De emmer is gevuld
Ieder zijn eigen weg
maart 26, 2017
Lina Castelazo Vargas
april 7, 2017
24 februari - Haven Mindelo
We bezoeken nog een tweetal eilanden vooraleer we onze route vervolgen naar Gambia. De zeiltochtjes tussen de eilanden zijn maximaal vierentwintig uur, dus met één overnachting op zee kunnen we ons op de volgende plek settelen. De Kaapverdische eilanden zijn berucht om de sterke wind. Schuin op de golven en half tegen de wind levert vaak een zoute douche in de cockpit waardoor je er niet met vier zitten kan. Ankeren in de baai is eveneens niet makkelijk zodat de kapitein altijd bezorgd is over het afdrijven van de boot. Dat maakt dat zelfs kapitein Dieter en vrouw Margrit er snel genoeg van krijgen. Olivier daarentegen is er helemaal klaar mee. Beide tochten ligt hij binnen plat op de bank met steevast een emmer naast zijn hoofd, die helaas goed gevuld wordt. Tien keer in acht uur weet hij zijn maaginhoud in de blauwe bak te plaatsen. Een zorg, want hij weigert te eten of drinken en het slijm kleurt inmiddels donkergroen. Olivier leeg, met diep uitgeholde ogen, en een heel ongelukkige uitstraling strandt zo steeds op onze nieuwe plekjes.
Een paar dagen voor vertrek richting Gambia, legt hij het op tafel. Als de trip naar Gambia even slecht bevalt, stapt hij af.
De aankomst en het vertrek met een zeilboot werkt op een andere manier dan het vliegtuig. Bij het binnenvaren in de haven vraag je via de radio toestemming aan de Port Authority. Vervolgens zoek je een ankerplaats waarna een bezoekje aan verschillende bureaus start. Het eerste is steevast de immigratie. Met een crewlist en de paspoorten in de hand, is het meestal een formaliteit. Meestal, want het blijft Afrika. De immigratieofficier is vaak niet aanwezig met als grondige reden een lunchpauze of ‘somewhere in town’. De ‘maybe two hours’ kennen we intussen wel. Het andere bureau is de ‘customs’ waar de zeilboot aangegeven wordt. Hier moeten we de papieren van de boot afgeven, die je vervolgens bij vertrek weer op kan halen. In een aantal havens is een bezoek aan de Havenmeester verplicht, waardoor de visitatieronde soms een dagtaak is. Gelukkig zijn Dieter en Margrit geoefend in dit vak en gaan zonder probleem mee in het slome tempo. Alleen voor de ervaring of uit tijdverdrijf gaan we soms mee op pad, want voor dit gedaan is mogen we het land niet bezoeken.
De eilanden hebben veel van elkaar weg, de een net iets groener dan de ander, maar het is duidelijk één land. Ze worden voor ons gekenmerkt door de steden waar we aanmeren, Mindelo in Saô Vincente , Tarrafal in Saô Nicalau en Praia, de hoofdstad, in Santiago. Iedere keer weten we het zo te mikken dat we op een zon-of-feestdag aankomen in de haven. De steden zijn dan stiller dan welk dorp in Nederland, alles is gesloten en er rijden alleen een paar taxi's. Onderling hebben we de afspraak dat we om de beurt op de boot passen. Het plan is nooit langer dan drie dagen te blijven en daarmee komt de feestdag altijd slecht uit. Op ‘onze' dagen gaan we wandelen. We nemen een aluguer naar een dieper gelegen gebied en krijgen zo het eiland te zien. ’s Middags eten we in een lokaal restaurantje waar je altijd de lekkerste borden rijst met bonen krijgt. Op hun dag blijven we op de boot, schrijven ontelbaar veel blogs en speelt Olivier voetbalwedstrijdjes met de locals op het strand. We proberen ons fit te houden met roeien, zwemmen en fitnessoefeningen op de boot, maar te hard zweten wil je niet want een zoute douche voelt niet zo fris. Als we verwachten te gaan, gaan we niet, vaak staat de wind erg ongunstig, we wachten dan dag bij dag, waardoor we veel tijd op de boot besteden. Als je vraagt wanneer een zeiler vertrekt zal deze nooit zeggen woensdag, maar ‘waarschijnlijk’ woensdag.
In de haven van Praia zijn we de enige zeilboot. De faciliteiten voor zeilboten zijn erg beperkt en de ankerplaats is midden in de baai zodat ‘even' aan land gaan een hele inspanning en natte tocht is. Het is Carnaval en de straat is gevuld met de rest van de stad. Op Afrikaans, nog trager dan Spaans, tempo komen de parades een voor een voorbij. Geweldig, maar nog veel mooier is het volk zelf. Verkleed zoals wij verkleed gaan in de gekste kostuums en mannen vaak als vrouw met dikke billen. Na een dag verschijnt er een andere zeilboot die zich via de radio aankondigde met “Daphne for Praia, Daphne for Praia”. De naam van de boot herkennen we van onze steiger in Las Palmas. De afgelopen weken zagen we wel vaker zeilboten die we herkenden uit Las Palmas, zelfs een aantal waar we ‘gesolliciteerd’ hebben. Daphne is een Deense boot met vier jonge mensen. Zoë haar voorgevoel over een sportieve kapitein waren terecht. Ze stond afgelopen zomer op de Olympische Spelen als windsurfster en zeilt nu met haar boot een jaar lang de Noord Atlantische kust af. Haar crew wisselt bijna elke maand, meestal vrienden uit de watersportwereld. We trekken samen een dag het eiland in en genieten van een vlotte conversatie in het Engels.
We hadden het serieus nodig even met anderen te praten over het leven aan boord. Zelfs met je familie of beste vrienden is de boot en de haven met zijn beperkte vluchtwegen een kleine ruimte. Het leeftijdsverschil maakt dat we vaak op een andere lijn denken. Ondanks dat we veel respect kennen voor onze 75 jarige kapitein en zijn 68 jarige vrouw zit de emmer soms vol. We gaan normaal met elkaar om en er wordt goed gecommuniceerd als dat nodig is, maar we lijken elkaars logica niet te begrijpen en die wordt vervolgens door beide partijen verzwegen tot in de slaapkamer. Het is logisch, dat het voor zowel zij als wij, goed is om af en toe te luchten. Door de ankerplaatsen is daar op Kaapverdië weinig ruimte voor. Voor Olivier is met 20 liter maaginhoud en het verzwegen irritatiezweet de emmer zo goed gevuld dat er geen druppel bij kan. Een paar dagen voor vertrek richting Gambia, legt hij het op tafel. Als de trip naar Gambia even slecht bevalt, stapt hij af. Dan valt de grote oversteek van de ‘bucket’ list.
Na bijna een volle maand nemen we afscheid van Kaapverdië. Land van veel wind, vriendelijke mensen, grote diversiteit, aluguers, Portugese invloeden, opzwepende muziek, niet zo zwart als Afrika, verse vis, Franstalige toeristen, beperkte keuze in fruit, veilig reizen, hiken, zonnebaden, surfen en nog wat meer. Of we ooit terugkeren, waarschijnlijk niet. Mooi om te zien, maar ons hart heeft het niet veroverd. Laten we hopen op een voorspoedige reis naar de smiling coast of Afrika, Gambia. []
9 Comments
Fantastisch verhaal, en de uiteindelijke keuze wordt weer een stuk begrijpelijker.
Telefoneren is toch niet zo simpel merken we, jullie verhaal lezen geeft veel meer duiding!
Op een goed vervolg… wat alleszins duidelijk is: het loopt op een wereldreis niet zoals je plande… maar goed ook, zou saai zijn 🙂
Knuffels
Lieve
Gelukkig dat niet alles volgens plan verloopt :). En we zeggen zelf altijd: we zien wel waar we heen gaan. Al moeten we dan ook accepteren dat sommige dingen op het laatste moment veranderen.
Kan me goed voorstellen dat als je je zo ellendig voelt je de keuze maakt om noet verder mee te gaan.
Groetjes Jebbien
Ha, ha, Meet latin Amerika …..en jullie zullen voor elke douane stempel tijd en dollar biljetten moeten inruilen 🙁
Grappig dat Lieve deze blog als duidelijke meerwaarde ziet op het gehoorde uit de telefoon gesprekken.
Bij mij blijft het gehoorde de toon voeren.
Natuurlijk is het fijn het ‘gehoorde’ opnieuw te lezen. Vooral de wetenschap dat jij Olivier je niet meer zeeziek hoeft te voelen.
Ik voel me verwend zoveel contact te kunnen/mogen onderhouden.
Die zeeziekte mis ik zeker niet, dat is zeker een opluchting!
En ja, wat is het toch makkelijk tegenwoordig met de technologie. Dan was Kenia zes jaar geleden een groot verschil!
Over het schrabben van een wens op je ” Bucket ” list ..’je kan er een andere wens voor in de plaats zetten. Heb eventjes op Google gekeken wat de 100 meest voorkomende wensen zijn. Naar de andere kant van de wereld zeilen staat er niet bij zulle ! Zal te extreem zijn zeker ? Ben er zeker van dat je ” Bucket ” list nog lang genoeg is. Vind je tekst goe geschreven, ik zag het zo voor me ” donker groen ” en ” 20 liter maaginhoud ” …….’groetjes
Hahaha, die zal er zeker niet tussen staan :). Er zijn genoeg alternatieven en mijn lijst is lang genoeg dus als er af en toe is verdwijnt, is dat zo erg nog niet.
Weer een prachtig verslag, zo mooi en kleurend geschreven dat het mij zonder problemen meeneemt op jullie reis. Zalig dat je met de lokale sloebers bent gaan shotten. Niet teveel panna’s ontvangen van de straat/strandvoetballers?