Plots gaan we naar huis

‘Er zit hier een grote massa van zes centimeter’ zegt de gynaecoloog in het ziekenhuis in Quito. We hebben geen idee wat het betekent, maar het klinkt niet goed. Vol goede moed vertrokken we deze ochtend naar het ziekenhuis voor een controle van de kleine cystes die ze in Bolivia ontdekten. Zoë kreeg toen een behandeling voorgeschreven en sindsdien waren de menstruatiecyclussen weer normaal. We maakten ons geen zorgen meer en dachten alleen aan een positief resultaat. ‘Het kunnen verschillende dingen zijn’ zegt de dokter, ‘maar mijn apparaat is niet goed genoeg om er zeker van te zijn. En je hebt een bloedonderzoek nodig om te weten of het een kanker is’. We beseffen nog niet wat de gevolgen zijn, maar zijn wel ongerust.

Later op de dag weten we dat Zoë een cyste dermoide heeft, goedaardig gelukkig. Maar het moet er wel uit, vertelde de dokter ons. Met de fysieke inspanningen die jullie doen, is de kans op torsie groot en dan verlies je een eierstok. ‘Ik wil geen operatie’ zegt Zoë in tranen, ‘zeker niet in mijn buik’. Toch maken we ons geen zorgen dat we Mexico niet halen in december, waar samen met Olivier zijn ouders kerst vieren. Een operatie zou namelijk snel zijn met een kort herstel, alleszins dat dachten we zelf. In Medellin, Colombia plannen we een nieuwe controle en weten het vervolg.

De twee weken na het bericht zitten we op een heel andere manier op de fiets. Het lukt nauwelijks om te genieten van het fietsen en willen zo snel mogelijk naar Medellin. Zoë denkt maar aan één ding en gaat steeds meer twijfelen aan een operatie in Colombia. Eindelijk lukt het ons om te bellen met een gynaecoloog uit België waar Zoë al haar vragen aan kan stellen. ‘Ik ga naar huis’ barst Zoë in tranen uit na het telefoongesprek. Er is een reële kans op complicaties waardoor de eenvoudige laparoscopie plots een open buik operatie zou kunnen worden. Dat risico willen we niet nemen. De cultuurverschillen in de ziekenhuizen in Zuid Amerika verschillen enorm met Nederland en België waardoor Zoë zich hier nergens echt prettig voelt. Vindt maar eens een betrouwbare dokter met genoeg ervaring, waarmee je in het Spaans moet communiceren. Het speelt allemaal mee in de beslissing, maar we twijfelen niet meer. Het besluit staat vast, we gaan even naar huis!

We willen onze reis niet onderbreken, ons lijntje op de kaart, de reis naar Mexico met Olivier’s ouders, door Midden Amerika fietsen. ‘Het is allemaal mijn fout’ zegt Zoë met tranen in haar ogen. ‘ik begrijp dat dat ding er gewoon zit, maar het is wel mijn keuze’. Maar geleidelijk aanvaarden we ons besluit en veranderen onze gedachten. Het is geweldig om familie en vrienden terug te zien, frietjes te eten, chocomousse en oude kaas. We fietsen de laatste dagen met een dubbel gevoel door Colombia. Zijn dit werkelijk de laatste fietsdagen in Zuid Amerika? Het dringt niet tot ons door dat we binnenkort misschien in Nederland zijn.

In Medellin krijgen we de bevestiging dat de cyste stabiel en goedaardig is. Het kan niet wachten tot na onze reis dus de operatie is nodig. De reisverzekering vergoedt de repatriëring naar Nederland en plots gaat het heel snel. Over een paar dagen zitten we in het vliegtuig en staan we terug op Nederlands bodem, meer dan twee jaar na ons vertrek. De reis naar Mexico met Olivier’s ouders kan niet meer doorgaan, maar kerst zal dit jaar met de volledige familie zijn. We hebben er alle vertrouwen in dat de operatie en het herstel goed zal verlopen zodat we kunnen genieten van het thuis zijn. We blijven tot en met nieuwjaar en vervolgen daarna terug onze reis. Waar we opnieuw beginnen? Dat weten we nog niet want de terugreis moeten we zelf betalen, dus het vliegticket bepaalt of het Colombia, Panama of misschien wel Mexico wordt. Dat is voor later, eerst duimen we op een succesvolle operatie.