Een gevangen vrije vogel
Fietsen door Reserva Ecologica El Angel
oktober 30, 2018
Het privilege van een wereldfietser
november 12, 2018
Dinsdag 18 september - Quito
In Bolivia bezochten we voor Zoë de gynaecologie. Ze had last van een erg onevenwichtige menstruatie. Gelukkig viel het mee en bleek Zoë een cyste te hebben die met een drie maandelijkse medicatie vanzelf weer zou verdwijnen. In Quito gaan we opnieuw langs de gynaecoloog om te controleren of de cyste zich inderdaad heeft opgelost. Gelukkig voelt de behandelkamer en de behandelende arts een stuk vertrouwder dan de ervaring in Bolivia. Maar tactisch in woordgebruik lijken ze hier ook niet.
‘Zo jong en zoveel problemen’ zijn de eerste woorden van de arts terwijl Zoë op de bank licht. Zoë haar ogen glijden onmiddellijk naar die van Olivier. Met een vragende blik probeert ze te achterhalen of ze iets gemist heeft. ‘Wat zijn al die problemen dan?’ vraagt Zoë verward. ‘Je hebt drie problemen’ zegt de arts. 'Je spiraal zit te laag dus je kunt zwanger raken, je hebt policystische eierstokken én ik zie hier een tumor van 6 centimeter’ vertelt de arts. ‘Die moet eruit’ vervolgt hij terwijl hij gebaard dat Zoë zich weer kan aankleden. Met een hoofd duizelend van de vraagtekens staan we plots weer in de wachtkamer. Stil zetten we ons naast elkaar. ‘Wat denk je?’ vraagt Olivier. ‘Ik heb geen idee’ zegt Zoë. Enkele minuten later krijgen we een formulier in de handen gedrukt, of we die even willen ondertekenen. In medisch Spaans lezen we nog eens wat de doktor ons zojuist heeft verteld. Als we buiten staan, schieten de tranen bij Zoë binnen, geschokt van het onverwachte nieuws en verward van de onzekerheden. Olivier blijft nuchter en probeert Zoë te sussen met de weinige kennis die we momenteel hebben. Zolang we niets weten, kunnen we niet panikeren.
Gelukkig hebben we een hele bak hulptroepen thuis zitten. Lieve, Olivier zijn moeder is arts en heeft een uitgebreid netwerk. We zijn al sinds Bolivia in contact met een collega van Lieve. Daar zijn we in goede handen en kunnen we de uitleg per email nog eens in het Nederlands krijgen. Het is even wachten op een reactie dus we besluiten door te reizen en ons er niet te veel mee bezig te houden. We zijn uitgenodigd om bij een toeristische hacienda, een landhuis, te logeren en te genieten van lekker eten in ruil voor een professionele video. Als koningen slapen we in ons vijfsterren bed en als prinsen rijden we op een paard. Een bijzondere afwisseling op de gebruikelijke nachten op de grond. Na deze letterlijk rijke ervaring laten we het zuiden achter ons en staan we voor het eerst sinds een jaar weer op de evenaar. We stappen de denkbeeldige grens over en zijn weer thuis in het noorden. Het is weer even wennen als we de tent opzetten, berekend dat de zon van links naar rechts draait.
We pakken onze laatste, maar niet minste kilometers in Ecuador. Zoals we Ecuador kennen, is het kiezen tussen drukke stikkende hoofdwegen of stille, smalle, maar muursteile binnendoor weggetjes. Fietsend over de hoofdwegen passeren ons honderden wandelaars met zware tassen op hun rug. Voor het eerst in ons leven maken we een vluchtelingentocht van dichtbij mee. Het is heftig en hartverscheurend. Achtereen zien we groepen Venezolanen de weg aflopen. In Peru en Ecuador spraken we met verschillende van hen. We spraken met Venezolanen die hun eigen restaurant begonnen, hopend op een beter leven dan in Venezuela. We horen hoe twee jongen gasten zeventien dagen wandelden en liften om op de grens van Peru aan te komen en daar op de voer te slapen tussen tien anderen. We horen niet alleen, maar we zien ze ook dagelijks. Hun tassen zijn gevuld maar met niets meer dan dekens en een stapel waardeloos geld. Ze kijken ons aan, de een zwaait ons met een grote glimlach uit de ander kijkt ons triestig na. Ze verkopen het geld of delen het uit. Venezuela was ooit een rijk land in Zuid Amerika, mensen hadden het goed, maar met de hyperinflatie is een brood zelfs onbetaalbaar. Peruanen en Ecuadorianen moeten niks van hen weten, ze zijn moordenaars, ze zijn dieven en ze willen niet werken.
Een avond als we net van de grote weg af zijn en weer een binnendoor weg opzoeken, kloppen we aan bij een huis om te vragen voor een douche en een slaapplek in de tuin. Ze kijkt ons een seconde minachtend aan en vraagt dan nors ‘waar komen jullie vandaan?’ Als we vertellen dat we uit Nederland en België komen, valt alle spanning weg. Enkele uren later zijn we verhalen en een groot bord eten verder. Er heerst geen enkele spanning en we zijn al uitgenodigd om te blijven slapen. In de kamer van haar zoon weliswaar. Lachend met haar zelf vertelt de huisdame dat ze bang was dat we Venezolanen waren. Ze vertelt dat toen wij haar om een douche vroegen, ze naar binnen is gelopen en voor het beeld van de heilige maagd ging staan. Ze vroeg ‘wat moet ik doen? vertel het mij, wat moet ik doen?’. Nu wist ze dat ze de juiste keuze had gemaakt en dat de heilige maagd haar beschermde. ’s Ochtends zitten we aan het ontbijt, we realiseren ons hoe snel we opnieuw onderdeel zijn van een familie. Als ‘mama’ ons uitzwaait, zegt ze bijna met tranen in haar ogen dat we als kinderen voor haar zijn. We zwaaien de twee lieve boeren uit terwijl we wegfietsen. Als we omdraaien en de nieuwe dag insnuiven, zijn we stil van de mix aan dankbaarheid en schuld die ons overvloeit. Wij zijn een ervaring rijker, een familie warmer, een goede nachtrust dankbaar, aan het feit dat we wit zijn, reizigers zijn, Europeanen zijn, geen Venezolaan zijn, geen vluchtelingen zijn, maar een Nederlander en Belg op de de fiets zijn die als een stel vrije vogels hun vrije weg invliegen.
De laatste dagen in Ecuador fietsen we door een paramo. Een klimaat op hoogte met unieke vegetatie. Om daar te komen moeten we over een verschrikkelijke kasseiweg maar het is alle moeite van de wereld waard. We zijn alleen in een magisch land vol met dezelfde boompjes. De zon vergezelt ons en vieren exact hier twee jaar op de fiets. Twee jaren van avontuur en vrije weg. Tijd voor een feestje, maar het lukt even niet om het voluit te vieren. Hoe vrij ook. Zoë voelt zich een gevangen vrije vogel. De vrijheid is er, maar haar gedachte zit op slot. Er is geen focus meer, genieten lukt niet. Hoe makkelijk het lijkt om ‘gewoon te blijven genieten’, het valt Zoë enorm tegen. Ook Olivier voelt een vreemde lading hangen boven het mooie Ecuador. ‘We kunnen gewoon niet genieten’ bevestigt hij’. We besluiten geheel onterecht alle schuld te geven aan Ecuador en ons op te maken voor Colombia. Het land van FARC en drugs. Een beetje gevaar en spanning zal onze gedachten wel afleiden?
Of klinkt dat heel onlogisch?
