Femunden på langs
Schwarzwald Radweg
oktober 26, 2023
Zoeken naar balans
maart 2, 2024
Vrijdag 9 februari - Røros
It's expedition day! Vandaag beginnen we aan het avontuur Femunden på langs. Het eerste deel volgen we ski-sporen. Dat is ideaal om te wennen aan het skiën, de slede, het materiaal en alle nieuwe routines. Er gebeurt veel nieuws: het waxen van ski's, het plakken van stijgvellen onder de ski's, het wennen aan de kledinglaagjes en het leren hoe snel je warm, koud of hongerig wordt. En nog meer! In de winter, bij -20 is alles anders dan bij een gewone wandeltocht. "Discipline" is het woord dat nodig is.
Ramon lijkt iets beter vandaag, maar zodra we aan de grote klim beginnen zien we hoe laag zijn energie zit. Hij zwabert heen en weer van futloosheid. We nemen eerst zijn eten uit de slede, en uiteindelijk nemen we zijn hele pulka over. Zowel hij als wij weten dat de kans groeit dat hij zal moet omdraaien. Maar deze jongen heeft mentale kracht. Amper 17 jaar, onderdeel van de jeugdbrandweer, ongelofelijk positief, kent zijn grenzen, durft te praten over zijn "niet meer kunnen" en geen seconde klaagt hij. Twee uur na zijn fultloosheid pakt hij zijn slee weer over. Hij ziet er beter uit, en vanaf dat moment gaat het iedere dag beter met hem. Later deze week noemen we hem "de buldozer" en roepen we Ramon als we een sneeuwbreker van voren nodig hebben.
Het is bijna vier uur 's middags. Over een uur wordt het donker, hoog tijd om de tenten op te zetten. We leren hoe we kamp opzetten, onze plek in de tent organiseren, sneeuw smelten, naar het toilet gaan in de winter en hoe we ons zo goed mogelijk warm houden. Ook hier is de routine en organisatie weer van belang. Aan het einde van we week komt er een mooie uitspraak uit Ben zijn mond: "Eigenlijk houd ik niet van het woord discipline, ik heb zelfs een hekel aan het woord. Maar vannacht bedacht ik me dat we een routine hebben gevonden. Eerst is iets nieuw, dan leer je hoe het moet, dan weet je hoe het moet, en dan...heb je een ritme gevonden dat past bij de omstandigheid. Eigenlijk is discipline niks anders dan het hebben van een ritme. En dat is niet zo erg!"
Dag 2: Wind
Hoewel een windstille week was voorspeld, is het weer altijd anders in de bergen. Vandaag steken we de berg over en daar zal de wind alleen maar toenemen. Dit is het echte noordpoolgevoel. Wind maakt alles een uitdaging en kan zelfs gevaarlijk zijn. Het is zo'n -10 graden, maar met vijf beaufort wind is de gevoelstemperatuur -20.
We krijgen windstoten van 60 km/h te verwerken. Pittig, maar zeker niet ongewoon in de kale Noorse bergen. Het is belangrijk dat we ons gezicht afdekken om frostbite te voorkomen. Frostbite kan zomaar het einde van de expiditie betekenen voor een van de deelnemers. Ook hier is het belang van een team. We checken elkaar en waarschuwen elkaar. Frostbite is iets dat je niet altijd door hebt, maar anderen wel goed kunnen zien. Toch is het niet nodig bang te zijn voor de wind. Het is prachtig, bijna magisch om op de vlakte tussen de wijdse bergen te staan met de wind die over de sneeuw golft! Dit is expeditie!
Dag 3: Zon!
Vandaag is onze eerste dag met een piepklein beetje zon! Wat een genot is dat! We besluiten het kamp eerder op te zetten en een kampvuur te maken. Iedereen is ijverig om te leren hoe we vuur maken in de winter en hoe we vuur maken zonder aanstekers! We bouwen ons eigen kookstatief van onze skistokken. Fons maakt voor het eerst zijn eerste eigen vuur zonder aansteker of lucifers! Onwijs knap en snel geleerd! Te gek om iedereen zo te zien groeien!
Wout is waarschijnlijk een van de meest positieve mensen die we hebben ontmoet de laatste jaren. Hij lacht, grapt en glimlacht. Het maakt niet uit wat we hem te eten geven of wat hij moet doen, hij geniet met volle teugen. Heerlijk om iemand zo makkelijk tevreden te zien. Er is alleen een ding dat hem stil maakt: zijn koude voeten! Hij had speciale schoenen besteld voor in het kamp, maar het pakketje kwam helaas een dag te laat toe. Zijn andere 'winterschoenen' zijn twee ijsklompen. De arme Wout stopt al een halve week "heat packages" in zijn schoenen, maar als we meekijken, blijken ze helemaal niet te werken!
Dag 4: berghut
Marjolein en Maike zijn onze dames in lead. Ze hebben de kaart in handen en navigeren ons door de bergen. Ze vinden het heerlijk om de hele dag op ski's te staan, 's avond het kamp opzetten en 's ochtens weer opbreken om door te gaan. Ze vertellen hoe hun hoofd langzaam rustiger wordt. Het genot straalt van ze af en we zien ze onwijs groeien in hun winter-rol, met steeds meer vertrouwen en bekend met hun eigen ritme.
Marjolein en maike zijn ook echte buitengenieters. Ondanks de warme hut, trekken ze naar buiten om zowel 's ochtens als 's avonds te genieten van het uitzicht. Genieten van de plek waar ze zijn. Als er een extra skitochtje inzit, pakken ze die met twee handen aan. Dit zijn dames die nog vele avonturen zullen maken!
Dag 5: Mist
Vandaag was ons een prachtig zonnetje beloofd, maar als we opstaan ligt er een dikke mist over het meer. Eén waarvan wet weten dat deze niet meer weg zal trekken. Ongelofelijk hoe het team er mee omgaat. Precies zo al het hoort. Er heerst komplete tevredenheid met de nieuwe skidag en de magische mist! Een topteam! En kijk wat een plaatjes!
Hoe diep of hard de sneeuw is, bepaalt de dagafstand. Open vlaktes zijn door de wind vaak hard "geblazen". Door de bossen is de sneeuw meestal zacht en diep. De groep krijgt te zien hoe de conditie van de sneeuw bepalen hoe ver we komen. Het tempo zakt in het bos naar één kilometer per uur, maar op het meer halen we vier kilometer per uur.
We bieden Maike en marjolein aan om een nachtje onder de tarp te slapen. Dat is toch echt weer een niveautje avontuurlijker! Meer bloodgesteld aan de koude en wind dan in een tent, en ze voorspellen sneeuw. Er komt die nacht meer sneeuw dan we dachten. Als de volgende ochtend komen kijken, kijken twee ingepakte glimlachjes ons aan.
Dag 6: de laatste dag
Ons laatste dagje is een kortere afstand. Het is misschien wel een van de mooiste dagen die we hebben. De bomen zijn bedekt met een lichte rijm en het zonnetje probeert door de wolken te piepen. We steken het grote meer over en ploeteren nog een stukje door de diepe sneeuw.
Omdat we vroeg aankomen, laten we de sledes midden op een meer staan en trekken er er een paar uurtjes zonder slede op uit. Ramon en Fons amuseren zich rot op een steile helling, terwijl de rest een kleine tocht maakt naar een bergtop. Zonder het gewicht van de slede hebben we vrij spel. We kunnen steiler omhoog en scherpere bochten maken. Iedereen geniet!
Om vier uur pikt de taxi ons op en rijden terug naar hut. Ramon ligt al snel te slapen, de rest puft in de 25 graden van de taxi. Hoewel de luxe van onze berghut aanlokkelijk is, missen we stiekem al het opzetten van ons kamp en daarna in de warme donzen slaapzakken kruipen. Iedereen heeft zijn grenzen verlegd deze week. De zieke Fons en Ramon hebben op 17 jaar een enorm doorzettingsvermogen laten zien. Deze beste vrienden gaan nog mooie avonturen beleven. Ben en Wout, de twee broers, hebben laten zien dat op avontuur en levensgenot geen leeftijd staan. Bij Ben ontstond tijdens de week een nieuwe wens om samen met zijn kleinkinderen te kamperen. Buiten zijn en avontuur laat ons zien wat we echt belangrijk vinden in het leven. Maaike en Marjolein zijn onze twee powerwomen. Ze doen bij Zoë de wens opflakkeren om volgend jaar een women-only wintertocht te organiseren!
Het was weer een prachteditie die smaakt naar meer!
Wil jij volgend jaar mee? Hier vind je alle informatie!
