Bootliften
Los gemelos y la guapa
december 10, 2016
Een nieuwe thuis
januari 11, 2017
11 december - 10 uur 's avonds
In de verte verschijnen de fonkelende lichtjes van Las Palmas. Even later fietsen we in t-shirt en korte broek naar de hostel waar we sinds lang geen slaapzak nodig hebben. Het voelt alsof we in een nieuw continent zijn en Europa heel ver achter ons ligt.
Maandagochtend begint de langverwachte zoektocht. Er liggen meer dan duizend zeilboten in de haven, al zijn er maar een paar die oversteken naar de Carraïben. Op verschillende ramen van bars en winkels hangen zelfgemaakte advertenties van andere avonturiers die een zeilboot zoeken. Opgeteld zijn er bijna dertig mensen op zoek, ieder met zijn eigen strategie. Sommigen lopen met een kartonnen bordje over de steigers, alsof ze liften naast de snelweg. Anderen spelen muziek en hopen daarmee een schipper te overtuigen. Wij wachten voor de poort van elke steiger totdat er iemand in of uit gaat zodat we binnen kunnen glippen. Daar spreken we elke boot aan waar een teken van leven hangt.
We hebben geluk met de eerste boot die we aanspreken. Het zijn Nederlanders zodat we een vuurpeleton aan vragen voorleggen. Raymon maakt over een paar dagen de oversteek met zijn gezin. Hij vaart in een bekende boot, The Northern Light, jarenlang het onderwerp van verschillende documentaires. In een daarvan heeft de boot zich een jaar laten vastvriezen op de Noordpool. Er is geen plaats voor ons, maar het is een goede opwarmer. Zo spreken we de eerste dagen meer dan vijftig boten. De eerste reactie is steevast hetzelfde. "We gaan pas volgend jaar" of "we gaan met z'n tweeën". Pas na wat langer doorvragen en meer interesse tonen, horen we de concrete plannen en is het loopplankje niet langer de scheidingswand. Verschillende keren nodigen ze ons uit voor een kopje koffie en een kijkje in de boot. John en Asha begonnen eveneens met een duidelijke 'nee,' die omgedraaid is naar een warme 'ja'. Helaas vertrekken ze pas eind 2017 naar de andere kant. We bouwen een warme band op met John en leren van hem over de technische details van het zeilen. Hij geeft ons een boek als huiswerk mee en Zoë klimt tot boven in de mast om de windmeter te repareren en zet zo onze sollicitatie heel wat kracht bij. Ondertussen hebben we een behoorlijk netwerk opgebouwd en leren ontzettend veel om rationele keuzes te kunnen maken. We houden exact bij welke boten we aangesproken hebben, om niet twee maal op iemand zijn deurmat te staan. Op vrijdagavond leren we de Nederlandse zeelui kennen tijdens de Hollandse avond. Voor ons een uitstekende netwerkavond waarbij we merken dat de zeilwereld hecht en behulpzaam is.
Na vijf leuke en intensieve dagen in de haven hebben nog geen boot gevonden, maar zijn er wel wat opties. We kunnen mee met een Spaans koppel die een oude boot gerenoveerd hebben. De ervaring is beperkt, maar het klikt erg goed wat de belangrijkste voorwaarde is om de oceaan over te steken. Vijfentwintig dagen lang leef je samen op twintig vierkante meter, waarbij even weglopen geen optie is. Zonder enige ervaring op zee waren we steevast het meest bang voor het kapseizen van de boot tijdens een zware storm. De kans daarop is minimaal en als het zou gebeuren, draait de boot onmiddellijk terug dankzij de zware kiel. Waar je bang voor moet zijn, is zeeziekte en ruzie met je reisgenoten. Lachwekkend zeggen de ervaren zeebonken dat de oversteek het twee dagen zeilen en twintig dagen militair regime is.
Alvorens we een besluit nemen, duiken we de bergen in. Op de ferry hebben we Jean Marie ontmoet, een joviale Zwitser, die al jarenlang in Gran Canaria woont en er alles aan doet om ons verblijf te optimaliseren. Op zaterdagochtend pikken ze, Jean Marie en een vriend Rafael, ons op in de haven. De fietsen verdwijnen in de jeep want het is veel te zwaar en gevaarlijk om te klimmen, zo oordelen zij toch. In de lange klim met honderd bochten worden we toch wat misselijk achterin en geven toe dat dit een behoorlijk pittige was geweest. De bergen op het eiland zijn compact en alleen via de steilste weggetjes kom je naar de top. Het weekendhuisje van Rafael, ligt hoog in de bergen en is alleen toegankelijk via een onverhard pad. Het is er knus en de open haard zorgt voor de nodige verwarming want in de wolken is het nat en koud. We laten ons meevoeren door de plannen van deze eiland bewoners, maar weten pas op de laatste minuut wat er ons te wachten staat. We mogen overnachten en samen met hen het weekend vieren. Binnen genieten we van de gezelligheid en ons Spaans gaat met rasse schreden vooruit. Zondagochtend krijgen we een cursus zeiltheorie en knopen leggen. 's Avonds is het vervoer naar de volgende plek alweer geregeld. Jean Marie haalt ons op met de bestelwagen van zijn frisdrankbedrijf en neemt ons mee naar zijn prachtige huis met zicht op zee.
Eén nacht worden er drie terwijl we overdag al het moois in de regio te zien krijgen. Tot een week geleden waren de Canarische Eilanden zon, zee en strand. Het is zoveel meer dan dat. Ruwe vulkanische landschappen, groene valleien en prachtige panorama's. Op zeeniveau zijn er wilde stranden met surfers. Iets hoger staat het vol met bananenplantages en lijkt het een jungle. Daarna volgen de cactussen en vetplanten. Nog hoger groeien de loofbomen, gevolgd door de naaldbomen op een hoogte waar er vier seizoenen heersen. En dan hebben we slechts één van de zes eilanden gezien.
Tijdens een van de bezoeken aan de dorpjes, neemt Lina, de vrouw van Jean Marie, ons mee naar Radio Moya. Voor we het beseffen, zitten we met een microfoon voor onze neus. In ons beste Spaans vertellen we alles over onze reis en zijn voor een dag beroemd in Moya. Via de radio bedanken we Jean Marie en Lina alvast. Wederom bijzonder hoe gastvrij we ontvangen zijn, alsof we bij vrienden zijn die we al jaren kennen. Op woensdag vertrekken ze voor een weekje naar Lanzarotte, terwijl wij de ferry nemen naar Tenerife. Over een week komen we terug, krijgen we bezoek van Olivier's ouders en vieren gezamenlijk nieuwjaar bij Jean Marie. Het voelt alsof we op vakantie zijn. En de beslissing over de zeilboot...dat zijn we even vergeten.
Een korte impressie van onze dagelijkse bezigheden in de haven.
19 Comments
Bijzonder mooie, verrassende ervaringen in alle aspecten van het ‘zijn’.
Ik wens jullie een prachtig uiteinde en succesvolle etappes in 2017.
Hey Olivier en Zoë,
Wederom een mooi en avontuurlijk verhaal. Echt iets van wereldreizigers !!
En een knappe klim van Zoë in de mast. Zonder hoogtevrees ?
We volgen jullie belevenissen met heel veel interesse en nieuwsgierigheid.
Hopelijk volgen er nog heel veel, met evenveel verhalen en foto’s.
Dat de komende dagen een fijne “roetsj” mogen zijn naar het volgende jaar, mede door het bezoek van onze buren !!!
Veel succes.
Lut en Piet.
Hoi Lut en Piet!!
De beste wensen voor 2017!
Leuk dat jullie nog steeds van onze verhalen kunnen genieten! Daar gaan we uiteraard mee verder in 2017.
De zoektocht naar de zeilboot is gisteren hervat, dus hopelijk komt er snel een nieuw avontuur. Zoe doet niets liever dan klimmen, hoogtevrees bestaat niet voor haar. Maar ik moet toch een keer slikken als ik naar boven moet.
Het was geweldig met mama en papa, al mogen ze volgende keer wat langer blijven 😉
Groetjes!
Zoe en Olivier
Ik vrees dat ik te weinig echte militaire diciplinie heb meegegeven om aan boord te overleven, en bij de marine is het nog een stuk strakker. De hut en kombuis aan boord zijn luxer dan aan wal….
De beruchtste lijfstraf: kielhalen 🙁
Gelukkig zijn de zeilboten niet zo lang zodat we het kielhalen kunnen overleven…:)
Respect Zoë, ik kreeg al hoogtevrees van het kijken naar het filmpje. Veel succes met jullie zoektocht naar een boot. Hoop dat het lukt om met prettig gezelschap de oversteek te maken.
Voor nu wens ik jullie alvast een fijne jaarwisseling.
Hoi Wim!
De beste wensen voor 2017!
We zijn toch maar watjes als mannen terwijl Zoe zonder problemen naar boven klimt ;). Gisteren hebben we onze zoektocht hervat en we hebben nog steeds heel erg goede hoop.
Tot snel weer!
Zoe en Olivier
Hoe ontzettend leuk en inspirerend om jullie verhalen bij te houden. Heel benieuwd hoe jullie de oversteek zullen maken; of worden de geliefde Canarische Eilanden een onverwachte eindpunt? 😉
A ver Zoë, ¡hay que practicar más el español guapa! Y no tengas miedo, que ….¡el que quiere puede!
Alvast een heeeeeel fijn 2017 toegewenst! Op 1001 avonturen X Thessa
Hola Thessa, Gracias por tu mensaje. Ahora vivo con una familia en Gran Canaria, cerca de Las Palmas. Ella es Mexicana, y él es un Swiss, pero sus dos hablan solo en Español con nosotros. Es muy buen para practicar mi Español. Tú tambien un buen año nuevo!! Muchas besos y abrazo, XX Zoë
Beste wensen voor het nieuwe jaar en een fantastische verderzetting van jullie unieke reis! Nog veel warmte, stevige fietsbanden, gastvrije ‘encounters’, onvergetelijke ervaringen, prachtige foto’s en uitzichten… Ik volg jullie vol spanning.
Gr, Simon en co.
Hoi Simon en de rest van de familie!
Ook voor jullie de beste wensen voor 2017! Die stevige fietsbanden zijn voor jullie iets minder van belang, maar een goede gezondheid en veel geluk kunnen we jullie wel wensen 🙂
Groetjes!
Zoe en Olivier
Hola Olivier y Zoe!
Que maravillosa aventura!
Me ha encantado la entrevista en la radio! Os escribo en Español ya que veo que lo podéis hablar y entender perfectamente :).
Espero con ansias el blog en ingles para poder seguir todas vuestras aventuras.
Si alguna vez pasáis por la capital de España no dudéis en avisarme y mi casa estará a vuestra disposición.
Un abrazo fuerte y Gelukkig Nieuwjaar!
Elisa
Hola Elisa!!
Feliz año nuevo!! Nos gusta mucho que sigues y disfrutas nuestra aventura!
Verdad, tenemos que traducir el blog en ingles porque ahora nos encontramos mucho mas personas que no hablan holandés. En el velero para cruzar el Atlantico tenemos tiempo para traducir todos :)!
Besito y Chau!!
Zoe y Olivier
Hoi zoe en Olivier, genieten is het om jullie verhalen te lezen. Ik wens jullie nog vele mooie en boeiende avonturen en ontmoetingen in het komende jaar in goede gezondheid …!!
groet wilma
Dag Wilma, Bedankt! Voor jou ook een prachtig jaar toegewenst. Leuk dat je met ons mee leest! Geniet van de prachtige witte landschappen daar, toch een beetje een gemis 😉 Het is ook nooit goed hé! Haha
Dag grote helden, wat een fantastische verhalen dank zij jullie enorme ondernemingsdrang! En wat ik mooi vind is om te lezen hoe goed de mensen zijn…het valt allemaal best mee alle elende….! Het gaat jullie goed hugh! Willem van Gisbergen
Ha Willem, zo is het! We worden door zo veel mensen ontvangen en geholpen. Het opent echt ogen, wij weten al dat we ‘later’ ook reizigers zullen ontvangen.
Hey gaaf verhaal Zoe, cool dat jullie zo veel leuke mensen (en behulpzaam) tegen komen. Groetjes
Ha Paul! Dankjewel, jij weet dat als geen ander, met je wereld ervaring 🙂