Onze vijf huisregels op de fiets

Na ruim 15.000 kilometer in het zadel kunnen we onszelf volwaardige wereldfietsers noemen. Twee jaar geleden stapten we zonder enige ervaring op de fietsen. We lazen wat reisverhalen van Frank van Rijn en een handleiding 'Hoe word ik wereldfietser?', maar het klinkt allemaal onbekend totdat je zelf op de fiets zit. Iedere fietser ontwikkelt zijn eigen ritme en gewoontes, die vaak niet zoveel verschillen. Wij leerden wat we belangrijk vinden, wat we nooit meer doen en wat we daarentegen altijd doen. Dit zijn onze vijf gouden fietsregels.

1. We fietsen nooit in het donker.
Frank van Rijn schreef het al zo vaak in zijn boeken als regel één van het fietshandboek dat hij nog moet schrijven. Voor ons geldt absoluut hetzelfde. In Nederland en België fietsen we vaak in het donker, maar daar is de fietsinfrastructuur een pak beter. Op reis fietsten we één keer we in het donker en stonden doodsangsten uit bij elke auto die ons passeerde. Sindsdien is het regel nummer één die we nooit zullen overtreden. Onze oude fietsen hebben een dynamo met voor- en achterlicht, maar die zijn al sinds onze Atlatische zeiltocht stuk zodat de verleiding om toch in het donker te fietsen niet meer bestaat. In Zuid Amerika vragen mensen ons vaak wat dat zwarte ding aan ons achterwiel is. 'Dat is voor het licht' vertellen we dan. 'Aha, handig om 's nachts te fietsen' zeggen ze dan. 'Heel handig, maar de nacht dient om te slapen' zeggen wij steeds wat altijd met luid gelach onthaald wordt.

2. We fietsen nooit op een snelweg
Bijna zo gevaarlijk als fietsen in het donker, zijn de snelwegen. In Europa is het absoluut verboden om erover te fietsen, maar in de meer exotische landen is de snelweg voor iedereen. We hebben fietsers ontmoet, die genoten van de snelweg omdat het nu eenmaal de snelste weg van A naar B is. Wij vinden het verschrikkelijk. De langsrazende bussen en vrachtwagens, de pechstrook vol glas en staal uit de kapotte banden, de eindeloze stukken rechtdoor. In uitzonderlijke gevallen hebben we geen andere keuze dan de snelweg. Dan zoeken we een lift om het stuk te overbruggen, maar zelf fietsen, weigeren we.

3. Als we zelf koken, eten we altijd vegetarisch.
Waarom niet volledig vegetarisch, zal je misschien denken. Omwille van twee redenen. Ten eerste vinden we vlees lekker, zeker als we het maar af en toe eten. Ten tweede worden we op onze reis zo vaak uitgenodigd bij warmshowers of wildvreemde mensen op straat, die steeds het lekkerste voor ons willen klaarmaken. In de Zuid Amerikaanse landen heerst een enorme vleescultuur, met Brazilie, Argentinie en Uruguay op kop. Groenten zijn vaak niet te vinden op het bord en vegetarisch koken, is vloeken in de kerk. We presenteren onszelf graag met 'we eten alles en veel', en daar hoort ook vlees bij. Toch willen we onze ecologische voetafdruk klein houden zoals dat past bij onze duurzame reis. Daarom koken we zelf altijd vegetarisch. Gemiddeld eten we zo slecht één à twee keer per week vlees.

4. Uiterlijk anderhalf uur voor het donker willen een plek hebben voor de tent.
Waarom hechten we zoveel waarde aan die anderhalf uur? Na een dag op de fiets hebben we heel wat te doen voordat het donker wordt. De tent opzetten, ons wassen en omkleden, matjes opblazen, eten koken, eten en afwassen. Dan is anderhalf uur snel voorbij. Als het vervolgens donker is, duiken we de tent in en een half uur later liggen we in dromenland. Soms weten we 's ochtends al waar we die avond zullen slapen. De app iOverlander wijst ons vaak de weg naar een leuke wildkampeer plek. Maar meestal hebben we geen idee waar we die avond uitkomen en hebben we tijd nodig om een geschikte plek te vinden voor de tent. Op de Carretera Austral in Chili had je na iedere bocht wel een prachtige mogelijkheid, maar langs de Ruta 40 in Argentinie was het soms kilometers lang zoeken. Daarom beginnen we twee uur voor het donker al zeker met zoeken, en soms wel veel eerder, want genieten van de laatste zonnestralen voor de tent, is het mooiste moment van de fietsdag.

5. We fietsen meer dan de helft van onze dagafstand voor de lunch.
We hebben deze regel nooit expliciet genoemd, maar gedurende de reis merkten we hoe psychologisch 50% werkt bij ons. Vaak doen we zelfs twee derde voor de lunch en hebben zo al vijftig tot zestig kilometer achter de kiezen als we aan de lunch beginnen. Een belangrijke voorwaarde is dat we 's ochtends op tijd op de fiets stappen, maar daar zorgt Olivier wel voor. Als de eerste zonnestralen de dag verwarmen, staat hij al naast bed of voor de tent. Meestal vertrekken we tussen 8 en 9 uur 's ochtends en hebben meer dan drie uur om de helft van de dagafstand te fietsen. In Peru moesten we even afstand doen van onze regel. Als de dag begon met een dertig kilometer lange klim, haalden we niet de helft voor de lunch. We hadden wel de helft van de fietstijd en namen daar vrede mee. Omgekeerd gebeurde het in Paraguay waar het zo warm was dat we om zes uur ’s ochtends op de fiets zaten. Voor de lunch hadden we heel de dagafstand afgelegd.