Ruilkinderen
Waterkansjes
februari 1, 2017
De zeezieke overtocht
februari 22, 2017
22 januari - Muelle Deportivo
We leerde hem kennen op de ferry van Huelva naar de Canarische Eilanden en nu, één maand later, zwaaien we ze uit als familie. Jean Marie en Lina voelen als onze tweede ouders. Ze ontvingen ons als gasten, maar we werden hun kinderen. Ze gaven ons een bed en eten, maar bovenal een heel warm hart. Nu ruilen ze ons in, voor het vertrouwen op een goede vaart, in een goede boot met goede mensen. Jatinga is ons nieuwe thuis.
Dieter en Margrit, zijn nu onze nieuwe reisouders. Het plan is om met hen op Jatinga de oceaan over te steken naar Brazilië. Een trip die drie maanden kan duren, omdat we met tussenstops in de Kaapverdische eilanden en Gambia zullen reizen. Volgens onze havenmaten, hebben we het goed getroffen. We gaan varen op een stabiele boot die goed in het water ligt. Het zal mogen want de tweemaster is het ontwerp van de bekende Nederlandse scheepsontwerper Ericus van der Stadt. Ze is een ruim schip van 15 meter lang. Toch zijn het op zee niet de vierkante meters die tellen, het blijft een huis zonder uitgang.
Trots tillen we onze fietsen aan boord en krijgen we ons eigen plekje, ook wel hut of cabine, aangewezen. Zolang we in de haven liggen slapen we in de boeg van de boot. Onze kooien zijn schuin boven elkaar gestapeld en is er precies genoeg ruimte om met zijn tweeën naast elkaar te staan. Margrit heeft alle kastjes voor ons leeg gemaakt, dat is een luxe want in een boot kent alles zijn vaste plek. Naast de hut, hebben we een privé toilet, waar we net onze kont in kunnen keren. Wat een geluk, we hebben het zeer goed getroffen.
De eerste dagen krijgen we een goed idee van ons nieuwe thuis. We leren de Jatinga huisregels kennen en voeren ze netjes uit. Koffie met melk in de avond, een thee in de ochtend, het eten afkruiden met peper, de vaat niet direct afdrogen maar laten uitdruppen en de hoofdles; wees voorzichtig met een Zwitser zijn messen. De sfeer bevalt en is heel rustig. Het zijn heel zorgzame, maar teruggehouden mensen. Een ongelukkig stilte bestaat niet, niet omdat ze er niet zijn, maar omdat het onderdeel is van hun karakter. Aan tafel luisteren we naar de onverwachte humor van onze kapitein en overdag helpen we waar het kan. We schrobben de boot van top tot teen om het Afrikaanse Saharazand te verwijderen, we installeren een nieuwe lifeline en Olivier krijgt een les dinghy (bijboot) varen. Dieter is erg gesteld op zijn mannelijke hulp, dat maakt dat de rollen af en toe wat authentiek verdeeld zijn. Het is een eerste teleurstelling voor Zoë, die het werk net zo graag zou doen, over haar heen moet laten komen. Hoe dan ook voelt het prettig dat we hulp kunnen bieden, zeker met digitale kennis. Zoë ontwerpt een visitekaartje voor Sailing Yacht Jatinga en Olivier helpt bij de bouw van een blog en krijgt het AIS communicatie systeem werkend.
De Hiperdino, een supermarktketen van de Canarische eilanden, is voor iedere boot die vertrekt het slot van het theaterstuk. In de haven verklapte het busje van de winkel ons welke boot de volgende morgen de haven verlaat. Stapels groene kratten gevuld met een voorraad van een maand, worden voor de boot afgezet. Nu mogen wij dan eindelijk! Een teken dat we zeer binnenkort zullen vertrekken. Samen met Margrit vertrekken we zonder een enkele boodschappentas naar de winkel en ongestructureerd werken we de lijst af. Zij moet wennen aan het koken voor vier en wij weten niet wat we wel en niet eten op ruwe zee. De afspraak is dat we ieder vijf gerechten hebben, zodat we tien dagen gevarieerd vooruit kunnen. Met nog een paar extra pakketten koolhydraten zijn we rond, het groente en fruit halen we later op de markt. We rekenen een paar hondertjes af en verlaten de winkel zonder ook maar een korrel van ons overlevingspakket.
Na een maand In de haven hebben we veel vriendschappen opgebouwd, we worden bij iedereen uitgenodigd voor een afscheidsmaaltijd. We komen tijd te kort, maar zeggen alle fijne mensen gedag. We eten een laatste keer met Lina en Jean Marie die ons niet kunnen uitzwaaien door een weekendje naar het buureiland Lanzarote. De volgende morgen wassen we het fruit en groenten, vullen de watertank van 600 liter tot het nokje en bergen alle gebrachte etenswaren beweeg-en geluidsvast op. Dan gaat het plots allemaal heel erg snel. Bijna zonder dat we het door hebben gaan de trossen los en zijn we weg! Geen grote afstand, we gaan eerst nog langs het tankstation, want in een zeilschip zit een bulk van een motor verstopt.
'Vol!' Roept Zoë en springt weer aan boord. We posten trots onze vertrekfoto op Facebook. Dan komt er gemopper vanuit Margrit, ze kunnen de Visakaart niet vinden. Na een half uur kijken we elkaar teleurgesteld aan, we weten beide hoelang het kan duren voor er een nieuwe visa kaart op het eiland arriveert. Gelukkig komen de verlossende woorden 'gevonden' en draait Dieter de contact sleutel om. Geen geluid. Nog eens draait hij hem om, maar weer komt er geen geluid. De motor start niet. Al snel weten we wat er aan de hand is, er zit water in de motor. Dat is een probleem waar de Kapitein per direct migraine van krijgt. Het is duidelijk, er bestaat een kans dat deze boot in de tijdssprong van een paar weken niet vertrekt.
Heel de nacht zit Dieter op zijn knietjes de motor leeg te pompen en te spoelen. 's Nachts om twee uur kunnen we ons op eigen houtje naar de ankerplaats varen, maar de oorzaak is nog even onbekend. De haven mogen we niet meer in, want opgestaan is plaats vergaan. Wij proberen het positief te houden en zien het als een aangelegen kans om alvast aan het schommelen te wennen. Er is geen elektriciteit en wateraansluiting dus we zijn aangewezen op de reserves van de boot. We leven een beetje dag op dag. Iedere morgen is er een nieuwe oorzaak gevonden, de ene keer is het de waterpomp, de andere keer de uitlaat. Inmiddels probeert de hele haven mee te denken, maar Dieter is gesteld op de hulp van zijn Duitse ingenieur. Het is iemand die dezelfde taal spreekt en waar hij vertrouwen in heeft. Door een taal-miscommunicatie tussen Jean Marie, die ook motoringenieur is, en Dieter denken wij dat de Duitser twee koppelslangen heeft omgewisseld en verklaren de man als idioot. Een les die we leren, want er blijken helemaal geen twee slangen omgedraaid te zijn. Ondertussen speelt er een ander spektakel af. Als wij in de stad zijn voor wat inkopen worden we door John gebeld, of we wel aan boord zijn want de boot drijft af. We haasten ons terug en zien Dieter en Margrit in gevecht met het anker, om een botsing tegen de rotsen of een andere boot te voorkomen. Eindelijk weten ze zich vast te leggen en brengen we de nacht door midden in het vaargebied. De anker was losgeraakt en omdat de motor stuk is, kon het anker alleen handmatig verder het water in gelegd worden. Wij worden ongeduldig, er gebeurt veel en we kunnen de technische Duitse discussies niet genoeg volgen om het probleem te begrijpen. Oh oh, zullen we nog wel gaan?
8 Comments
Wat een avontuur met die boot zeg! Gelukkig ligt dit al weer ver achter jullie en zijn jullie ook een continent verder van ons Nederland verwijderd. Heel veel succes maar weer!!
Respect ten aanzien van alle lieve surrogaat ouders en warme vriendschappelijke contacten maar zeker ook voor jullie.
Tja, de fantastische vrijheid die bij het zeilen kan worden ervaren kent meerdere keerzijden bij o.a.het hebben, onderhouden en aanleggen van het schip.
2 (3) kapiteins op een schip maken het er niet makkelijker op. Knap van jullie als het lukt om al jullie kwaliteiten te parkeren.
Mooie story,
Mooie foto’s,
Mooie vaart!
Geniet er van.
Spannend! En heerlijke foto’s. Zoé: echt mooi die foto van jou!
Het blijft een ongelooflijk avontuur… altijd weer verrassingen 🙂
En ja… mannen blijven mannen en vrouwen blijven vrouwen.. de volgende tijd zal er vaker ‘onderscheid’ gemaakt worden denk ik.
Goede vaart!!!
Lieve
Trouwens… echt mooi geschreven!!!! Talent zeker? 🙂
” goede tijden, slechte tijden” gelden ook voor wereldreizigers he ! Wij vallen wel niet in panne met een boot maar met een auto is het ook een miserie. Er is wel wat verschil….mooi weer en een leuke haven of een kille regendag hier ergens langs de snelweg. 🙁 🙁 Ondertussen weet ik dat de slechte dagen toch wel wat lang blijven hangen, kop op he ! . De goei komen er aan.
Operationele standby>> Neus in vertrek richting en daags; startproef, warmdraaien, peilstanden controleren, verbindingen testen ………. (dat een oude zeil-rot dit overkomt?)
Jullie gaan er “straks” toch wel een boek over schrijven! Super hoe jullie je avonturen verwoorden zeg! Heel veel plezier tijden jullie verdere avonturen!