Los gemelos y la guapa
Portugese schoonheid
december 10, 2016
Bootliften
december 28, 2016
De ervaring van meereizen met Olivier & Zoë, verteld door Simon.
Deze gastblog is geschreven door Simon Van Herck
Na een afscheid vol emoties van jaloezie en gemis, was het voor mij ongeduldig wachten op een weerzien. Al snel had ik beslist dat ik in november twee weken verlof zou nemen, twee weken om samen te fietsen en mij ook een beetje wereldreiziger te voelen. Maar waar spreek je af met wereldreizigers? Olivier zijn voorstel was muziek naar mijn oren. Ik zou vertrekken in Pamplona, zij aan de Franse kant van de Pyreneeën en dan zouden we elkaar wel tegenkomen. Al fietsend herenigd worden met een berglandschap als decor, mijn fantasie had het niet mooier kunnen verzinnen. Uiteindelijk was de afspraak in Erro, een klein dorpje ongeveer halfweg. Genietend van de Spaanse zon in de lokale speeltuin wacht ik op hun komst. Als ik dan plots getoeter en gebel hoor kan ik de vreugdedansjes en geluidjes niet meer onderdrukken. Meteen valt mij op dat ze stralen van geluk en niet alleen de glimlach (die bij Olivier bijna verscholen gaat onder zijn pelgrimsbaard), ze zijn mooi gebruind, bruisen van energie en hebben fonkelende oogjes. Het is duidelijk dat ze plezier hebben in hun onderneming, wat kort daarna wordt bevestigd wanneer ze vol enthousiasme over hun laatste belevenis spreken.
Mijn vrees dat ik twee weken van zwoegen en zweten voor de boeg had om die twee afgetrainde fietsers bij te houden, werd gelukkig niet helemaal waarheid. Meerdere keren heb ik serieus op de pedalen moeten duwen en aan het stuur getrokken, gelukkige was dit op momenten dat we allen aan het puffen waren. Toch waren er meerdere momenten waarop duidelijk werd dat ik met topsporters onderweg was. Het meest memorabele moment van Zoë haar kracht werd duidelijk op de manier hoe zij zich naar boven stampte tijdens de befaamde klim (zie Kastanjes en kuitenbijters) en dat terwijl ik met mijn miniverzet overal sterretjes begon te zien. Olivier echter ontpopte zich tot een ware “Toni Martin” toen hij met de wind vol van voren ons treintje vooruit sleurde met snelheden waarbij zijn achterwiel niet verliezen een opgave was.
“Joder, pero porque no hay hoy todavía.”
Reizen met Olivier is de laatste twee jaar bijna een gewoonte geworden. Na onze expedities in IJsland en Picos de Europa weet ik dat ik op hem kan vertrouwen en zou ik hem haast blind volgen. Hij is de navigator, stuurman en beslisser, hij is ‘El Capitan’. Hoewel dit niet de eerst reis was met Zoë, was het wel de eerste van dit type. En ik kan niet met een meer dan tevreden gevoel terugkijken op die ervaring. Olivier doet mijn buikje schudden met zijn opmerkingen, maar in Zoë had ik een nieuw speelkameraadje gevonden, eentje die houdt van zingen op de fiets en dansen op het volksfeest. Ze zijn een olijk duo dat mij meerdere keren heeft doen rollen van het lachen, zeker met hun perfect synchrone reactie.
Met deze twee toppers mocht ik 850 kilometer meefietsen. Ze hebben mij vanaf dag één ingewijd als pelgrim en mij erbij genomen als volwaardig lid van de wereldreis. Ik was dan ook elke keer apentrots als ze naar mij keken om een WeLeaf visitekaartje uit te delen.
7 Comments
Ook al zo mooi geschreven, ik krijg het gevoel dat je nog meerdere keren het gezelschop van deze beide gaat opzoeken. Zou ik ook doen als ik zo een toffe broer en schoonzusje had en ….40 jaar jonger was.
Altijd welkom hoor om een stukje mee te reizen!
Lieve Simon,
heel mooi geschreven!
we kregen je verhaal al life te horen, bij het lezen zie ik je stralende gezicht weer voor me. Het is duidelijk heel goed geweest.
Wat ben ik trots op dit TRIO!!!!
en zoals steeds: geweldige foto’s.
heel veel liefs
mama
En straks met hun de Andes in Latin Amerika bedwingen….?!?
Jazeker. Of ze willen of niet, ik zal erbij zijn!
Hoi Simon, Zoë en Olivier,
Jullie drieën zijn ware sportievelingen, reizigers en schrijvers.
Ik kom uit het nageslacht van Jaques Perk maar doe het niet na.
Eén aanname (door het vervolg van de tekst) heb ik moeten doen, het woordje ‘niet’ in de volgende zin zal toch een vergissing zijn.
En ik kan (niet) met een meer dan tevreden gevoel terugkijken op die ervaring.
Ook wij kunnen beamen, weliswaar passief volgend in de auto dat het plezier en de sportmentaliteit alom aanwezig is.
Jouw reacties laten toch steeds de zeer creatieve pen zien! Tijd om weer even mee te reizen en je daarna uit te leven in een gastblog 🙂