parallax background

Liften naar Buenos Aires

Op eigen kracht de wereld rond
#OpEigenKracht
maart 10, 2018
altijd lachen bij bezoek in een familie
Altijd maar lachen
april 3, 2018
 

Ushuaia - zondag 4 maart - 10 uur


‘Ik ben blij dat we maar zes kilometer fietsen vandaag’ zegt Zoë als we in Ushuaia vertrekken. Gisteren waren onze tassen na een uur ingepakt. Na twee maanden op een vaste plaats zijn we ons ritme duidelijk niet verleerd, al merken we dat de fietsconditie wel wat verder weg is. We fietsen naar de toegangspoorten van Ushuaia, een strategische plaats om onze duim in de lucht te steken. Het is de enige route om de stad te verlaten en alle auto’s moeten stoppen voor de politiecontrole. ‘We liften naar Buenos Aires’ vertellen we tegen de politieman die verbaasd opkijkt. Voorbij de poort laden we de tassen van de fiets en starten de 3.000 kilometer lange tocht naar de hoofdstad.

Geluksvogels

Via via hebben we een telefoonnummer van een vrachtwagenchauffeur die vaak tussen Rio Gallegos en Buenos Aires rijdt. Toevallig, of niet, komt hij overmorgen in Rio Gallegos aan en wij mogen mee. Soms zeggen mensen dat wij teveel geluk hebben. We moeten zelf zorgen dat we in twee dagen de zeshonderd kilometer naar Rio Gallegos overbruggen. Onze ervaring leert dat liften in Argentinië heel makkelijk is. Als er plaats is voor ons én de fietsen, nemen ze ons altijd mee, dus we zijn zeker dat Rio Gallegos halen geen probleem is. Na tien minuten stopt een grote pick-up met als bestemming Tolhuin, honderd kilometer verderop. In Tolhuin wachten we drie kwartier en trekken we heel wat extra kleren aan. Er rijden veel auto’s voorbij en we twijfelen enigszins aan de doelstelling van onze dag, de grens met Chili. ‘Deze gaat ons meenemen’ en ‘Die rode jeep, dat is hem’ zeggen we wel honderd keer, maar steeds rijden ze voorbij.

Het is al half vier in de middag als Ariel ons afzet aan de rotonde in Rio Grande. Van daaruit is het tachtig kilometer tot de grens met Chili. Langs de weg zitten twee andere lifters en even verderop zien we nog iemand staan. ‘Oei, als die zelfs zonder fiets geen lift vinden, wordt het misschien moeilijk’ zegt Olivier. ‘Wij hebben fietsen, dat is onze troef!’ zegt Zoë overtuigd. Anderhalf uur later bibberen we van de koude en zijn iets minder overtuigd als de ene na de andere auto passeert. Ze geven allemaal teken dat ze niet ver moeten en we vragen ons af of er iemand naar de grens gaat. Het is de laatste dag van de vakantie dus wie zou er nu nog naar Chili gaan. Drie maanden geleden sliepen we in Rio Grande bij Marcelo. We bellen hem op en vragen of hij tijd heeft voor visite. Met rode ogen van de wind ploffen we op de bank bij Marcelo. Hij gaat voetbal kijken bij een vriend en wij vallen om acht uur als een blok in slaap. 'Morgen lukt het zeker om in Rio Gallegos te raken’ zeggen we voor het slapen tegen elkaar.

Om zes uur ’s avonds de volgende dag staan we opnieuw bij Marcelo voor de deur. Vijf uur lang stonden we langs de weg, maar tevergeefs. We fietsten tot voorbij de laatste gebouwen waar nauwelijks nog een auto passeerde. Bij de douane voor vrachtwagens vertelden ze dat er vandaag slechts twee vrachtwagens vertrekken, beide verzegeld. We fietsten naar de bushalte in de hoop dat er ’s avonds een bus zou vertrekken, maar de eerste optie is half negen in de ochtend. Wat een pech. ‘Ik stuur een bericht naar de chauffeur dat we het niet halen’ zegt Olivier teleurgesteld. Niet veel later volgt zijn antwoord, ‘Koop de tickets maar, ik wacht op jullie’. Misschien zijn we af en toe toch geluksvogels.



Vooraf dachten we dat het vrachtwagenleven bestond uit boeren, scheten en seksistische opmerkingen.

Twintig uur

‘Voel je thuis en maak het jezelf comfortabel’ zegt Manuel als we de vrachtwagen instappen. Er is een stoel voor de passagier en achterin de slaapbank voor de chauffeur. Tussen de passagier en de chauffeur is veel ruimte, maar het staat vol met een flessen water, een theepot en zakjes met koekjes. Olivier zet zich op het bed vanwaar je te hoog zit om naar buiten te kijken. Zoë begint op de passagiersstoel die eigenlijk niet comfortabel is omdat we onze benen niet kunnen strekken en de rugleuning kaarsrecht is, maar wat hebben we te klagen. De fietsen liggen achterop de lege trailer en zijn stevig vastgebonden. Manuel vervoert auto’s vanuit Buenos Aires naar alle uithoeken van het land en leeft op de weg. Argentinië is zo groot dat het vaak reizen zijn van meerdere dagen over eindeloze rechte wegen. Eén van ons zou altijd de chauffeur gezelschap houden, zeiden we op voorhand tegen elkaar.

‘Ik rij niet graag in het donker’ zegt Manuel als we Rio Gallegos uitrijden. De meeste snelwegen in Argentinië hebben slechts één rijbaan zonder middenberm. Bij iedere passerende vrachtwagen voelen we de klap van de wind. De felle lichten van de tegenliggers lijken iedere keer recht op ons af te komen. Het houdt de chauffeur zeker wakker, maar de kleinste onoplettendheid kan fataal zijn. Ruim twee uur later rijden we een kleine parkeerplaats op naast de weg en stoppen voor de nachtrust. Wij zetten snel de tent op in het veld naast de vrachtwagen en zetten de wekker vier uur later. Een werkdag van twintig uur lijkt normaal voor een vrachtwagenchauffeur.



Om zes uur s’ochtends staan we naast de vrachtwagen en wachten tot de cabine beweegt. Manuel neemt een groot gasvuur uit een opbergvak van de vrachtwagen en warmt het water op in de cabine. De koffie maakt Manuel een beetje wakker, maar echt spraakzaam is hij ’s ochtends niet. We vertrekken als voorlaatste vrachtwagen en maken ons op voor een nieuwe werkdag van twintig uur. We passeren eindeloze steppe landschappen waar om de paar honderd kilometer een dorpje ligt. De wegen zijn kaarsrecht met honderden struisvogels en guanaco’s, een soort lama, naast de weg. Manuel verkiest de lange, recht wegen boven bochtige wegen in het westen van het land. Met zijn lange oplegger is dit veel makkelijker, maar het lijkt ons tien keer zo vermoeiend. Vooraf dachten we dat het vrachtwagenleven bestond uit boeren, scheten en seksistische opmerkingen, maar Manuel is een beleefde man met een nette vrachtwagen. Voor de lunch stoppen we bij een klein wegrestaurant waar alleen vrachtwagenchauffeurs eten. Gezond is het meestal niet, maar dat is het leven van een chauffeur sowieso niet. Hele dagen stilzitten, koekjes eten, frisdrank, weinig slapen en twintig uur werken per dag.

Politiebegeleiding

De maximumsnelheid van de vrachtwagen is 80 kilometer per uur. We leggen ruim 1.000 kilometer per dag af en komen laat in de nacht aan in Puerto Madryn, vooral bekend als toeristische trekpleister vanwege de walvissen die tussen juni en december hun jongen grootbrengen in de baai. Wij staan op een parkeerplaats voor vrachtwagens buiten de stad en zetten om twee uur ’s nachts de tent op. Het is twintig graden warmer dan in Ushuaia en we hebben geen slaapzak nodig. ’s Ochtends wandelt er een jongedame met een backpack voorbij die ook naar Buenos Aires wil. Ze mag mee zodat het nogal druk wordt in de kleine cabine. Na een dag voelen we ons best wel thuis in de vrachtwagen en vervelen ons geen moment. Net zoals de zestig uur lange busreis in Brazilië, vliegt de tijd voorbij. De laatste nacht blazen we ons matje op en slapen we drie uur achterop op de trailer en komen zo aan elf uur slaap in drie nachten. Wij kunnen in Buenos Aires uitrusten, maar Manuel moet ’s middags al nieuwe auto’s opladen en vertrekt de dag erna naar een nieuwe bestemming.



Hij nodigt ons uit voor de lunch bij zijn familie, waarna we verder rijden naar de andere kant van Buenos Aires waar hij de nieuwe auto’s gaat ophalen. Hij zet ons letterlijk af in het midden van de snelweg, iets wat in Europa een peperdure boete zou opleveren. Wij fietsen een rustige wijk in, maar al snel stopt er een politiewagen naast ons. ‘Jullie zijn niet van hier zeker? Het is gevaarlijk in deze wijk. Volg ons maar!’ zegt de politieagent vanuit de auto. We krijgen politiebegeleiding tot een veiligere buurt van Buenos Aires. Zelf moeten we lachen om de situatie. Na acht maanden in Argentinië kennen we het land beter dan menig Argentijn en voelt Buenos Aires als thuiskomen. Dat weten de vriendelijke agenten natuurlijk niet dus wij genieten van onze vip behandeling met sirenes. We hebben vast een record gevestigd om in zes dagen meer dan 3.000 kilometer te liften met twee fietsen, een afstand van Oslo tot Athene.

 

10 Comments

  1. Simon schreef:

    Zoë, heeft deze chauffeur je niet overladen met complimentjes zoals die sloeber toen we de bloemenweides gingen bezoeken?
    Wel echt een puike liftervaring!

    • WeLeaf schreef:

      Niet één enkele keer! Geen complimentjes deze keer :'(

    • WeLeaf schreef:

      Simon, noemde jij dat Complimentjes haha. Ik vond dat meer viespraat! Bah! Die chauffeur zal ik nooit meer vergeten. Maar deze inderdaad ook niet haha een chauffeur die zijn hele seks leven op tafel legt en er vanuit gaat dat ik als ‘alles weter’ wel antwoord weet op zijn problemen 😉

  2. Mia schreef:

    Jullie hebben al vele beroepen gehad he ? Sinds jullie vertrek zijn jullie al matroos geweest op een zeilboot, fietsen maker , hebben jullie een haven zuiver geschept, in een school voordrachten gegeven, sport onderricht, radioreporter enz ……en als laatste geleefd als een vrachtwagenchauffeur. Wat een ervaringen …….jullie kunnen straks over veeeeeeel meepraten.

    • WeLeaf schreef:

      Hhahaha ja! We kunnen onze cv aardig vullen straks met een hele rits aan beroepen 🙂

    • WeLeaf schreef:

      Wat een mooie samenvatting! Dat is inderdaad waarom deze reis ons zo rijk maakt! We leren dagelijks bij. het zit hem in de kleine dingetjes maar langzaam word dat een groot wereld beeld. Een heel waardevolle ervaring!

  3. Elisabeth schreef:

    Hi globetrotters..
    De kop is er weer af en hoe. Zoë wat heb je mooie schoenen zag ik! 🙂 Ik doneer nog wel eens wat kunnen jullie nog eens nachtje lekker slapen o.i.d.
    Liefs,
    Elisabeth

  4. Jebbien schreef:

    Wel fijn dat de chauffeur op jullie wilde wachten!! En was het niet moeilijk om je ogen open te houden in de vrachtwagen? Ik heb ooit ook een keer een hele dag in zn apparaat gezeten na een goede nachtrust maar ik viel continu in slaap!

    • WeLeaf schreef:

      hahaha! Ja! Nu ben ik wel benieuwd naar jou ervaring? Wij konden gelukkig shifts houden. Als Zoeë lekker lag te slapen, hield Olivier Manuel gezelschap 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *