Wedstrijd lekke banden
Het zwarte gat
juni 10, 2020
Trans Canada of Trans Siberië
juli 1, 2020
Maandag 15 juni - Breda
We zijn intussen zo gewend aan het inpakken van onze spullen dat het nauwelijks een gevoel geeft dat we op reis vertrekken. In de afgelopen vier jaar zijn we tientallen keren voor een langere periode op een vaste plaats gebleven. Aan het einde is het ritueel steeds hetzelfde: spullen inpakken, alle electronica opladen, routes op de gps, sociale media ingepland en de kamer poetsen. Deze keer voelt het niet anders, maar dat is het wel. Morgenochtend vertrekken we op roller-ski’s naar het noorden van Europa. Een nieuwe manier van reizen in een wereld die net ontwaakt uit de corona coma.
Olivier springt enthusiast bovenop Zoë, maar de slaapoogjes worden met moeite wakker. “Is het al zeven uur?” vraagt Zoë slaperig, niet beseffend dat we vandaag vertrekken. “Vanaf vanavond slapen we in de tent en kunnen we heel wat uur slaap inhalen”. We gaan ervan uit dat we iedere nacht in de tent zullen slapen want mensen zijn er nu niet happig op een vreemde uit te nodigen in hun huis. Zo zijn we namelijk weggegaan uit Canada en die gedacht suddert nog steeds een beetje na. Mocht iemand ons toch uitnodigen, voelt dat als een extra grote verrassing.
Om half tien staan we klaar voor de deur. De skates onder de voeten, heupgordel vastgeklikt, stokken in de hand en helm op ons hoofd. De buurman aan de overkant zwaait even, maar voor de rest is het uitzwaai-comité beperkt tot vader, moeder en de hond. “Geniet ervan en doe voorzichtig” zegt Zoë’s moeder, alsof we even een nachtje gaan kamperen en morgen terug thuis zijn. Vader staat iets verderop in de straat en wil die eerste meters toch op de film hebben. Over de hobbelige straatstenen zien die er allesbehalve soepel uit. We hebben de afgelopen twee maanden goed geoefend met de roller-ski’s, maar met de kar hebben we slechts één keer een testrondje gedaan. Zo ging het vier jaar geleden ook. Een testrit van vijf minuten op de fiets volstond en de rest zouden we onderweg wel leren. “Toch best zwaar die kar” zegt Zoë als we stuntelend het einde van de straat hebben gehaald. Er staan nu al zweetdruppels op Olivier zijn voorhoofd, maar ook een grote glimlach die beseft dat onze reis echt weer verder gaat.
De eerste meters skaten we door de stad. Mensen stoppen met wandelen, bouwvakkers leggen de troffel neer en zelfs de pakketbezorger vergeet even zijn levering. Dit hebben ze nog nooit gezien. Zelf hebben we nauwelijks oog voor al de opkijkende mensen want we hebben onze handen en voeten vol met het ontwijken van auto’s en paaltjes. Net buiten de stad steken we de snelweg over via een kleine brug. Puffend hangen we over onze stokken als we boven zijn. “Mijn god, ik weet niet of we Zweden halen hoor” zegt Zoë. “Als we het halen, zijn we alleszins fitter dan ooit tevoren”. We bollen de brug af en volgen vanaf nu kleine landwegen en fietspaden. “Pppssssssjjjjjj” klinkt met er een luide sis, alsof iemand een bierblikje opent. Olivier kijkt naar het achterste wieltje van de skate en die staat plat op de grond. Vijf kilometer hebben gedaan. Twee dagen geleden ontplofte het andere achterwiel op een gelijkaardige manier toen de skate naast ons lag in de garage. De twee achterwielen van Zoë zijn nog intact, maar op deze manier hebben we twee tikkende tijdbommen bij die een van de volgende dagen zullen ontploffen. Het gereedschapstasje gaat voor de eerste keer open en we vervangen het achterwiel door een nieuwe, blinkende variant. “al op 2-0 achterstand” lacht Zoë met een knipoog. Op de fiets heeft Olivier de lekke-banden wedstrijd al verloren, 18 tegen 15, op 28000 kilometer en deze start is niet veelbelovend.
Na vijfentwintig kilometer breidt Olivier zijn voorsprong nog even uit. Zoë skate makkelijk vooruit, terwijl Olivier zich zwoegend afvraagt of zijn benen op zijn. Pas na enkele honderden meters ziet hij dat de andere achterband, die we twee dagen geleden hebben vervangen, alweer lek staat. We hebben drie reserve wielen meegenomen en daar dachten we op zijn minst tot ergens in Denemarken mee te raken. Op de eerste dag hebben we al twee derde van onze voorraad gebruikt. We bellen onze persoonlijke ANWB en twintig minuten later staan Zoë’s ouders alweer naast ons met een paar sets extra wielen. “Jullie zien ons en de hond snel weer” zei Zoë’s moeder deze ochtend bijna profetisch. We hopen dat dit beginnerspech is en we vanaf nu bespaard blijven van lekke banden.
“Geniet van het avontuur, en hopelijk zijn de roller-ski’s even fit al jullie”
Om vijf uur hebben we meer dan veertig kilometer afgelegd. We zijn uitgeput, doorweekt van het zweet en snakken naar een plons in het water. Bij een lokale schapenboer vullen we onze waterzakken aan en skaten verder naar een punt op de gps dat aan het water lijkt te liggen. Wildkamperen mag niet in Nederland, maar het weiland van de boer lijkt een prima plek en we zetten de tent pas over een paar uurtjes op. Olivier zit al in de Rijn en spoelt al het zweet af. 5.000 kCal geeft zijn horloge aan en meer dan 300 minuten intensieve sport vandaag, en dat in het biljartvlakke Nederland op een aangename dag zonder al te veel wind. “De eerste drie dagen zijn het zwaarst, daarna zal ons lichaam wel wennen” zegt Olivier overtuigd. In onze mailbox zien we een mailtje van een trouwe volger. “Geniet van het avontuur, en hopelijk zijn de roller-ski’s even fit al jullie”.
4 Comments
. “Vanaf vanavond slapen we in de tent en kunnen we heel wat uur slaap inhalen”. schrijven jullie. Ik wist niet dat wij jullie zo uitgeput hebben😊
Hhahah, jaa, al die ramen schilderen, hond uitlaten, inkopen doen. Wat hebben we het zwaar gehad :p
Hey Olivier en Zoë,
Goed nieuws voor Denemarken, ze zetten hun grenzen open. Zo zullen jullie genieten van dit prachtige land, maar vooral de Deense Shelters zullen zeker in de smaak vallen. Vorig jaar ben ik over de Jutlandroute gefietst. Dat is het Deense deel van de Eurovélo 3 pelgrimsroute naar Trondheim.
Vraagje, met welke Drone filmen jullie en welke vaste camera? De beelden zijn super prachtigen zeer goede kwaliteit.
Hou jullie taai,
Jullie Vlaamse supporter Daniel
He Daniel!
We hebben het gezien! Heel leuk dat we Denemarken kunnen verkennen. Alleen nog een oplossing vinden voor de 6 verplichte dagen reservering en dan kunnen we binnen :). De shelters kijken we zeker al naar uit. In Nederland en Duitsland vinden we iedere avond wel een plekje, maar het duurt soms toch wat langer dan gehoopt.
Wij hebben een Mavic Air drone en een NikonD3300 camera. De camera is best wel zwaar en een systeemcamera is misschien beter voor het reizen.
Groeten,
Olivier