Route du Soleil
Vincent Bernard
november 8, 2016
Vier seizoenen in Spanje
november 16, 2016
9u30, 1575 Km gefietst
Via de prachtige Pont Valentré verlaten we Cahors. Op onze planning staan honderd ambitieuze kilometers over een geaccidenteerd parcours. Zoals steeds willen we voor de lunch over de helft zitten want fietsen werkt nu eenmaal psychologisch. Tijdens de lunch staat steevast de Spotify playlist “Route du Soleil” zodat we steeds vergezeld zijn Jacques Brel en Edith Piaf. en Na Moissac volgt er een lang stuk langs het kanaal. Voor ons is een dergelijk fietspad een verademing na de vele heuvels en een goede manier om het gemiddelde op te krikken. Tegelijkertijd hebben we respect voor de wandelaars voor wie zo'n stuk een dagetappe is. We bedanken ons stalen ros met een aaitje over het stuur.
Hoewel het vijfentwintig graden is, bibberen we van het imponerende gezang
De geplande honderd kilometer wordt onderbroken door een uitnodigend bord bij een oude boerderij. De pelgrimshoeve verscheen plotseling na een bocht en deed alle moeite om ons binnen te lokken. Na het horen van bio groententuin en 's avonds gezamenlijk eten stallen we snel onze fiets en genieten van een zomers zonnetje in de tuin. De huisbaas, Vincent, waarover je meer kan lezen in dit portret, is druk in de weer met allerlei klusjes in het huis. 's Avonds komt er bijzonder bezoek uit Zwitserland. Colin, een zwaar gehandicapte jongen, is een aantal dagen op vakantie bij Vincent. Het voorbereiden van zo'n reis kost bijna een jaar. De twee begeleidsters zijn permanent bezig met de verzorging van Colin. En hoewel hij alleen zijn ogen kan gebruiken, kunnen ze perfect communiceren met hem. Hij geniet met volle teugen van de Zwitserse fondue, een van de weinige maaltijden die hij niet via een sonde moet eten. Tot laat in de avond tafelen we met twaalf personen en genieten van de huiselijke gezelligheid.
Na een heerlijke nacht in de open schuur nemen we uitgebreid afscheid en stappen pas na elf uur op de fiets. Het weer is gek vandaag. Het is 20 graden, maar het voelt fris en nat. Als we aankomen in de volgende herberg wil Zoe snel in de vier sterren douche en merkt dan plots dat haar lange broek niet in haar tas zit, vergeten in de herberg van Vincent. Gisteren verbaasden we ons over al de vergeten spullen in de herberg en waren overtuigd dat het ons nooit zou gebeuren. Gelukkig hebben we vandaag maar twintig kilometer gefietst waardoor de broek nog niet verloren is. Hoewel het eigenlijk rustdag is, springt Olivier terug op de fiets en vlamt zonder bepakking de hele weg terug. Nu valt dat vlammen wel mee want het was een behoorlijk pittig stuk, maar een uurtje later heeft hij de broek onder de snelbinder gebonden. Een van de klimmetjes lijkt plots nog zwaarder te worden en elke meter hobbelt het voorwiel een keer. De tweede lekke band op onze reis en wederom terwijl we fietsen zonder bagage. Het is af en toe prettig om zonder de zware bepakking te fietsen, maar het reservemateriaal zit er ook in. Er rest een lange wandeling van zeven kilometer. Al liftend probeert Olivier sneller thuis te raken, maar dat is niet eenvoudig op een weg waar gemiddeld twee auto's per uur komen waarvan één traktor en één postbode. Na vier kilometer wandelen verschijnt een kleine hoop in de verte. Vandaag heet die hoop Renault en ziet er wit en versleten uit, al voorspelt de grote snelheid niet veel goeds. Tot Olivier's verbazing stopt de hoop en spreekt bovendien Nederlands, 14 jaar geleden naar hier verhuisd. Zo werd een rustdag 55 kilometer fietsen en 4 kilometer lopen, maar hebben we wel een wijze les geleerd: Vanaf nu fietsen we alleen nog met bagage!
Na de halve rustdag vertrekken we 's ochtends in de dichte mist. Het lijkt alsof we heel de dag in een afgeschermde koepel van honderd meter diameter fietsen. Pas na de middag trekt de mist een beetje weg en kunnen we de stand op de kilometerteller lezen. Verbaasd zien we dat we al verder zijn dan we dachten zodat we er pardoes twintig kilometer aan toe voegen.
Met bijna honderd kilometer op de teller kloppen we aan bij een pelgrimshoeve en krijgen een privekamer in een oude toren, die volledig ingepakt is met herfstrode klimop. 's Nachts is de romantische kamer iets minder gezellig als de torren en muizen door de kamer cirkelen. De volgende ochtend staat de dichte mist opnieuw op ons te wachten. Gelukkig breekt de zon al voor de middag door als we op een lange en lastige klim fietsen. Eenmaal boven volgt een prachtige beloning. In de verte sieren de pieken van de Pyreneeën de horizon, de kolossale muur die ons scheidt van Spanje. De benen voelen het begin van de Pyreneeën al aan de venijnige klimmetjes en kijken uit naar de rustdag voordat ze de bergen moeten overwinnen.
We rusten twee dagen uit in Pau, bekend van de vele Tour de France doorkomsten. Via Airbnb vonden we een leuk adres aan de rand van de stad. We verblijven bij een boerenfamilie, waar vier generaties op hetzelfde erf wonen. De gastheren bereiden zich voor op het pensioen van de ouders om de boerderij over te nemen. Ze willen zich vervolgens specialiseren om Franse kaas te maken op basis van de melk van de eigen koeien. We krijgen een uitgebreide rondleiding op de boerderij, kijken hoe het melken van de koeien werkt en leren veel bij over de innovaties in dit eeuwenoude beroep. Onze fietsroute gaat in een mooie boog voorbij Pau, maar omdat rugby in Frankrijk willen zien, ligt het wel op onze eigen route. Op zaterdagmiddag trekken we naar het stadion van Section Pauloise, die de streekderby tegen Toulouse speelt, een topwedstrijd in de Franse eerste klasse. In een afgeladen vol stadion galmen tienduizend trouwe supporters het clublied van Pau. Hoewel het vijfentwintig graden is, bibberen we van het imponerende gezang. Het mag niet baten voor Pau want na een razend spannende wedstrijd delven ze het onderspit. Zo vliegt een ‘rustdag' voorbij.
De komende twee dagen fietsen we in twee rustige etappes naar Saint Jean Pied de Port, de officiele eindhalte van de camino in Frankrijk. Zo krijgen de benen tijd om te wennen aan het klimwerk en kunnen wij genieten van het prachtigd nazomerweer. Onze eindhalte van vandaag kennen we nog niet. Het is heerlijk fietsweer en de pyreneeën zorgen voor een prachtig decor. Een wegwijzer bepaalt onze slaapplaats, ingegeven door de Jacobsschelp die bij de plaatsnaam staat. Als we aankomen, is het dorpje niet veel groter dan vijf huizen rond een kerk. Tot onze verbazing heerst er een gezellige drukte en zijn twee van de vijf huizen een restaurant. De kerk is Unesco erfgoed en trekpleistee voor menig toerist en kunstliefhebber, aldus de audiotour in de kerk. De kerk was oorspronkelijk een ziekenhuis voor de duizenden pelgrims die naar Spanje liepen. Het dorpje is vervolgens rond het hospitaal ontstaan en dankt zijn naam eraan. We mogen kamperen in de grote weide naast de oude molen. Terwijl we genieten van de warme zon, vergeten we dat het uur verzet is. In sneltempo maken we het eten klaar, dat we met koude vingers moeten opeten. Boven de velden hangt al een spookachtige mistlaag die het begin van een ijskoude en natte nacht inluidt. 's Nachts horen we de vreemdste geluiden uit het bos, die 's ochtends vervangen worden door vrolijk kwetterende vogels.
Op weg naar Saint Jean pied de port krijgen we een eerste echte lange klim voor de voeten. Die doorstaan we glansrijk, geholpen door het prachtige weer. Kort na de middag komen we aan in Saint Jean Pied de Port. Voor het eerst is het druk in een stad en zien we overal pelgrims. In dit pelgrimwalhalla is een speciaeal pelgrimsbureau dat wordt bemand door vier personen die permanent bezig zijn met het uitdelen van stempels. En in de herberg zijn wel honderd bedden. Plots voelen we ons iets minder uniek, al zijn we wel de enige fietsende pelgrims. Om acht uur 's avonds kruipen alle wandelaars hun bed in terwijl wij rustig verder werken aan een nieuw verhaal. Morgenochtend steken we eindelijk de Pyreneeën over, een klim waar we al vanaf Nederland naar uitkijken en daar het nieuwe gezelschap van Simon op ons! []
11 Comments
Lieve schatten,
weer een superleuk verhaal, enthousiasme is duidelijk troef. Heerlijk om na een lange dag werken dit te lezen, ontspanning verzekerd.
Ook het portret vind ik erg mooi.
En dan de schitterende foto’s
We kregen op 51 veel complimentjes over jullie verhaal en de foto’s. Ze worden erg gesmaakt!
dikke knuffels !!!
Lieve
Dankjewel! En leuk dat ook mensen die ons minder goed kennen er zo van kunnen genieten :). Goed om te horen!
Gelukkig hebben jullie bij de woorden;
” Een wegwijzer bepaalt onze slaapplaats, ingegeven door de Jacobsschelp die bij de plaatsnaam staat”, al eerder ontdekt dat de wegwijzer géén uitzichtpunt betekende.
Zo kom je toch op onvoorziene plekken waar niemand een werelderfgoed kerk zou verwachten 😉 Daar doe je het als Peligrin toch voor!
Fijn, dat jullie plezier in deze topsport prestatie alom aanwezig is.
Zo kunnen we het sportieve en culturele goed combineren 🙂
Met Edith Piaf Franse kaas maken,……… hmmm
Ik zou willen dat ik meer verlof had. Ik zou nog een stuk willen mee fietsen. Echt een verruiming van je geest. Een geweldig avontuur. Waarom heb ik dat nooit gedaan? Geniet nog van jullie avontuur. Geweldig. Zalig. Verruimend.
Ha Christophe! Wat zou het leuk zijn als je nog een stuk zou kunnen meefietsen. Gelukkig heb je wel ooit een ontzettend gave fietsreis gemaakt! En het is nooit te laat om er een jaartje tussenuit te gaan en je geest te verruimen 🙂
Knallen Olli!! Hopelijk hebben kunnen jullie de lekke bandjes een tijdje achter jullie laten 🙂 Klinkt daar weer geweldig ginds, lekker zonnetje hoort bij de setting 😉
Heee Rob! Na ons, ooit zo memorabele Vespaplan, hebben we Zuid Frankrijk toch op twee wielen gehaald. Echt een aanrader hoor dat zelf trappen, al rijden we nog ooit met de Vespa uit Neerpelt naar Italie ;). Groetjes!
Weer leuk om te lezen, prachtig geschreven met bijzondere ontmoetingen. Mensen die net als jullie hun droom leven en zich inzetten voor een betere samenleving en natuurbehoud. Eigenlijk vreemd dat deze personen vaak als apart of zonderling worden beschouwd – het zou juist “normaal” moeten zijn.
En verder……….nooit meer dan 15 km gaan fietsen zonder reserveband en pompje hè ;-).
Daarentegen lossen problemen zich vanzelf op blijkt weer eens, jullie hebben de tijd en schieten lekker op.
Nog een klein stukje trappen en dan is Portugal bereikt.
Hee Wim! Misschien dat wij over een tijdje ook als zonderling worden beschouwd :p.
Het reservemateriaal nemen we vanaf nu altijd mee, maar ja, zulke dingen kunnen alleen maar gebeuren als je het niet bij hebt. Voor de rest doen de Giants het nog steeds voortreffelijk! Al zijn we wel jaloers op het kleine verzetje dat mijn broer op zijn gehuurde mountainbike heeft 🙂