voedselopbrengsten vergroot, maar anderzijds voor heel veel afval zorgt. Stukje bij beetje krijgen we meer inzicht in de processen alvorens het eten op ons bord verschijnt, wat ons bewustzijn sterk vergroot.
Na meer dan twee maanden verlaten we het Europese vasteland. De fietsen gaan mee op de ferry zodat we het, mogelijke, afscheid even kunnen uitstellen. Na al die tijd zijn we toch er gehecht geraakt aan ons vervoersmiddel. De komende week wordt het vervolg van onze reis duidelijk. We houden jullie op de hoogte! []
11 Comments
Das inderdaad een bijzondere slaapplaats maar ik vermoed dat jullie er nog meerdere zullen tegenkomen. Gaan jullie de fietsen ergens in bewaring geven ? En gaan jullie nu te voet en met openbaar vervoer of wa ? Nog veel geluk bij het zoeken naar een zeilschip. Spannend !!
Hee Mia! We zijn er ook zeker van dat er nog bijzondere plaatsen zullen volgen :).
We hopen dat we de fietsen mee kunnen nemen met de boot! Als het niet kan, kijken we wat de opties zijn om ze op te sturen naar onze bestemming. Mochten alle opties te duur zijn, verkopen we ze, maar daar hopen we echt niet op. We zijn intussen best gehecht aan onze fietsen 🙂
Mooi, ook als lezer te ervaren dat een leven zonder vaste verblijfplaats met slechts een richting als doel, iedere dag nieuwe beelden en ervaringen geeft. Jullie blijken de kern niet alleen te ervaren maar ook beeldend te kunnen omschrijven. Het is alsof jullie voor mij staan.
Nu toch wat geluk nodig om het gedroomde vervolg te ervaren!
Weer mooi omschreven Ellen :). En altijd welkom om weer echt voor ons te staan!
Lieve kids,
kriebels, kriebels, kriebels… het vervolg van de reis wordt volgende week duidelijk.
Het dringt tot me door dat het onbekende lonkt, de generale repetitie is voorbij, nu wordt het ernst.
We zorgen dat we jullie nog even flink kunnen knuffelen vooraleer dat gebeurt.
En toch… niets heerlijker dan dit allemaal te lezen, jullie enthousiasme te voelen en te weten dat jullie je droom waarmaken. Dat jullie ons niet vergeten is duidelijk, dank je wel dat jullie zoveel delen.
tot gauw
mama
Tot heel snel! We houden de zon nog even vast 😉
Tja, Europa is voor 90% door mensen gemaakt. Een Israëliër ooit bij mij op bezoek, verbaasde er zicht over dat we zelfs de bermen gebruikte om gras te hooien…………
En inderdaad Zoë, Portugal lijkt zo om verliefd op te worden..!!
Er zit toch ook Portugees bloed in de familie!? Wie weet moeten we ooit terug naar het land van herkomst 🙂
Dat jullie gehecht zijn aan deze fietsen begrijp ik heel goed, ze hebben jullie gedragen en gebracht tot waar jullie nu zijn. Eigenlijk zijn ze jullie kostbaarste en belangrijkste bezit, zonder jullie fietsen zal de vrijheid minder zijn. Ben benieuwd wat jullie gaan doen. Groetjes
Beste reizigers,
Het eerste deel van jullie reis zit erop. Dat hebben jullie snel gedaan !!! Dikke proficiat !!!
Veel groetjes,
Heee Emilia, Maarten en Agnieszka!!
Hoe bevalt het nieuwe huis? Kan Emilia al een beetje fietsen zodat ze straks mee kan met ons?
We beginnen inderdaad aan het tweede deel, nog veel spannender! Voorlopig wonen we een paar weken op de Canarische eilanden 🙂
Groetjes!
Olivier