Gastvrij Portugal
Hout als economische verwarming
december 3, 2016
Portugese schoonheid
december 10, 2016
23 november, 9u, 2866 kilometer gefietst
Na vijf fietsloze dagen voelt het goed om de fiets uit de stal te halen. Met het nodige geknuffel en gezwaai fietsen we weg bij Lucas, op weg naar Portugal. Op het menu staan vierhonderd hoogtemeters stijgen en maar liefst twaalfhonderd naar beneden. De wind geeft een extra zetje in de rug zodat we tot aan de Portugese grens vliegen. Deze keer maar hopen dat er wel een groot bord staat!
Toch een vreemd fenomeen want als we naar de overkant kijken, is het daar een uur later.
Net voor de grens ligt het historische stadje Tui. De pittoreske straatjes verleiden ons om naar de kerk bovenop de heuvel te gaan. Daar zien we zowaar een andere wereldfietser, die een beetje onhandig probeert haar volgepaktefiets van de trap te krijgen. Na de gebruikelijke, waar kom je vandaan en waar heb je gefietst, blijkt ze dezelfde bestemming als ons te hebben vandaag. Omdat ze ergens binnen gaat eten, spreken we af op de eindbestemming.
Terug beneden staan we voor de lange, stalen brug die de grens tussen Spanje en Portugal vormt, ergens midden op de brug gelegen. Aan Spaanse kant zijn de restanten van een oude grenspost te zien, met een groot, verbleekt bord waar Spanje op staat. Zo hebben we eindelijk bewijs dat we daadwerkelijk in Spanje waren. Aan de overkant staan de letters van Portugal boven een grote poort, zodat het lijkt alsof je de deur naar Portugal opent. Weer een nieuw land en nieuwe gewoontes!
Als we aan de overkant staan, is het een uur vroeger. Niet dat we in de tijd hebben leren reizen, maar er is een andere tijdzone in Portugal. Toch een vreemd fenomeen want als we naar de overkant kijken, is het daar een uur later. Uberhaupt is een grens vreemd. De taal is anders, verkeerssituaties verschillen en de nummerplaten hebben allemaal een P. Wat het meeste opvalt, zijn de huizen. De Portugezen lijken grote fan van badkamertegels want alle gevels van de huizen hangen vol, de ene keer groen, dan weer blauw met bloemetjes. Een merkwaardige gewoonte, maar het geeft de straten wel heel wat kleur. De pelgrimsherberg in Caminha is een slechte mix van de lelijke Spaanse en kleine Franse herbergen. Maar voor vijf euro kunnen we natuurlijk niet heel hard klagen.
De volgende dag fietsen we slechts een klein stukje. De herfst is op bezoek en dat bekijken we liever van achter de ramen van het grote klooster in Viano do Castelo. Als we de fiets 's middags verplaatsen blijkt lekke band nummer drie daar bij Olivier. De oorzaak is een gescheurde buitenband, wat weer veroorzaakt werd doordat de buitenband al zo'n tweeduizend kilometer niet goed op de velg zit, met een gezellige hobbel als gevolg. De nieuwe buitenband blijft met hetzelfde euvel zitten, dus we hobbelen rustig verder.
Na dertig kilometer op de Portugese kasseien, staat de achtervelg weer op de grond. De nieuwe binnenband van Franse makkelij blijkt niet de beste kwaliteit. Ons gemiddelde van één lekke band per duizend kilometer gaat op deze manier drastisch omlaag. Het is sowieso een vermoeiende dag. Op weg naar Porto hebben we twee keuzes. Ofwel een drukke nationale weg met langsrazende auto's, ofwel een van de kleinere wegen over de kasseien. Beide zijn hoogst oncomfortabel. De regen maakt het niet veel aangenamer dus we kiezen voor de snelste optie over de grote weg. Eenmaal in Porto vergeten we de ellende door de schoonheid van de stad. We bellen aan bij onze warmshower, de couchsurfing variant voor fietsers, en stappen een groot appartement volgestouwd met matrassen binnen. De gastheer is er zelf niet, maar er zijn wel zo'n twaalf andere gasten in het huis. Er staan nauwelijks meubels en elke mogelijke plek is ingenomen door een matras of slaapbank. Rui, de host, heeft jarenlang zelf de wereld rondgereisd en overal bij mensen thuis geslapen. Nu is het zijn tijd om mensen te ontvangen en dat doet hij met stijl.
Op zaterdagochtend regent het nog eens pijpenstelen als we naar de Marina van Porto wandelen, onze eerste poging om een boot naar Zuid-Amerika te vinden. We zijn net te laat in het seizoen want alle boten die er nu liggen, overwinteren in de haven. Geen succes, maar wel een goede eerste ervaring. In de haven zien we overal het traditionele vissersleven wat in groot contrast staat met de toeristische luxe stroomopwaarst. In het traditionele badhuis staan vrouwen kleding te schrobben en iedereen loopt rond met oude, eenvoudige voorschoten. In kleine hokjes repareren oude vissers met verweerde gezichten de visnetten, terwijl de vrouwen buiten de versgevangen vis luid schreeuwend verkopen. Op terugweg naar de stad klaart de hemel open en zien we na drie dagen terug de zon. We doen de worst tour tijdens de middag, geinspireerd door het boek over duurzaamheid dat Zoe aan het lezen is. De voorbeelden uit het boek krijgen we niet te zien, maar wel een wandeling door de achterstraatjes van Porto met drie uur lang alleen maar uitleg over details van architectuur en politiek. Niet onze interesse en dus een echte worst tour.
Zondagochtend ontmoeten we Rui voor het eerst. Hij probeert ons te overtuigen om bomen te helpen planten bij een vrijwilligersproject. We staan al met de fietstassen in de hand, maar ons gevoel zegt dat we dit moeten doen. Het project ligt op onze route dus wij fietsen naar daar en anderhalf uur later vinden we een groot stuk braakliggende grond met heel veel paaltjes in de grond, allen voorzien van een klein label. Het is een project van een rijkere vrouw die met de permacultuurtechniek een zelfvoorzienende en duurzaam eetbos wil creëren. Het plan is zo ontworpen dat de verschillende soorten bomen en planten met elkaar in symbiose leven en er zo goed mogelijk met energie en water wordt omgegaan. De juiste boom bij het juiste label krijgen, is een chaotische puzzel, maar samen met vijftien andere vrijwilligers planten we meer dan honderd bomen, van pistache tot avocado. Na de eerdere, wat zweverige, ervaringen met permacultuur, zijn we blij om een pragmatisch en onderbouwd voorbeeld te zien. Als bedankje staat er een heerlijke Portugese maaltijd klaar, waarmee we genoeg eten voor een hele dag.
Als je jezelf altijd vergelijkt met iemand die meer heeft, heb je nooit genoeg
Na de maaltijd fietsen we verder tot het donker wordt en zoeken een plek voor onze tent. In een klein dorpje zien we een groepje mensen voor de kerk staan. Het is de lokale pastoor, waarvan de enige tand in zijn mond de aandacht afleidt, en een paar familieleden. We vragen beleefd of we op het veldje voor de kerk onze tent mogen opzetten. Dat is veel te koud oordelen ze, waarna ze ons meenemen naar een bijgebouw van de kerk. Daarbinnen vinden ze het eveneens te koud en al snel volgen we de auto naar het huis van de familie Correia. Het lijkt alsof we vrienden bezoeken die we al jaren kennen. Twee van de drie kinderen, Tiago en Anna, spreken vloeiend Engels en kletsen erop los. Mama is dolgelukkig dat ze ons in huis heeft en bereidt een heerlijke maaltijd zodat we na vandaag gegeten hebben voor twee dagen. We kijken samen voetbal en the voice, alsof het een doodgewone zondagavond is zoals we die in Nederland en Belgie kennen. De loonsverschillen en levenskosten verschillen gigantisch met België en Nederland, maar Anne relativeert het betrekkelijk eenvoudig. Als je jezelf altijd vergelijkt met iemand die meer heeft, heb je nooit genoeg. Als je blij bent met wat je hebt, kan je heel gelukkig zijn. Net voor het slapen gaan, maken we nog een foto die tussen de familiefoto’s op de kast komt. Voor de familie is deze ervaring minstens even bijzonder als voor ons. In bed, dat van de ouders nota bene, realiseren we ons pas wat voor een mooie ervaring dit is en dat er zoveel prachtige mensen op deze aarde leven. We weten nu al dat er in ons huis altijd een bed vrij zal zijn voor de gestrande reiziger, en eigenlijk raden we iedereen aan om dat te doen. []
10 Comments
Bijzondere ontmoetingen maken een rijke ervaring. De relativerende opmerking van Ana straalt nog na en zal ik zeker inpassen in mijn lessen, waar ik alleen maar te maken heb met de minder bedeelden.
Zeker doen! Dat relativeren doen we soms te weinig. We nemen het absoluut mee tijdens het vervolg.
En niet eens de over de wereld reizende port genoten…..geproefd..!!
Waarom 2 van de 3 engelssprekend? En de ouders?
Schande ;). De alcoholische proeverijen zullen we toch vaker laten staan.
Een van de kinderen was ook naar de Engelse school gestuurd, maar was niet zo geïnteresseerd zodat hij alles vergeten is. Daar had hij tijdens de avond wel wat spijt van.
Lieve kinderen,
wat een hartverwarmend verhaal!
ik kijk uit naar het horen van alle details van het verhaal (zoals we afgelopen WE genoten hebben van Simon’s uitgebreide verhalen van de tocht naar Compostela)… ik weet nu al dat jullie ‘gegroeid’ zijn. Reuzenieuwsgierig ben ik!!!!!!
knuffels
mama
Dan maar hopen dat we niet te snel een boot vinden 😉
Ook al ken ik jullie niet persoonlijk, ik lees met veel plezier mee! Wat een verhalen, prachtige foto’s…. Heel bijzonder wat jullie doen. En weer neem ik me voor om vaker stil te staan bij dingen die er echt toe doen in plaats van maar rond te blijven racen in onze jachtige maatschappij. Ik kijk al weer uit naar jullie volgende verslag!!!!
Mariette
Hoi Mariette!
Wat leuk dat je onze reis volgt en van de verhalen kan genieten! Dat doet ons plezier :). Ook wij moeten opletten om vaak genoeg stil te staan en niet door te racen naar de volgende halte.
Weer fijn om te lezen. Wat Anne zegt : niet vergelijken met andere, ze heeft gelijk. Hoe meer geld je hebt hoe hoger je de lat legt om iets te kopen. Je huis, je auto, je kleren, je etenswaren, je levensstijl enz …en op het laatst van de maand hebben beide partijen het zelfde problemen. Knap bij kas …. of nie soms ? Wees dus inderdaad blij met hetgene wat je hebt..Nog veel succes bij het zoeken naar een boot.
Hoi Mia! Helemaal gelijk! Hoe meer geld je hebt, hoe meer geld je uitgeeft! En dat is absoluut geen garantie op geluk, misschien zelfs minder want je leert de kleine dingen die je wel kan kopen niet meer waarderen!