Mi casa es tu casa
Gregory Hook
mei 20, 2019
Verwelkomd door narco’s
juni 4, 2019
Dinsdag 9 april - Pachuca
Wat is het dat sommige landen een plek in je hart veroveren en andere totaal niet. Dat vragen we ons wel vaker af tijdens de reis, maar het juiste antwoord hebben we nog niet gevonden. Het is vast een mix van vele elementen. Hoe vriendelijk zijn de mensen, zijn de wegen leuk om te fietsen, is er veel te zien, kost iedere lunch een rib uit je lijf en zijn de avonden mugvrij. Paraguay is een prachtig land, maar door de eindeloze wegen in de Chaco en de ontelbare muggen hebben we niet veel mooie herinneringen. Ecuador heeft geweldige natuur, maar de wegen zijn te steil en te druk waardoor het zeker niet in onze top tien staat. Peru staan wel in onze top drie hoewel we vreselijk last hadden van bijtvliegen. Hoe langer we in een land zijn, hoe groter de kans dat we verliefd worden, maar ook dat geldt niet altijd. Het blijft een raadsel wat de echte voorwaarden zijn.
Tot dusver zijn we niet verliefd op Mexico. Te droog en veel te drukke wegen. Het eten is heerlijk, er zijn prachtige natuurfenomen en kleurrijke dorpjes, de mensen praten graag, maar toch mist er iets. Het gekke is dat dergelijk gevoel plots kan veranderen, door een enkele ervaring. Misschien is dat een sleutel van de waarheid. Pachuca, een grote stad ten noordwesten van Mexico stad veranderde ons gevoel voor Mexico. De stad deed dat niet, maar wel een paar van zijn inwoners.
Via een veel te drukke hoofdweg fietsen we de stad binnen. Natalia schreef ons gisteren dat de deur open is en we moeten doen alsof we thuis zijn. 'Mi casa es tu casa' zei ze. 'De deur openlaten in een stad' vraagt Olivier zich hardop af. 'Zouden wij dat doen als we gasten krijgen?'. 'Nee, geen denken aan' reageert Zoë onmiddellijk. 'We zorgen wel dat we thuis zijn als we mensen ontvangen'. Als we aankomen, is de deur inderdaad open. Er ligt een briefje op tafel met een uitgebreide welkom, het wachtwoord van het internet en de uitleg van de wasmachine. Er staat versgemaakt fruitsap bij, broodjes en twee grote avocado's. 'Dit is wel heel erg prettig aankomen en bijzonder gastvrij' lacht Zoë die haar mening al lichtjes verandert. Twee uur later komt Natalia thuis en het voelt bijna of we haar uitnodigen in ons huis.
Bijna iedere nacht vinden we een prachtige plek of worden we uitgenodigd door lokale mensen. Steeds weer met dezelfde zin 'mi casa es tu casa'.
Niet veel verder in dezelfde stad woont de familie van Lina, die ons anderhalve maand in huis nam toen we een zeilboot zochten in Gran Canaria. We schrijven Lina dat we zijn aangekomen in haar geboortestad. Tien minuten later belt ze ons op. 'Mijn zussen nodigen jullie uit om te gaan eten deze avond'. Natalia heeft net een heerlijke lunch voor ons gemaakt, die ze hier pas om vier uur 's middags eten. Een extra bord eten past er bij ons altijd in. 'Hoe herkennen we haar zus' vraagt Zoë als we naar het restaurant wandelen. Het blijkt geen kunst te zijn want Lili lijkt twee druppels water op Lina, maar dan tien jaar leeftijd erbij. Maar ook qua persoon zijn ze net hetzelfde. Het voelt alsof we onze vrienden terugzien, het voelt als thuiskomen in Pachuca. Plots voelt Mexico als een thuis en krijgt het een speciale plek in ons hart. De dagen erna gaan we van lekkere ontbijtjes, naar toeristische plaatsen, naar restaurants. Beide families leggen ons in de watten met ongekende gastvrijheid. Het is de ervaring die ons gevoel over Mexico veranderde.
We kunnen niet eeuwig blijven en trekken verder naar het noorden. Hier zijn de bergen groen, vol watervallen en grote planten. De wegen zijn rustig en de mensen nog vriendelijker dan voorheen. Of kijken we nu met een andere bril naar Mexico? Bijna iedere nacht vinden we een prachtige plek of worden we uitgenodigd door lokale mensen. Steeds weer met dezelfde zin 'mi casa es tu casa'. Op één avond belanden we bij Abi Dhan thuis. Hij is leraar in een lokale school en een van zijn leerlingen dingt mee naar een belangrijke prijs. Er is een wedstrijd over heel Mexico en de beste 300 leerlingen winnen een reis. De leraar mag mee. Daarna kunnen dertig leerlingen nog een grotere prijs winnen, een week Mexico Stad met bezoek aan Six Flags, de president en de volledige middelbare school wordt betaald. Abi Dhan bereidt zijn leerling voor op de test want nog nooit won iemand uit zijn school. Vooral dat reisje lijkt hem wel erg interessant, en de premie voor beste leerkracht die de school uitreikt. 's Avonds komt hij met een doos pizza naar ons. 'Jullie eten vast geen pikant, maar een pizza lusten jullie wel' lacht hij.
Een avond loopt het iets minder vlot. We hebben net een paar groenten en pasta gekocht in het enige winkeltje van het dorp. Zoals steeds vragen we een veilige plek voor de tent of de hangmatten. 'Bij het voetbalveld' zeggen ze overtuigd. We fietsen er heen en een paar Mexicanen hangen met een biertje tegen de auto. 'Hier kan je zonder problemen staan' bevestigen ze onze vraag. Het voetbalveld is niet de mooiste plek, maar net ernaast staat een mooi gebouwtje waar we de hangmat kunnen hangen. Niemand kan ons zien en we hangen uit de wind, een perfecte plek. Om acht uur duiken we de hangmatten in en vallen niet veel later in slaap. Een paar uur later schrikken we wakker door twee zaklampen die in onze ogen schijnen. Er staan vijf politie-agenten, zwaarbewapend, voor onze neus met daarachter wel tien dorpsbewoners. 'Wat doen jullie hier?'. Slapen natuurlijk, willen ze zeggen, maar we blijven beleefd en vertellen hoe we hier terecht zijn gekomen. 'Jullie mogen hier niet staan' zegt een van de agenten nors. 'We vragen jullie om weg te gaan'. 'Waar moeten we heen dan, het is twaalf uur 's nachts'. Ze hebben weinig begrip voor onze situatie en reageren heel onvriendelijk.
Vooral de grote geweren zijn intimidered en voor het eerst voelen we ons niet prettig in Mexico. Een paar tranen rollen over Zoë haar wangen. De geweren, de onvriendelijke politiemannen en alle emoties worden even teveel. Eén man heeft gelukkig wel begrip en wil ons helpen. 'Jullie kunnen de tent opzetten bij de Balneario, het lokale zwembad'. 'We hebben geen licht en fietsen niet in het donker' proberen we nog een keer. De agenten verliezen stilaan hun geduld en we besluiten dat het slimmer is om in te pakken en braaf te volgen. Onze fietsen verdwijnen in de achterbak van een jeep en we rijden weg. 'Dichtbij zeggen ze' zucht Olivier. Het lijkt alsof we kilometers rijden, berg op, berg af en dat midden in de nacht. Na een veel te lange rit stoppen we bij een spa resort met verschillende hotels en zwembaden. Dit is alles behalve een goede plek om de tent op te zetten, maar we krijgen zomaar een kamer aangeboden. De man vraagt nog even of we zin hebben in avondeten. Een bord eten gaat er altijd in, maar om één uur 's nachts toch liever niet. Het was gelukkig slechts één nare ervaring na al die gastvrije nachten. Uiteindelijk loopt alles goed af en hebben ze ons goed geholpen.
Vooral de grote geweren zijn intimidered en voor het eerst voelen we ons niet prettig in Mexico.
Het antwoord op onze vraag hebben we nog steeds niet, maar ook Mexico heeft ons betoverd. Stiekem krijgen we al heimwee want binnenkort verlaten we de Spaanstalige landen en onvoorwaardelijke gastvrijheid. Mi casa es tu casa hangen wij later aan de deur, en misshien laten we die wel open voor de gast die komt als wij er nog niet zijn.
