Droog, zout en cactussen
Foute keuze
augustus 26, 2017
10x doen Noord Argentinië en Chili
september 24, 2017
27 augustus - Busterminal Mendoza
In Mendoza springen we in de open armen van Simon en Maxim die we bijna been jaar niet gezien hebben. We reizen samen door het noorden van Argentinië en Chili en laten onze fietsen even achter in Mendoza. Om ze een lokaal onthaal te geven, ontvangen we ze in een Argentijns huis, met Argentijnse asado, maté en met facturas (kleine koffiekoeken met dulce de leche) die ons de rest van reis zullen blijven achtervolgen. Mendoza valt lichtelijk tegen en we pakken zo snel mogelijk de nachtbus naar de Salta en Jujuy provincies.
We hebben een week een auto om eens als echte toeristen de quebradas door te rijden en wandelingen te maken. De backpacks eindigen meer achterin de auto dan op de rug, maar we slagen er wel in om de traditie van het onbetaalde en lokaal slapen voort te zetten. Het is voor ons zelf even eens een raadsel hoe we dat deden, maar sinds het Noorden van Brazilië, zo'n drie maanden geleden, hebben wij niet meer betaald voor een overnachting. Een nacht slapen we bij een oorspronkelijke inwoner uit de Andes. Hij nodigt ons uit voor maté, neemt zijn gitaar in de hand en zingt voor ons enkele meeslepende liedjes over het leven dat zijn volk afgenomen is. "Pratend luisteren de mensen niet, maar zingend kan ik de boodschap wel overbrengen" zegt hij zichtbaar geëmotioneerd. Simon en Maxim krijgen zo een perfect beeld van de vele bijzondere ontmoetingen die wij bijna dagelijks hebben op de fiets.
Zodra we de auto hebben rijden we in één ruk door naar de vallei der wandelingen. We volgen een fantastische route, die ons op 3.000 meter hoogte verteld dat onze bestemming in een pakket wolken is verdwenen. Met alle vertrouwen dat het morgen beter is, worden we achtervolgd door de nacht en vinden we uiteindelijk een overnachtingsplaats op het schaduwveldje van een lokale voetbalclub. Als we de tent openritsen, sluipt de mist naar binnen en weten we dat de geplande wandeling naar de top enkel een verbeelding blijft.
Gelukkig staan er zat mooie parken op de planning, met 'cactusland' op de eerste plaats. Daarvoor nemen we een mooie binnendoorweg van 150 kilometer, die enkele uren meer telt dan we hadden berekend. We rijden over een smalle bochtige onverharde route en we zijn een nacht in de tent langs de rivier en een ochtend later pas op bestemming. De cactussen staan met dezelfde afstanden van elkaar en bedekken een gigantische altiplano. De Cardones is de cactus zoals iedereen die zou tekenen. In deze gebieden werd het lichte gatige hout gebruikt als meubelversiering en constructiemateriaal voor huizen, waardoor de cactus even met uitsterving bedreigd was.
Die middag maken we eindelijk onze eerste echte wandeling. We binden de backpacks op de rug en volgen de routes die lama's eerder voor ons gecreëerd hebben. We bevinden ons op 3000 meter in een vallei met de prachtige naam 'Valle Encantado' (Vallei om van te genieten). Tien kilometer later gooien we ons tentje op tussen het mijnenveld van koeien-, ezel- en lamadrollen, dat is toch wat Maxim zal onthouden van deze fantasievallei. We zijn alleen met het suizen van de wind en omgeven door de harde kleuren van rood gesteente en groen gras. Onze tentjes staan op 3.000 meter hoogte en zijn niet meer dan een vlekje in de reusachtige hoogvlaktes.
De ene na de andere prachtige route volgt elkaar op. In Purmamarca slapen we onder de heuvel met de zeven kleuren, en we missen helaas de berg met de veertien kleuren omdat we ons geen 4x4 als huurauto konden permitteren. Het noorden van Argentinië is toeristisch, maar nog steeds heel authentiek. Kleine, stoffige dorpjes met lemen huizen lijken er al eeuwen zo bij te liggen. De kleurenpracht uit de Andes domineert het leven op straat. Op de marktjes is het bijna onmogelijk om geen prachtige souvenirs mee te nemen, en de heerlijke empanadas en kaastortillas zijn helemaal onmogelijk om te negeren. Zo vliegt de week in de huurauto voorbij. Op woensdagmiddag leveren we de auto terug in en zijn net op tijd in de hostel om de boekpresentatie van het nieuwste boek van Olivier's moeder te volgen via internet. We eten een asado en zijn na een week bijna volwaardig Argentijn met onze dagelijkse porties maté en diner om 22 uur in de avond.
'Eenmaal bij de grens stappen we uit en wandelen Chili binnen, totdat de grenswachter zegt dat je hier niet al wandelend de grens mag oversteken.'
Het volgende deel van de reis zitten we zelf niet meer aan het stuur. Voor het avontuur, en vooral om de Salinas Grandes (grote zoutvlaktes) te kunnen zien, proberen we te liften tot in Chili. Om twee uur 's middags staan we met onze tassen langs de kant van de weg met een kartonnen bord “A Chile". Vijf auto's later stappen Maxim en Olivier al in een lift. De Colombiaanse jongeman moet zijn rijbewijs bij een pak melk gekregen hebben want zijn stuurmanskunsten zijn hilarisch. We overleven de rit en twee uur later staan Simon en Zoë ook op de zoutvlakte door een lift met een Paraguayaanse vrachtwagenchauffeur. We vragen of we ergens de tent kunnen opzetten, waarop een vrouwtje ons de hele zoutvlakte aanbiedt. Helaas waait het zo hard dat we aankloppen bij een zoutbedrijf en kunnen slapen in een grote eetzaal volledig gemaakt uit zout, ons eigen zouthotel!
's Ochtends stopt er een konvooi reisbussen voor ons zouthotel. Lege reisbussen. Ze zijn onderweg van Brazilië naar de koper in Peru. Ieder kan mee in een eigen bus en zo hebben we vipplaatsen door het onwaarschijnlijk mooie landschap naar de grens met Chili. We stijgen boven 4.000 meter en de chauffeur van Maxim zijn bus begint te schommelen door de hoogte. Dat het net bij Maxim moet gebeuren, die geen woord Spaans spreekt, helpt niet, maar gelukkig stoppen ze net op tijd om te rusten. Eenmaal bij de grens stappen we uit en wandelen Chili binnen, totdat de grenswachter zegt dat je hier niet al wandelend de grens mag oversteken. Daar staan we dan op 4.200 meter, tevergeefs wachtend op een auto om ons mee te nemen. Om 19 uur gaat de grens dicht en staan we nog steeds aan de Argentijnse kant. Gelukkig vinden we een warme slaapplaats want de temperatuur zakt ver onder nul.
De volgende ochtend is een zaterdag waardoor er een hele stoet Argentijnse auto's naar Chili wil om te shoppen. Na één minuut hebben we een lift die ons veilig tot in Chili brengt. We gaan over een pas van 4.800 meter en duikelen dan steil naar onder waar een gigantische kurkdroge vlakte zich uitstrekt, de Atacama woestijn. San Pedro de Atacama is een klein dorpje in de woestijn dat uitpuilt van het toerisme. We moeten even wennen aan deze massa, maar vinden snel onze rust met een Chileens casuela, een zeer riante Gentse waterzooi. Een goed gevulde maag en een Van Herck is weer tevreden.
De Atacamawoestijn is de droogste woestijn ter wereld. Er groeit werkelijk niets, geen teken van leven, en toch is er heel veel te zien. In het noorden liggen de Tatio geisers waar 's ochtends de hete dampen uit de grond opstijgen. Hoog in de bergen liggen een aantal bergmeren met helderblauwe, paarse en groene kleuren afgetekend tegen rode rotsen en groene berghellingen. Een deel van de woestijn is een zoutvlakte, volledig anders dan de witte zouttegels in Bolivia. Hier lijkt het op een buitenaards landschap, waar verbazend genoeg drie soorten flamingo's leven. Het leven hier zou het dichtst in de buurt komen van het leven op Mars, al hebben we nog nooit gehoord van flamingo's op Mars. Meer buitenaardse schoonheid is de Valle de la Luna (de maanvallei) met bijzondere rotsformaties en specatulaire uitzichten. Onze camera maakt overuren terwijl we ons als doorsneetoeristen laten rondrijden langs alle hoogtepunten. Na vier dagen zijn we verzadigd en trekken verder naar het zuiden want er bloeit namelijk iets.
Uitzonderlijke regenval zorgde dit jaar voor een ongekend explosie van bloemen in het zuidelijke deel van de woestijn. In dertig jaar had de woestijn niet zoveel kleur. We nemen de bus tot in Vallenar, maar helaas lukt het liften van daaruit niet zo goed waardoor we niet in een prachtige bloemenweide eindigen met de tent, maar op een verlaten parkeerterrein in de stad. Vanuit de bus zien we gelukkig de prachtige bloementapijten van paarse, gele en witte bloemen, al had wat beter advies vanuit het toerismebureau en slimmere afspraken alvorens te liften ons verder gebracht.
Onze laatste tussenstop op weg naar Santiago zijn de Humboldt pinguïns die leven op een klein eiland voor de Chileense kust. De harde wind dreigt eerst roet in het eten te gooien, maar gelukkig besluiten de schippers om toch uit te varen. Olivier besluit aan land te blijven met de traumatische gedachte van zeeziekte in het achterhoofd.
Simon en Maxim gaan gelukkig wel en komen met een brede glimlach en een checklist aan nieuwe dieren terug. Nog druk vertellend over de zeeleeuwen, pinguïns en otters stappen we in de nachtbus naar Santiago. De laatste dag van de vakantie valt samen met de Chileense nationale feestdag, wat naar verluid een groot feest is. Onze verwachting leken misschien wat veel op Nederlands Koningsdag want op de parken na was de stad behoorlijk levenloos. In de parken gingen de mensen uit hun bol op de Chileense schlagers en werd er volop de cueca gedanst, de volksdans van Chili met witte zakdoekjes. Met nog een zakdoek-dansje tussen Zoë en Simon werd het een feestelijke afsluiting van drie intensieve weken die veel te snel voorbij vlogen. Op het volgende bezoek zullen we een jaar moeten wachten, maar met deze drie weken zijn we even zoet. Hasta pronto hermanitos! []
16 Comments
Bijzonder boeiend, zelfs of misschien juist omdat we een groot deel van de route zelf op andere wijze hebben ervaren en het chileense deel uitvoerig hadden bestudeerd maar zelf niet uitgevoerd.
Dankje! Dat zal er zeker aan bijdragen. Has je 10X doen in Noord brazilië al gezien? Dat komt zeker herkenbaar voor 😉
Mis de adobe huizen met cactus houten balken …
Wij hebben er eigenlijk ook geen huizen van gezien. we hebben het enkel al decoratie terug gevonden. Het is onwijs mooi hout, jammer dat we dat niet hebben in Europa! De cactus is overigens beschermd hier tegen nu.
Ik heb Ignace nog zien zitten met zijn smartphone, de hele boekpresentatie met zijn arm omhoog… :o)
Prachtige foto’s! Groetjes… Simon & co.
Dat zal een goede training geweest zijn 😉 Wij zijn er blij mee geweest en zaten met zijn vieren vanuit een stapelbed in een hostel op de voet mee te luisteren.
Wat een stel prachtige en kleurrijke foto’s. En Zoë…….je fleurige broek past prima in het decor :-).
Wie had geen lift aangeboden aan zulk bont gezelschap. Veel plezier met het vervolg naar het “einde van de wereld”.
Haha Wim, dankjewel! Het was ook een bonte rit 😉
wat een natuur…de fotomodellen zijn ook nie mis he ? Heb jullie pa ook zien zitten en me afgevraagd ” wat is die toch aan het doen ? ” nu weet ik het .
Haha dankjewel Mia! De natuur is prachtig, ze blijft ons verassen en doen genieten.
Mooi verhaal met prachtige foto’s van een bont gezelschap. Na 2 u filmen met de smartphone is alle stijfheid weer uit de arm. We kijken uit naar de verhalen over het vervolg van de fietstocht en we zien elkaar aan het einde van de wereld. Spannend!
Het was fijn dat je voor ons nog wat aan die biceps wilde werken, dankjewel 😉 Tot dan!
Maar goed dat je toen toch voor die oranje broek hebt gekozen Zoë! Staat perfect op al die ongelofelijke waanzinnig gave foto’s!!! Dikke knuffel voor jullie allebei!
haha! Dat was vooruit gedacht 😉 Leuk dat je het opmerkt!! haha
We kregen het verhaal uiteraard al te horen van Simon en Maxim, grappig dat iedereen zijn eigen details onthoudt!
Maar ik krijg er opnieuw kippenvel van! Onze kids… zo’n avonturiers. Ik ga toch eens bij mijn voorouders moeten gaan zoeken van wie ze dat hebben.
In de ogen van Maxim en Simon zagen we bij hun terugkomst vooral contentement, warmte… en al een beetje heimwee 🙂
Jullie hebben hen prachtig ontvangen. Je mag de voorbereidingen voor onze komst beginnen!!!
Mama
Wauw wat een gave foto’s!!!