The Smokey Mountains
Trail angels
juli 26, 2019
Verlangen naar comfort
augustus 25, 2019
Vrijdag 21 juni - Nantahela Outdoor Center
De eerste dagen met Simon, Olivier's broer, krijgen we dagelijks een onweersbui op ons dak. Het is opnieuw Winton, onze trailcoach die ons al twee keer oppikte van de trail, die Simon een trailname geeft. 'The dust, the wind and the thunder. That's an awesome trio' lacht Winton als we hem 's ochtends zien bij het Nantahela Outdoor Center. Hij neemt ons mee op een dagje raften, samen Gary, de man met de luide stem, en zijn dochter Ana. De rivier is makkelijk, de zon straalt aan de hemel en we lachen heel wat af. 's Avonds kamperen we met zijn allen, als er 's nachts weer een hevig onweer losbarst. 's Ochtends binden we de natte tent achterop de rugzak en Gary brengt ons terug naar de trail. We hebben voldoende eten tot Fontana Dam, aan de voet van de Smokeys. Daar wacht een voedselpakket op ons, alleszins daar hopen we op. In Atlanta maakten we drie voedselpakketten klaar die we opstuurden met de Amerikaanse post. Het is een gebruikelijk manier om jezelf te bevoorraden voor thru-hikers, en jezelf te voorzien van wat lekkere dingen. Onze dozen bevatten niet zoveel lekkers, maar wel voldoende eten voor de komende drie dagen. Toch weten we niet meer zo goed wat er in de doos zit, dus we kijken uit naar de verrassing.
Fontana Dam is een mini dorpje van nog geen 100 inwoners. Het lijkt meer op een resort dan een dorp. Er is een mooie lodge, waar we ons voedselpakket heen stuurden, een wasserette, een ijszaak en een kleine winkel. We halen onze doos op bij de lodge en openen het pakket voor de deur van de wasserette, waar we voor $2,50 onze kleren kunnen wassen. In de doos zitten wraps, pasta, noten, havermout, granola, energierepen, koekjes en een pot appelmoes. Toch een verrassing! 'Die eten we deze avond op, met de aardappelgratin' zegt Olivier die al smullend naar de appelmousse kijkt. Het opsturen van een pakket kostte $20. In Atlanta twijfelden we even of dit wel de moeite was. We wandelen de kleine winkel binnen en schrikken ons een bult van de prijzen en het aanbod. Als we alles uit ons voedselpakket hier hadden gekocht, waren we een aantal keer twintig dollar kwijt. We kopen alleen een grote ui en verdelen het eten onder ons drieën. Nu Simon erbij is, hebben we een vaste verdeling. Olivier draagt het ontbijt, Zoë de lunch en Simon het avondeten. Zo gaat er bij elke dag wat gewicht uit bij iedereen. Daarnaast verdelen we de energierepen over ons drieën en hebben zo weer een paar kilogram extra in de rugzak. We brengen de nacht door naast de trail in de tent. Morgen gaan we eindelijk de Smokeys in en gaan we beren zien.
Andere wandelaars die we spraken, zagen allemaal beren. Wij zagen niet één beer en twijfelen soms of ze er zijn. In de Smokey Mountains leeft er iedere 2 vierkante mijl een beer leeft. 'Vanaf vandaag houden we vijf dagen onze mond' zegt Zoë al lachend. Dat zou voor haar een grotere beproeving zijn dan 1.000 kilometer wandelen. Om in de Smokey Mountains te overnachten hebben we een permit nodig die $20 kost. Deze hebben we op voorhand gekocht en geprint. We scheuren het bovenste deel af en steken het in de houten kist bij de ingang van het park. Olivier haalt de camera uit de rugzak en we bereiden ons voor op de eerste beer.
Na een uur wandelen horen we gekraak boven ons. We blijven stil staan en horen meer gekraak. Onze nekharen staan bijna overeind als we naar boven in het bos turen. Als het een beer is, moeten we eigenlijk veel geluid maken, maar we willen hem eerst zien. We wandelen stilletjes verder en speuren het bos af. We horen meer gekraak en draaien snel de volgende haarspeldbocht om. De spanning is om te snijden en we proberen ieder takje te ontwijken. Dan zien we eindelijk het geluid. Helaas geen beer, maar een oudere man die rustig naar boven sjokt. Het is Grinder, een 69 jarige man die de hele trail in secties wandelt. We zagen hem gisteren voor het eerst toen we in Fontana Dam sliepen. Hij zou vandaag tot dezelfde shelter als ons wandelen, bijna 16 mijl. Grinder is zijn trailnaam, die hij zichzelf gegeven heeft. 'Als anderen jouw een trailnaam geven, krijg je bijna altijd een idiote naam omdat je iets dom deed'. Wie wil er nu mudpants heten omdat je een keer uitgleed in de modder. Zijn naam is Grinder omdat hij langzaam de kilometers afmaalt. We wensen hem een fijne wandeldag en zien hem deze avond laat in de shelter. We wandelen verder omhoog, speurend naar beren. Simon wandelt voorop als Olivier naar Zoë roept 'he, dit lijkt een berenafdruk'. We bestuderen het. Het lijkt er inderdaad op en het doet de spanning terug stijgen. Plots komt Simon het pad terug afgerend in onze richting. We schrikken ons rot en maken ons klaar om ook weg te rennen. 'Ik heb een beer gezien!' roept hij luid. Dolenthousiast vertelt hij ons dat er een kleine, zwarte beer voor hem op pad zat. Zijn snuit was lichtgekleurd, maar de rest was donkerzwart. Veel tijd had hij niet om de beer te bekijken want hij rende weg toen hij Simon zag. We lopen snel het pad af, maar de beer is al lang weg. 'Nu mogen jullie voorop wandelen om als eerste beren te zien' zegt Simon die nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht heeft. De rest van de dag zien we geen beren of andere wilde dieren meer. We komen aan de bij de shelter en zijn voorlopig alleen. In de Smokeys is het verplicht om in de shelter te slapen dus we hopen dat er, uitgezonderd Grinder, niemand komt. Hij arriveert een paar uur na ons, uitgeput. Hij heeft geen vuurtje en kookset bij, dat scheelt gewicht. Zijn avondmaal is een eenvoudige wrap met nutella. We bieden hem een bordje rijst aan en kruipen op tijd in onze slaapzak, als er toch nog twee wandelaars het pad afkomen. Ze zijn doorweekt na de helse onweersbui en vergezellen ons in de shelter. We hoorden ze al aankomen want ze maakten veel lawaai. 'Er zat daar een beer of iets, dus daarom riepen we zo hard' zegt de man. Olivier springt uit zijn slaapzak en gaat samen met Simon op zoek. We wandelen het pad af, stilletjes, maar toch niet te stil. Dit is best wel spannend, en misschien niet zo slim, denkt Olivier. We horen gebrom en durven niet verder. Wat als er echt een grote beer zit. Plots schiet er een klein everzwijn uit de bossen, bijna over Olivier zijn voeten. Rondom ons zetten verschillende everzwijnen het op een lopen. Een groot mannetje blijft zo'n tien meter van ons staan en gromt gevaarlijk in onze richting. Hij is reusachtig en veel sterker dan wij. Snel zetten we het op een lopen en kijken nog even achterom. Het mannetje blijft ons aankijken, maar komt niet dichterbij. 'Wow, dat was gaaf!' zegt Simon, blij dat hij mee uit zijn slaapzak kroop. 'Ja! Wat een eerste dag in de Smokeys'.
De rest van de Smokeys zien we heel veel sporen van beren. Iedere dag zien we wel tien hoopjes met berenpoep. Ze zijn makkelijk te herkennen omdat het op diarree lijkt die wat rood is en vol zit met zaden en pitjes van de bessen. Heel af en toe zien we een pootafdruk in de modder. Iedere keer als we een teken van een beer zien, houden we een tijdje onze mond en speuren het bos meer af dan normaal. We worden vaak opgeschrikt door een ritselend geluid in de Smokeys, maar het zijn steeds herten en wilde zwijnen. Daarmee mogen we niet klagen, want tot dusver zagen we weinig wild en nu zien we dagelijks wilde dieren. De herten zijn opmerkelijk genoeg niet schuw en we kunnen af en toe tot op tien meter komen. De everzwijnen daarentegen rennen snel weg en we kunnen slechts een glimp opvangen. Het is met voorsprong het mooiste deel van de hele trail tot nu toe. Het grootste deel van de Smokeys ligt boven 1.500 meter, met als hoogste punt Clingmans Dome op 2.200 meter, meteen het hoogste punt van de hele AT. We wandelen grotendeels over de heuvelkammen, maar doordat alles zo groen en bebost is, hebben we nauwelijks door dat er een diepe afgrond is aan beide zijden. Slechts af en toe komen we uit de groene tunnel en krijgen een uitzicht op de prachtige bergen. De groene tunnel is allesbehalve saai. Het type bos verandert continu. Het ene moment wandelen we door vochtige Rhodondendronbossen met een donkerbruine ondergrond. Ze staan bijna allemaal in bloei en hebben grote witte en roze bloemen, die vaak als een wit tapijt op de grond liggen uitgespreid, alsof er net een trouwpaar uit de kerk is gewandeld. Het wemelt er van de kleine insecten en gifrode salamanders. Daarna wandelen we in droge eikenbossen met vele lage groente planten. De trail wurmt zich als een klein paadje door de groene planten die tot op heuphoogte komen. Hoger in de heuvels wordt de grond steniger en klauteren we vaak over oneffen paden. Boven 1.500 meter veranderen de loofbomen in dennenbos. Het is er mysterieus en stil. De dennen zijn begroeid met groen mos en de lucht proeft puur en fris. De boomgrens bestaat niet op deze hoogte zodat we nooit boven de bomen uitstijgen. Daarvoor moeten we naar het noordelijk deel van de AT in New Hampshire en Maine. Na iedere piek volgt terug een lange afdaling tot in een dal, een gap aangegeven op de kaart. Daar kruisen we vaak een weg of een rivier, en begint de klim opnieuw door het bos.
De volgende avond zien we Grinder opnieuw in de shelter. We vertelden hem dat we 17 mijl (26 kilometer) zouden wandelen vandaag. Hij vond ons gezelschap en het bakje rijst zo aangenaam dat hij er ook 17 mijl uitperst, en dat voor een 69 jarige. Zijn timing is weer uitstekend want hij komt aan als wij bezig zijn met ons avondmaal. We geven hem een bordje aardappelpuree, en hij deelt met ons een pakje spam, vlees uit een pakje. Grinder liep de AT al een keer volledig, maar dan in secties gedurende meerdere jaren. Hij heeft het plan om de oudste persoon te worden die de volledige AT in één jaar loopt. Dat record staat nu op 82 jaar. Na het avondmaal vertelt hij ons een aantal nieuwigheden over de trail. Zo volgen we over heel de route de witte, rechthoekige symbolen, de white blazes.
'Je kan ook yellow blazen' zegt hij.
'Wat is dat?' vraagt Zoë. Tot nu toe zagen we nooit gele rechthoeken.
'Dat zijn de strepen op het asfalt. Het betekent lui zijn en delen van de trail liften' lacht Grinder.
'En dan heb je de mannelijke hikers die achter de vrouwen aanzitten. Dat noemen ze pink blazing'.
We moeten hardop lachen.
'Tot slot zijn er mensen die niet in het bos naar het toilet durven. Die gaan alleen naar een privy bij een shelter, een klein houten hokje met een wc pot en een gat in de grond. Brown blazing is dat'.
Hij vertelt nog veel meer verhalen over beren en vreemde hikers. We luisteren naar hem alsof het onze opa is met verhalen uit de oude tijd. Om acht uur kruipen we in onze slaapzak, met de oordopjes in tegen het geluid van de krakende slaapmatjes.
Zoals steeds is Grinder al om zes uur wakker. Hij neemt steeds een vroege start en wij halen hem na een uurtje in. Vandaag moeten we van de trail voor een bevoorrading. Er zijn slechts een paar dorpen die op de trail liggen. Alle andere dorpen liggen een paar mijl van de route. Gatlinburg is een daarvan, op 15 mijl maar liefst. Liften in de VS is niet altijd makkelijk, zelfs op de AT waar mensen weten dat het hikers zijn. Er bestaat een grote angst om een lifter mee te nemen. Als we bij de parkeerplaats aankomen, zien we al dat liften vandaag geen probleem is. Newfound Gap is een van de populairste plekken in de Smokeys voor mensen die even driehonderd meter komen wandelen, een selfie maken en weer weg zijn. Het meerendeel op en top Amerikaanse toeristen met foute kleren en een dikke pens. Na vijf minuten krijgen we een lift naar de wondere wereld van Gatlinburg. Het is een toeristenwalhalla, toch voor degenen die houden van minigolf, fastfood en kabelbanen. Gatlinburg heeft als bijnaam Hillbilly Disneyland, verwijzend naar de spottende bijnaam voor de bewoners in de Appalachen. Het verschil met de AT kan niet groter zijn. We staren onze ogen uit naar alle souvenierswinkels, attracties, restaurants en dikke mensen. Het is een drukte van jewelste. De kabelbanen brengen mensen naar de top van de heuvel waar ze Gatlinburg van boven kunnen bewonderen, wat er vast niet veel beter uit zal zien dan hier beneden. De kabelbanen, er zijn er drie binnen vijfhonderd meter, zitten propvol. Overal kunnen mensen elektrische wagentjes huren om zich te verplaatsen. Er zijn spookhuizen, minigolfbanen, een aardbevinghuis, speelhallen, snoepwinkels en foute musea. De Smokey Mountains zijn het meest bezochte national park van de hele VS, maar Gatlinburg is nog populairder. Wij bevoorraden ons in de supermarkt en profiteren van een all you can eat pizzabuffet alvorens we teruggaan naar de rust van de trail. Genoeg moderne maatschappij voor de komende weken. We gaan terug op berenjacht.
