Fietsen in de hemel
Pura bici
juni 3, 2018
Fietsen op Salar de Uyuni
juni 8, 2018
Zaterdag 26 mei - Colchani
We rijden over een hobbelige zandweg als het zand steeds witter en harder wordt. Even later is alles wit. Voor ons ligt een immense vlakte, zo plat als Nederland waar je oneindig ver kan kijken. We staan aan de rand van de zoutvlakte en glunderen allebei. Hier hebben we lang van gedroomd, we mogen eindelijk fietsen in de hemel. ‘Waar moeten we heen’ vraagt Zoë. Aan de horizon zijn een paar bergen te zien, maar voor de rest is het onmogelijk om ergens op te navigeren. Een paar zwarte puntjes zijn waarschijnlijk auto’s, maar het is onduidelijk welke kant ze oprijden. Er zijn geen officiële wegen en geen wegwijzers, maar wel verschillende routes gemaakt door de jeeps. Zoë haar haar kompas boven en zet de koers op het noordwesten. ‘Zullen we’ zegt ze opgewonden als ze een route kiest die in de juiste richting gaat. Daar gaan we dan, de eerste meters over de witte zoutkorst. De eerste meters zijn er een paar kleine plasjes water en is het zout wat zacht, maar al snel fietsen we over een hard oppervlak en is alles wit rondom ons. Het voelt alsof we fietsen over een bevroren meer met een laagje sneeuw. We kunnen alleen maar lachen en voelen de spanning door ons lichaam gieren.
‘En nu?’ vraagt Zoë. ‘Geen idee waar de weg is’ zegt Olivier terwijl hij de in de verte speurt naar een route. Maar alles ziet even wit en het is onmogelijk om een weg te zien. ‘We zijn een beetje verdwaald’ zegt Olivier. ‘Jij wilde zonodig van de weg af’ zegt Zoë licht geïrriteerd. ‘Er moet een betere route zijn, maar laten we teruggaan naar de vorige weg’. Nadat we het Dakar stambeeld zijn gepasseerd namen we, naar ons idee, de hoofdroute naar het cactuseiland. Al snel veranderde het zout in een grove structuur waar we amper stapvoets vooruit komen. ‘Good surface zei de route op internet’ zegt Olivier teleurgesteld. ’Tja, in acht jaar kan er veel veranderen’ lacht Zoë die rustig verder hobbelt over de zouttegels.
‘Het eiland halen we vandaag niet’ roept Olivier ‘op de zoutvlakte kamperen?’. ‘Laten we even testen of we de tentharingen in de grond krijgen’ zegt Zoë terwijl ze een mooi stuk zout heeft uitgekozen voor de nacht. Aan plaats geen gebrek op deze enorme vlakte. De zoutvlakte van Uyuni heeft een oppervlakte van ruim 10.000 vierkante meter, een derde van België . Olivier draagt als sinds vanochtend een grote steen bij om de haringen in het zout te hameren. Het zout is zo hard dat het net een betonnen vloer is, maar we krijgen de haringen een paar centimeter erin geklopt, net voldoende om de tent op te zetten. ‘Wat een plek’ glundert Olivier. ‘Onwaarschijnlijk, zo uitgestrekt dat het hier is’.
‘Ik moet plassen’ zegt Zoë om vier uur ’s ochtends. Olivier draait zich even om en kijkt op de thermometer van de kilometerteller. ‘-7 graden’. ‘Ik hou het wel een paar uur op. Het is zó koud, en alle koude lijkt wel langs onder te komen’ bibbert Zoë. De zoutvlakte bestaat uit een dikke zoutkorst waaronder water zit en eigenlijk slapen we op een groot bevroren meer. ‘Vanavond leggen we een hoop kleren onder de slaapmatjes’ zegt Zoë terwijl ze gapend uit haar slaapzak kruipt. De zon schijnt al op de tent en verwarmt de dag snel. We vergeten snel de koude als we de tent openritsen. We zijn een klein stipje in een oneindige witte vlakte. Misschien sliepen er nog wel tien andere mensen op de zoutvlakte deze nacht, maar die waren onmogelijk te zien. Het water in onze drinkbussen is bevroren, de bananen zijn zwart van de kou en het brood is goed om te frisbeeën. We pakken de tassen op de fiets als Zoë haar velg op de grond staat. ‘Brrr, toch niet hier’ zucht Olivier.
Het eiland lijkt op vijf minuten fietsen te liggen, maar het is twintig kilometer ver. Afstanden zijn onmogelijk in te schatten en als Zoë even verder fietst als Olivier stopt om zijn handschoenen uit te trekken, is ze een klein stipje in de verte. Het cactuseiland is een van de toeristische hoogtepunten. Daarna is er slechts één groot spoor om te volgen en fietsen we bijna heel de dag alleen in de hemel. De zoutvlakte verandert meerdere keren van structuur. De ene keer zijn het vlakke achthoekige tegels, even later zitten er diepe groeven tussen de zouttegels. ‘We moeten de naaktfoto nog maken’ zegt Zoë die al bibbert bij de gedachte aan de koude. Even later zitten we naakt op de fiets terwijl de zelfontspanner van de camera tien seconden aftelt. ’Niet goed, opnieuw’ lacht Olivier. Er is niemand die ons ooit kan zien, en als er een jeep komt, horen we die vanaf tien kilometer afstand. Een boompje vind je niet om naar het toilet te gaan, maar elke willekeurige zouttegel is een mogelijke toiletpot. Het is een grappige contradictie, er is nergens beschutting, maar toch oneindig veel privacy.
De tweede zoutvlakte, de Salar de Coipasa, is veel minder bekend. In vierentwintig uur tijd komen we één andere auto tegen. De zoutvlakte is minder hard dan die van Uyuni en veel natter. In het begin ontweken de kleine plasjes water, maar nu staat plots heel de zoutvlakte onder water. Er zit niets anders op dan langzaam door het water fietsen totdat we bij de rand zijn. Afstappen is geen optie want eigenlijk fietsen we door een meer van een tien centimeter diep. ‘Arme fietsen’ zegt Zoë ‘ze verdienen een heel goede poetsbeurt morgen’. Onze fietsen, schoenen en benen krijgen een hele berg zout te verwerken. We sliepen voor de derde keer op de zoutvlakte en het leek kouder dan de nachten ervoor. De koude werkt slopend en we begonnen vermoeid aan de laatste dag. Het zout lijkt soms op los zand en meerdere keren duwen we de fietsen door een diepe laag smurrie. ‘Hier staan fietssporen’ zegt Zoë. ‘Ha, toch nog meer gekken die deze route hebben genomen’ lacht Olivier.
Na vijf dagen over de zoutvlaktes bereiken we het vasteland. Het dorpje Sabaya is nagenoeg uitgestorven. ‘Waar is iedereen?’ vraagt Zoë. ‘Het is feest in het volgende dorp, groot feest’ zegt een oude vrouw met een zwarte bolhoed. ‘Daar moeten we naar toe!’ straalt Zoë. De volgende ochtend schrobben we drie uur lang het zout van de fietsen, alvorens we door fietsen naar het volgende dorp. Als we Huachacalla naderen, horen we de muziek in de verte. We fietsen het dorp binnen en zien overal mannen en vrouwen in prachtige kleren. Twee uur lang vragen we naar een plek om te slapen, maar ieder vrij kamertje zit vol. Uiteindelijk, na twee uur zoekend, helpt de politie ons met een klein kamertje boven de openbare toiletten. Het is een christelijk feest, maar daar is niet veel van te merken. Een grote parade met fanfares galmt door de straten, terwijl vrouwen met zes lagen rokken sierlijke rondjes draait op de muziek. Er zijn maar liefst drie grote podia, waar grote torens met bierkratten staan. De zo sierlijk geklede dames en heren, lopen ladderzat door elkaar. Het is een bijzondere tegenstelling, waar wij als enige westerlingen in sportieve outdoor kleren, volledig uit de boot vallen. Om zes uur ’s ochtends galmt de fanfare alweer door de straten. Plots valt de Westerse fietser op en krijgen we overal schouderklopjes als we tussen de fanfare laveren. Een man met een grote trompet biedt Olivier een bekertje bier aan. ‘Onze brandstof is water’ lacht Olivier, terwijl de man even verbaasd kijkt en het bekertje zelf achterover kapt.
9 Comments
[…] Salar de Uyuni op de fiets. Het is een fietstocht over een onwerkelijk landschap, waar je lijkt te fietsen in de hemel. Het is populair onder fietsers, toch kwamen wij voor een paar kleine verrassingen te staan. Hier […]
Waw, wat een verhalen. Wat een belevenis. De salar de uyuni is inderdaad magisch en alsof je in de hemel fietst. En na een regenbui in de wolken fietst. Mooie foto’s en mooie verhalen. Ik droom erbij weg!
geniet van deze ultieme journey. Ik geniet mee. Garrick
Dankje voor de mooie complimenten! Wat super dat je een beetje met ons mee kunt dromen. Daar zijn we blij om 😀
Wat een mooie foto’s …., oooooo da is niet te toppen. Geloof het nie he ?
het is ook niet te toppen zo mooi! Het is een kunst een lelijk plaatje te schieten 😉
waren de naaktfoto’s – die zéér mooi zijn – één of andere uitdaging? wel verrassend. De Olivier lang geleden en de Olivier nu… ietsje anders 🙂
kussen!!!!
haha het is een traditie onder wereldfietsers om een naaktfoto te maken op salar de uyuni. We waren laatst oude foto’s aan het kijken, toen hield Olivier over zijn handen voor zijn hoofd 😉 inderdaad ietsjes anders 😛
Echt zulke mooie foto’s!!
Dankje 😀