Verrassing
Altijd maar wennen
augustus 13, 2023
Droomhuis gezocht
oktober 10, 2023
Donderdag 10 augustus - Brøttum
Vanaf de winter kunnen we dezelfde plek huren als afgelopen winter. Het liefst van al kopen we die plek, maar de eigenares zal het nooit verkopen. We zitten dus met een dubbel gevoel. Het is een prachtige plek waar we graag woonden, maar willen we huur betalen voor een droomhuis dat we eigenlijk willen kopen? Als we het huren, helpen we haar financieel en wordt de kans alleen maar kleiner dat ze het zal verkopen. Zo lang we geen eigen plek hebben, is dit wel het beste alternatief, totdat ze ons plots opbelt met wel erg onaangenaam nieuws.
‘Ik heb iemand gevonden die het huis willen huren voor 12.000 NOK per maand,’ vertelt ze. Dat is dubbel zoveel als wij betaalden. We vallen achterover van de prijs en geloven nooit dat iemand dit wil betalen. Het is een prachtige plek, maar het ligt meer dan een kilometer in het bos. Peperduur om de weg sneeuwvrij te houden in de winter. Wij wandelden deze weg de hele winter, maar dat doet een Noor natuurlijk niet. Het huis is bovendien oud en slecht geïsoleerd. Wij verwarmden alleen de woonkamer en de badkamer, maar in de rest van het huis was de temperatuur soms onder nul. Ze vraagt of wij het nog steeds willen huren, voor 12.000 kronen wel te verstaan. Geen haar op ons hoofd dat daaraan denkt. Die plek zijn we kwijt, al rest er ons nog één optie die we al heel lang willen uitspelen. Het is tijd dat we een bod doen op het huis.
Bod
‘We bieden 2.000.000 kronen’ zeggen we. ‘Nee, ik verkoop het nooit,’ antwoordt ze onmiddellijk. ‘2.200.000*,’ verhogen we ons bod. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Ze moet erover nadenken. De hoge rente maakt het financieel moeilijk voor haar en geeft haar stress. In Noorwegen is het vastzetten van de rent niet zo gewoon en is bijna alle rente flexibel. Over twee weken komt het geïnteresseerde stel kijken. Wij kunnen alleen maar hopen dat ze niet geïnteresseerd zijn, want alleen zo heeft ons bod een kans. Het is een waterkansje, maar het voelt alsof we nu alles hebben geprobeerd. Een echt bod doen was het laatste dat we konden doen. Als het niets wordt, kunnen we onszelf niets meer verwijten. Toch voelen we dat we deze plek nu echt moeten vergeten. Het doet pijn, maar de situatie kan altijd veranderen in de toekomst.
*Als dit ons droomhuis is, klinkt een bod van 220.000 euro misschien weinig, maar dat valt wel mee. Een jaar geleden kocht zij het huis voor 175.000 euro. En er is nog heel wat werk om het huis te verbeteren.
"Een hut op amper 8 kilometer van Lillehammer, met elektriciteit en water, in het bos, en binnen ons budget. Vanbinnen branden we van nieuwsgierigheid en het liefst gaan we nu onmiddellijk kijken."
Nieuwe kans
Vanaf september moeten we hoogstwaarschijnlijk dus op zoek naar een nieuwe plek. We willen zo graag een eigen plek hebben en nu wordt de druk plots heel erg verhoogd. We hebben nog 3 weken. Op de Noorse huizenwebsite kijken we ook naar huurhuizen en stuiten op een bijzondere advertentie. Een man in Lillehammer verhuurt de benedenverdieping van zijn huis voor 300 euro per maand. In ruil voor de lage prijs wil hij dat de huurders een paar keer per week voor hem koken. Hij heeft heel wat jaren geleden een herseninfarct gekregen en in mei overleed zijn vrouw. Die deed alles voor hem en nu staat hij er alleen voor. Hij zoekt gezelschap en hulp in huis. Om een maand of twee te overbruggen, is het misschien wel een oplossing dus we besluiten de man te bezoeken.
In de deuropening staat een oude man. Zijn rechterhand steekt tussen de knoopjes van zijn overhemd bij zijn buik. Na zijn herseninfarct is die arm verlamd. Hij steunt op een wandelstok en staat een beetje voorovergebogen, net zoals oudere mensen altijd een beetje inzakken. We mogen binnenkomen en gaan onmiddellijk naar de kelderverdieping. Het is ruim, maar donker en ongezellig. Zoë vindt het helemaal niks, zelfs niet voor een korte periode. We hebben nog niet alles gezien als Tor plots zegt: ‘Jullie zoeken eigenlijk toch een hut in de buurt van Lillehammer.’
‘Ja,’ zeggen we een beetje verbaasd.
‘Ik heb een hut die ik graag wil verkopen. Het is amper 6 kilometer van hier.’
Onze voelsprieten staan helemaal aan. Wat zegt hij nu? Zes kilometer van hier, dat is op fietsafstand van Lillehammer. Zou het?
‘Ik laat zo wel een foto zien,’ zegt Tor Hendrik die vast ons enthousiasme moet voelen.
Te mooi om waar te zijn
Op de keukentafel ligt al een fotoboek klaar. Tor bladert door het boek, voorbij vele familiefoto’s waar zijn vrouw nog opstaat en waar hij nog in goede gezondheid is. Het verlies van zijn vrouw doet hem nog steeds heel veel pijn.
‘Dit is de hut,’ zegt hij en hij wijst naar de foto van een gezellige houten hut omgeven door veel bomen. ‘Er hoort ook nog wat terrein bij, maar dat staat vol met bomen.’
Ideaal zeggen we beiden in ons hoofd. Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn. Een hut op amper 8 kilometer van Lillehammer, met elektriciteit en water, in het bos, en binnen ons budget. Vanbinnen branden we van nieuwsgierigheid en het liefst gaan we nu onmiddellijk kijken.
‘Als jullie met de auto waren, konden we gaan kijken,’ zegt Tor.
We zitten nog een tijdje op de bank met Tor die best een gezellige opa is. Soms wat moeilijk te verstaan, maar hij vertelt graag en is nog heel goed bij geest. We spreken af dat we zondag terugkomen en samen naar de hut gaan kijken.
Was het al maar zondag!
