De warme stilte
Paulo Silva
juli 29, 2017
Verlaten rails
augustus 25, 2017
7 juli - 9 uur 's ochtends
De wereld is gehuld in een dichte mist als we onze fiets opstappen. Het zijn twee luttele kilometers tot aan de grens met Uruguay die midden op een historische brug ligt. Met een stempel in het paspoort fietsen we glimlachend de grens over, op naar land nummer tien. We hebben drie maanden in het, zoals Brazilianen beweren, gevaarlijke Brazilië overleefd. Tijd voor een nieuw land, een nieuwe taal en een nieuwe cultuur. De eerste meters Uruguay fietsen we door het tax free shoppingswalhalla, waar Brazilianen naar hartelust goedkoop kleding en electronica komen kopen. Daarna verdwijnen de huizen en sterven de auto's uit. Een onherkenbare stilte zweeft over het golvende landschap. Plots horen we het geluid van onze banden die over het asfalt rollen en de ketting die stilletjes ratelt. Wat je niet kan horen, is hier in overvloed, stilte.
In Brazilië vertelden de mensen ons dat Uruguay het tegenovergestelde is, rust en veiligheid ten opzichte van drukte en gevaar. In de uitgestrekte landschappen lijkt wildkamperen geen enkel probleem, maar de eerste nacht kiezen we voor veilig en kloppen aan bij een van de weinige huizen die we tegenkomen. Beatriz woont in het grote rechthoekige gebouw dat één keer per maand dienst doet als kantoor voor de lokale veemarkt. De marktplaats bestaat uit een kleine arena met tribunes rondom waar het vee getoond wordt en de kopers opbieden voor de koeien, paarden en schapen. We mogen binnen slapen in het kantoor en schuiven ’s avonds aan voor een stevige Uruguayaanse boerenmaaltijd waarbij de maté van mond tot mond gaat. Beatriz is geïnspireerd door onze actieve levensstijl en gezonde lichamen. Ze belooft Zoë dat ze een van haar koeien zal verkopen om een fiets te kopen om aan haar gezondheid te werken. Als we de volgende ochtend vertrekken, staat Beatriz ons met tranen uit te zwaaien en vormt zo het begin van onze kennismaking met de Uruguayaanse cultuur.
Op weg naar Melo slingeren we door de uitgestrekte landschappen en genieten van de Uruguayaanse rust op de wegen. De uitgestrekte velden waar de omheining niet te zien is en de golvende heuvels doen denken aan het landschap in Mongolië. Af en toe staat er een klein huisje in het landschap en overal rijden gauchos op het paard door de velden. De grote hoed van de Braziliaanse gaucho is vervangen door een Baskische muts, die ze hoffelijk afnemen om een kus te geven. Verwonderd genieten wij van deze authentieke cultuur, die steeds beantwoord wordt met dezelfde blik als ze ons zien fietsen. In Melo vragen we een goedkope plaats om te overnachten, maar Nelba zegt onmiddellijk dat die niet bestaan hier. Ze woont alleen en als we willen kunnen we in haar huis verblijven, alsof het hier doodnormaal is om een vreemdeling in je huis uit te nodigen. Zo trekken we drie dagen in een Uruguayaans flatje.
We trekken bewust door het binnenland want na Brazilië hebben we genoeg strandzand tussen onze tenen gehad. Op zoek naar de lokale en authentieke cultuur botsen we in Melo op een bijzondere paardenrenwedstrijd, een raid. Immens populair in Uruguay, maar daarbuiten onbekend. Het zijn marathonwedstrijden van minimaal 80 kilometer over de openbare weg. In Melo is de race opgedeeld in twee wedstrijden, 60 en 30 kilometer. Het snelste paard over beide wedstrijden is de eindwinnaar van de raid en gaat met een hoop prijzengeld naar huis. Na de eerste race worden al heel wat paarden uit de wedstrijd genomen door de veearts, die de hartslag van de paarden controleert. Slechts een tiental paarden maken zich op voor de tweede wedstrijd van 30 kilometer. Elke jockey heeft een volgauto waarin de heel de familie gepropt zit met achterin een grote watertank om het paard af te koelen tijdens de race. Leeftijdscategorieën en verschillen tussen hengsten of merries bestaat hier niet zodat het deelnemersveld uit een allegaartje bestaat waarbij elke jockey zijn eigen stijl heeft. Het hele gebeuren heeft wat weg van een wielerwedstrijd en is zelfs live op radio en tv te volgen. Bij de aankomst wachten we ongeduldig op een beklijvende sprint, maar na zo’n afmattingsrace komen de deelnemers een voor een over de finish waarbij de toeschouwers in een dikke rij langs de kant staan. De paarden zijn uitgeput en sommige jockeys hebben alle moeite van de wereld om het paard de laatste honderd meter te laten lopen. Of het gezond is voor de paarden betwijfelen we, maar spectaculair is het zeker. We zijn uitgenodigd op de prijsuitreiking de volgende dag waarbij we aan de tafel van de organisatie een traditionele Uruguayaanse maaltijd krijgen voorgeschoteld en uiteraard op de foto moeten met de hele club. Overal waar we komen, trekken onze fietsen de aandacht en openen deuren naar de meest bijzondere ontmoetingen. Ze zijn onze sleutel voor het ontdekken van het land en de cultuur.
Enkele dagen later openen onze fietsen een nieuwe deur. Net buiten Cerro Chato vragen we een paar mensen voor een plekje in de tuin. Antonio nodigt ons graag uit in zijn huis, als we tenminste één kilometer terug willen fietsen. Een half uur later zitten we warm voor de open haard waarin een traditionele Uruguayaanse parilla suddert. Al snel weten Alicia en Antonio dat we veel eten, graag melk drinken en dol zijn op dulce de leche, een zoete caramelpasta die populair is in Zuid Amerika. We krijgen oneindig veel lekkers toegestopt en elke keer zegt Antonio "suerte que me encontraron" als hij ons ziet smullen van geluk. We vertrekken als lokale beroemdheden uit het dorp na een interview op de radio en de tv. Opnieuw komen de tranen naar boven, deze keer bij Alicia, oma en de zus.
De volgende honderd kilometer gaan over onverharde wegen door het binnenland. We zien twee mannen met hete ijzers een brandmerk op de nieuw gekochte koeien branden. Trots vertellen ze dat ze modern zijn want tot voor kort gebeurde het verhitten van de ijzers met een houtvuur, nu hebben ze een gasvuur. Het branden ziet er pijnlijk uit en laat een grote wonde achter waarin het embleem van de boer te zien is. Gelukkig hebben de koeien daarna een mooi leven voor zich in de uitgestrekte velden. Huizen zijn in geen velden te bekennen, alleen af en toe een eenzame boerderij die met een groot hek is afgesloten. Uiteindelijk zien we wat teken van leven als drie mannen werken aan een nieuwe constructie om koeien in de vrachtwagens te laden. We mogen de tent opzetten in het veld en hebben nog net tijd genoeg om eten te koken terwijl de koeien en schapen nieuwsgierig rond de tent staan. Wildkamperen is hier niet zo eenvoudig. Alles is privéterrein van grote boerderijen en met omheining beschermd. Andere grote huizen zijn vaak buitenverblijven van rijke Uruguayanen waar een bewaker in de tuin woont en deze kan nooit beslissen of we in de tuin mogen staan. Soms fietsen we heel wat kilometers extra om bij een slaapplek uit te komen.
In Durazno is het gelukkig een stuk makkelijker. We kloppen aan bij vrienden van Alicia uit Cerro Chato en ontsnappen zo aan een ijskoude en natte zondag op de fiets. Ook hier kunnen we de hoeveelheid eten nauwelijke verwerken. Goed aangedikt stappen we maandag terug op de fiets. Een koufront heeft Zuid Amerika in zijn greep. Dik ingepakt bibberen we op de fiets en strijden tegen de snijdende tegenwind. We belanden 's avonds naast een klein kerkje en maken ons op voor een ijskoude nacht. 's Ochtends vallen de ijsplakken van de tent terwijl de wereld rond ons wit ziet. Als deze tegenwind en ijzige temperaturen een voorproefje voor Patagonie zijn, staat er ons heel wat te wachten. 's Avonds fietsen we opnieuw tien kilometer extra op zoek naar een kampeerplek. Als we eindelijk een boerderij met wat leven zien, zwaaien we van ver bij de poort. Een man komt mankend op ons af en heeft bijna vijf minuten nodig voor de honderd meter tot de poort. Zijn naam is Ruben en hij is half verlamd door een hersenbloeding. We mogen bij hem slapen, maar moeten eerst een uur wachten totdat de eigenaars vertrokken zijn want hij is slechts het hulpje die het huis bewaakt en onderhoud. Eén keer in de maand komen de eigenaars eens op bezoek om te kijken of alles nog staat. Een uurtje later drinken we samen maté en praat Ruben er op los met zijn, soms onverstaanbare, accent. We slapen die nacht stiekem in het bed van de eigenaars, terwijl Ruben geniet van ons gezelschap.
De eindhalte in Uruguay is Colonia del Sacramento, een historische stad aan de oever van de Rio de la Plata, waar eeuwen geleden al de zilverboten naar Europa vertrokken. De rivier lijkt meer op een zee, want de overkant is 35 kilometer verder weg. Er resten ons zeventig winderige kilometers door het steeds industrielere landschap dichtbij de kust voordat we in Colonia zijn en een nieuw doel hebben behaald. Porto Alegre in Brazilië lijkt nog zo dichtbij, maar we hebben alweer 1.200 kilometer extra in de benen zitten. Ondanks de stilte en rust in Uruguay vliegt de tijd ook hier voorbij. Net voordat we de ferry naar Buenos Aires opstappen, krijgen we twee berichtjes. Alicia laat ons weten dat ze Engelse les gaat volgen om naar Europa te kunnen reizen. En Beatriz stuurt trots een foto van haar nieuwe fiets. Het is fantastisch om onbewust mensen te inspireren door gewoon jezelf te zijn, die zelfs tot kleine acties in hun leven aanwakkeren.
Aan de overkant kan je de contouren van de kantoorgebouwen in Buenos Aires zien. We ademen een laatste keer de rust van Uruguay in, die we straks inruilen voor de drukte van deze wereldstad. We moeten ons best doen om ons Uruguayaan geld op te krijgen. De 300R (€100) die we over hadden na Brazilië en gewisseld hadden aan de grens was genoeg om twee weken door Uruguay te fietsen. Met een grote pot dulce de leche zwaaien we Uruguay uit, op naar nummer 11.
10 Comments
Vraag me af hoe dit landje tussen die twee grote broers zo achter gebleven (voor stilte zoekers natuurlijk ideaal) is? Wat maakt hun anders dan al die andere Latino’s….?!?
Ze zijn vooral beperkt in natuurlijke rijkdommen. Er is veel grasland, maar die is eigenlijk vooral geschikt voor de koeien en niet zo vruchtbaar. Er is export van een aantal producten, maar vooral een grotere import waardoor de prijzen hoog zijn. Het was het duurste land tot nu toe op heel de reis. Voor de Uruguayanen is het dagelijks leven bijna onbetaalbaar en groeien dus onmogelijk.
Ooo… zo mooi!
Wat dachten jullie? dat het normaal is dat je de wereld per fiets doorkruist? natuurlijk doet dat dromen, nadenken, plannen.
Wat ben ik fier op jullie!!!!
Tja, voor ons voelt het zo normaal intussen :). Af en toe een knijpje in de arm helpt wel om te beseffen dat het heel bijzonder is!
De paardenrennen en het brandmerken, lijken mij heel bijzondere ervaringen om te mogen meemaken. Het geeft spanning en emotie in een rustige omgeving.
Absoluut! En in Argentinië staan er weer een aantal bijzondere ervaringen op het lijstje die we graag willen zien: een polo- en patowedstrijd, een veemarkt en een paardenrodeo!
Hey journeymen,
Prachtige ervaringen weer, mooie foto’s in docu-stijl, mooie verhalen over de weg naar het zuiden. Geweldig inspirerend deze verhalen weer. Ik laat niet veel berichten achter maar geniet wel mee van het avontuur Que disfruten de Uruguay i Argentina, viajeros!
Garrick
Hee Garrick!
Heel leuk dat je onze verhalen zo volgt! Er zullen voor jou vast heel wat herkenbare ervaringen tussen zitten :).
Groetjes!!
Goh wat maken jullie vele avonturen mee, soms lijkt het of jullie terug in de tijd reizen en op andere momenten sta ik ervan versteld dat jullie “berichten” ontvangen van de mensen waar jullie geslapen hebben, dat betekent toch dat er internet aanwezig is! Wat een tegenstrijdigheden . Elke dag nieuwe verhalen, maar ik vroeg me af of jullie na bijna een jaar reizen nooit eens last van heimwee hebben gehad ?
Leuk om al jullie avonturen te kunnen volgen , Grt danielle
Ha Danielle, wat een leuke reactie! Klopt, zo is het ook, het is een vreemde mix van verleden en toekomst. Ze zijn hier in heel zuid amerika nog meer op de hoogte van alle socialmedia dan wij al in Nederland en Belgie zijn. Ze zijn er elke dag mee bezig en iedereen heeft hier net als wij, whatsapp. Toch leven ze simpel op verlaten plaatsen en vervoeren ze zichzelf met paard. Het is een bizar contrast! Het is de 2de wereld, ze hebben alles maar de meerderheid van de bevolking leeft eenvoudig.
Om een antwoord op je vraag te geven. Gek genoeg, na bijna een jaar onderweg te zijn, zijn we het nog geen moment beu geweest. Natuurlijk kijken we ontzettend uit naar familie en missen we af en toe de fysieke contacten met vrienden en familie. Toch is er nog energie genoeg! Wij hebben nog geen eind datum in gedachte voorlopig 😉