Een nieuwe topsport
De fietsfanaat
oktober 29, 2016
Vincent Bernard
november 8, 2016
16 oktober - 17u ’s avonds - 1170 kilometer gefietst
Na de zegening in Vézelay krijgen we prachtig weer. Twee dagen achtereen tikken we de honderd kilometer aan. Hoe we het die eerste dag naar Nevers hebben gered, weten we niet. De zuidelijke wind was warm, maar woei ons bijna van de fiets en de heuvels keken ons boos aan. In Nevers slapen we nog een nachtje bij de paters, om niet alleen het goede weer, maar ook een voorspoedige weg gezegend te krijgen. Met succes, de volgende dag rijden we ons gemiddelde snelheidsrecord van 21,3 km/h.
Net voor ons eindpunt zien we de deur open staan bij een afgelegen boerderij. Dat is zeker niet vanzelfsprekend. De houten luiken zijn hier allemaal hermetisch afgesloten, alsof alleen de geesten achterbleven. Binnen horen we het luide gebrom van een verstopte stofzuiger. 'Bonjour!' probeert Olivier tot er een, waarschijnlijk half dove, oude man op de deurpost stapt. We mogen de tent opzetten op zijn weide tussen de schaapjes. Hij nodigt ons uit om binnen te komen koken. Mee-eten deed hij niet, want hij at stipt om half acht na het avondnieuws. Het is een oude boerderij met een prachtig onderhouden tuintje voor de deur, dat hij zijn museum noemt. Binnen hangt een jachtgeweer, waarmee hij er af en toe met een groepje op uit trekt. We krijgen een kaasplankje en een glaasje van zijn zelf gemaakte wijn. De wijn verbouwt hij met zijn buurman in zijn speeltuin, net naast het museum. De man, waaraan wij nooit zijn naam hebben gevraagd, was maar al te gedeugd met ons bezoek. Hij is altijd alleen geweest en gebleven, hij had geen kinderen en trouwde niet.
De volgende ochtend is het feest. Samen met zijn 'vriendin' heeft hij een uitje naar de jaarlijkse optocht van het dorp. Die defile zagen wij de dag ervoor ook en bestond maar liefst uit vijf paarden. Terwijl de tortelduifjes al naar het jaarlijks feest zijn, wachten wij de regen af. Om twaalf uur hebben we genoeg gewacht en stappen voor het eerst in de regen op de fiets. Het bevalt ons niet. Het uitzicht is grauw, het fietsen lijkt zwaar en auto's kennen geen genade dus sproeien nog eens na. Gelukkig hebben we vandaag een korte fietsdag en wacht er een prachtig stadje, dus we stellen de lunch uit. Te lang, want net als we binnenrijden begint Zoë te verslappen. De benen trillen de pedalen af en een loom gevoel stoomt het lichaam binnen, een eerste kennismaking met een hongerklop. We zetten ons en beginnen gulzig aan de vanuit Nederland bewaarde stroopwafel. Langzaam trekken de wolken weg en worden wij weer opgeladen met zonne-energie!
Zodra alle vier de streepjes geladen zijn, zoeken we de pelgrimadressen die aangegeven staan op het mee gekregen papier uit Nevers. We vinden de adressen niet en doen navraag bij het toeristenbureau. De dame achter de receptie vertelt ons vriendelijk dat de één al tien jaar verhuisd is en de ander al jaren gesloten. Gelukkig krijgen we het nieuwe adres en zijn wederom de enige bezoekers van een groot huis pal naast de kerk. We laden de bagage af en fietsen naar de supermarkt buiten het dorp. Net op dat kleine stukje krijgen we onze eerste lekke band. Bij het vervangen van de band, lijkt de twintig jaar oude band er nog in te zitten. Topkwaliteit die Giants. Alleszins hebben wij 1200 kilometer gereden zonder lekke band, een gemiddelde dat we graag vasthouden.
We naderen het centraal massief. Ze zeggen dat het vergelijkbaar is met de Ardennen, maar daar zijn wij een beetje tussen door gepiept langs de oevers van de Maas. Met volle mond kunnen wij beamen dat deze centraal gelegen heuvel toppen een pittig avontuur zijn. Het is een up en down van kilometers lang. De heuvels lachen met je, want als je denkt dat je de top gehaald hebt, ligt er nog een muur achter de bocht te wachten. Toch ervaren wij het als een uitdaging. Je lichaam laten werken en je kop op nul, om dan de verzuring weer uit de benen te laten vloeien bij de afdaling. Ons dagelijks schema doet niet onder aan het trainingsschema van Zoë haar rugby. We sporten 4,5 uur per dag, gemiddeld 6 dagen in de week, we nemen nauwkeurig de juiste nutriënten voor herstel en we werken aan onze warming up, al mag die af en toe wat frequenter. We worden ondersteund door prachtige valleien. De weg voert ons over de bochtige weggetjes van het massief, langs ruïnes en sprookjesbruggetjes over het water. In de graslanden zien we geregeld de hertjes grazen en zenuwachtig hun kop opsteken als we langs peddelen.
Een van de avonden bivakkeren we langs een meertje, net buiten het stadje La Souterraine. Het is een drukbezochte plek voor de dorpelingen. We willen hier de tent opzetten en vinden een prachtig plekje op het eilandje van het meer. Elke minuut passeert er een nieuw groepje wandelaars, sportieveling of ouwe knakker met stok. We wachten tot zonsondergang alvorens we de tent opzetten en koken ons avondmaal. Achter in de weide kruipen de hertjes steeds wat dichterbij en zodra het licht gedoofd is, komen er ook een stel muskusratten rond het eilandje badderen. Wat genieten wij van ons mooie plekje.
De volgende avond in Sint Leonard ervaren we het tegenovergestelde en worden in een ruim pelgrimshuis van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een wasmachine, tv en etenswaren waar we zonder donatie gebruik van mogen maken. Het komt perfect uit want we krijgen die avond onverwacht Nederlands bezoek! Ruben, een vriend van Zoë, was in de buurt aan het klussen in een hoeve van een van zijn huisgenoten, slecht 150 kilometer verderop. Ruben is een jongen van de natuur. Een klusser die nieuwe technologieën met zijn ruwe vakmanschap tot werkelijkheid maakt. Samen bouwden we een biogastank voor zijn huis. Het is een tank waarmee je middels biomassa, gas produceert om op te kunnen koken. Een techniek die al eeuwen oud is, hergebruikt en Groningen overeind laat staan.
Overdag plukken we onszelf raak aan mint, beukennootjes en kastanjes. Zo kunnen we Ruben en de klusfamilie, op weg naar Nederland, gepast ontvangen in ons grote privéhuis, waar de was uithangt alsof we er wonen. Een gezellige verassing zo vlak voor nog meer, dit maal gepland, bezoek uit Nederland. De ouders van Zoë komen voor zes dagen, samen met hond Hush, de Sint Jacobs route per auto meerijden. Wij fietsen en ontmoeten hen dan op de volgende bestemming. Het worden een aantal luxe pelgrimsdagen voor ons. We worden verwend met hotelletjes en geserveerd eten. We korten de fietskilometers wat in, maar krijgen daar veel cultuur en historie voor terug. Iets dat we tot dus toe nog weinig hebben gedaan.
Ons eerste bezoekje is aan Pompadour, dat een basis biedt voor paardenrennen. Madam de Pompadour was de maitresse van Lodewijk XV en kreeg een kasteel cadeau in Pompadour. Zo werd de stad wereldberoemd. De daarlangs gelegen renstellen vormen het hoofdkwartier van franse nationale paarden en is tevens de grootste fokkerij van anglo-arabische paarden. Voor de deur van het kasteel ligt een immense renbaan, waar iedere zomerse zondag paardenrennen worden gehouden. Hoewel het zomers aanvoelt, zijn we helaas buiten het seizoen. We bezoeken nog een aantal andere prachtig gelegen en historische dorpjes zoals Cologne La Rouge en Uzerche. Rob leert ons over de architectonische hoogstandjes van de eeuwenoude kerken en Ellen geeft nog wat insides over wel en niet eetbare planten terwijl we rondwandelen in de glooiende landschappen van de Dordogne.
Op weg naar het bedevaartsoord Rocamadour passeren we Brive. Aan de stad is niet veel bijzonders, maar toch roept het voor Zoë een wirwar van gevoelens op. Het Europees Kampioenschap Rugby speelde zich hier exact een maand geleden af. Twee maanden daarvoor werd de belangrijke beslissing gemaakt. Stoppen of doorgaan bij Rugby Nederland. Het werd een nieuwe strijd, niet die van wedstrijden en medailles, maar die van nieuwe ontmoetingen en ervaringen. In beide kan de fysieke drang naar beweging en uitdaging uitgeput worden. Nu, we hebben Brive alsnog bereikt, maar dan per fiets.
Rocamadour ligt prachtig aan de rots. De oudste bedevaarders schuilden hier onder rotsen en later werden er kerken en huizen aangebouwd. Op de "grand escalier" knielen al enkele honderden jaren de meest religieuze bedevaarders elke trap trede naar boven tot aan de kathedraal. Olivier had tafereel twintig jaar geleden gezien, maar herinnerde zich daar nu niets meer van. Soms is het mooi om een herinnering te vergeten zodat je kunt genieten als de eerste keer.
Op de laatste etappe met familie Agasi, fietsen we naar Cahors, een tip van Aad op onze kaart. Vijf zware klimmen en een lange afdaling staan voor boeg. Zoals steeds is het een wedstrijd met de auto om als eerste aan te komen op de bestemming. Deze keer winnen wij en staan al onder de douche als de auto arriveert. Op de beroemde Pont Valentré zoeken we naar het duiveltje in de toren. Dat herinnerde Olivier zich nog wel heel goed van twintig jaar geleden. 's Avonds eten we voor de laatste keer samen want morgen verlaten Rob en Ellen ons. Tot aan de Spaanse grens moeten we het zonder onze hulptroepen redden, maar daar wacht Simon, broer van Olivier, op ons. []
10 Comments
Tongewelf, koepel gewelf, kruisgewelf, kruisribben, muraalkapiteel, stralenkrans, koor op het oosten, kripten als grafkelder, etc … … …
Oef…toch niet allemaal onthouden
Herkenbaar door; de al vernomen verhalen en eigen belevenis tijdens ons bezoek maar zeker niet minder leuk om te lezen.
Maar van dichtbij meemaken, is toch beter he 😉
Super leuk weer om te lezen allemaal! Dit keer vooral omdat ik in mijn jeugd echt ontelbare keren in Centre de Pompadour, Rocamadour en Brive ben geweest! Ik weet precies wat jullie gezien hebben en vind het altijd een aanrader! Ik heb nog kort toen ik in Breda was met je moeder gesproken over de 6 dagen met jullie in Frankrijk. Zo te horen hebben jullie het erg naar jullie zin gehad.
Jammer dat jullie een lekke band hebben gehad, al moet ik zeggen dat ik vind dat deze lang op zich heeft laten wachten. Ik had wel verwacht dat dit eerder zou gebeuren.
Hebben jullie al een keuze gemaakt of jullie uiteindelijk naar Zuid-Amerika of Afrika gaan? Ik ben mogelijk in februari naar Marokko met Toon. Als we elkaar kunnen treffen zou dat natuurlijk wel leuk zijn.
Jebbien! Ja, ik herinner mij helemaal niet dat wij toen met zijn allen naar Rocamadour zijn geweest? Ik betwijf stiekem een beetje of dat ik er toen bij was! Wel gaaf dat je beeld hebt bij wat we hebben gezien :D. Ja het zal toch wel zeer waarschijnlijk ZA worden. Jammer, want anders hadden we jullie kunnen treffen. Toch, weet je niet hoe onze winden varen 😉 Wat leuk dat jullie naar Marokko gaan! Tegek! samen ook, leuk 🙂
Het is weer een mooie tekst geworden! Heerlijk om mee te reizen op deze manier (zoals jullie weten vind ik lezen minstens zo leuk als zelf beleven 🙂
En de foto’s zijn prachtig!
Ondertussen kregen jullie gezelschap van Simon, heel benieuwd wat voor verhalen dat gaat opleveren!!
knuffels
Lieve
Dat lees je in een volgend verhaal ;). We kunnen wel verklappen dat het fantastisch is!
Ben het eens met Lieve , lezen en je erbij voelen is zeker zo fijn en ….wij moeten niet fietsen 🙂 t
Gelukkig! Als iedereen er bij zou zijn, zouden we niets te schrijven hebben 🙂